Προς την σύγκρουση μέχρι θανάτου
Τραμπ - Μαμντάνι!

του Γιώργου Μητραλιά

Νέος, έξυπνος, ταλαντούχος, γεμάτος ενέργεια, όμορφος, χαρισματικός, πολύ καλός ρήτορας, εργατικός, εξαιρετικός επικοινωνιολόγος και ούτω καθεξής. Τα μέσα ενημέρωσης των χωρών μας δεν κάνουν λάθος όταν αποδίδουν στον Ζοράν Μαμντάνι όλες αυτές τις αρετές. Ο Ζοράν είναι όλα αυτά. Ωστόσο, κάνουν μεγάλο λάθος όταν αποδίδουν τις εκλογικές του νίκες αποκλειστικά σε αυτές τις αρετές του: πρώτα στις προκριματικές εκλογές του Δημοκρατικού Κόμματος τον περασμένο Ιούνιο και στη συνέχεια στις εκλογές για τη δημαρχία της Νέας Υόρκης πριν από λίγες ημέρες, στις 4 Νοεμβρίου. Επειδή, όπως και ο ίδιος ο Μαμντάνι δεν σταματά να επαναλαμβάνει, αυτές οι διαδοχικές εκλογικές νίκες οφείλονται σε ένα πρωτότυπο και μαζικό κίνημα: δηλαδή στους 50.000 εθελοντές της προεκλογικής του εκστρατείας για τις προκριματικές εκλογές (1) και στους... 104.000 εθελοντές της τελικής του εκστρατείας, που τον είδαν να νικά τον Cuomo, αρχικά Δημοκρατικό, στη συνέχεια Ανεξάρτητο και τελικά υποψήφιο τόσο του Δημοκρατικού όσο και του Ρεπουμπλικανικού κατεστημένου, υποστηριζόμενο από την αφρόκρεμα των Αμερικανών δισεκατομμυριούχων!

Zohran Mamdani: Το πλήρες κείμενο της ομιλίας μετά τη νίκη του

FULL SPEECH: Zohran Mamdani's victory speech following historic NYC mayoral win

Σας ευχαριστώ, φίλοι μου. Ο ήλιος μπορεί να έδυσε πάνω από την πόλη μας απόψε, αλλά όπως είπε κάποτε ο Eugene Debs, «μπορώ να δω την αυγή μιας καλύτερης μέρας για την ανθρωπότητα».

Από όσο μπορούμε να θυμηθούμε, οι πλούσιοι και οι ισχυροί λένε στους εργαζόμενους της Νέας Υόρκης ότι η εξουσία δεν ανήκει στα χέρια τους.

Δάχτυλα με μώλωπες από το σήκωμα κιβωτίων στο πάτωμα της αποθήκης, παλάμες με κάλλους από το τιμόνι του ποδηλάτου διανομής, αρθρώσεις με ουλές από εγκαύματα στην κουζίνα: Αυτά δεν είναι χέρια που τους επιτρέπεται να κρατούν την εξουσία. Και όμως, στους τελευταίους 12 μήνες, τολμήσατε να φτάσετε σε κάτι μεγαλύτερο.

Απόψε, παρά τις αντιξοότητες, το καταφέραμε. Το μέλλον είναι στα χέρια μας. Φίλοι μου, ανατρέψαμε μια πολιτική δυναστεία.

Η συναίνεση των Ισραηλινών 
στη γενοκτονία

του Gideon Levy

Δημοσιογράφος της εφημερίδας «Haaretz», ο Gideon Levy, έχει αφιερώσει την καριέρα του στην καταγγελία της κατοχής των παλαιστινιακών εδαφών, του εποικισμού, των απελάσεων και του εκβιασμού με τη ρετσινια του δήθεν αντισημιτισμού. Τα τελευταία δύο χρόνια, είναι μία από τις σπάνιες φωνές στη χώρα του που υψώνονται ενάντια στο λουτρό αίματος στη Γάζα. Πώς μπόρεσε να γίνει μια τέτοια τραγωδία ενώ οι περισσότεροι Ισραηλινοί σιωπούν και αδιαφορούν;

Οι σφαγές της 7ης Οκτωβρίου 2023 προκάλεσαν τον θάνατο της Λωρίδας της Γάζας. Θα χρειαστούν χρόνια για να επανέλθει στη ζωή, αν ποτέ το καταφέρει. Αλλά αυτά τα γεγονότα, και η ισραηλινή επίθεση που ακολούθησε, σκότωσαν επίσης την ελπίδα για ένα διαφορετικό Ισραήλ. Είναι ακόμα πολύ νωρίς για να εκτιμηθεί η έκταση των ζημιών που προκάλεσε αυτός ο πόλεμος μέσα στην κοινωνία και το κράτος του Ισραήλ. Η αλλαγή είναι προφανώς ριζική. Και εδώ επίσης, η απομάκρυνση των ερειπίων και η ανοικοδόμηση θα πάρουν χρόνια, αν βέβαια γίνουν κάποτε. Η Γάζα και το Ισραήλ έχουν καταστραφεί, ίσως ανεπανόρθωτα, το καθένα με τον δικό του τρόπο. Η καταστροφή της πρώτης είναι ορατή δια γυμνού οφθαλμού, για χιλιόμετρα επί χιλιομέτρων, ενώ η δεύτερη παραμένει κρυμμένη κάτω από την επιφάνεια.

Ο Τραμπ αναβιώνει τον ευγονισμό των χειρότερων εγκλημάτων κατά του ανθρώπινου είδους!

του Γιώργου Μητραλιά

Πρέπει να παραδεχτούμε ότι αυτό που ήταν αδιανόητο -και απαράδεκτο- μόλις πριν από λίγους μήνες, γίνεται πλέον κοινός τόπος: ο Τραμπ είναι φασίστας! Και προσπαθεί να εγκαθιδρύσει ένα φασιστικό καθεστώς! Τελικά, δεν μπορούμε παρά να χαρούμε για αυτή την πλέον σχεδόν ομόφωνη διαπίστωση, αναφωνώντας «κάλλιο αργά παρά ποτέ».

Ωστόσο, λίγοι είναι εκείνοι που έσπευσαν να κατανοήσουν τι σημαίνει στην πράξη αυτή η διαπίστωση, και ακόμη λιγότεροι εκείνοι που αναπροσανατόλισαν τις πολιτικές και άλλες δραστηριότητές τους αναλόγως. Έτσι, οι δηλώσεις και οι πράξεις του Τραμπ παρέμειναν «ανεξήγητες», με τη συντριπτική πλειοψηφία των ΜΜΕ και των «πολιτικών αναλυτών» να δηλώνουν ανίκανοι να λύσουν το «μυστήριο» των φαινομενικά ασυνάρτητων και αυτοσχέδιων πολιτικών του και να αποκαλύψουν το βαθύτερο νόημά τους και τον τελικό τους στόχο. Το αποτέλεσμα είναι ότι σχεδόν όλοι, συμπεριλαμβανομένων των «ειδικών», αρκούνται να αναρωτιούνται γιατί ο Τραμπ παίρνει τη μία ή την άλλη πρωτοβουλία. Όπως, για παράδειγμα, όταν κηρύσσει πόλεμο στην επιστήμη και στους επιστήμονες, με μια λύσσα και έναν φανατισμό που δεν έχουν προηγούμενο από την εποχή της Ιεράς Εξέτασης...

Με τη Γκρέτα Τούνμπεργκ

Για μια αριστερά που πολεμά εξίσου Τραμπ, Νετανιάχου και Πούτιν!

του Γιώργου Μητραλιά

Αλλά για ποιο ειρηνευτικό σχέδιο στην Παλαιστίνη μας μιλάνε; Αυτό που, από μεγαλοψυχία, φτάνει να επιτρέπει να μείνουν ζωντανοί οι επιζήσαντες της γενοκτονίας των Παλαιστινίων στη Γάζα; Ή εκείνο που ανταμείβει την επίμονη αναζήτησή από μέρους τους ενός δικού τους ανεξάρτητου κράτους, χαρίζοντάς τους μια «κυβέρνηση» από φιλοϊσραηλινούς ξένους με επικεφαλής έναν Αμερικανό (τον Τραμπ) και/ή έναν Άγγλο (τον Μπλερ); Ένα τέτοιο σχέδιο ειρήνης δεν έχει τίποτα το ειρηνικό, μοιάζει μάλλον με μακάβριο αστείο και είναι καταδικασμένο εκ των προτέρων να μείνει νεκρό γράμμα. Όπως, άλλωστε, έμειναν νεκρά γράμματα και όλα τα προηγούμενα. Με άλλα λόγια, η γενοκτονία συνεχίζεται...

ΓΙΑ ΜΙΑ ΟΙΚΟΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΗ ΑΠΟΑΝΑΠΤΥΞΗ

Γιατί αναδημοσιεύουμε το κείμενο «Για μια οικοσοσιαλιστική αποανάπτυξη», που έχει ήδη δημοσιευτεί σε πολλές γλώσσες πριν από περισσότερα από τρεισήμισι χρόνια; Καταρχήν, επειδή, καθώς συνέπεσε με την εισβολή της Ουκρανίας από τον ρωσικό στρατό, που είχε σχεδόν μονοπωλήσει το γενικό ενδιαφέρον, η πρώτη του δημοσίευση πέρασε σχεδόν απαρατήρητη. Και κατόπιν, και κυρίως, επειδή αυτό το κείμενο είναι τώρα χίλιες φορές πιο επίκαιρο και πιο κρίσιμης σημασίας από ό,τι την εποχή της πρώτης του δημοσίευσης. Γιατί; Μα, επειδή στο μεταξύ, όχι μόνο γίναμε μάρτυρες της ραγδαίας ανόδου των αρνητών της κλιματικής καταστροφής σε όλο τον κόσμο, αλλά και της άνόδου τους στην εξουσία στην πλειονότητα των μεγάλων χωρών, με επικεφαλής τις Ηνωμένες Πολιτείες του Τραμπ του διαβόητου... «drill baby drill». Αποτέλεσμα είναι να επιδεινωθεί ποιοτικά μια ήδη καταστροφική κλιματική κατάσταση, καθιστώντας το παρόν και κυρίως το μέλλον της ανθρωπότητας ακόμα πιο εφιαλτικό, την εκπόνηση ενός προγράμματος δράσης ακόμα πιο επείγουσα και το περιεχόμενο αυτού του προγράμματος δράσης ακόμα πιο ριζοσπαστικό!

Με δυό λόγια, ο χρόνος πιέζει απελπιστικά. επειδή οι πολιτικές και οι πράξεις του Τραμπ και των κλιματοαρνητών φίλων του αλλάζουν ριζικά τα δεδομένα του προβλήματος, φέρνοντάς μας πολύ πιο κοντά στην μη αναστρέψιμη καταστροφή, καθιστώντας σήμερα ξεπερασμένες και αναποτελεσματικές ακόμη και τις πιο ριζοσπαστικές «λύσεις» που προτείνονταν χθες. Αυτό κάνει ακόμη πιο αξιόπιστη και τρομερά ρεαλιστική τη θέση του κειμένου που ακολουθεί, σύμφωνα με την οποία « Κάθε εναλλακτική αυτής της διεστραμμένης και καταστροφικής δυναμικής πρέπει να είναι ριζοσπαστική, δηλαδή να στοχεύει τις ρίζες του προβλήματος: το καπιταλιστικό σύστημα, την εκμεταλλευτική και εξορυκτική του δυναμική, και το τυφλό και εμμονικό κυνήγι της ανάπτυξης ».

Όχι αυταπάτες, ούτε ο σιωνισμός ούτε το κράτος του μπορούν να μεταρρυθμιστούν!

του Γιώργου Μητραλιά

Αν και το να μιλάμε για μερικούς Ισραηλινούς ομήρους που κρατούνται από τη Χαμάς μπορεί -δίκαια- να φαίνεται ανάρμοστο την ώρα που το Ισραήλ προχωρά μπροστά στα μάτια όλου του κόσμου στη μεθοδική εξόντωση δεκάδων χιλιάδων Παλαιστινίων, πιστεύουμε ότι πρέπει να επανέλθουμε στο ζήτημα αυτών των ομήρων, επειδή είναι ιδιαίτερα αποκαλυπτικό της βαθιά απάνθρωπης και τερατώδους φύσης όχι μόνο της κυβέρνησης Νετανιάχου, αλλά κυρίως του ίδιου του σιωνισμού σε όλες τις εκφάνσεις του!

Στοχεύοντας λοιπόν τους διαπραγματευτές της Χαμάς στο Κατάρ, οι Ισραηλινοί γενοκτόνοι έκαναν δύο πράγματα: πρώτον, έθαψαν οριστικά τις ελπίδες των οικογενειών των Ισραηλινών ομήρων να δουν τον Νετανιάχου να συνάπτει συμφωνία με τη Χαμάς που θα επέτρεπε την απελευθέρωση των ομήρων. Και δεύτερον, δικαίωσαν απόλυτα όσους και όσες ισχυρίζονταν πάντα ότι ο Νετανιάχου και οι υπουργοί του ενδιαφέρονται για την τύχη αυτών των ομήρων μόνο στο βαθμό που αυτό εξυπηρετεί τη συνέχιση του πολέμου εξόντωσης του παλαιστινιακού λαού.

Ενάντια στον δικτάτορα Τραμπ, η ιστορία δεν επαναλαμβάνεται πάντα ως φάρσα!

του Γιώργου Μητραλιά

Ενώ πληθαίνουν τα μέτρα, τα τετελεσμένα γεγονότα και οι πρωτοβουλίες του Τραμπ που προετοιμάζουν την εγκαθίδρυση ενός αυθεντικά δικτατορικού καθεστώτος στις Ηνωμένες Πολιτείες, οι ηγέτες του Δημοκρατικού Κόμματος των ΗΠΑ, οι καγκελαρίες όλου του κόσμου, ακολουθούμενες από τα διεθνή μέσα ενημέρωσης, καθώς και τη συντριπτική πλειοψηφία των «πολιτικών αναλυτών» και λοιπών εμπειρογνωμόνων των think tanks επιμένουν να μην βλέπουν τίποτα τέτοιο. Ή μάλλον, όλος αυτός ο καλός κόσμος επιμένει να βλέπει  μόνο «ακατανόητες» πράξεις, «ιδιοτροπίες» ή «εκρήξεις θυμού» του αμερικανού προέδρου, ο οποίος είναι άλλωστε «απρόβλεπτος».

Για παράδειγμα, όταν ο Τραμπ αναπτύσσει την Εθνοφρουρά ή ακόμα και τον στρατό σε μεγάλες πόλεις όπως το Λος Άντζελες, η Ουάσιγκτον ή το Σικάγο, που κυβερνώνται από Δημοκρατικούς, το κατεστημένο του Δημοκρατικού Κόμματος δεν βλέπει σε αυτό την προσπάθεια του προέδρου να τεστάρει τις αντιδράσεις των αντιπάλων του, ούτε να εθίσει τον πληθυσμό στη στρατιωτικοποίηση της δημόσιας ζωής και σε μια ενδεχόμενη επιβολή στρατιωτικού νόμου. Όχι, η ηγεσία των Δημοκρατικών, ακολουθούμενη από τα προσκείμενα μέσα ενημέρωσης, με επικεφαλής τους Τάιμς της Νέας Υόρκης, δεν βλέπει τίποτα από όλα αυτά, αλλά μάλλον έναν "αντιπερισπασμό" του Τραμπ Τραμπ, για να αποφύγει να επικεντρωθεί η προσοχή του κοινού στο σκάνδαλο Epstein που κινδυνεύει να τον σπιλώσει!

Το κείμενο του Ισραηλινού πανεπιστημιακού Ron Dudai, που μεταφράσαμε και δημοσιεύουμε στη συνέχεια, έχει δύο σπάνιες αρετές: περιγράφει πιστά τη διολίσθηση της ισραηλινής κοινωνίας στη σημερινή οικτρή της απάνθρωπη πραγματικότητα, μέσα από την σχέση της με την αλήθεια των ίδιων των εγκληματικών πολιτικών και πράξεων της. Και ταυτόχρονα, εμβαθύνει την αναπόδραστη πορεία του Ισραηλινού Κράτους αλλά και της συντριπτικής πλειοψηφίας των Εβραίων πολιτών του προς την παρούσα γενοκτονική και αγριανθρωπική τους πραγματικότητα, που οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην τέλεια αποκτήνωση τους! Μοναδική ακτίνα φωτός σε αυτό το μαύρο και άραχνο τοπίο, είναι οι, δυστυχώς, λίγοι αλλά, ευτυχώς, αυξανόμενοι ηρωικοί Ισραηλινοί πολίτες που δεν σιωπούν, δεν το βάζουν κάτω και μαχόμενοι στο πλευρό του Παλαιστινιακού λαού συνεχίζουν την λαμπρή παράδοση τόσων και τόσων Εβραίων ανθρωπιστών και επαναστατών που αγωνίστηκαν για την χειραφέτηση των φτωχών και καταπιεσμένων. Ένας από αυτούς είναι τώρα και ο καθηγητής Ρον Ντουντάι...

 Γιώργος Μητραλιάς 

Πώς οι Ισραηλινοί μετέτρεψαν την άρνηση των θηριωδιών σε τέχνη

Καθώς οι κάτοικοι της Γάζας καταγράφουν σε πραγματικό χρόνο τις μαζικές δολοφονίες και την πείνα, η αντίδραση του μεγαλύτερου μέρους της ισραηλινής κοινωνίας είναι: "Είναι όλα ψέματα" — και "καλά να πάθουν".

του Ron Dudai*

- Ισραηλινοί διαμαρτύρονται ενάντια στον πόλεμο και την ανθρωπιστική κρίση στη Γάζα, σε μια γέφυρα αυτοκινητόδρομου κοντά στην Ιερουσαλήμ, στις 15 Αυγούστου 2025. (Jamal Awad/Flash90) -

Πριν από μια δεκαετία, στις τελευταίες μέρες των εβδομαδιαίων κοινών διαδηλώσεων Παλαιστινίων και Εβραίων κατά της κατασκευής του διαχωριστικού τείχους από το Ισραήλ στο χωριό Αλ-Μαασάρα της Δυτικής Όχθης, ένα από τα τελετουργικά μας πριν από τη διαδήλωση ήταν η ομιλία του Μαχμούντ, ενός τοπικού ηγέτη της κοινότητας. Με το τηλέφωνο στο χέρι, δήλωνε: «Δεν θα έχουμε άλλη Νάκμπα, γιατί τώρα έχουμε αυτό. Έχουμε smartphone. Έχουμε Facebook. Θα προσπαθήσουν να μας διώξουν ξανά, αλλά όλοι θα το δουν και θα το σταματήσουν. Το 1948 δεν είχαμε smartphone, δεν είχαμε Facebook. Τώρα, αυτό δεν θα συμβεί».

Εκλεκτικές συγγένειες των δημίων

Το γκέτο της Ράφα όπως το γκέτο της Βαρσοβίας!

του Γιώργου Μητραλιά

«Και τώρα ρωτάμε: Πώς μπορείτε να τρώτε, να κοιμάστε, να ζείτε; Πόσο ένοχοι θα νιώθετε στις καρδιές σας αν δεν κινήσετε γη και ουρανό για να μας συντρέξετε με τους μόνους τρόπους που έχει στη διάθεσή του ο λαός μας και όσο το δυνατό συντομότερα; (...) Για όνομα του Θεού, κάντε κάτι τώρα, και γρήγορα!». Αυτή η απελπισμένη έκκληση για βοήθεια, που παραθέτει ο Saul Friedländer στο μνημειώδες έργο του «Η ναζιστική Γερμανία και οι Εβραίοι»(1), δεν είναι πρόσφατη και δεν προέρχεται από τους Παλαιστινίους της Γάζας. Έγινε πριν από 81 χρόνια από τον σλοβάκο ραβίνο Michael Bar Weissmandl, που προσπαθούσε να σώσει τους Εβραίους της Σλοβακίας από την εκτόπιση – και τον θάνατο – στο Άουσβιτς, απευθυνόμενος στη σιωνιστική ηγεσία στην Παλαιστίνη και στους Αμερικανούς και Βρετανούς κυβερνήτες.

Από τους εποικισμούς των ευρωπαϊκών κρατών στην αποικιοκρατία του Ισραήλ

του Georges Menahem*

Έξι αιώνες μετά από την έναρξη των ευρωπαϊκών εποικισμών στην Αμερική, στην Ασία και στη συνέχεια στην Αφρική, είμαστε σε θέση να αναρωτηθούμε κατά πόσο είναι αυταπόδεικτο το δικαίωμα να εποικίζεις μια περιοχή, οπουδήποτε στον κόσμο. Αυτό είναι ένα από τα προβλήματα που είχε κατά νου ο Μαξίμ Ροντενσόν, αυτή η αυθεντία του αραβικού κόσμου, του οποίου οι γονείς πέθαναν στο Άουσβιτς, όταν δημοσίευσε το άρθρο του με τίτλο « Ισραήλ, αποικιακό γεγονός; ». Το άρθρο του κατέληγε ως εξής: «Η δημιουργία του κράτους του Ισραήλ στην παλαιστινιακή γη είναι η κατάληξη μιας διαδικασίας που εντάσσεται απόλυτα στο μεγάλο ευρωπαϊκό-αμερικανικό κίνημα επέκτασης του 19ου και 20ου αιώνα με στόχο τον εποικισμό ή την οικονομική και πολιτική κυριαρχία σε άλλες περιοχές. […] Είναι προφανές ότι πρόκειται για μια αποικιακή διαδικασία με ιδιαίτερα χαρακτηριστικά – όπως εξάλλου και πολλές άλλες [1]».

Ένα πρώτο κοινό χαρακτηριστικό αυτών των διαφόρων αποικιακών διαδικασιών αφορά τη υπερβολική διάσταση της δικαιολογίας τους. Αν εξετάσουμε τους εποικισμούς που εγκαθίδρυσαν τα ευρωπαϊκά κράτη, διαπιστώνουμε ότι, για τις αστικές τάξεις του 19ου αιώνα, ήταν αυτονόητο ότι η Ευρώπη είχε «εκπολιτιστική αποστολή». Ο Jules Ferry το εξέφρασε με τα εξής λόγια σχετικά με το γαλλικό σχέδιο: «Οι ανώτερες φυλές έχουν ένα δικαίωμα επί των κατώτερων φυλών. Λέω ότι έχουν ένα δικαίωμα επειδή έχουν ένα καθήκον. Έχουν το καθήκον να εκπολιτίσουν τις κατώτερες φυλές » [2]. Με παρόμοια νοοτροπία, ο πνευματικός πατέρας του σιωνιστικού σχεδίου, ο Αυστριακός Theodor Herzl, έγραφε ότι η δημιουργία ενός κράτους των Εβραίων στην Παλαιστίνη θα προστάτευε την Ευρώπη και θα εξέφραζε την αποστολή της, καθώς «θα αποτελούσαν εκεί ένα τμήμα ενός τείχους ενάντια στην Ασία, καθώς και την εμπροσθοφυλακή του πολιτισμού ενάντια στη βαρβαρότητα» [3]. Αφού εξετάσουμε συνοπτικά την εξάπλωση των ευρωπαϊκών αποικιακών επιχειρήσεων από τον 15ο έως τον 20ό αιώνα, θα αναλύσουμε πώς αυτές επαναλήφθηκαν στην εποικιστική αποικιοκρατία των Εβραίων εποίκων στην Παλαιστίνη μετά το 1948 και στη συνέχεια στην οικοδόμηση του κράτους του Ισραήλ που την διαδέχθηκε, μέχρι το 2024.

Θυμηθείτε το όνομα Zohran Mamdani

Ένας νεαρός μουσουλμάνος σοσιαλιστής επικεφαλής ενός μαζικού κινήματος, κατατροπώνει το δημοκρατικό κατεστημένο στη Νέα Υόρκη!

Του Γιώργου Μητραλιά

 Το CNN τιτλοφορεί: «Πολιτικός σεισμός» και «οι Δημοκρατικοί πρέπει να φοβούνται». Ο ιστότοπος Jacobin κάνει λόγο για «πολιτικό κεραυνό στη Νέα Υόρκη». The Nation, «το παλαιότερο αριστερό περιοδικό της Αμερικής», σημειώνει ότι «με την απίστευτη και ιστορική νίκη του Zohran Mamdani, μια πόλη πέθανε και μια άλλη γεννήθηκε». Το Znetwork πανηγυρίζει ότι «μετά από δεκαετίες ηττών για τους εργαζόμενους και την Αριστερά, το να βλέπεις τον Zohran Mamdani να γράφει ιστορία χθες το βράδυ ήταν σχεδόν σαν ονειρεύεσαι". Και το Democracy Now! περηφανεύεται ότι « το βράδυ της Τρίτηςέγραψε ιστορία , όταν ο Δημοκρατικός Σοσιαλιστής Zohran Mamdani κατάφερε να αντιστρέψει το κλίμα και να νικήσει τον Andrew Cuomo στις προκριματικές εκλογές των Δημοκρατικών για τη δημαρχία της Νέας Υόρκης».

Τα αμερικανικά μέσα ενημέρωσης, μικρά και μεγάλα, αριστερά και δεξιά, διαπιστώνουν ομόφωνα την ιστορική σημασία της νίκης του Zohran Mamdani, του 33χρονου μουσουλμάνου Δημοκράτη Σοσιαλιστή ινδικής καταγωγής, που παλεύει για τους εργαζόμενους, τους μετανάστες, τους φτωχούς, τους αποκλεισμένους και τους Παλαιστίνιους και ο οποίος έγινε Αμερικανός μόλις το 2018, αφού έζησε στην Ουγκάντα και στη Νότια Αφρική. Και είναι επίσης ομόφωνα που τον βλέπουν να γίνεται ο επόμενος δήμαρχος της Νέας Υόρκης, καθώς ήταν ξεκάθαρη η νίκη του επί του εκλεκτού του Δημοκρατικού κατεστημένου, πρώην δημάρχου και πρώην κυβερνήτη της Νέας Υόρκης Άντριου Κουόμο. Και να σκεφτεί κανείς ότι ο Zohran Mamdani, άγνωστος στο ευρύ κοινό, κέρδισε με το ευρύ 43,5% των ψήφων, σε εκλογές που χαρακτηρίστηκαν μάλιστα από ιστορικά μεγάλη συμμετοχή, παρόλο που οι δημοσκοπήσεις μόλις τον περασμένο Φεβρουάριο του έδιναν το απίστευτο... 1% των προτιμήσεων των Δημοκρατικών της Νέας Υόρκης!

Πρώτες δυσκολίες για τον μαθητευόμενο δικτάτορα Ντόναλντ Τραμπ!

του Γιώργου Μητραλιά

Μόνον τυφλοί δεν μπορούν να δουν αυτό που βγάζει πια μάτια: ο Τραμπ θέλει να είναι δικτάτορας, συμπεριφέρεται σαν τέτοιος και κάνει ό,τι περνάει από το χέρι του για να εγκαθιδρύσει μια δικτατορία! Ιδωμένες από αυτή την οπτική γωνία, όλες οι πρόσφατες «πρωτοβουλίες» του και τα λοιπά λιγότερο ή περισσότερο «τρελά» και δήθεν ακατανόητα μέτρα του αποκτούν νόημα καθώς αποτελούν μέρος του ιστορικού του σχεδίου: να εγκαθιδρύσει ένα δικτατορικό καθεστώς στις Ηνωμένες Πολιτείες! Ένα καθεστώς δισεκατομμυριούχων, φασίζων ή καθαρά φασιστικό, ρατσιστικό, σκοταδιστικό, μισογυνικό, μιλιταριστικό και βίαιο, που επιτίθεται κατά μέτωπο στα πιο στοιχειώδη δημοκρατικά δικαιώματα και ελευθερίες των πολιτών του, καταστέλλει κάθε αμφισβήτηση ή κριτική της νομιμότητάς του, βασίζεται σε ένα αστυνομικό κράτος που σπέρνει το φόβο και διώκει συστηματικά τους διαφορετικούς, τους προοδευτικούς και κυρίως τους μετανάστες που παίρνουν τη θέση που είχαν οι Εβραίοι στη Γερμανία του Τρίτου Ράιχ...

Ναι, είναι πολύ αργά για το Ισραήλ και τους Ισραηλινούς να απαλλαγούν από τους γενοκτονικούς δαίμονές τους!

του Γιώργου Μητραλιά

Μετά από είκοσι μήνες καθημερινών σφαγών αμάχων – κυρίως γυναικών και παιδιών – και πράξεων ανείπωτου θανατερού σαδισμού, όπως η οργανωμένη πείνα των κατοίκων της Γάζας, το κράτος του Ισραήλ, αλλά και η ισραηλινή κοινωνία, βλέπουν την ώρα της αλήθειας τους να πλησιάζει όσο ποτέ άλλοτε. Μπορεί λοιπόν το σιωνιστικό κράτος να γίνει «φυσιολογικό», ένα κράτος λίγο πολύ παρόμοιο με τα άλλα; Με λίγα λόγια, είναι «μεταρρυθμίσιμο» ή είναι καταδικασμένο να βυθίζεται όλο και περισσότερο στη ρατσιστική, σκοταδιστική και εξοντωτική βαρβαρότητα κατά των γειτόνων του, τους οποίους αντιμετωπίζει σαν υπάνθρωπους; Και μπορεί η ισραηλινή κοινωνία να απαλλαγεί από τους φασίστες και τους επίδοξους δικτάτορες της ή είναι ήδη πολύ αργά για να απελευθερωθεί από τους ολοκληρωτικούς της πειρασμούς και τους γενοκτονικούς της δαίμονες;

Στον αγαπημένο μας πατέρα και πεθερό Frankie Hansen και στα αντιφασιστικά του κατορθώματα, με την ευχή να είχαμε μερικούς σαν κι αυτόν, ειδικά τώρα σε αυτή την τόσο σκοτεινή εποχή.
Σόνια Χάνσεν-Μητραλιά, Γιώργος Μητραλιάς

Frankie Hansen (1922-1981)

Θρυλικός αντιφασίστας -αντιστασιακός, δραπέτης, αντάρτης, πολέμαρχος, παράσημο Silver Star

Ο Φράνκι με τα όπλα στους δρόμους του Έτελμπρικ κατά τη διάρκεια της πρώτης απελευθέρωσηςΟ Φράνκι Χάνσεν (Frankie Hansen) ήταν ένας νεαρός Λουξεμβουργέζος της γενιάς που σπρώχτηκε στη δράση και στην ένοπλη αντίσταση από τον φασισμό και την κατοχή από τη ναζιστική Γερμανία.

Η εξαιρετική ιστορία αυτού του νεαρού μαχητή της πρώιμης Αντίστασης, που συνελήφθη και βασανίστηκε από την Γκεστάπο ως απεργός κατά τη διάρκεια της γενικής απεργίας του Αυγούστου του 1942 κατά των δυνάμεων κατοχής, ξεκίνησε όταν φυλακίστηκε σε ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης στο Χίντσερτ της Γερμανίας.

Μετά από ένα μακρύ ταξίδι στις φυλακές της ναζιστικής Γερμανίας και της κατεχόμενης Πολωνίας, εκτοπίστηκε και κλείστηκε για σχεδόν 2 χρόνια σε ένα στρατόπεδο των SS κοντά στο Λουμπλίν. Η επιστροφή του στην πατρίδα ξεκίνησε με μια απίστευτη απόδραση με τη στολή ενός Γερμανού υπαξιωματικού, τον οποίο είχε εξουδετερώσει με γυμνά χέρια κατά τη διάρκεια του χάους που δημιούργησε ο προελαύνων Κόκκινος Στρατός.

Μετά από μια συγκλονιστική οδύσσεια ενός μήνα μέσα από τη Πολωνία και τη ναζιστική Γερμανία που βομβαρδίζονταν, και καταφέρνοντας να ξεφεύγει από τα πανταχού παρόντα μπλόκα, κατόρθωσε να φτάσει στην πατρίδα του λίγο πριν από την πρώτη Απελευθέρωση της από τον αμερικανικό στρατό, στις 11 Σεπτεμβρίου 1944.

Γκέτο της Γάζας 2025      -       Γκέτο της Βαρσοβίας 1943

Η πείνα ως όπλο γενοκτονίας:

Γάζα 2025 – Σοβιετική Ένωση 1941

Του Γιώργου Μητραλιά

Οι εικόνες των παιδιών της Γάζας, που τα περισσότερα δυτικά ΜΜΕ αρνούνται να δείξουν, δεν αφήνουν καμία αμφιβολία: θυμίζουν εκείνες των ναζιστικών στρατοπέδων εξόντωσης που κινηματογράφησαν σκηνοθέτες όπως ο Τζον Φορντ, ο Σάμιουελ Φούλερ και ο Τζορτζ Στίβενς αμέσως μετά την απελευθέρωσή τους από τον αμερικανικό στρατό: ζωντανοί σκελετοί, με το δέρμα κολλημένο στα οστά και τα μάτια βαθιά μέσα στις κόγχες, με το βλέμμα τους απόμακρο και θολωμένο!

Είναι λοιπόν προφανές ότι η σημερινή χρήση του λιμού από το κράτος του Ισραήλ ως όπλο πολέμου εναντίον του πληθυσμού της Γάζας μοιάζει σαν δύο σταγόνες νερό με το «Hungerplan” (Σχέδιο Λιμού) που εφάρμοσαν οι Ναζί στη Σοβιετική Ένωση το 1941-1942, για να αφανίσουν 30 εκατομμύρια Σοβιετικούς πολίτες. Και στις δύο περιπτώσεις, τα θύματα είχαν αποανθρωποποιηθεί προκαταβολικά, και εκείνοι που εμφανίζονταν ως «Herrenrasse» (ανώτερη φυλή) ήταν αποφασισμένοι να εξοντώσουν τους «Untermenschen» (υπανθρώπους) τους - τους Σλάβους και τους Εβραίους τότε, τους Παλαιστίνιους σήμερα - και να αδειάσουν τη γη από τον γηγενή πληθυσμό της για να την καταλάβουν και να την εποικίσουν. Τότε ήταν ο Γκέρινγκ, που εξομολογήθηκε στον Γκαλεάτσο Τσιάνο, τον υπουργό Εξωτερικών του Μουσολίνι, ότι «20 έως 30 εκατομμύρια άνθρωποι θα πεθάνουν φέτος από την πείνα στη Ρωσία. Και αυτό είναι αναμφίβολα καλό επειδή ορισμένοι λαοί πρέπει να αποδεκατιστούν». Και τώρα είναι ο Ισραηλινός υπουργός Μπεζαλέλ Σμότριτς, που δηλώνει ευθέως ότι θα ήταν «δικαιολογημένο και ηθικό να πεθάνουν από την πείνα 2 εκατομμύρια Παλαιστίνιοι στη Γάζα»...

Ηνωμένες Πολιτείες: Η άνοδος του φασισμού του τέλους εποχής

KLEIN Naomi, TAYLOR Astra

Η κυρίαρχη ιδεολογία της ακροδεξιάς έχει μετατραπεί σε ένα τερατώδη επιβιωτισμό των λευκών ρατσιστών. Ο ρόλος μας είναι να δημιουργήσουμε ένα κίνημα αρκετά ισχυρό για να τους σταματήσει.

Το κίνημα υπέρ των εταιρικών πόλεων-κρατών δεν πιστεύει στην τύχη που έχει. Εδώ και χρόνια προωθεί την ακραία ιδέα ότι οι πλούσιοι που είναι αλλεργικοί στους φόρους θα πρέπει να δημιουργήσουν τα δικά τους high-tech φέουδα, είτε πρόκειται για νέα κράτη σε τεχνητές νήσους σε διεθνή ύδατα («seasteading») είτε για «πόλεις της ελευθερίας» ευνοϊκές για τις επιχειρήσεις, όπως η Próspera, μια κλειστή κοινότητα που συνδυάζει ένα ιατρικό σπα τύπου άγριας δύσης σε ένα νησί της Ονδούρας.

Ωστόσο, παρά την υποστήριξη επιφανών επιχειρηματιών όπως ο Peter Thiel και ο Marc Andreessen, τα ακραία λιμπερταριακά όνειρά τους συνεχίζουν να βουλιάζουν: αποδεικνύεται ότι οι περισσότεροι πλούσιοι που σέβονται τον εαυτό τους δεν θέλουν πραγματικά να ζήσουν σε πλωτές πλατφόρμες πετρελαίου, ακόμα κι αν αυτό σημαίνει χαμηλότερους φόρους, και αν η Próspera μπορεί να είναι ευχάριστη για διακοπές και μερικές σωματικές «βελτιώσεις», Το εξωεθνικό της καθεστώς αμφισβητείται επί του παρόντος στα δικαστήρια.

Σήμερα, αυτό το κάποτε περιθωριακό δίκτυο εταιρικών αποσχιστών βρίσκεται ξαφνικά να χτυπά πόρτες που είναι ορθάνοιχτες στην ίδια την καρδιά της παγκόσμιας εξουσίας.

Σκίτσο της Σόνιας Μητραλιά

Πλούσιοι και ισχυροί εναντίον φτωχών και αδύναμων 

Ο Τραμπ παγκοσμιοποιεί την ταξική πάλη!

του Γιώργου Μητραλιά

Οι πρώτες 100 μέρες της δεύτερης προεδρίας του Τραμπ ήταν αρκετές για να ανατρέψει ο Τραμπισμός όχι μόνο τις βεβαιότητες της διεθνούς τάξης που έχουν εγκαθιδρύσει οι από πάνω, αλλά και τον τρόπο που βλέπουν και αντιλαμβάνονται αυτή την διεθνή τάξη οι από κάτω! Και μια από τις πρώτες, αλλά πολύ σημαντικές συνέπειες αυτής της ανατροπής είναι ότι το διεθνές τοπίο των από πάνω έγινε ξαφνικά πιο ξεκάθαρο, ή και σχεδόν διάφανο και κατανοητό, στα μάτια της ανθρωπότητας των από κάτω. Για παράδειγμα, μόλις πριν από έξι μήνες, ο Πούτιν εξακολουθούσε να παρουσιάζεται, αλλά και να γίνεται αντιληπτός από πολλούς από τους από κάτω, ως αντίβαρο, αν όχι ως «προοδευτικό» αντίδοτο στον βορειοαμερικανικό ιμπεριαλισμό. Σήμερα, αυτό το παραμύθι δεν στέκεται πια στα πόδια του, είναι ένας σωρός από ερείπια: ο Τραμπ και ο Πούτιν είναι τώρα σύμμαχοι, ακόμη και συνεργάτες στη λεηλασία και στη μοιρασιά του κόσμου, και κυρίως στην ολομέτωπη επίθεση κατά όλων των δικαιωμάτων και των ελευθεριών που η ανθρωπότητα και ο κόσμος της εργασίας κατάφεραν να κερδίσουν μέσα από τους αγώνες τους τις τελευταίες 15 ή 23 δεκαετίες!

Αριστερός απομονωτισμός:

ένας δρόμος προς την πολιτική ασημαντότητα στη συζήτηση για την ευρωπαϊκή άμυνα

της Hanna Perekhoda*

Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο ψήφισε απόφαση που καθορίζει τη γραμμή για την άμυνα και τον επανεξοπλισμό. Οι πιο σκληρές κριτικές στην απόφαση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για την άμυνα και τον επανεξοπλισμό προήλθαν από την πολιτική ομάδα της αριστεράς. Μεταξύ αυτών, η Manon Aubry (France Insoumise), που καταγγέλλει: «Βρίσκετε χρήματα για τανκς αλλά όχι για νοσοκομεία». Η ίδια παρατήρησε σαρκαστικά: «Είναι σαν ξαφνικά να μην υπάρχει πια η υπερθέρμανση του πλανήτη ή η φτώχεια και η μόνη προτεραιότητα να είναι τα θωρακισμένα οχήματα». Ομοίως, η Benedetta Scuderi των Πρασίνων υποστήριξε ότι «αυτή η κούρσα εξοπλισμών» υπονομεύει την ανάπτυξη και τα δημόσια οικονομικά. Σε αυτές προστέθηκαν και άλλες φωνές, όπως ο συμπρόεδρος της Αριστεράς Martin Schirdewan και ο Danilo Della Valle του Κινήματος Πέντε Αστέρων. Κατά τη διάρκεια της ομιλίας του Della Valle, μια ομάδα εκπροσώπων του Κινήματος Πέντε Αστέρων διαδήλωσε, κραδαίνοντας πλακάτ όπως «Όχι άλλα όπλα» και «Περισσότερες θέσεις εργασίας, λιγότερα όπλα».

Κατά βάθος, η θέση αυτών των πολιτικών συνοψίζεται στο εξής: αφήνουμε τον κόσμο γύρω μας να καταρρεύσει, αφήνουμε να εισβάλλουν σε χώρες - δεν είναι δική μας δουλειά. Δηλώνουν πως θέλουν να διατηρήσουν το κοινωνικό τους μοντέλο αυξάνοντας τις δαπάνες για την πρόνοια και περιορίζοντας τις δαπάνες για την ασφάλεια - ένα ιδανικό που θα συμμεριζόταν κάθε αριστερός πολιτικός. Αυτό που βολικά αγνοούν είναι ότι το κοινωνικό μοντέλο που επιδιώκουν να προστατεύσουν έγινε δυνατό ακριβώς επειδή η ασφάλεια είχε ανατεθεί σε άλλους φορείς - κυρίως στις Ηνωμένες Πολιτείες. Τι θα συμβεί όμως όταν η ασφάλεια δεν θα είναι πλέον εγγυημένη από αυτές; Είναι ένα ερώτημα που δεν αντιμετωπίζουν ποτέ, προτάσσοντας αντ' αυτού απλά συνθήματα. Οι πραγματικότητες του διεθνούς ανταγωνισμού για την εξουσία - που τώρα βρίσκεται σε μια από τις πιο έντονες στιγμές του εδώ και δεκαετίες - απλά μπαίνουν στην άκρη.