Η διττότητα του σιωνιστικού σχεδίου: διαφυγή από τη ρατσιστική καταπίεση και αναπαραγωγή της σε αποικιακό πλαίσιο
του Gilbert Achcar*
Ο θεωρητικά θεμελιωμένος από τον Theodor Herzl πολιτικός σιωνισμός, είχε ως στόχο τη δημιουργία ενός κράτους για τον εβραϊκό λαό στην Παλαιστίνη. Αν και το κίνητρο του ήταν τα δεινά των εβραϊκών κοινοτήτων, ειδικά στην Ανατολική Ευρώπη, και η αναζωπύρωση του αντισημιτισμού στη Δύση της Γηραιάς Ηπείρου, το κίνημα αυτό πήγαζε από την αποικιοκρατική λογική που συμβάδιζε με το ευρωπαϊκό πλαίσιο της εποχής.
Δεν είναι σπάνιο οι καταπιεσμένοι της ιστορίας να είναι οι ίδιοι καταπιεστές. Αυτό ισχύει ιδιαίτερα για τα απελευθερωτικά κινήματα που αγωνίζονται ενάντια στον αποικιακό ζυγό, ενώ το δικό τους το έθνος, που το ίδιο καταπιέζεται, επιτίθεται σε μια μειονότητα, φυλετική, θρησκευτική ή άλλη, μέσα στη δική του τη χώρα. Τα κινήματα αυτά συχνά κλείνουν τα μάτια σε αυτή την καταπίεση, αν δεν την υποστηρίζουν ανοιχτά με διάφορες προφάσεις, όπως όταν κατηγορούν την εν λόγω μειονότητα ότι αποτελεί την "πέμπτη φάλαγγα" της αποικιοκρατίας. Κάποιοι επικαλούνται αυτή τη συχνή διττότητα με σκοπό να κάνουν τον Σιωνισμό κάτι το « συνηθισμένο », παρουσιάζοντάς τον ουσιαστικά σαν μια περίπτωση παρόμοια με πολλές άλλες, γεγονός που έχει ως αποτέλεσμα να ελαχιστοποιούνται, αν όχι να δικαιολογούνται οι αμαρτίες του, έτσι ώστε το Ισραήλ να αντιμετωπίζεται ως ένα κράτος « σαν όλα τα άλλα ». Όμως, αυτό το επιχείρημα δεν λαβαίνει υπόψη την ιδιαιτερότητα της διττότητας που χαρακτηρίζει τον σιωνισμό.