Αναδημοσιεύουμε το παρακάτω κείμενο του Πάνου Κοσμά επειδή απαντάει σε μια σειρά -μόνιμα αναπάντητων- ερωτημάτων και προβληματισμών που προκαλεί η πανδημία, και επειδή με αυτές τις απαντήσεις του σώζει τη τιμή της ελληνικής αριστεράς. Στις τόσες σωστές επισημάνσεις και τοποθετήσεις αυτού του κειμένου, θα προσθέταμε μόνο μία που είναι ίσως και η πιο σημαντική: Την ολοκληρωτική απουσία της παραμικρής διεθνιστικής ευαισθησίας από τη στάση όλων των αποχρώσεων της ελληνικής αριστεράς στο ζήτημα της Covid 19: Ούτε λέξη, και φυσικά ούτε μια κινητοποίηση, για τους φτωχούς και καταφρονεμένους του κόσμου μας, για αυτά τα δύο τρίτα της ανθρωπότητας (!) που στερείται εμβολίων και αργοπεθαίνει επειδή οι πατέντες τους είναι ιδιοκτησία λίγων απάνθρωπων φαρμακευτικών εταιριών που προστατεύονται με κάθε μέσο από τις δυτικές κυβερνήσεις. Εδώ δεν έχουμε να κάνουμε μόνο με μια σκανδαλώδη έλλειψη ανθρωπιστικών αντανακλαστικών. Έχουμε να κάνουμε και με την πλήρη αδυναμία κατανόησης της στοιχειώδους αλήθειας ότι όσο δεν θα απελευθερώνονται οι πατέντες και δεν θα εμβολιάζονται αυτά τα δύο τρίτα της ανθρωπότητας, ο κοροναϊός θα βρίσκει πρόσφορο έδαφος για να μεταλλάσσεται διαρκώς, με αποτέλεσμα να απομακρύνεται συνεχώς ο στόχος της πλήρους εξόδου από την φονική πανδημία και τις καταστροφικές της συνέπειες…

Γιώργος Μητραλιάς

Εκτός από την κυβέρνηση,

υπάρχει και η πανδημία!

Ή γιατί τόσο η κυβέρνηση όσο και η Αριστερά απορρίπτουν τον καθολικό υποχρεωτικό εμβολιασμό!

«ΠΟΥ και Φάουτσι προειδοποιούν για εκατοντάδες χιλιάδες θανάτους μη εμβολιασμένων έως τον Δεκέμβριο»

Η Ελλάδα ηγείται του νέου κύματος θυμάτων της πανδημίας διεθνώς, ούσα μακράν πρώτη σε θανάτους ανά εκατομμύριο κατοίκων

(Από τις ειδήσεις των ημερών)

«Δεν είμαστε στην Ιπποκράτεια ηθική που ο γιατρός μπορεί να κάνει ό,τι θέλει για το καλό του ασθενούς. Είμαστε στη φιλελεύθερη αντίληψη ότι ο ασθενής αποφασίζει τι θέλει να κάνει και δεν θα πιέζεται».
(Θ. Πλεύρης, ο νέος υπουργός Υγείας, προφανώς πριν υπουργοποιηθεί)

Του Πάνου Κοσμά

Στα «παλιά καλά χρόνια» κάθε σοβαρή συζήτηση για την πολιτική της Αριστεράς στη συγκυρία, συνολικά ή για τα σημαντικά ζητήματα που τη συνθέτουν, ξεκινούσε από το ερώτημα: πού βαδίζουμε; Πού οδηγούνται τα πράγματα και πώς τείνει να διαμορφωθεί η συγκυρία; Ύστερα ήρθε η κρίση του μαρξισμού ως μαζικής ιδεολογίας αλλά και ως «κανονιστικού πλαισίου» στο πλαίσιο του οποίου νοεί και παράγει γραμμή για τη συγκυρία η Αριστερά, και όλα άλλαξαν, μέσα από μια μακρόχρονη διαδικασία αποδόμησης και παρακμής αυτού που κάποτε αποκαλούνταν διαλεκτική σκέψη ή και πολιτική διαλεκτική. Για να φτάσουμε στα νεότερα χρόνια και στην παρούσα συγκυρία, όπου κριτήριο πολιτικής είναι πλέον ένας παβλοφικού χαρακτήρα, ανακλαστικός και ρηχός αντικυβερνητισμός – που εν τέλει, χωρίς να το θέλει, αλλά και χωρίς να το υποψιάζεται, επί της ουσίας, συχνά, δεν είναι καν αντικυβερνητισμός.

Αφγανιστάν: Η ανθρωπιστική προβιά
του πολεκάπηλου λύκου!

Του Γιώργου Μητραλιά

Το πολιτικό τοπίο των Ηνωμένων Πολιτειών αυτών των ημερών είναι περισσότερο ξεκάθαρο από ποτέ. Κατά της απόφασης του προέδρου Μπάϊντεν να αποσύρει οριστικά στις 31 Αυγούστου 2021 τα αμερικανικά στρατεύματα από το Αφγανιστάν τάσσονται: Σύσσωμο το πολιτικο-οικονομικό Κατεστημένο της χώρας, το Ρεπουμπλικανικό κόμμα και ο ηγέτης του Ντόναλντ Τραμπ, μεγάλο μέρος της ηγεσίας του Δημοκρατικού κόμματος και των κοινοβουλευτικών του ομάδων, το στρατιωτικό-βιομηχανικό σύμπλεγμα και ό,τι έχει κάποια άμεση ή έμμεση σχέση με την πολεμική βιομηχανία, όλα τα μεγάλα ΜΜΕ (κανάλια, εφημερίδες,...) ανεξάρτητα από την κομματική τους τοποθέτηση, ένα σημαντικό μέρος της στρατιωτικής ιεραρχίας, τα νεοφιλελεύθερα και ατλαντικά κέντρα αποφάσεων.(1) Υπέρ της ίδιας απόφασης του Μπάϊντεν τάσσονται: Σύσσωμη η -λιγότερο ή περισσότερο ριζοσπαστική- αμερικανική αριστερά και τα κοινωνικά κινήματα, οι περισσότερες οργανώσεις βετεράνων στρατιωτικών, η μεγάλη πλειοψηφία (63%-65%) του αμερικανικού λαού.

Στο χείλος του γκρεμού,

το σενάριο της Διακυβερνητικής 

δεν μοντελοποιείται

του Daniel Tanuro

Η Ομάδα εργασίας 1 της Διακυβερνητικής Επιτροπής (IPCC) παρουσίασε την έκθεση φυσικών βάσεων, που αποτελεί συμβολή στην έκτη έκθεση εκτίμησης για το κλίμα, που αναμένεται για τις αρχές του 2022. Η έκθεση και η σύνοψή της είναι γραμμένες με το συγκεκριμένο στυλ και το λεξιλόγιο των επιστημονικών δημοσιεύσεων που κάνουν “αντικειμενικές” διαπιστώσεις. Ωστόσο, ποτέ μια έκθεση εμπειρογνωμόνων της παγκόσμιας υπερθέρμανσης δεν άφησε να διαφανεί σε αυτό το βαθμό η αγωνία που προκαλεί η ανάλυση των γεγονότων υπό το φως των απαράβατων νόμων της φυσικής.

Όταν η Παρισινή Κομμούνα εμβολίαζε μαζικά τον εξεγερμένο πληθυσμό της!

του Γιώργου Μητραλιά

Με τον εορτασμό των 150 χρόνων της Κομμούνας του Παρισιού να συμπίπτει χρονικά με τις σοβαρές αναταράξεις που προκαλούν στο εσωτερικό της αριστεράς τα εμβόλια και τα λοιπά μέτρα κατά της πανδημίας, τίποτα πιο λογικό από το να αναρωτηθούμε ποια άραγε ήταν η πολιτική που ακολούθησε αυτή που κατά τον Μαρξ ήταν “η πρώτη επανάσταση του προλεταριάτου”, στο -καυτό σήμερα- ζήτημα του εμβολιασμού του λαού κατά των επιδημιών.

ΜΕ ΤΟ ΦΤΩΧΟ ΜΥΑΛΟ ΕΝΟΣ ΠΥΡΑΓΟΥ

του Γ. Αναγνωστάκου

(Αναδημοσιεύουμε το δίκαια οργισμένο και τόσο σωστό στις διαπιστώσεις του, κείμενο του πυραγού Γιώργου Αναγνωστάκου για τις τρομακτικές πυρκαγιές που καταστρέφουν την πατρίδα μας το φετινό καλοκαίρι. Το ακολουθεί κείμενό μας με ανάλογη οργή και διαπιστώσεις γραμμένο την επαύριο της τραγωδίας στο Μάτι τον Αύγουστο του 2018: "Αξιοποίηση του ορυκτού πλούτου” ή μέτρα τώρα ενάντια στην κλιματική καταστροφή;)

Αφορμή για αυτό το άρθρο μου είναι η αγάπη και η ανάγκη μου να προστατεύσω το Πυροσβεστικό Σώμα από τις στρατιές άσχετων , ανίδεων , (ερευνητών) του Διαδικτύου , από ανθρώπους με κοντό μυαλό , ιδεοληπτικούς και κομματόσκυλα που δεν έχουν τη γνώση να δουν το φαινόμενο της πυρκαγιάς πέρα από φυσικό αλλά και ως παγκόσμιο φαινόμενο. Δεν έχουν τις βασικές γνώσεις είναι ο ένας λόγος , είτε οι μικροπολιτικοί τους σκοποί και συμφέροντα τους κάνουν να χειραγωγούν την κοινή γνώμη.

Όταν ο Αϊνστάιν αποκαλούσε “φασίστες” αυτούς που κυβερνούν τώρα το Ισραήλ...

του Γιώργου Μητραλιά

Τι θα λέγατε αν ο διαβόητος ρατσιστής και αντισημίτης πρωθυπουργός της Ουγγαρίας Βίκτορ Ορμπάν κατηγορούσε τον Αϊνστάιν για...αντισημιτισμό; Και επίσης, την Χάνα Άρεντ? Και τον πιο εμβληματικό συγγραφέα του Ολοκαυτώματος, τον Πρίμο Λέβι; Απίθανο και εξωπραγματικό; Όχι. Κάθε άλλο μάλιστα αν λάβουμε υπόψη ότι αυτό ακριβώς συμβαίνει στις μέρες μας, σε παγκόσμια μάλιστα κλίμακα. Και όχι μόνον από έναν Ορμπάν αλλά από πάμπολλους διακεκριμένους ρατσιστές και αντισημίτες που, με τις ευλογίες των κάθε λογής κατεστημένων, χρησιμοποιούν τη ρετσινιά του αντισημίτη για να καταστρέψουν τους -συνήθως αριστερούς αντιφασίστες και αντιρατσιστές- πολιτικούς τους αντιπάλους!…

Συνέντευξη με την φεμινίστρια Πινάρ Σελέκ, σύμβολο της Τουρκίας που αντιστέκεται!

Η Πινάρ Σελέκ, κοινωνιολόγος, συγγραφέας, φεμινίστρια, αντιμιλιταρίστρια είναι ΤΟ σύμβολο της Τουρκίας που αντιστέκεται στο αυταρχικό της Κράτος. Καθώς διώκεται εδώ και πάνω από είκοσι χρόνια από το καθεστώς, μπορούμε νόμιμα να πούμε ότι έχουμε να κάνουμε με μια δικαστική σκευωρία και να καταγγείλουμε ότι πρόκειται για ένα ξεκαθάρισμα λογαριασμών που εξυφαίνεται στις ανώτερες σφαίρες της εξουσίας.

Η τελευταία πράξη της δικαστικής της περιπέτειας άρχισε όταν, μετά από την τέταρτη αθώωσή της, ο εισαγγελέας του Ανώτατου Δικαστηρίου ζήτησε αυτή η αθώωση να ακυρωθεί, ακριβώς όπως συνέβη και με τις τρεις προηγούμενες. Και αυτό χωρίς να προσκομίσει κανένα νέο στοιχείο εναντίον της

Η υπόθεση Πινάρ Σελέκ είναι κάτι το μοναδικό στην ιστορία του δικαίου στη Τουρκία, και προκαλεί δίκαιά την οργή από κάθε άποψη!

Το ιστορικό κατηγορητήριο της Γκρέτα

σε αυτούς που μας κυβερνάνε...

“Παίζετε θέατρο”, “παίζετε με την πολιτική, παίζετε με τα λόγια, παίζετε με το μέλλον μας”! Το κατηγορητήριο που απάγγειλε, την 1η Ιουλίου στη Βιέννη, η -18χρονη πια- Γκρέτα Τούνμπεργκ στους ηγέτες των πλουσιότερων χωρών του κόσμου, αρκετοί από τους οποίους βρίσκονταν μάλιστα σε απόσταση λίγων μέτρων από αυτήν, δεν αφήνει κανένα περιθώριο για αυταπάτες: Αυτοί που κυβερνάνε τον κόσμο δεν είχαν ποτέ και ούτε πρόκειται να έχουν την παραμικρή διάθεση να αντιμετωπίσουν την κλιματική καταστροφή σαν μια κατακλυσμική κρίση που απειλεί, όσο καμιά άλλη στο παρελθόν, την ίδια την ανθρωπότητα και τον πλανήτη μας!
Όμως, όπως πάντα, η Γκρέτα δεν περιορίζεται να καυτηριάσει τον κυνισμό και την υποκρισία αυτών που μας κυβερνούν. Πάει πιο μακριά, χτυπάει το πρόβλημα στη ρίζα του όταν καταγγέλλει ότι το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να εκμεταλλευτούν κι αυτήν ακόμα την καλπάζουσα κλιματική αλλαγή “για να κερδίσουν ψήφους, δημοσιότητα, πόντους στα χρηματιστήρια ή την επόμενη καλοπληρωμένη θέση σε κάποια εταιρεία ή σε ένα λόμπι συμφερόντων”. Και καθώς το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι το κέρδος και η μεγιστοποίηση του κέρδους, για αυτό και επιδεινώνουν την ήδη περίπου απελπιστική κατάσταση συνεχίζοντας να αυξάνουν -ακόμα και σήμερα- τις εκπομπές αερίων του θερμοκηπίου!…
Όπως πάντα, έτσι λοιπόν και τώρα, η Γκρέτα δεν μάσησε τα λόγια της. Όμως, τονίζοντας αυτή τη φορά ότι “σας βαρεθήκαμε” και κυρίως, ότι “το σόου τελείωσε”, η Γκρέτα μας καλεί να μην εμπιστευόμαστε πια κανέναν άλλο από εμάς τους ίδιους, δηλαδή να πάρουμε τις τύχες στα χέρια μας. Ραντεβού λοιπόν τον προσεχή Οκτώβρη στους δρόμους και στις πλατείες όλου του κόσμου για την παγκόσμια κινητοποίηση ενάντια στην κλιματική αλλαγή, που θα πρέπει να γίνει όλο και πιο μαζική, όλο και πιο ριζοσπαστική. Εξάλλου, αν όχι τώρα,... πότε;

Γ.Μητραλιάς

Το Show τελείωσε!

της Greta Thunberg

Αύριο συμπληρώνονται 150 βδομάδες από τότε που αρχίσαμε τις σχολικές απεργίες για το κλίμα. Όλο αυτό το διάστημα, όλο και περισσότεροι άνθρωποι έχουν αφυπνιστεί για την κλιματική και οικολογική κρίση, ασκώντας περισσότερη πίεση σε εσάς – τους ανθρώπους της εξουσίας.

Τελικά, η δημόσια πίεση ήταν πολύ μεγάλη, τα μάτια του κόσμου ήταν στραμμένα σε εσάς. Οπότε, μπήκατε σε δράση. Όχι δράση για την κλιματική αλλαγή, αλλά αρχίσατε να παίζετε θέατρο. Παιχνίδια πολιτικά, παιχνίδια με τις λέξεις, παιχνίδια με το μέλλον μας.

Αϊνστάιν και Λαντάου: Επιστημονικές ιδιοφυίες και συνάμα... αντισταλινικοί αντικαπιταλιστές!

Του Γιώργου Μητραλιά

Τον Αϊνστάιν⁽¹⁾ τον έχουν ακουστά οι πάντες, αλλά το όνομα του Λεβ Λαντάου⁽²⁾ το γνωρίζουν μόνο κάποιοι ειδήμονες των θετικών επιστημών. Ωστόσο, και οι δυο τους έχουν πολλά κοινά χαρακτηριστικά: Κατέχουν περίοπτες θέσεις στον μικρό κατάλογο με τις πιο ξεχωριστές μεγαλοφυίες του περασμένου αιώνα. Διακρίθηκαν για την ελευθερία της σκέψης τους και τον αντικομφορμισμό της ζωής τους. Και κυρίως, μοιράζονται πολιτικές τοποθετήσεις από αυτές που, όχι άδικα, θεωρούνται “εξτρεμιστικές”, επαναστατικές και ανατρεπτικές της (κάθε) καθεστηκυίας τάξης! Και για τις οποίες, “φυσικά”, κανείς δεν σας μίλησε ποτέ…

Λαντάου: “Σύντροφοι, η μεγάλη υπόθεση της Οκτωβριανής Επανάστασης προδόθηκε ύπουλα”

Να λοιπόν γιατί ο λόγος σήμερα για τον Αϊνστάιν και τον Λαντάου όχι με την ιδιότητά τους του κορυφαίου επιστήμονα που σημάδεψε τη σύγχρονη εποχή, αλλά με εκείνη -την άγνωστη και επιμελώς κρυμμένη- του ... αντιγραφειοκράτη σοσιαλιστή και του αντισταλινικού κομμουνιστή! Για τον Αϊνστάιν που, όπως θα δούμε παρακάτω πολύ διεξοδικότερα, προτείνει -μεσούντος του ψυχρού πολέμου- σαν μόνη λύση στα υπαρξιακά προβλήματα της ανθρωπότητας, την κοινοκτημοσύνη των μέσων παραγωγής και το σχεδιασμό της οικονομίας, προειδοποιώντας όμως ταυτόχρονα ότι “μια σχεδιασμένη οικονομία μπορεί να συνοδεύεται από την απόλυτη υποδούλωση του ατόμου” αν δεν “αποτραπεί η γραφειοκρατία από το να γίνει παντοδύναμη και αλαζονική”! Και για τον Λαντάου που έντεκα χρόνια νωρίτερα, -το 1938!- μεσούσης της σταλινικής αγριανθρωπικής λαίλαπας, τολμά το αδιανόητο: Να (συν)γράψει την εξής προκήρυξη/μανιφέστο που καλεί τους εργάτες να ανατρέψουν τον Στάλιν “και την κλίκα του” στο όνομα της Οκτωβριανής Επανάστασης που αυτοί “πρόδωσαν ύπουλα”! Και αυτό με την πρόθεση να την μοιράσει την Πρωτομαγιά του 1938 στην Κόκκινη Πλατεία της Μόσχας (!) μπροστά στον Στάλιν και στο ιερατείο του:

Πάνω από 350 προσωπικότητες από όλο το κόσμο στηρίζουν το Μανιφέστο

“Να τερματίσουμε το σύστημα των ιδιωτικών ευρεσιτεχνιών”

Την ώρα που στην Παγκόσμια Οργάνωση Υγείας (ΠΟΥ) αρχίζει ένας νέος γύρος διαπραγματεύσεων, πάνω από 350 προσωπικότητες από όλο το κόσμο διατρανώνουν την υποστήριξή τους στο Μανιφέστο “Να τερματίσουμε το σύστημα των ιδιωτικών ευρεσιτεχνιών! Για μια φαρμακοβιομηχανία κάτω από κοινωνικό έλεγχο και ένα δημόσιο, οικουμενικό και δωρεάν σύστημα εμβολιασμού” που υποστηρίζεται από πάνω από 250 οργανώσεις, στις οποίες περιλαμβάνονται μεγάλα διεθνή δίκτυα όπως η Παγκόσμια Πορεία Γυναικών ή το People’s Health Movement (βλέπε τον κατάλογό τους εδώ).

Ο κατάλογος των προσωπικοτήτων δίνεται στη δημοσιότητα στις 8 Ιουνίου με την ευκαιρία της διάσκεψης της ΠΟΥ όπου εξετάζεται η αναστολή των ευρεσιτεχνιών των εμβολίων. Αυτές οι ευρεσιτεχνίες (πατέντες) προστατεύουν τα συμφέροντα μιας μικρής ομάδας μεγάλων ιδιωτικών φαρμακευτικών επιχειρήσεων και εμποδίζουν να αντιμετωπιστεί όπως θα έπρεπε, η πανδημία που έχει προκαλέσει το θάνατο περισσότερων από 3 εκατομμύρια και 745 χιλιάδες ανθρώπων.

Ανάμεσα σε αυτές τις προσωπικότητες βρίσκουμε τους Noam Chomsky και Nancy Fraser από τις ΗΠΑ, την Naomi Klein από τον Καναδά, την Arundhati Roy και την Tithi Bhattacharya από την Ινδία, την Silvia Federici και την Cinzia Arruza από την Ιταλία που διδάσκουν στις ΗΠΑ, στελέχη συνδικάτων και συλλόγων, πάνω από 90 βουλευτές (από Γερμανία, Βολιβία, Βραζιλία, Κολομβία, Δανία, Ισπανία, Γαλλία, Ελλάδα, Ιρλανδία, Ιταλία, Λουξεμβούργο, Πορτογαλία, Τσέχικη Δημοκρατία,…) συμπεριλαμβανομένου και του προέδρου της Γερουσίας της Βολιβίας και 22 μελών του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου. Ανάμεσα στους υπογράφοντες είναι επίσης οι δήμαρχοι του Βαλπαραίσο της Χιλής ή του Κάδιξ της Ισπανίας καθώς και πολλοί δημοτικοί και περιφερειακοί σύμβουλοι. Επίσης, υποστηρίζουν το Μανιφέστο υπεύθυνοι εντύπων πληροφόρησης και γνώμης καθώς και δημοσιογράφοι. Τέλος, στηρίζουν το Μανιφέστο πολυάριθμοι πανεπιστημιακοί.

Η ένοχη “αμνησία” των χτεσινών θαυμαστών του γενοκτόνου κ.Κάρατζιτς

του Γ.Μητραλιά

Ο πρόσφατος θάνατος του Σέρβου υπερασπιστή του Σαράγεβο, στρατηγού Γιόβαν Ντίβιακ, θα μπορούσε να είχε προσφέρει μια χρυσή ευκαιρία για δημόσια αυτοκριτική σε όλους εκείνους, και ειδικά στους αριστερούς, που στη διάρκεια των 3 ετών, 8 μηνών και 9 ημερών της πολιορκίας του Σαράγεβο, συντάχθηκαν όχι με τους ηρωϊκούς πολιορκημένους αλλά με τους γενοκτόνους δημίους τους. Όμως, δυστυχώς δεν είδαμε να υπάρχει η παραμικρή αντίδραση. Λούφαξαν άπαντες και κατάπιαν τη γλώσσα τους καθώς μια επιδημία ένοχης αμνησίας φάνηκε να σαρώνει τη χώρα.

Ωστόσο, αυτή η “ένοχη αμνησία” δεν χρησιμεύει σε τίποτα μια και η (ελληνική) ομαδική παράκρουση εκείνων των εφιαλτικών χρόνων είναι πάντα παρούσα, θρονιασμένη στην καρδιά της ελληνικής κοινωνικής και πολιτικής επικαιρότητας. Και αυτό όχι μόνο επειδή πολλοί από τους σφαγείς της Σρεμπρενίτσα έμελλε να γίνουν αργότερα γνωστότεροι σαν βουλευτές και στελέχη της Χρυσής Αυγής. Ούτε επειδή πάρα πολλοί από τους ενθουσιώδεις θαυμαστές των δολοφόνων του Σαράγεβο βρέθηκαν στις επόμενες δεκαετίες στις πρώτες γραμμές των ποικίλων “εθνικιστικών” και λοιπών ρατσιστικών εξάρσεων. Η πελώρια πληγή που άνοιξε τότε, παραμένει πάντα ανοιχτή καθώς το ρατσιστικό και εθνικιστικό δηλητήριο που έσταξε η τότε ενθουσιώδης ταύτιση με τους φασίστες δολοφόνους πέρασε τελικά και, δυστυχώς, εξακολουθεί να κυκλοφορεί στις φλέβες της ίδιας της κοινωνίας!

Επειδή λοιπόν δεν πρέπει -και δεν μπορούμε- να ξεχάσουμε, για αυτό και το παρακάτω κείμενο που είχε γραφτεί στις 13 Φεβρουαρίου 1994, πριν από 27 ολάκερα χρόνια...

Βοσνία: Μήπως δεν είναι έτσι όπως μας τα λένε; 

του Γιώργου Μητραλιά

Επιτέλους μια καλή είδηση : το Σαράγεβο δεν βομβαρδίζεται πια και οι τρωγλοδύτες κάτοικοί του μπορούν να ξαναβγούν στους δρόμους της πόλης τους ! Την ώρα που σχεδόν όλοι στην Ελλάδα προτιμούν να μιλάνε για ραγδαία επιδείνωση της κατάστασης και για επικείμενη  «επέκταση του πολέμου», δεν αντέχουμε στον πειρασμό να παρατηρήσουμε ότι για μιαν ακόμα φορά, αποσιωπάται εντελώς το κύριο γεγονός ότι στη Βοσνία ο πόλεμος είναι χειροπιαστή πραγματικότητα και μαίνεται εδώ και 22 μήνες…

Παγκόσμια εκστρατεία

Χάρη σε μια τεράστια επιστημονική προσπάθεια βασισμένη στη διεθνή συνεργασία και σε ποσά δημοσίου χρήματος ιστορικών διαστάσεων, η ανθρωπότητα μπόρεσε να αναπτύξει πολλά αποτελεσματικά εμβόλια ενάντια στο COVID-19 μέσα σε λιγότερο από ένα χρόνο.

Ωστόσο, αυτή η μεγάλη επιτυχία θα μπορούσε να ακυρωθεί ολοκληρωτικά από την απληστία της φαρμακευτικής βιομηχανίας. Σε μια κατάσταση τόσο κρίσιμη όσο αυτή που βιώνουμε τώρα, ο εξαιρετικός χαρακτήρας των μέτρων που απαιτεί η πλειοψηφία του πληθυσμού πρέπει να ισχύει και για την ιδιωτική φαρμακοβιομηχανία και τη μόνιμη δίψα της για κέρδη. Η αναστολή των ευρεσιτεχνιών (πατέντες) που συνδέονται με τον COVID-19 πρέπει να αποτελεί προτεραιότητα και ένα πρώτο βήμα.

Πατριαρχία και Καπιταλισμός

Της Denise Comanne

Πρωτότυπος τίτλος “How Patriarchy and Capitalism Combine to Aggravate the Oppression of Women”

http://www.cadtm.org/How-Patriarchy-and-Capitalism-Combine-to-Aggravate-the-Oppression-of-Women

Η Denise Comanne (1949-2010) δούλεψε για τελευταία φορά πάνω στο συγκεκριμένο κείμενο στις 27 Μαΐου 2010, μια μέρα πριν πεθάνει. Έπαθε καρδιακή προσβολή αμέσως μετά την αποχώρησή της από ένα συνέδριο για την 50ή επέτειο της ανεξαρτησίας του Κονγκό.

Βλ.: A vibrant internationalist, feminist and revolutionary voice has fallen silent: Denise Comanne  (1949-2010)

Η Denise Comanne σχεδίαζε να βελτιώσει περαιτέρω το κείμενο αυτό ως μέρος της ομαδικής εργασίας με την Επιτροπή Ενάντια στο Χρέος (Comité pour l'abolition des dettes illégitimes¹) για να ενισχύσει τη δέσμευση της επιτροπής προς το φεμινισμό.

Στην ιστοσελίδα της CADTM, το κείμενο είχε περισσότερες από 13.000 επισκέψεις στη γαλλική έκδοση, περισσότερες από 96.000 επισκέψεις στην αγγλική έκδοση και περισσότερες από 16.000 επισκέψεις στα Ισπανικά. Έχει επίσης αναδημοσιευτεί και σε άλλους ιστοτόπους.

Μπάϊντεν: "Καλός αλλά λίγος"...

ΗΠΑ 2021: Ο νεοφιλελευθερισμός δεινοπαθεί και η αριστερά καιροφυλακτεί!

Του Γιώργου Μητραλιά

Για σαράντα επτά χρόνια βουλευτής και γερουσιαστής και επί μια οκταετία αντιπρόεδρος των ΗΠΑ, ο Τζό Μπάϊντεν είχε προφανώς όλο το χρόνο να καλλιεργήσει το προφίλ ενός πολιτικού που η Wikipedia δίκαια κατατάσσει στη “δεξιά πτέρυγα του Δημοκρατικού κόμματος”. Τι συμβαίνει λοιπόν, και ο ένας μετά τον άλλο αριστεροί και ακροαριστεροί οικονομολόγοι και αναλυτές σε όλο το κόσμο δηλώνουν “θετικά έκπληκτοι” για τα πεπραγμένα του Μπάϊντεν στις πρώτες 100 ή 130 μέρες της προεδρίας του, σε βαθμό μάλιστα που τους κάνει να διαπιστώνουν ακόμα και απομάκρυνσή του από τον κυρίαρχο νεοφιλελευθερισμό;

Γιόβαν Ντίβιακ

(1937 – 2021)

Mορφή του διεθνιστικού αντιφασισμού στην εποχή των αγριανθρωπικών εθνικισμών!

Το Σαράγεβο αποχαιρετά τον ήρωα του με το Bella Ciao...

Jovan Divjak - Ο υπερασπιστής του Σαράγεβο

Γεννήθηκα στο Βελιγράδι και μετακόμισα στη Βοσνία με την οικογένειά μου, όταν γεννήθηκε η μικρή μου αδερφή. Μετά από το δημοτικό, πήγα στη στρατιωτική ακαδημία επειδή η μητέρα μου δεν μπορούσε να πληρώνει για τη μόρφωσή μου. Εγκαταστάθηκα στο Σαράγεβο το 1966, και επί 18 χρόνια μετείχα στο σύστημα στρατιωτικής εκπαίδευσης. Λίγο πριν τον πόλεμο, έγινα Διοικητής της Άμυνας του Σαράγεβο με το βαθμό του στρατηγού.

Νεοφιλελευθερισμός:
Αύξηση της μισθολογικής απόκλισης και φορολογικά δώρα στο Κεφάλαιο

Το ΑΒ του Κεφαλαίου στον 21ο αιώνα του Τομά Πικετί*

Τρίτο μέρος

του Eric Toussaint

Η εξέλιξη χαμηλών και υψηλών μισθών από τη δεκαετία του 1960 και δώθε

Δεν έχουμε εδώ χώρο για να συνοψίσουμε την εξέλιξη των εισοδηματικών ανισοτήτων στη διάρκεια των δυο τελευταίων αιώνων. Θα περιοριστούμε λοιπόν να υπογραμμίσουμε την εξέλιξη στη Γαλλία από το 1968. Η γενική απεργία του Μάη του 1968 στη Γαλλία και οι συμφωνίες της Γκρενέλ που ακολούθησαν οδήγησαν σε πολύ μεγάλη αύξηση του κατώτατου μισθού για 15 χρόνια : « Το αποτέλεσμα ήταν ότι η αγοραστική δύναμη του κατώτατου μισθού αυξήθηκε συνολικά περίπου κατά 130 % μεταξύ 1968 και 1983, ενώ στην ίδια χρονική περίοδο ο μέσος μισθός δεν αυξήθηκε παρά κατά 50 %, εξ ου και μια πολύ μεγάλη συμπίεση των μισθολογικών ανισοτήτων. Η ρήξη με την προηγούμενη περίοδο είναι μαζική και πλήρης: η αγοραστική δύναμη του κατώτατου μισθού είχε αυξηθεί μόλις κατά 25% μεταξύ 1950 και 1968”.

Η εξέλιξη των περιουσιακών ανισοτήτων

κατά τους δύο τελευταίους αιώνες

Το ΑΒ του Κεφαλαίου στον 21ο αιώνα του Τομά Πικετί

Δεύτερο μέρος

του Eric Toussaint

Την παραμονή της Επανάστασης του 1789 στη Γαλλία, το τμήμα της εθνικής περιουσίας που κατείχε το πλουσιότερο δεκατημόριο πλησίαζε το 90% και το τμήμα που κατείχε το πλουσιότερο 1% έφτανε το 60% (1). Μετά από την Επανάσταση, το τμήμα του πλουσιότερου εκατοστημορίου μειώθηκε κάπως μετά από την αναδιανομή των γαιών της αριστοκρατίας και του κλήρου προς όφελος της αστική τάξης (οι 9% και λίγο πέρα από αυτούς).

Η συγκέντρωση του πλούτου

προς όφελος του 1%

Το ΑΒ του Κεφαλαίου στον 21ο αιώνα του Τομά Πικετί

Πρώτο μέρος

του Eric Toussaint

Το βιβλίο “Το κεφάλαιο στον 21ο αιώνα” (1) είναι απαραίτητο σε όλες και όλους εκείνους που θέλουν να μάθουν περισσότερα για την άνιση αναδιανομή του πλούτου στους κόλπους της κοινωνίας. Διαβάζοντας αυτό το τεράστιο έργο (950 σελίδες, στις οποίες προστίθεται μεγάλη ποσότητα στατιστικών δεδομένων και πινάκων προσβάσιμων μέσω του διαδικτύου (2), μας έρχεται στο νου ένα πρώτο συμπέρασμα: το κίνημα Occupy Wall Street και άλλα που το ακολούθησαν είχαν απόλυτα δίκιο να στοχοποιήσουν το πιο πλούσιο 1%.

Ισπανία : Όταν οι δαίμονες του παρελθόντος επιστρέφουν ακάθεκτοι στο προσκήνιο !…

του Γιώργου Μητραλιά

Αν πιστεύαμε τα ελληνικά ΜΜΕ αλλά και το σύνολο των ελληνικών πολιτικών δυνάμεων, με εξαίρεση την πανδημία, στην Ισπανία δεν συμβαίνει τίποτα το άξιο λόγου. Περίπου ησυχία, τάξη και ασφάλεια. Όμως, δυστυχώς ή ευτυχώς συμβαίνει το διαμετρικά αντίθετο καθώς αυτή η μεγάλη δυτικοευρωπαϊκή χώρα βρίσκεται κυριολεκτικά στο χείλος της αβύσσου, απειλώντας να συμπαρασύρει και ολάκερη την Ευρώπη. Και για του λόγου το αληθές, ιδού μερικά εύγλωττα γεγονότα από την επικαιρότητα των τελευταίων βδομάδων.

Πίσω από Brexit, Τραμπ και Μπολσονάρο,

το αυταρχικό χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο!

Του Γιώργου Μητραλιά

Πρωτοτυπώντας έναντι των αναρίθμητων συναδέλφων τους που, εδώ και τέσσερα χρόνια, ανατέμνουν το Brexit με πολιτικούς, κοινωνιολογικούς ή ψυχολογικούς όρους, δυο νεαροί Γάλλοι κοινωνιολόγοι, η Μαρλέν Μπανκέ (Marlène Benquet) και ο Τεό Μπουρζερόν (Théo Bourgeron) είχαν μιαν απλή αλλά φαεινή ιδέα: Να ψάξουν να βρουν ποια υλικά συμφέροντα χρηματοδότησαν την καμπάνια για την έξοδο της Βρετανίας από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Και τα ευρήματά τους είναι ιστορικής σημασίας. Όμως, προσοχή: Όχι μόνο επειδή ρίχνουν άπλετο φως στο Brexit ανατρέποντας όλα όσα ακούγαμε και διαβάζαμε για αυτό στα τελευταία τέσσερα χρόνια, αλλά κυρίως, επειδή μας εισάγουν σε μια νέα ιστορική πραγματικότητα που ήδη ταλαιπωρεί αφάνταστα ολάκερη την ανθρωπότητα! Μια πραγματικότητα που έχει για εμβληματικές προσωπικότητες τον Τραμπ, τον Τζόνσον ή τον Μπολσονάρο, και για πολιτική της την συστηματική καταστολή κάθε φωνής που αμφισβητεί το “δικαίωμα” όλων αυτών να λεηλατούν και να καταστρέφουν ατιμώρητα τον πλανήτη και τους κατοίκους του...(1)