
Ενάντια στον ολέθριο καμπισμό και για τη νίκη του ουκρανικού λαού :
Μαζικό διεθνές κίνημα ενάντια στον πόλεμο!
Του Γιώργου Μητραλιά
Ο Ρώσος πρόεδρος Βλαντίμιρ Πούτιν φαίνεται πως συσσωρεύει τις αποτυχίες στον πόλεμο του ενάντια στην Ουκρανία, αλλά αντίθετα, συσσωρεύει τις επιτυχίες ως ευεργέτης ή ακόμα και σωτήρας του... ΝΑΤΟ! Ποιος το λέει; Μα, εκείνος που είναι πιθανόν ο πιο αρμόδιος για να κάνει αυτή τη διαπίστωση: Ένας ιδιαίτερα υψηλόβαθμος Αμερικανός στρατιωτικός συνηθισμένος να τα λέει χύμα χωρίς διπλωματικές προφυλάξεις και ο οποίος, επιπλέον και κυρίως, διετέλεσε “Ανώτατος Διοικητής των συμμαχικών δυνάμεων του ΝΑΤΟ στην Ευρώπη”. Το όνομά του Τζέιμς Σταυρίδης.
Ο πρώην στρατιωτικός αρχηγός του ΝΑΤΟ δεν μασάει τα λόγια του και είναι για αυτό που αξίζει το κόπο να τον ακούσουμε όταν δηλώνει ότι ο πρόεδρος Πούτιν “είναι ίσως το καλύτερο πράγμα που συνέβη ποτέ στο ΝΑΤΟ”! Και ο ναύαρχος Σταυρίδης εξηγεί το γιατί αυτού του ισχυρισμού του: “Πέρασα τέσσερα χρόνια ως ανώτατος συμμαχικός διοικητής του ΝΑΤΟ. Σε κάθε διάσκεψη, σε κάθε συνάντηση επισήμων ανώτερου επιπέδου του ΝΑΤΟ, πλησίαζα την Καγκελάριο Άνγκελα Μέρκελ και την υπουργό άμυνας Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν. Και τους έλεγα “Πρέπει να αυξήσετε τις αμυντικές δαπάνες σας”. Δεν πέτυχα τίποτα επί τέσσερα χρόνια. Όμως, μέσα σε 48 ώρες, ο Βλαντίμιρ Πούτιν ενέπνευσε τους Γερμανούς σχεδόν να διπλασιάσουν τον αμυντικό τους προϋπολογισμό”! (1)


Το ΝΑΤΟ είναι μια ιμπεριαλιστική οργάνωση, στην οποία κυριαρχούν οι Ηνωμένες Πολιτείες, υπεύθυνες για πάρα πολλούς επιθετικούς πολέμους. Η διάλυση αυτού του πολιτικοστρατιωτικού τέρατος, που βγήκε γέννησε ο ψυχρός πόλεμος, αποτελεί μια στοιχειώδη δημοκρατική απαίτηση. Η αποδυνάμωσή του το τελευταίο διάστημα στάθηκε αιτία ο Εμμανουήλ Μακρόν, ο νεοφιλελεύθερος πρόεδρος της Γαλλίας, να δηλώσει το 2019 ότι η Συμμαχία ήταν «εγκεφαλικά νεκρή». Δυστυχώς, η εγκληματική εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία ανάστησε το ΝΑΤΟ!
“Δυσάρεστη έκπληξη” λοιπόν που ο (και “μακεδονομάχος”) Μίκης Θεοδωράκης συγχρωτίζεται πια ανοικτά με τους απολογητές του ρατσισμού, του αντισημιτισμού, του αντικομμουνισμού και της πιο εφιαλτικής “εθνικής καθαρότητας”; Δυσάρεστη, σίγουρα. Έκπληξη όμως όχι. Και αν το πρόβλημα ήταν μόνον ο Μίκης, μικρό το κακό. Όμως, επειδή ακριβώς δεν είναι μόνον αυτός αλλά και πάρα πολλοί άλλοι, το πρόβλημα είναι τεράστιο και ο κίνδυνος άμεσος. Ώρα λοιπόν να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους…

Θέλω να καταπιαστώ με το ζήτημα του κινήματος της αντίστασης στην Ευρώπη ανάμεσα στα 1940 και 1944 λεπτομερώς. Θέλω να το κάνω ειδικότερα επειδή κάποιοι σύντροφοι τους οποίους σέβομαι και τους οποίους ελπίζω να δω πίσω στην Τέταρτη Διεθνή, οι σύντροφοι της ομάδας της Lutte Ouvriere στη Γαλλία, φιλοτιμήθηκαν να εγείρουν ειδικά αυτό το ζήτημα ενάντια στη Τέταρτη Διεθνή.











