Η Aναπαραγωγή της εργατικής δύναμης στην παγκόσμια οικονομία, η μαρξιστική θεωρία και η ατελής φεμινιστική επανάσταση
της Silvia Federici
Η γυναικεία δουλειά και η γυναικεία εργασία είναι θαμμένες βαθιά στην καρδιά της καπιταλιστικής κοινωνικής και οικονομικής δομής.
(David Staples, No Place Like Home, 2006)
Είναι ξεκάθαρο ότι ο καπιταλισμός έχει οδηγήσει στην υπέρεκμετάλλευση των γυναικών. Αυτό δε θα προσέφερε και μεγάλη παρηγοριά εάν σήμαινε μόνο αυξημένη δυστυχία και καταπίεση, αλλά ευτυχώς έχει προκαλέσει και αντίσταση. Και ο καπιταλισμός έχει αντιληφθεί ότι εάν αγνοήσει πλήρως ή καταπνίξει αυτήν την αντίσταση αυτή μπορεί να γίνει όλο και πιο ριζοσπαστική, με αποτέλεσμα να μεταμορφωθεί τελικά σε ένα κίνημα χειραφέτησης ή ακόμα και στον πυρήνα μιας νέας κοινωνικής τάξης πραγμάτων.
(Robert Biel, The New Imperialism, 2000)
Ο αναδυόμενος απελευθερωτικός παράγοντας στον Τρίτο Κόσμο είναι η μη αμειβόμενη δύναμη των γυναικών που δεν έχουν ακόμα αποκοπεί από την οικονομία της ζωής εξαιτίας της δουλειάς τους. Υπηρετούν τη ζωή και όχι την παραγωγή αγαθών. Είναι το κρυμμένο θεμέλιο της παγκόσμιας οικονομίας και η μισθολογική ισοτιμία της δουλειάς τους στην υπηρεσία της ζωής εκτιμάται στα 16 τρισεκατομμύρια δολάρια.
(John McMurtry, The Cancer State of Capitalism, 1999)
Η πολεμική που ξέσπασε στη Γερμανία, ανάμεσα σ΄ αυτούς που προσπαθούν να υποβαθμίσουν τον ναζιστικό όλεθρο (Nolte, Hillgruber) και σε αυτούς που υποστηρίζουν τη μοναδικότητά του (Habermas και πολλοί άλλοι) δεν μπορεί να μας αφήσει αδιάφορους. Η θεωρία των πρώτων είναι γνωστή: η ανθρωπότητα γνώρισε σφαγές σε κάθε αιώνα, ιδιαίτερα στις αρχές του δικού μας και κυρίως εναντίον των "ταξικών εχθρών" στη Σοβιετική Ένωση, συνεπώς κοντά στα σύνορα της Γερμανίας. Εμείς οι Γερμανοί, στη διάρκεια του Δεύτερου Παγκοσμίου πολέμου δεν κάναμε τίποτα περισσότερο από το να προσαρμοστούμε σε μια πρακτική φρικτή αλλά καθιερωμένη: μια πρακτική "ασιατική" η οποία ερμηνεύεται σε σφαγές, μαζικές εκτοπίσεις, σκληρή απομόνωση σε εχθρικές περιοχές, βασανιστήρια, διάλυση των οικογενειών. Η δική μας μοναδική καινοτομία υπήρξε τεχνολογικής φύσεως: επινοήσαμε τους θαλάμους αερίων. Ας το πούμε εν συντομία: είναι ακριβώς αυτή η καινοτομία την οποία αρνείται η σχολή των "αναθεωρητών" οπαδών του Faurisson, επομένως οι δύο θεωρίες αλληλοσυμπληρώνονται σε μια ερμηνεία της ιστορίας η οποία δεν μπορεί παρά να είναι ανησυχητική. 
Τα «όρνεα», που προσπαθούν να σύρουν την Αργεντινή στο χείλος μιας νέας καταστροφής επεκτείνονται τώρα στην ισπανική αγορά. Η NML Capital που, μαζί με άλλους , έφερε την Αργεντινή στα πρόθυρα της στάσης πληρωμών, τρώει τώρα τα ψοφίμια της ισπανικής αγοράς. Η Elliott Management, του αμερικανού τοκογλύφου Paul Singer , κατέχει ήδη ένα δισεκατομμύριο ευρώ σε επισφαλή δάνεια της ισπανικής τράπεζας Bankia και 300 εκατομμύρια ευρώ της Santander. Εκτιμάται ότι για τα δύο χαρτοφυλάκια έχει καταβάλει μόλις 50 εκατομμύρια δολάρια, σύμφωνα με το Auraree.com. 
Σε ένα άρθρο του 1843 για «τις προόδους της κοινωνικής μεταρρύθμισης στην ηπειρωτική Ευρώπη», ο νεαρός Ένγκελς (μόλις είκοσι ετών) περιέγραφε τον κομμουνισμό ως «αναγκαία κατάληξη που συνάγεται αναγκαία από τις γενικές συνθήκες του σύγχρονου πολιτισμού». Εν ολίγοις, πρόκειται για έναν κομμουνισμό νοούμενο με όρους λογικής, καρπό της επανάστασης του 1830, όπου οι εργάτες «επέστρεψαν στις ζωντανές πηγές και στη μελέτη της μεγάλης επανάστασης και ιδιοποιήθηκαν με σφρίγος τον κομμουνισμό του Μπαμπέφ».
Μετά από 11 μήνες σκληρού και συνεχούς αγώνα, 595 καθαρίστριες του δημοσίου έχουν γίνει η ενσάρκωση, το σύμβολο, η ψυχή, η ίδια η ζωή της πιο σθεναρής αντίστασης στην πολιτική λιτότητας της Ελλάδας...
Δεν είναι φυσικά τυχαίο ότι το ιστορικών διαστάσεων μανιφέστο «Ύστατη Έκκληση» μας έρχεται από την Ισπανία. Ούτε και ότι το υπογράφουν όλοι –χωρίς εξαίρεση- οι ηγέτες της αριστεράς και των κοινωνικών κινημάτων αυτής της χώρας, από τον Κάγιο Λάρα και τον Αλμπέρτο Γκαρθόν της Ενωμένης Αριστεράς και τον Πάμπλο Ιγκλέσιας και την Τερέσα Ροντρίγκεθ του Podemos μέχρι τον ΓΓ. του Κομμουνιστικού κόμματος Χοσέ Λουίς Θεντέγια και τον Χάϊμε Παστόρ της Αντικαπιταλιστικής Αριστεράς. Και από τις οικοφεμινίστριες Γιάγιο Ερέρο των Οικολόγων σε Δράση και Εστέρ Βίβας της Καταλάνικης «Συντακτικής Διαδικασίας» μέχρι τον Ενρίκ Ντουράν του κινήματος για την Αποανάπτυξη και τον Φλοράν Μαρσεγιεσί των Πράσινων Equo, τον θεωρητικό του οικοσοσιαλισμού και διάσημο ποιητή Χόρχε Ρίτσμαν, και όλες, χωρίς εξαίρεση, τις σημαντικές προοδευτικές προσωπικότητες της χώρας (συμπεριλαμβανόμενης της Καταλονίας και της Χώρας των Βάσκων) στο χώρο της διανόησης των επιστημών, της λογοτεχνίας ή του θεάτρου, που τοποθετούνται στα αριστερά της σοσιαλδημοκρατίας και φτάνουν μέχρι και τον αναρχοσυνδικαλισμό…
Αν και μπήκαμε στο καλοκαίρι, η Ισπανία δεν λέει να επιστρέψει στους -τόσο προσφιλείς στους κυβερνήτες μας-… «κανονικούς ρυθμούς». Συμβαίνει μάλιστα το αντίθετο. Τον εκλογικό σεισμό της 25ης Μαΐου ακολούθησε, και συνεχίζει να ακολουθεί, καταιγισμός μετασεισμών, γεγονός που γεννάει μάλιστα την απορία μήπως και ο σεισμός των ευρωεκλογών δεν ήταν κι αυτός παρά ένας προσεισμός που αναγγέλλει κάτι πολύ μεγαλύτερο… 
Καθώς σε λίγες βδομάδες κλείνει ένας αιώνας από τη δολοφονία του μεγάλου σοσιαλιστή ηγέτη Ζαν Ζωρές και την έκρηξη του Πρώτου Παγκόσμιου Μακελειού που ο Ζωρές θέλησε να αποτρέψει στο όνομα της άρνησης των εργαζομένων των ευρωπαϊκών εθνών να αλληλοσφαχτούν προς χάριν των συμφερόντων των εθνικών ιμπεριαλισμών τους, δημοσιεύουμε τη πολιτική νεκρολογία που του αφιέρωσε ο Τρότσκι στην πρώτη επέτειο του θανάτου του. 
Ο Ζωρές γεννήθηκε στις 3 Σεπτεμβρίου του 1859, στο Κάστρο της Λαγκεντόκ που έδωσε στη Γαλλία επιφανείς ανθρώπους σαν τον Γκιζώ, τον Αύγουστο Κόντ, τον Λαφαγιέτ, τον Λαπερούζ, τον Ριβαρόλ και τόσους άλλους. Ενα ανακάτεμα φυλών - λέει ένας βιογράφος του Ζωρές, ο Ραπποπόρ - είχε μιαν υπέροχη επίδραση πάνω στην πνευματική ζωή της επαρχίας αυτής, που από τον Μεσαίωνα ακόμη, ήταν η κοιτίδα των αιρέσεων και της ελεύθερης σκέψης. 
Πάσα ομοιότητα με σημερινά γεγονότα, καταστάσεις και δηλώσεις πολιτικών της αριστεράς 
Το κείμενο που ακολουθεί είναι απόσπασμα από το βιβλίο του μεγάλου μεξικανού ζωγράφου Ντιέγκο Ριβέρα "My Art, my Life: an autobiography" (Dover 1991), που αναφέρεται στην επίσκεψή του στο Βερολίνο του 1928 και τη «γνωριμία» του με τον Χίτλερ. Πρωτοδημοσιεύτηκε το Μάρτη του 2012 στον πέμπτο τόμο του περιοδικού Μαρξιστική Σκέψη, σε μετάφραση του Χρήστου Κεφαλή.
Στο προσκήνιο επανέρχεται ξανά η πιθανότητα χρεοκοπίας της Αργεντινής, μετά την απόφαση αμερικανικού δικαστηρίου να δικαιώσει προσφυγή μέρους των πιστωτών της, που ζητούν να πληρωθούν στο ακέραιο ομόλογα αξίας 1,3 δισ. δολαρίων .
Έλαμπαν τα σπίτια που δούλευε 6 μέρες την εβδομάδα και την έβδομη, την Κυριακή, (στην "αργία" της), να καθαρίσει και το δικό μας το σπίτι κ εμάς, να μαγειρέψει ένα πιάτο ζεστό φαγητό, να πλύνει, ν΄απλώσει, να σιδερώσει, να μας αγκαλιάσει και να ξεκουραστεί.
I. Οι ευρωεκλογές επιβεβαίωσαν μια τάση που παρατηρούμε εδώ και αρκετά χρόνια στην πλειοψηφία των χωρών της ηπείρου: την εντυπωσιακή άνοδο της άκρας δεξιάς. Πρόκειται για ένα φαινόμενο χωρίς προηγούμενο από τη δεκαετία του 1930 και μετά. Αν σε κάποιες χώρες το ρεύμα αυτό κατέγραφε εκλογικά αποτελέσματα της τάξης του 10 με 20%, σήμερα, σε τρεις ευρωπαϊκές χώρες (Γαλλία, Αγγλία, Δανία), τα ποσοστά του ανέρχονται μεταξύ 25 και 30%. Στην πραγματικότητα, όμως, η επιρροή του είναι ευρύτερη από την εκλογική του επιρροή: οι ιδέες του μεταδίδονται και προσβάλλουν την «κλασική» δεξιά καθώς και ένα μέρος της σοσιαλ-φιλελεύθερης Αριστεράς. Η γαλλική περίπτωση είναι η πιο σοβαρή, καθώς η άνοδος του Εθνικού Μετώπου υπερβαίνει ακόμα και τις πιο απαισιόδοξες προβλέψεις. Για να δανειστούμε τον εύστοχο τίτλο ενός πρόσφατου κύριου άρθρου του ειδησεογραφικού ιστότοπου Mediapart, βρισκόμαστε «Πέντε λεπτά πριν τα μεσάνυχτα».
Το δημόσιο χρέος παραμένει, χωρίς αμφιβολία, ένα μείζον πρόβλημα για την Ελλάδα. Το ΔΝΤ αναμένει ότι θα πέσει στο 124% του ΑΕΠ το 2020, προβλέποντας ετήσιους ρυθμούς ανάπτυξης λίγο χαμηλότερους από 3%. Για να πετύχει αυτό τον στόχο η Ελλάδα υποχρεώθηκε να υιοθετήσει άκρως περιοριστική δημοσιονομική πολιτική, η οποία στοχεύει μεταξύ των άλλων σε πρωτογενές πλεόνασμα 4,5% το 2016. Είναι πρωτοφανές ότι πολιτικές τόσο ακραίας λιτότητας επιβάλλονται σε μια χώρα η οποία από το 2010 πλήττεται από οικονομική ύφεση. Εξαιτίας αυτών ο λόγος του χρέους προς το ΑΕΠ βρίσκεται τώρα στο 174%, δηλαδή είναι πολύ μεγαλύτερος από το 130% του 2009, όταν ξέσπασε η κρίση.
Γνήσιο τέκνο της εποχής μας και του καπιταλιστικού «μοντερνισμού» της, το Άουσβιτς και η βιομηχανική-γραφειοκρατική του μηχανή μαζικής εξόντωσης ανθρώπινων όντων μας εγκαλεί σ’αυτό το μεταίχμιο δύο αιώνων τουλάχιστον για τρεις βασικούς λόγους: α) επειδή δεν παραπέμπει σε μια δήθεν επιστροφή σε κάποιες αρχέγονες βαρβαρότητες, β) επειδή συνιστά βαθιά τομή στον πολιτισμό και στον τρόπο θεώρησης της ιδέας της προόδου, και γ) επειδή τα διδάγματά του είναι τώρα -και εφεξής- περισσότερο χρήσιμα και επίκαιρα από ό,τι πριν από 55 χρόνια.
Το πολιτικό τοπίο που αφήνουν πίσω τους τα αποτελέσματα των ευρωεκλογών μπορεί να συνοψιστεί σε μια λέξη: Ερείπια! Μοναδική όαση το ελληνοϊσπανικό δίδυμο ΣΥΡΙΖΑ- PODEMOS + η μικρότερης εμβέλειας αλλά ιστορική επιτυχία της βελγικής πέραν της σοσιαλδημοκρατίας αριστεράς που με άξονα το PTB (Βελγικό Κόμμα Εργασίας) εκλέγει βουλευτές και μπαίνει μετά από δεκαετίες στο Κοινοβούλιο. Το συμπέρασμα δεν είναι δύσκολο. Από εδώ και πέρα, οποιαδήποτε πρωτοβουλία και κίνηση είτε για την ανοικοδόμηση της ευρωπαϊκής αριστεράς είτε για τη συντονισμένη κινητοποίηση ενάντια στις πολιτικές λιτότητας ή στο φασισμό πρέπει υποχρεωτικά να εκπορεύεται αλλά και να στηρίζεται σε αυτό τον ελληνοϊσπανικό άξονα ΣΥΡΙΖΑ- PODEMOS…
Το βάθεμα και η γενίκευση της κρίσης σε –σχεδόν- όλη την Ενωμένη Ευρώπη κάνει ώστε να μπορούμε πια να συλλάβουμε όχι μόνο τη δυναμική και τα χαρακτηριστικά αυτής της κρίσης, αλλά και τα καθήκοντα που πρέπει να επωμιστεί κατά απόλυτη προτεραιότητα η αριστερά που δεν παραιτείται και επιμένει να αντιστέκεται. 
Μετά το θετικό κατ' αρχήν «σοκ» της πρωτιάς ΣΥΡΙΖΑ και της νίκης για πρώτη φορά στην Ελλάδα(και στην Ευρώπη) κόμματος της αριστεράς και του αρνητικού αλλά αναμενόμενου εν πολλοίς σοκ της μαύρης επέλασης σε Ελλάδα(Χρυσή Αυγή) και Γαλλία(Λεπέν), μερικές σκέψεις για το μήνυμα των ευρωεκλογών.