-Αντιμέτωποι με την τρέχουσα κρίση του δημόσιου χρέους, αναφέρεστε σε έναν έλεγχο του για να μην πληρωθεί το παράνομο χρέος. Πόσο χρέος θα πρέπει να θεωρείται ως τέτοιο;
Ξεκίνησε ήδη η συζήτηση στην Αυγή γύρω από το χαρακτήρα που θα πρέπει να έχει η επόμενη Βουλή, με ευκαιρία την πρόταση που έχω διατυπώσει στο πρόσφατο βιβλίο μου «Κρίση και Διέξοδος» και επανέφερα με την ομιλία μου στην Επιτροπή για τις αλλαγές στο κράτος και το πολιτικό σύστημα του ΣΥΡΙΖΑ, στις 21.2.2013. Το ξεκίνημα δεν έγινε με τους καλύτερους όρους, δεδομένου ότι ο συνάδελφος Δημήτρης Χριστόπουλος στο άρθρο του της περασμένης Κυριακής με τίτλο «Η αβάσταχτη ελαφρότητα του συνταγματικού βερμπαλισμού» επέλεξε να αρθρογραφήσει κυρίως με χαρακτηρισμούς (περί «ελαφρότητας», «ανούσιας φλυαρίας» κ.λ.π.) παρά με επιχειρήματα. Προφανώς καθένας μας διαλέγει το ύφος και το ήθος που θέλει να τον προσδιορίζουν, φοβάμαι όμως ότι ο αρθρογράφος δεν έχει καταλάβει την άποψη μου, με αποτέλεσμα να μην καταλαβαίνει και τι γράφει προς αντίκρουσή της.
Για να βγει από την κρίση του ο καπιταλισμός δεν καταβροχθίζει μόνο ανθρώπινες ζωές. Τρώει, επιπλέον, από τις ίδιες του τις σάρκες, καταστρέφει πάγιο κεφάλαιο. Το κεφάλαιο όμως αυτό, συμβαίνει να είναι, ταυτοχρόνως, και τα μέσα παραγωγής, τα εργαλεία, οι μηχανές, οι υποδομές, από την χρήση των οποίων ζουν και αναπαράγονται οι εργαζόμενες τάξεις (και το σύνολο του πληθυσμού). Η τάξη των κεφαλαιοκρατών, κρατώντας στα χέρια της την ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής, θεωρεί δικαίωμά της να τα καταστρέφει, και όντως τα καταστρέφει, όταν αυτά δεν μπορούν να λειτουργήσουν ως κεφάλαιο, δηλαδή όταν δεν αποφέρουν το επιθυμητό κέρδος. Καταστρέφει έτσι και τους υλικούς όρους συντήρησης και αναπαραγωγής των κυριαρχούμενων κοινωνικών τάξεων που οδηγούνται αυτές οι ίδιες πλέον σε καταστροφή. Η ανθρωπιστική κρίση απορρέει από το δικαίωμα της τάξης των κεφαλαιοκρατών να καταστρέφουν τις υλικές προϋποθέσεις της ζωής μας όταν αυτές δεν λειτουργούν ικανοποιητικά ως κεφάλαιο.
Καταγγέλοντας τις ρατσιστικές απειλές που εξαπέλυσε το κόμμα Χρυσή Αυγή εναντίον του Μωυσή Λίτση, ιδρυτικού μέλους της ελληνικής CADTM, το διεθνές δίκτυο της CADTM επισημαίνει τον κίνδυνο που ενέχει η άνοδος του φασισμού ως άμεση συνέπεια των μέτρων κοινωνικής υποβάθμισης που επιβάλλονται από τους πιστωτές στο όνομα της δεδηλωμένης προτεραιότητας στην εξόφληση του χρέους εις βάρος των θεμελιωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων. 
Το δημόσιο χρέος είχε φθάσει ήδη σε υψηλά επίπεδα στο Βορρά (με τον όρο «Βορράς» εννοούμε τις πλέον βιομηχανικές χώρες) τη δεκαετία του 1980. Μετά την πρώτη πετρελαϊκή και οικονομική κρίση την περίοδο 1973-1975, οι κυβερνήσεις επιχείρησαν μια κεϊνσιανού τύπου ανάκαμψη της οικονομίας καταφεύγοντας στο δανεισμό. Η εξυπηρέτηση του χρέους στη συνέχεια έγινε δυσβάσταχτη, όταν η αμερικανική Ομοσπονδιακή Τράπεζα Αποθεμάτων αύξησε βίαια τα επιτόκια (Οκτώβριος 1979) επιχειρώντας να ανατρέψει την κεϊνσιανή πολιτική μισού περίπου αιώνα, την οποία είχε επιβάλει η πρώτη προεδρική θητεία του Φραγκλίνου Ρούσβελτ το 1933.
του 
Η Πρωτοβουλία Χριστιανών κατά του Εθνοφυλετισμού, Νεοφασισμού, Νεοναζισμού αποσκοπεί στην ευαισθητοποίηση της κοινωνίας και ειδικότερα των χριστιανών, προκειμένου να καταδικάσουμε έργω και λόγω κάθε ρατσιστική, φασιστική και ναζιστική ιδεολογία, νοοτροπία και συμπεριφορά, που καθίσταται διπλά επικίνδυνη όταν ενδύεται τον μανδύα της υπεράσπισης των «χριστιανικών αξιών», όπως πράττει πρόσφατα η Χρυσή Αυγή. Φοβόμαστε πως αυτές οι πρακτικές δεν είναι συγκυριακές ούτε πρόσκαιρες, αλλά έχουν έρθει για να μείνουν με κίνδυνο να παγιωθούν. Ακόμα και αν δεν αποδειχτεί με τρόπο αδιαμφισβήτητο η άμεση σχέση της οργάνωσης με την πρόσφατη, άνανδρη εν ψυχρώ δολοφονία (με στιλέτο πισώπλατα) του εικοσιεπτάχρονου πακιστανού Σερντάρ Γιακούμπ, η πολιτική αλλά και η ηθική ευθύνη για αυτή και άλλες ομοειδείς πράξεις είναι δεδομένη. Και θα είναι δεδομένη, όσο η οργάνωση αυτή στοχοποιεί κατηγορίες συνανθρώπων μας καλλιεργώντας το μίσος και αντιμετωπίζοντάς τους ως "σκουπίδια" και κατ' επέκταση 2ας κατηγορίας ανθρώπους και "αναλώσιμους". Το ειδεχθές ρατσιστικό έγκλημα κάνει επείγουσα την ηθική απαξίωση και καταδίκη στη συνείδηση των πολιτών κάθε μορφής ρατσισμού και φυλετικών διακρίσεων, απ' όπου κι αν προέρχονται. Καταλυτικό ρόλο για να επιτευχθεί αυτό θα παίξει μια καταδικαστική απόφαση της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος, την οποία και καλούμε να προχωρήσει το δίχως άλλο, βάζοντας ένα οριστικό τέρμα στη σύγχυση τέτοιων ιδεολογιών με τη χριστιανική ταυτότητα. Δεν δικαιούμαστε να κοιτάμε αμέριμνοι να σφαγιάζονται συνάνθρωποί μας έξω από τις πόρτες μας. Ας πάψουμε πλέον να παραμένουμε απαθείς θεατές στην ταινία τρόμου «Χρυσή Αυγή». 
«Και οι πολίται, βεβαίως, δικαιούνται εις παθητικήν αντίστασιν έναντι των αντισυνταγματικών και παρανόμων πράξεων των κρατικών οργάνων, ως είναι αι αυτοβούλως εκδιδόμεναι Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου του Υπουργικού Συμβουλίου». Ξηλώνονται τα εργασιακά δικαιώματα και στη Γαλλία
Του ΜΩΥΣΗ ΛΙΤΣΗ
Τη δική του εκδοχή του νόμου Χαρτς IV για ριζική ανατροπή των εργασιακών σχέσεων ετοιμάζει ο σοσιαλιστής πρόεδρος Φρανσουά Ολάντ, καθώς η δεύτερη μεγαλύτερη οικονομία της Ευρώπης, εξελίσσεται σε «μεγάλο ασθενή» του ευρώ.Η γαλλική κυβέρνηση επιχειρεί μέσω του «κοινωνικού διαλόγου» να προχωρήσει σε διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις σαν αυτές που προηγήθηκαν στην Γερμανία την εποχή του σοσιαλδημοκράτη Γκέρχαρντ Σρέντερ, με πρόσχημα την εξασθένιση της γαλλικής ανταγωνιστικότητας και τον κίνδυνο να έχει σύντομα την τύχη των χωρών του ευρωπαϊκού νότου.
Σαν σήμερα, στις 12 Ιανουαρίου 2010, έφυγε ο γνωστός θεωρητικός του Μαρξισμού, ηγέτης του τροτσκιστικού κινήματος και αρχηγού της φοιτητικής επανάστασης του ’68 στη Γαλλία, Daniel Bensaïd, αφού έχασε τη μάχη με τον καρκίνο. Ο διανόητής και συγγραφέας Tariq Ali περιγράφει για λογαριασμό της εφημερίδας Guardian την πορεία του Daniel Bensaïd στην πολιτική και την περιπλάνησή του στους δρόμους της διανόησης.
Η διαδεδομένη αντίληψη πως οι εβραϊκοί πληθυσμοί της Ευρώπης οδηγήθηκαν τυφλά και υπάκουα σαν «πρόβατα επί σφαγή» στα χιτλερικά στρατόπεδα εξόντωσης δεν αντιστοιχεί απόλυτα στην ιστορική πραγματικότητα. Η βαρύτητα του Ολοκαυτώματος στην ιστοριογραφία, τη συλλογική μνήμη και το δημόσιο λόγο, μοιραία υποφωτίζει το γεγονός πως εκατοντάδες χιλιάδες Εβραίοι αντιστάθηκαν δυναμικά και πολύμορφα στην χιτλερική γενοκτονία. Αποτελώντας κύριο στόχο των ναζιστικών διώξεων, η υποστήριξή τους από τα εθνικοαπλευθερωτικά κινήματα όλων των κατεχόμενων χωρών ήταν μεγάλη και η συμμετοχή τους σε αυτά μαζική.
Μπροστά σε μια νέα συγκυρία, προσωρινής-σχετικής σταθεροποίησης της κυβέρνησης, αλλά και μπροστά στο «απειλητικό» 2013 όπου θα κριθούν πολλά.