Με Παλαιστίνη και Ουκρανία
κόντρα σε Ρωσία, ΝΑΤΟ, Ισραήλ
Η Γκρέτα δείχνει το δρόμο!
Του Γιώργου Μητραλιά
Και όμως, παρά τη μαύρη κι άραχνη πραγματικότητα, παρά την καλπάζουσα βαρβαρότητα, παρά την κατάθλιψη που κατακλύζει τα πάντα, παρόλα αυτά ...υπάρχει ακόμα φως και ελπίδα! Και αυτό το φως και αυτή η ελπίδα είναι οι νέοι άνθρωποι που πολεμάνε ταυτόχρονα σε όλα τα μεγάλα μέτωπα όπου η ανθρωπότητα συγκρούεται με το θάνατο στον νυν υπέρ πάντων αγώνα της: στα μέτωπα της κλιματικής καταστροφής και της αδικίας, της Παλαιστίνης και της Ουκρανίας, στα μέτωπα της πάλης των απανταχού γης φτωχών, καταπιεσμένων και ταπεινωμένων.
Και η πιο εμβληματική εκπρόσωπος αυτής της νέας γενιάς που δεν το βάζει κάτω, είναι βέβαια η νεαρή πολίτισσα του κόσμου από τη Σουηδία Γκρέτα Τούνμπεργκ, που καταγγέλλει και πολεμά ταυτόχρονα τους Ισραηλινούς γενοκτόνους των Παλαιστινίων αλλά και τους Ρώσους εισβολείς και δολοφόνους της Ουκρανίας. Τη σκοταδιστική και ιμπεριαλιστική Ρωσία του Πούτιν αλλά και το μιλιταριστικό και εξίσου ιμπεριαλιστικό ΝΑΤΟ. Και φυσικά, και πριν απ’όλα, τους καπιταλιστές και τις κυβερνήσεις τους που καταστρέφουν μεθοδικά το κλίμα του πλανήτη μας, ετοιμάζοντας έτσι το πιο εφιαλτικό μέλλον για το ανθρώπινο είδος. Και όλα αυτά ενάντια στο κυρίαρχο ρεύμα, στην εκστρατεία κατασυκοφάντησης και εκφοβισμού της, πολεμώντας όλους τους ιμπεριαλισμούς χωρίς να διαλέγει τον ένα ιμπεριαλισμό ενάντια στον άλλο, τον ένα δήμιο και το ένα θύμα του περισσότερο από το άλλο. Και μάλιστα, κάνοντας συστηματικά πράξη τα λόγια της, έστω κι αν την οδηγούν συχνά στο κρατητήριο ή και στη φυλακή, με χειροπέδες στα χέρια…
Από τα μέσα της δεκαετίας του 1970 έχει σημειωθεί επιδείνωση του συσχετισμού δυνάμεων μεταξύ των τάξεων σε παγκόσμια κλίμακα. Ο κύριος λόγος ήταν η έναρξη ενός μακροχρόνιου υφεσιακού κύματος στην καπιταλιστική οικονομία με συνεχή αύξηση της ανεργίας. Στις ιμπεριαλιστικές χώρες, η ανεργία αυξήθηκε από 10 σε 50 εκατομμύρια ανθρώπους, στον Τρίτο Κόσμο έφτασε τα 500 εκατομμύρια. Σε πολλές από τις τελευταίες χώρες, αυτό σημαίνει ότι το 50% ή και περισσότερο του πληθυσμού βρίσκεται χωρίς δουλειά.
Ο θεωρητικά θεμελιωμένος από τον Theodor Herzl πολιτικός σιωνισμός, είχε ως στόχο τη δημιουργία ενός κράτους για τον εβραϊκό λαό στην Παλαιστίνη. Αν και το κίνητρο του ήταν τα δεινά των εβραϊκών κοινοτήτων, ειδικά στην Ανατολική Ευρώπη, και η αναζωπύρωση του αντισημιτισμού στη Δύση της Γηραιάς Ηπείρου, το κίνημα αυτό πήγαζε από την αποικιοκρατική λογική που συμβάδιζε με το ευρωπαϊκό πλαίσιο της εποχής.
Ο όρος "κομμουνισμός" χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά στη σύγχρονη εποχή από τον Γάλλο δικηγόρο Etiénne Cabet στα τέλη της δεκαετίας του 1830, για να ορίσει ένα συγκεκριμένο οικονομικό δόγμα (ή καθεστώς), καθώς και ένα πολιτικό δόγμα που επιδίωκε να εισαγάγει ένα τέτοιο καθεστώς. Τα έργα του, και ειδικά η ουτοπία L'Icarie, άσκησαν επιρροή στην εργατική τάξη του Παρισιού πριν από την επανάσταση του 1848. Το 1840 διοργανώθηκε στο Παρίσι το πρώτο "κομμουνιστικό συμπόσιο" - τα συμπόσια και οι ομιλίες σε συμπόσια ήταν μια συνηθισμένη μορφή πολιτικής διαμαρτυρίας υπό τη μοναρχία του Ιουλίου. Ο όρος διαδόθηκε γρήγορα, έτσι ώστε ο Καρλ Μαρξ μπόρεσε να τιτλοφορήσει ένα από τα πρώτα του πολιτικά άρθρα της 16ης Οκτωβρίου 1842 Der Kommunismus und die Augsburger Allgemeine Zeitung. Παρατήρησε ότι ο "κομμουνισμός" ήταν ήδη ένα διεθνές κίνημα, που εκδηλωνόταν στη Βρετανία και τη Γερμανία εκτός από τη Γαλλία, και εντόπισε την προέλευσή του στον Πλάτωνα. Θα μπορούσε επίσης να είχε αναφερθεί στις αρχαίες εβραϊκές αιρέσεις και στα πρώιμα χριστιανικά μοναστήρια.
Η ενδιαφέρουσα συζήτηση του Harry Brighouse και του Milton Fisk για το σοσιαλισμό και τα ατομικά δικαιώματα στο ATC 29 (Νοέμβριος-Δεκέμβριος 1990) πάσχει από μια μηχανιστική αντιπαράθεση του σοσιαλισμού -καλύτερα, της εργατικής εξουσίας- με τα ατομικά δικαιώματα.
