Μακρόν και Πούτιν ίδια μάχη
... ενάντια στους οικολόγους!

Του Γιώργου Μητραλιά

Η χρονική σύμπτωση είναι τρομερά εύγλωττη: την ίδια μέρα, την Τετάρτη 21 Ιουνίου 2023, σχεδόν την ίδια ώρα, ο Μακρόν και ο Πούτιν κήρυξαν τον πόλεμο σε όλες και όλους εκείνους που παίρνουν στα σοβαρά την υπεράσπιση της φύσης, της ανθρωπότητας και του πλανήτη μας! Ο Μακρόν και η κυβέρνησή του αποφάσισαν και ανακοίνωσαν τη διάλυση της σημαντικής περιβαλλοντικής συλλογικότητας "Soulèvements de la Terre" (Εξεγέρσεις της Γης). Και ο Πούτιν αποφάσισε και ανακοίνωσε την απαγόρευση της διεθνούς μη κυβερνητικής οργάνωσης WWF (Παγκόσμιο Ταμείο για τη Φύση)! Με λίγα λόγια, Πούτιν και Μακρόν ίδια μάχη...

Γραμμένη μόλις 8 μέρες πριν από τη δολοφονία του από πράκτορα του Στάλιν, η επιστολή του Λέοντα Τρότσκι σε Αμερικανούς αριστερούς, αποδεικνύεται σήμερα ιδιαίτερα επίκαιρη και διαφωτιστική για το πρακτέον στον πόλεμο του Πούτιν ενάντια στην Ουκρανία. Μιλώντας απλά και κατανοητά, χωρίς τα γνωστά “μολονότι-δηλονότι” εκείνων που συνηθίζουν να κόβουν την τρίχα στα τέσσερα για να αποφύγουν την αλήθεια που (τους) πονάει, ο Τρότσκι πάει κατευθείαν στην ουσία του προβλήματος: “Ό,τι θεωρούμε ότι αξίζει να υπερασπιστούμε, είμαστε έτοιμοι να το υπερασπιστούμε με τα όπλα στο χέρι”. Και όπως τότε, έτσι και τώρα “ενάντια στις προκαταλήψεις και τα ψέματα των ειρηνιστικών τάσεων”..*

"... ενάντια στις προκαταλήψεις και τα ψέματα των ειρηνιστικών τάσεων"

Λέων Τρότσκι, 13 Αυγούστου 1940

Αγαπητοί φίλοι,

Κατά τη γνώμη μου πρέπει να ενισχύσουμε και να εμβαθύνουμε την εκστρατεία μας ενάντια στις προκαταλήψεις και τα ψέματα των ειρηνιστικών τάσεων.

Οι φιλελεύθεροι και οι δημοκράτες λένε: "Πρέπει να βοηθήσουμε τις δημοκρατίες με όλα τα μέσα εκτός από την άμεση επέμβαση στην Ευρώπη. " Γιατί αυτός ο ηλίθιος και υποκριτικός περιορισμός; Αν πρέπει να υπερασπιστούμε τη δημοκρατία, πρέπει να την υπερασπιστούμε και σε ευρωπαϊκό έδαφος, ιδίως επειδή αυτός είναι ο καλύτερος τρόπος να υπερασπιστούμε τη δημοκρατία στην Αμερική. Το να βοηθήσουμε την Αγγλία -για να συντρίψει τον Χίτλερ- με κάθε μέσο, συμπεριλαμβανομένης της στρατιωτικής επέμβασης, θα ήταν ο καλύτερος τρόπος να υπερασπιστούμε την "αμερικανική δημοκρατία". Αυτός ο καθαρά γεωγραφικός περιορισμός δεν έχει κανένα νόημα, ούτε πολιτικά ούτε στρατιωτικά.

Το ίδιο άρθρο στα αγγλικά: https://againstthecurrent.org/berlusconi-is-dead-the-nightmare-of-his-legacy-remains
...και στα γαλλικά:https://www.europe-solidaire.org/spip.php?article66783
...και στα ιταλικά:https://refrattario.blogspot.com/2023/06/berlusconi-e-morto-ma-lincubo-della-sua.html

Ο Μπερλουσκόνι πέθανε αλλά η εφιαλτική κληρονομιά του παραμένει!…

του Γιώργου Μητραλιά

Δυστυχώς, το τέλος του Μπερλουσκόνι δεν σημαίνει και το τέλος του είδους της (αστικής) πολιτικής που αυτός εφεύρε και εφάρμοσε. Και αυτό επειδή ο Μπερλουσκόνι φρόντισε να ιδρύσει μια ολάκερη παγκόσμια “σχολή” υπέρ-αντιδραστικών νεοφιλελεύθερων ακροδεξιών πολιτικών που ήδη κυβερνούν ή απειλούν να κυβερνήσουν σχεδόν την μισή ανθρωπότητα, φλερτάροντας με τον φασισμό όταν βέβαια δεν δηλώνουν οι ίδιοι φασίστες. Και φυσικά, και μόνον αυτό το “επίτευγμα” του Μπερλουσκόνι επαρκεί για να δικαιολογήσει τη διαπίστωση πολλών από τους σημερινούς εγκωμιαστές του ότι “σημάδεψε την ιστορία της χώρας και της εποχής του”. Μόνο που ξεχνούν να προσθέσουν ότι ο Μπερλουσκόνι “σημάδεψε την χώρα και την εποχή του” ακριβώς όπως την σημάδεψε πριν από αυτόν... και ο συμπατριώτης του Μπενίτο Μουσολίνι, με τον οποίο ο Σίλβιο αρεσκόταν εξάλλου να συγκρίνεται κατά προτίμηση τις μέρες που αναλάμβανε την πρωθυπουργία της Ιταλίας μετά από τους εκλογικούς του θριάμβους το 1994, 2001 και 2008…

Ερνέστ Μαντέλ

Υλικές, κοινωνικές και ιδεολογικές προϋποθέσεις της ναζιστικής γενοκτονίας

1. Αυτό που κατέστησε δυνατό το Ολοκαύτωμα - ένα γεγονός μοναδικό στην ιστορία μέχρι σήμερα - ήταν πρώτα και κύρια η υπερ-ρατσιστική ιδεολογία στη βιολογική της παραλλαγή (μια ακραία μορφή κοινωνικού δαρβινισμού). Σύμφωνα με αυτό το δόγμα, υπάρχουν "υπανθρώπινες φυλές" (Untermenschen), η εξόντωση των οποίων είναι δικαιολογημένη και μάλιστα απαραίτητη. Για τους υποστηρικτές αυτής της ιδεολογίας, οι Εβραίοι ήταν "παράσιτα προς εξόντωση", οι μαύροι ήταν "πίθηκοι", οι "μόνοι καλοί Ινδοί είναι οι νεκροί Ινδοί" κ.λπ. Το δόγμα του ακραίου βιολογικού ρατσισμού δεν πέφτει έτσι απλά από τον ουρανό. Η υλική του βάση βρίσκεται σε κοινωνικοοικονομικές και πολιτικές πρακτικές που αντιμετωπίζουν συγκεκριμένες ανθρώπινες ομάδες με τόσο απάνθρωπο τρόπο, ώστε η ανάγκη της ιδεολογικής δικαιολόγησης -η ιδεολογία της απανθρωποποίησης- και της "εξουδετέρωσης" της ένοχης συνείδησης και του αισθήματος ατομικής ενοχής (βλ. ομιλία του Χίμλερ στις 6 Οκτωβρίου 1943) γεννιέται σχεδόν επιτακτικά.

Ουκρανία: Αντίσταση στους πιστωτές

Συνέντευξη του Eric TOUSSAINT στον DHAR Sushovan*

Eric TOUSSAINTΣε αυτή τη συνέντευξη που παραχώρησε στον Sushovan Dhar, ο Éric Toussaint αναλύει τη βοήθεια που χορηγήθηκε στην Ουκρανία από την έναρξη της ρωσικής επίθεσης. Δείχνει ότι η βοήθεια αυτή παρέχεται συχνά με τη μορφή δανείων -και όχι επιχορηγήσεων- τα οποία η Ουκρανία θα πρέπει να αποπληρώσει σε αρκετά χρόνια. Αυτό θέτει το ερώτημα της μελλοντικής ανασυγκρότησης της χώρας και υποδηλώνει ότι θα επιβληθούν νέα νεοφιλελεύθερα μέτρα - ιδιωτικοποιήσεις, αρπαγή καλλιεργήσιμης γης και φυσικών πόρων - στο όνομα της αποπληρωμής του χρέους.

Ernest Mandel

Για τη διαλεκτική του έθνους και της ταξικής πάλης

(Νοέμβριος 1971)

Πρώτη δημοσίευση στα γαλλικά στο Mai (Βρυξέλλες), Νοέμβριος-Δεκέμβριος 1972, σ. 7-14.

Μόνο ξεκινώντας από την κεντρικότητα της ταξικής πάλης μπορούμε να εξηγήσουμε την ανάπτυξη του εθνικισμού. Ωστόσο, το ότι η θεωρία του ιστορικού υλισμού δίνει στην ταξική πάλη πρωταρχική θέση στην ιστορία δεν σημαίνει ότι η ταξική πάλη είναι ο μοναδικός παράγοντας της ιστορίας. Στην πραγματικότητα, σε διαφορετικές χρονικές στιγμές της ιστορίας άλλοι παράγοντες μπορούν να γίνουν πρωταρχικοί. Όποτε όμως ρωτάμε γιατί άλλοι παράγοντες μπορούν να γίνουν πρωταρχικοί, οδηγούμαστε πίσω στο ζήτημα της ταξικής πάλης. Η ανάπτυξη του εθνικισμού είναι μια τέτοια περίπτωση.

Το ίδιο κείμενο στα αγγλικά: https://dsimian.com/2023/05/20/putin-from-victory-to-victory-until-the-final-catastrophe/
...και στα γαλλικά: https://entreleslignesentrelesmots.wordpress.com/2023/05/18/poutine-de-victoire-en-victoire-jusqua-la-catastrophe-finale/
...και στα ιταλικά: https://refrattario.blogspot.com/2023/05/putin-di-vittoria-in-vittoria-fino-alla.html

Πούτιν: από νίκη σε νίκη μέχρι την τελική καταστροφή!

του Γιώργου Μητραλιά

"Περασμένα μεγαλεία και διηγώντας τα να κλαις". Αυτός ο στίχος του Σολωμού συμπυκνώνει και αποδίδει τέλεια την αίσθηση που άφησε -σε εχθρούς και φίλους- η φετινή παρέλαση της 9ης Μαίου στην Κόκκινη Πλατεία της Μόσχας ενώπιον του κ. Πούτιν και των λοιπών στελεχών του καθεστώτος του. Γιατί; Μα, επειδή αυτό που διέκρινε την φετινή παρέλαση ήταν η απελπιστική φτώχεια της σε σύγκριση με την περυσινή αλλά και με όλες τις ανάλογες “μεγαλειώδεις παρελάσεις” των δύο τελευταίων δεκαετιών!

Συγκεκριμένα, ενώ άλλοτε συνωστίζονταν οι ξένοι -ανατολικοί αλλά και δυτικοί- ηγέτες και λοιποί επίσημοι που παρακολουθούσαν την παρέλαση, φέτος ήταν μετρημένοι στα δάκτυλα του ενός χεριού, και μάλιστα εντυπωσίαζαν με τα ξυνισμένα μούτρα τους. Η διεθνής απομόνωση της Ρωσίας του κ. Πούτιν ήταν παραπάνω από εμφανής καθώς απουσίαζαν όχι μόνον οι εκπρόσωποι κάποιων πρώην “ουδέτερων” γειτονικών χωρών που ο κ. Πούτιν έσπρωξε στις αγκάλες του (αναγεννημένου με τις φροντίδες του) ΝΑΤΟ, προς μεγάλη απογοήτευση των απανταχού γης αντιμπεριαλιστών. Αλλά απουσίαζαν επιδεικτικά ακόμα και οι περισσότεροι ηγέτες των μέχρι πρότινος πολύ “φίλα προσκείμενων” πρώην σοβιετικών Δημοκρατιών της Ευρασίας.

Γαλλία: Τι συμβαίνει όταν ο Μακρόν έχει ήδη ηττηθεί αλλά το γιγάντιο λαϊκό κίνημα δεν έχει ακόμα νικήσει;

του Γιώργου Μητραλιά

Μετά από σχεδόν τέσσερις μήνες (!) τεράστιων εργατικών και λαϊκών κινητοποιήσεων χωρίς κανένα προηγούμενο στη μεταπολεμική Γαλλία (!), ο απολογισμός του αγώνα των γαλλικών συνδικάτων ενάντια στη συνταξιοδοτική (αντι)μεταρρύθμιση θα έπρεπε να είναι προφανής: η (αντι)μεταρρύθμιση έχει γίνει πια νόμος, γεγονός που σημαίνει ότι ο μεν Μακρόν κέρδισε, τα δε εργατικά συνδικάτα έχουν χάσει. Τι συμβαίνει όμως και κανείς στη Γαλλία αλλά και έξω από αυτήν δεν τολμά να κάνει την παραπάνω διαπίστωση; Τι συμβαίνει και βλέπουμε τον πιο γνήσιο εκφραστή του διεθνούς (πολύ) μεγάλου κεφαλαίου, τον γνωστό μας από την εποχή των Μνημονίων, οίκο αξιολόγησης Fitch Ratings να υποβαθμίζει το αξιόχρεο της Γαλλίας με το τόσο εύγλωττο σκεπτικό ότι «το πολιτικό αδιέξοδο και οι κοινωνικές κινητοποιήσεις (ενίοτε βίαιες) εγείρουν κίνδυνο για το πρόγραμμα μεταρρυθμίσεων του προέδρου της Γαλλίας Εμανουέλ Μακρόν και θα μπορούσαν να δημιουργήσουν πιέσεις για πιο επεκτατική δημοσιονομική πολιτική, ή ανατροπή προηγούμενων μεταρρυθμίσεων».

(Το κείμενο που ακολουθεί δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Σπάρτακος του Νοεμβρίου 1995. Ο Ερνέστ Μαντέλ πέθανε στις 20 Ιουλίου 1995)

Αντίο Ερνέστ

Προσπαθώντας να βάλω μια τάξη στις ιδέες και -αλίμονο- και στις αναμνήσεις μου για τον Ερνέστ Μαντέλ, δεν βρίσκω να πω τίποτα άλλο παρά ότι αποζήτησε πάντα την ουσία της ζωής. Τόσο των ανθρώπων στο σύνολο τους, όσο και του καθένα ξεχωριστά.

Σε τελευταία ανάλυση, ό,τι έκανε και ό,τι προσπάθησε να μάθει τους άλλους να κάνουν,δεν ήταν παρά απόρροια αυτής της βαθύτατα ηθικής στάσης του απέναντι στη ζωή. Τι κάνει μια ζωή να αξίζει τον κόπο να την ζήσεις; Ή, με άλλα λόγια, τι δίνει νόημα, γοητεία και αξιοπρέπεια στο -κατά άλλα- εφήμερο πέρασμα μας από αυτή τη γη;

“Μα, πώς είναι δυνατό να τυρρανούσαν έναν Μαντέλ τέτοιου είδους ανησυχίες και προβληματισμοί; “, θα αναφωνήσουν σίγουρα όλοι εκείνοι για τους οποίους ο Μαντέλ δεν ήταν “παρά” ένας διακεκριμένος μαρξιστής, ένας οικονομολόγος ή ένας ασυμβίβαστος επαναστάτης. Δικαιολογημένη η απορία τους. Η εποχή μας που παραδέρνει μέσα στη βαρβαρότητα των καπιταλιστικών εκτρωμάτων και στα συντρίμια της σταλινικής αντεπανάστασης, δεν επιτρέπει πια τέτοιες...πολυτέλειες. Αυτή περιορίζεται να φυτοζωεί μέσα στο παρακμιακό “μεταμοντέρνο” άκρατο κυνισμό της...

​Σαν τώρα πριν 80 χρόνια

Απρίλης 1943, το εβραϊκό Γκέτο της Βαρσοβίας εξεγείρεται!

Μνήμη Μάρεκ Έντελμαν

σοσιαλιστή ηγέτη της εξέγερσης,
αντισταλινικού και αντισιωνιστή μαχητή

Τούτες τις μέρες πριν από 80 χρόνια, τον Απρίλη του 1943, άρχιζε η εξέγερση του Γκέτο της Βαρσοβίας ενάντια στο ναζιστή δήμιό του. Την ώρα που ο αντισημιτισμός, μαζί με το φασισμό, ξανασηκώνουν κεφάλι και στη νέα γενιά της εβραϊκής Διασποράς αρχίζουν να ξαναγεννιούνται οι καλύτερες σοσιαλιστικές παραδόσεις του παρελθόντος, θυμόμαστε τον Μάρεκ Έντελμαν, τον ηγέτη αυτής της εξέγερσης και τον άνθρωπο που ενσάρκωνε περισσότερο από κάθε άλλο αυτές ακριβώς τις εβραϊκές σοσιαλιστικές, αντισταλινικές και αντισιωνιστικές παραδόσεις. Στα 14 χρόνια από το θάνατό του, αναδημοσιεύουμε το κείμενο της νεκρολογίας του και συνάμα απόσπασμα από το βιβλίο του για την ηρωϊκή εξέγερση του Γκέτο της Βαρσοβίας της οποίας ηγήθηκε ο ίδιος.

Ερνέστ Μαντέλ

για το χουντικό πραξικόπημα

Τα διδάγματα της Ελλάδας

(Μάης 1967)*

(Δημοσιεύθηκε στο τεύχος της 13ης Μαΐου 1967 της βελγικής σοσιαλιστικής εβδομαδιαίας εφημερίδας La Gauche της οποίας ο Mandel ήταν αρχισυντάκτης).

Είναι πολύ νωρίς για να κάνουμε έναν οριστικό απολογισμό του στρατιωτικού πραξικοπήματος στην Ελλάδα. Μας λείπουν ακόμη οι απαραίτητες πληροφορίες, ειδικά για την έκταση της λαϊκής αντίστασης μετά το πραξικόπημα.

Όμως ορισμένα διδάγματα είναι ήδη επιτακτικώς εμφανή και είναι καιρός να αφομοιωθούν από όλους τους εργαζόμενους και τους πρωτοπόρους αγωνιστές.

1. Κάθε υπόθεση ότι η οξύτητα των κοινωνικών αντιθέσεων θα αμβλυνθεί - διεθνώς ή εθνικά - ότι η σταθερότητα των δημοκρατικών ελευθεριών θα διασφαλιστεί και ότι ο σοσιαλισμός μπορεί σταδιακά να θριαμβεύσει μέσα από τον ειρηνικό κοινοβουλευτικό και εκλογικό δρόμο, έχει διαψευστεί για μια ακόμα φορά.

Συνέντευξη του Ernest Mandel στον Tariq Ali (1989)

Η τύχη ενός τρελού νέου

Από το New Left Review I/213, Σεπτέμβριος-Οκτώβριος 1995.

Eρνέστ, ήσουν δέκα ετών όταν ο Χίτλερ κατέλαβε την εξουσία στη Γερμανία και δeκαέξι όταν ξέσπασε ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος. Ήταν σίγουρα μια φρικτή εποχή για να είσαι νέος, ειδικά για κάποιον σαν εσένα, με εβραϊκή καταγωγή. Ποιες είναι οι πρώτες σου αναμνήσεις από εκείνη την περίοδο;

Λοιπόν, παραδόξως -αλλά αυτό είναι μάλλον μέρος μιας ιδιαίτερης νοοτροπίας, που δεν είναι πολύ κοντά στο μέσο όρο- δεν έχω καθόλου άσχημες αναμνήσεις από εκείνη την περίοδο. Αντιθέτως, έχω μάλλον μια ανάμνηση έντασης, ναι, έξαψης, ναι, νευρικότητας, αλλά καθόλου απελπισίας. Απολύτως όχι. Αυτό έχει να κάνει με το γεγονός ότι ήμασταν μια εξαιρετικά πολιτικοποιημένη οικογένεια.

Ερνέστ Μαντέλ

Αυτό το κείμενο βασίζεται στην ομιλία που έκανε ο Ερνέστ Μαντέλ στη συνδιάσκεψη για τα εκατό χρόνια του Μαρξ, που οργανώθηκε στο πανεπιστήμιο της Μανιτόμπα, στον Καναδά, στις 15 Δεκεμβρίου 1983.

Αν θέλουμε να προσεγγίσουμε το ζήτημα των κομμάτων, της οικοδόμησης ενός πολιτικού κόμματος και της ανάγκης ενός επαναστατικού πρωτοποριακού κόμματος, τότε πρέπει να ξεκινήσουμε από τις ιδιαιτερότητες της σοσιαλιστικής επανάστασης (ή αν δεν σας αρέσει η λέξη «επανάσταση», από το σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της αστικής κοινωνίας). Η σοσιαλιστική επανάσταση  είναι η πρώτη επανάσταση στην ιστορία της ανθρωπότητας που αποπειράται να αναδιαμορφώσει την κοινωνία ενσυνείδητα, σύμφωνα με ένα προκαθορισμένο σχέδιο. Αυτό το σχέδιο δεν εμπεριέχει φυσικά όλες τις λεπτομέρειες, που εξαρτώνται από τις συγκεκριμένες συνθήκες και τη μεταβαλλόμενη υλική υποδομή της κοινωνίας.

Το κείμενο που ακολουθεί γράφτηκε πριν από 20 μήνες αλλά το (ανα)δημοσιεύουμε σήμερα για δύο λόγους: επειδή εξηγεί γιατί τα υπό εξέλιξη γεγονότα που συγκλονίζουν και συνάμα κλονίζουν το Κράτος του Ισραήλ απλώνουν τις ρίζες τους βαθιά μέσα στην ιστορία αυτής της χώρας. Και κατόπιν, επειδή αυτά ακριβώς τα γεγονότα όχι μόνο επιβεβαιώνουν σήμερα πέρα από κάθε αμφιβολία, αλλά και ρίχνουν άπλετο φως στο τελικό συμπέρασμα του κειμένου ότι “είναι όντως οι επίγονοι των “τρομοκρατικών οργανώσεων” του 1948 που οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια το Ισραήλ, που αυτοί κυβερνούν, στην “τελική καταστροφή”! Ένα Ισραήλ που μπορεί μεν να δείχνει τώρα πιο παντοδύναμο και αλαζονικό από ποτέ, αλλά που βιώνει ταυτόχρονα τη μεγαλύτερη υπαρξιακή κρίση της ιστορίας του καθώς σαπίζει και αποσυντίθεται στο εσωτερικό του. Η αντίστροφη μέτρηση έχει ήδη αρχίσει και η ώρα της αλήθειας πλησιάζει…”

Όταν ο Αϊνστάιν αποκαλούσε “φασίστες” αυτούς που κυβερνούν τώρα το Ισραήλ...

του Γιώργου Μητραλιά

Τι θα λέγατε αν ο διαβόητος ρατσιστής και αντισημίτης πρωθυπουργός της Ουγγαρίας Βίκτορ Ορμπάν κατηγορούσε τον Αϊνστάιν για...αντισημιτισμό; Και επίσης, την Χάνα Άρεντ? Και τον πιο εμβληματικό συγγραφέα του Ολοκαυτώματος, τον Πρίμο Λέβι; Απίθανο και εξωπραγματικό; Όχι. Κάθε άλλο μάλιστα αν λάβουμε υπόψη ότι αυτό ακριβώς συμβαίνει στις μέρες μας, σε παγκόσμια μάλιστα κλίμακα. Και όχι μόνον από έναν Ορμπάν αλλά από πάμπολλους διακεκριμένους ρατσιστές και αντισημίτες που, με τις ευλογίες των κάθε λογής κατεστημένων, χρησιμοποιούν τη ρετσινιά του αντισημίτη για να καταστρέψουν τους -συνήθως αριστερούς αντιφασίστες και αντιρατσιστές- πολιτικούς τους αντιπάλους!…

Το ίδιο κείμενο στα γαλλικά: https://www.cadtm.org/Mai-1968-Mars-2023
και στα αγγλικά: https://oaklandsocialist.com/2023/03/27/france-may-1968-march-2023/
και στα ιταλικά: https://refrattario.blogspot.com/2023/03/francia-maggio-1968-marzo-2023.html

Μάης 1968 - Μάρτης 2023!

του Γιώργου Μητραλιά

Την ώρα που πληθαίνουν, ακόμα και στην κορυφή του γαλλικού κατεστημένου (!), εκείνοι που κάνουν λόγο για ένα “νέο Μάη 68” καθώς διαπιστώνουν πως στη χώρα επικρατεί πια... “εξεγερσιακή ατμόσφαιρα”, μπορούμε πια εύλογα να αναρωτηθούμε: πόσο άραγε μοιάζει ο Μάρτης του 2023 με το Μάη του 1968; (1)

Η απάντηση είναι ότι σίγουρα μοιάζει επί της ουσίας, επειδή ο Μάρτης 2023 βλέπει τους “από κάτω” να αμφισβητούν πια έμπρακτα, μαζικά και με όλο και πιο έντονα ριζοσπαστικό τρόπο όχι μόνο τη διακυβέρνηση αλλά και την εξουσία των “από πάνω”, ακριβώς όπως το είχε κάνει και ο -θρυλικός πια- Μάης του 1968. Όμως, πέρα από αυτή την -εξαιρετικά ουσιαστική ομοιότητα- οι διαφορές τους είναι πολλές και κυρίως, όχι άμοιρες πολύ σημαντικών συνεπειών με πρακτικές επιπτώσεις.

Γαλλία: Η ιστορική αντεπίθεση του εργατικού κινήματος βάζει σε βαθιά κρίση το ίδιο το πολιτικό σύστημα!

Του Γιώργου Μητραλιά

Τι συμβαίνει στη Γαλλία αυτό το Μάρτη του σωτήριου έτους 2023; Συμβαίνει ότι η Γαλλία έχει πια μπει για τα καλά σε μια -πάρα πολλά υποσχόμενη- κοινωνική και πολιτική κρίση που αρχίζει να συγκρίνεται μόνο με εκείνες του Μάη του ‘68 και του 1936! Δηλαδή, ότι βιώνει ήδη, ούτε λίγο ούτε πολύ, μια από εκείνες τις σπάνιες αγωνιστικές εξάρσεις του λαού της, στις οποίες μας έχει συνηθίσει στους τρεις τελευταίους αιώνες!

Και εξηγούμαστε. Η πρωτοφανής πολιτική της κρίση συνίσταται στο γεγονός ότι η νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση της, ή μάλλον η “Μακρονία” όπως συνηθίζουν να αποκαλούν οι Γάλλοι το καθεστώς Μακρόν, βρίσκεται πια σε μια κατάσταση που μπορεί να συνοψιστεί στην έκφραση “μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα”: οτιδήποτε κι αν κάνει καταλήγει αυτόματα σε δεινή ήττα της, που επιδεινώνει παραπέρα τα αδιέξοδα της! Απομονωμένη όχι μόνο στην κοινωνία με ποσοστά αποδοκιμασίας που φτάνουν και σε μερικές περιπτώσεις ξεπερνούν το 82% (!), αλλά και στο Κοινοβούλιο όπου δεν διαθέτει πια ούτε καν σχετική πλειοψηφία ακόμα και όταν την στηρίζει η -άλλοτε κραταιά και σήμερα σε διάλυση- παραδοσιακή δεξιά (των Σιράκ, Σαρκοζί, κλπ), η Μακρονία δέχεται τώρα τις κατάρες και τα αναθέματα των (δικών της) ΜΜΕ, και των μέχρι χτες (καταδικών της) εργοδοτικών, μεγαλοαστικών και άλλων κέντρων αποφάσεων! Ο λόγος απλός και κατανοητός: ο “ανεύθυνος και απερίσκεπτος” αλαζόνας και εγωπαθής Μακρόν έκανε ό,τι περνάει από το χέρι του όχι μόνο για να ζωντανέψει ένα εργατικό κίνημα σε μόνιμη κρίση και αφασία, αλλά και για να το ενώσει και να το (ξανα)κάνει μεγάλο πρωταγωνιστή των πιο κεντρικών κοινωνικών και πολιτικών εξελίξεων της χώρας.(1)

Γαλλία : Μέρες παροξυσμού μιας ιστορικής ταξικής σύγκρουσης !

Του Γιώργου Μητραλιά

Στη Γαλλία, η λαϊκή κινητοποίηση της 7ης Μαρτίου δεν διέψευσε τις προσδοκίες και ήταν όντως ιστορικών διαστάσεων. Για αυτό εξάλλου, προκάλεσε ακαριαία μια νέα και ακόμα μεγαλύτερη κλιμάκωση της σύγκρουσης του προέδρου Μακρόν όχι μόνο με τα εργατικά συνδικάτα αλλά και με τη συντριπτική πλειοψηφία των Γάλλων πολιτών ! Και αυτό επειδή, ακόμα και με τις εκτιμήσεις της γαλλικής αστυνομίας, οι διαδηλώσεις της 7ης Μαρτίου ξεπέρασαν κάθε προηγούμενο και ήταν οι μεγαλύτερες που έγιναν στη χώρα, σπάζοντας κάθε προηγούμενο ρεκόρ μαζικότητας, τουλάχιστον στα τελευταία 40 χρόνια! Σύμφωνα λοιπόν με την επίσημη εκτίμηση των αρχών, σε αυτές έλαβαν μέρος 1,28 εκατομμύρια διαδηλωτές, αλλά σύμφωνα με τα συνδικάτα η συμμετοχή “ξεπέρασε τα 3 εκατομμύρια” και στο Παρίσι έφτασε τις 700.000! Και φυσικά, νεότερες δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι παραμένει σταθερή (πάνω από 70%), και σε μερικές περιπτώσεις αυξάνεται, η λαϊκή αντίθεση στο (αντι)νομοσχέδιο, ενώ είναι πάντα η πλειοψηφία των Γάλλων (50%) που υποστηρίζει το μπλοκάρισμα της χώρας από τους απεργούς, παρόλο που αυτό θα ταλαιπωρήσει αφάνταστα τους ίδιους!⁽¹⁾

Ελλάδα: Η ατιμία μιας προβλέψιμης σιδηροδρομικής καταστροφής

του Γιώργου Μητραλιά

Αυτό που ακολουθεί θα μπορούσε να είναι ένα αστείο μαύρου χιούμορ, όμως πρόκειται για μια εντελώς πραγματική ιστορία που είναι πρωτίστως εμβληματική αυτής της νεοφιλελεύθερης και ξεχαρβαλωμένης Ελλάδας του πρώτου μισού του 21ου αιώνα: λίγες μόνο ώρες πριν από την φρικτή σιδηροδρομική καταστροφή της 28ης Φεβρουαρίου, ο πρόεδρος του συνδικάτου των μηχανοδηγών Κώστας Γενηδούνιας σχολίασε με αυτά τα λόγια την επίσκεψη που ήταν να πραγματοποιήσει ο Έλληνας πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης την 1η Μαρτίου, δηλαδή την επομένη της καταστροφής, στο "Κέντρο τηλεδιοίκησης – σηματοδότησης του τσιδηροδρομικού δικτύου βορείου Ελλάδος » στη Θεσσαλονίκη: «Ο Κ. Μητσοτάκης θα βρεθεί αύριο στο Κέντρο τηλεδιοίκησης – σηματοδότησης σιδηροδρομικού δικτύου βορείου Ελλάδος, διαβάζω μόλις σε site. Μπορεί κάποιος να μας πει που είναι και που λειτουργεί η σηματοδότηση & τηλεδιοίκηση στην βόρεια Ελλάδα; Προς Δράμα δεν υπάρχει, μετά το ΠΛΑΤΥ προς Φλώρινα μονή γραμμή, ενώ προς Αθήνα όλα σβηστά, μετά το τχ1 κόκκινο, σε λειτουργία η Σίνδος, η γραμμή προς Στρυμώνα ζούγκλα. Στην φωτό, οι ετοιμασίες.. Ρε τι ζουμε;;;;;;»

Ερνέστ Μαντέλ

Χειραφέτηση, επιστήμη και πολιτική στον Καρλ Μαρξ

Στη διάρκεια όλης της ζωή του, ο Μαρξ παρέμεινε πιστός στο στόχο της χειραφέτησης. Δεν τον εγκατέλειψε ούτε κατά τη μετάβασή του από τη μικροαστική δημοκρατία στην προλεταριακή δημοκρατία και τον κομμουνισμό, ούτε κατά την επεξεργασία της θεωρίας του ιστορικού υλισμού και την εμπλοκή του στην επαναστατική πρακτική. Την βρίσκουμε σε όλα τα σημαντικά έργα του, καθώς και σε εκείνα του Φρίντριχ Ένγκελς, από τη "18η Μπρυμαίρ του Λουδοβίκου Βοναπάρτη", τα "Grundrisse" και το "Κεφάλαιο" μέχρι τον "Εμφύλιο πόλεμο στη Γαλλία" και την "Κριτική του προγράμματος της Γκότα". Αυτός ο στόχος τίθεται, κατά κάποιο τρόπο, ως a priori της επιστημονικής και πολιτικής δραστηριότητας. Ο Maximilian Rubel τον αποκαλεί ηθική απαίτηση (Rubel, 1957)- άλλοι μιλούν για φιλοσοφικό αξίωμα. Σε κάθε περίπτωση, αυτή η θέση αρχής αρκεί για να καταστήσει παράλογη την μομφή που διατυπώνουν τόσοι πολλοί επικριτές του Μαρξ, σύμφωνα με την οποία ο μαρξισμός θα κατέληγε σε μια υπόσταση της Ιστορίας. Ο Μαρξ χλεύασε περισσότερες από μία φορές εκείνους που λάτρεψαν τις αλυσίδες τους, μόνο και μόνο επειδή ήταν αλυσίδες που σφυρηλατήθηκαν από την Ιστορία.

Ποια ειρήνη για την Ουκρανία;

του Γιώργου Μητραλιά

Ποιος θα μπορούσε να προβλέψει, στις 24 ή 25 Φεβρουαρίου 2022, ότι ένα χρόνο αργότερα οι Ουκρανοί θα γίνονταν αντικείμενο πολυάριθμων προτάσεων ειρήνης και κατάπαυσης του πυρός από εχθρούς αλλά και από φίλους; Η απάντηση δεν είναι δύσκολη: πρακτικά κανείς, γιατί όλοι, εχθροί αλλά και φίλοι, δεν πίστευαν ότι ένα χρόνο αργότερα θα υπήρχε πάντα μια ανεξάρτητη χώρα με το όνομα Ουκρανία και ότι θα ήταν σε θέση να διαπραγματευτεί σοβαρά οτιδήποτε με την πανίσχυρη Ρωσική Ομοσπονδία. Με λίγα λόγια, αν σήμερα γίνεται λόγος για ειρήνη, αυτό οφείλεται στην ηρωική και εντελώς "απρόβλεπτη" αντίσταση του ουκρανικού λαού απέναντι στην επίθεση του μεγαλορώσικου ιμπεριαλισμού. Μια αντίσταση που ανέτρεψε τα αρχικά σχέδια τόσο των μεν όσο και των δε.