Όλοι είμαστε Charlie, αλλά δεν είμαστε ίδιοι

Γιάννος Θανασέκος*

 Η ομόφωνη, ή οικουμενική, καταδίκη του τρομοκρατικού πλήγματος στο Παρίσι τόσο από την κοινή γνώμη όσο και από όλους τους πολιτικούς φορείς είναι κατανοητή και συμβολικά στο ύψος του στυγερού εγκλήματος – όπως επίσης και η άμεση εκδήλωση της διεθνούς αλληλεγγύης για την υπεράσπιση του θεμελιώδους δικαιώματος της ελεύθερης έκφρασης. Ωστόσο, ο τρόπος με τον οποίο προβάλλεται αυτή ή «Ιερά Συμμαχία» από τα κυβερνητικά επιτελεία, κινδυνεύει, αν όχι τείνει, να επισκιάσει ορισμένα ουσιαστικά προβλήματα που απορρέουν από το γεγονός αυτό καθαυτό.

Και αν ο Σύριζα έπαιρνε τοις μετρητοίς την ΕΕ και έκανε λογιστικό έλεγχο του χρέους της Ελλάδας;

Του Eric Toussaint

 Από τότε που προκηρύχτηκαν οι εκλογές της 25^ης Ιανουαρίου 2015, η δυνατότητα του Σύριζα να βγει νικητής από τις κάλπες και να σχηματίσει κυβέρνηση παρουσιάζεται σαν απειλή στη κοινή γνώμη και ειδικά σε εκείνη της Ευρωζώνης. Και όμως, αυτοί που καλούν σε συναγερμό γνωρίζουν θαυμάσια πως ο Σύριζα έχει εξαγγείλει ότι δεν θα αναστείλει την αποπληρωμή του χρέους και δεν θα βγει από το Ευρώ όταν θα γίνει κυβέρνηση. Ο Σύριζα προτείνει την αναδιαπραγμάτευση του χρέους σε ευρωπαϊκό επίπεδο και εύχεται να μείνει η Ελλάδα στην Ευρωζώνη. Ωστόσο, ο Σύριζα δεσμεύεται να τερματίσει τα άδικα και αντικοινωνικά μέτρα που έλαβαν οι προηγούμενες κυβερνήσεις και η Τρόικα.

Ευρώπη: Επιστροφή στο σημείο μηδέν

Του ΜΩΥΣΗ ΛΙΤΣΗ

 Grexit, Brexit, αποπληθωρισμός και στασιμότητα. Κάπως έτσι θα μπορούσε κανείς επιγραμματικά να συμπυκνώσει την κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η Ευρώπη με την είσοδο του νέου χρόνου. Η ειρωνεία μάλιστα είναι ότι όπως έγραφε η εφημερίδα Wall Street Journal, το 2014 θα ήταν υποτίθεται το έτος κατά το οποίο η ευρωζώνη θα έβγαινε από την κρίση χρέους. Αντ’ αυτού, «η ευρωζώνη βρίσκεται αναμφισβήτητα σε μεγαλύτερο κίνδυνο από ότι ήταν προηγουμένως».

 Εκφραστές αλλά και εκπρόσωποι του βαθύτερου απελευθερωτικού και ελευθεριακού πνεύματος του Μάη του 68, οι δολοφονημένοι καρικατουρίστες του Charlie Hebdo παρέμειναν πάντα ασυμφιλίωτοι εχθροί του ρατσισμού, της ακροδεξιάς, των καραβανάδων, του παπαδαριού, των  λεφτάδων και της.. μικροαστικής βλακείας. Δεν είναι εξάλλου διόλου τυχαίο ότι οι δυο παλιότεροι από αυτούς, ο Wolinski και ο Cabu ήταν στο Μάη του 68 και στα χρόνια που τον ακολούθησαν, πρωταγωνιστές στην αναβίωση της γαλλικής παράδοσης σκληρής πολιτικής σάτιρας και καρικατούρας που βρήκε στο Ντομιέ τον πιο άξιο εκπρόσωπό της.

Ελευθεριακοί, αναρχικοί ή απλώς μέλη του ΚΚ, όπως ήταν για πολλά χρόνια ο Wolinski, ήταν όλοι τους πεπεισμένοι άθεοι και αντιεξουσιαστές, όπως ήταν εξάλλου και το ίδιο το  Charlie Hebdo, που προκαλούσε μόνιμα το μίσος όλων των εξουσιών και όλων των κατεστημένων.  Τιμώντας τη μνήμη τους, τους αγώνες τους και την ανεκτίμητη προσφορά τους στην υπεράσπιση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, αφιερώνουμε το παρακάτω κείμενο του Ντανιέλ Μπενσαίντ σε σκίτσα του δολοφονημένου Charb, που ήταν και διευθυντής του Charlie Hebdo.

No Pasaran!

Γ. Μητραλιάς

Από τι πέθανε ο Θεός;

Του Ντανιέλ Μπενσαΐντ*-σκίτσα Charb

(για την αντιγραφή Καπυμπάρα)

Τα δύο άρθρα που δημοσίευσε ο Μαρξ στο Παρίσι το 1844 –«Εισαγωγή στη φιλοσοφία του δικαίου του Χέγκελ» και «Σχετικά με το εβραϊκό ζήτημα»- δεν αρκούνται στο να αναγγέλλουν το θάνατο του Θεού των θρησκειών. Αρχίζουν τη μάχη εναντίον των φετίχ και των ειδώλων που τον υποκαθιστούν: το Χρήμα και το Κράτος.

ΟΧΙ ΣΤΗ ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑ! ΟΧΙ ΣΤΟΥΣ ΦΑΣΙΣΜΟΥΣ! 

ΑΝΤΙΣΤΑΘΕΙΤΕ!

Το Podemos και ο Σύριζα αμβλύνουν το λόγο τους για το χρέος και τις τράπεζες πριν ανέβουν στην εξουσία

Των Jerome Duvall και Fafatale*

 Πολιτικά κόμματα της αριστεράς του Ευρωκοινοβουλίου από χώρες της περιφέρειας που έχουν πληγεί ιδιαίτερα από τη κρίση της Ευρωζώνης, όπως το ισπανικό Podemos και το ελληνικό Σύριζα αμβλύνουν το λόγο τους για το χρέος και τις τράπεζες πριν ανέβουν στην εξουσία. Και τα δυο είναι μέλη της Ευρωομάδας της Ενωτικής Αριστεράς (GUE) και οι δημοσκοπήσεις τούς είναι ιδιαίτερα ευοίωνες εν όψει των προσεχών εκλογών του 2015. Ενώ αυτά τα κόμματα που πέτυχαν να γεμίσουν με ελπίδες τους περισσότερο αναξιοπαθείς του ευρωπαϊκού Νότου υπαναχωρούν, στους δρόμους υψώνονται οι φωνές ενάντια στο χρέος που αντιμετωπίζεται όλο και πιο πολύ ως απάτη.

 Τα 60 χρόνια από το θάνατο του Αλβέρτου Αϊνστάιν (1879-1955), που θα γιορταστούν φέτος, είναι μια καλή ευκαιρία για να θυμηθούμε ή να ανακαλύψουμε τον πολιτικό Αϊνστάιν που επιμελώς μας κρύβουν. Και σίγουρα, δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος να γνωρίσουμε  αυτόν τον «άλλο» Αϊνστάιν παρά ακούγοντάς τον να μας μιλάει με τα δικά του λόγια για το περισσότερο παρά ποτέ επίκαιρο ζήτημα… «γιατί σοσιαλισμός;». Και όπως γράφαμε πριν από ακριβώς 10 χρόνια, όταν μεταφράζαμε και δημοσιεύαμε μεγάλα αποσπάσματα αυτού του ιστορικού κειμένου του μεγάλου Αλβέρτου:
«Όμως, προσοχή: θα ήταν λάθος να αντιμετωπίσουμε αυτό το κείμενο απλώς σαν κάτι το «αξιοπερίεργο», π.χ. σαν απόδειξη της πολυεδρικής (αναγεννησιακής) προσωπικότητας ενός μεγάλου επιστήμονα που τολμάει να μπαίνει σε «ξένα χωράφια». Στην πραγματικότητα, πρόκειται  για ένα κείμενο που, γραμμένο για το πρώτο τεύχος της αριστερής επιθεώρησης Monthly Review, αποκαλύπτει έναν Αϊνστάιν όχι μόνο βαθύ και τρομερά επίκαιρο στοχαστή των σημερινών προβλημάτων της ανθρωπότητας αλλά και μαχόμενο αντιγραφειοκράτη, δηλαδή αντισταλινικό κομμουνιστή. Στον προσεκτικό αναγνώστη να κρίνει  και να βγάλει τα συμπεράσματά του…»

 Γιώργος Μητραλιάς

ΓΙΑΤΙ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΣ;

του Αλβέρτου Αϊνστάιν*

 (…) Αναρίθμητες φωνές έχουν ισχυριστεί εδώ και καιρό ότι η ανθρώπινη κοινωνία περνάει κρίση, ότι η σταθερότητά της έχει κλονιστεί σοβαρά. Χαρακτηριστικό αυτής της κατάστασης είναι ότι τα άτομα νοιώθουν αδιάφορα ή ακόμα και εχθρικά απέναντι στην ομάδα, μικρή ή μεγάλη, στην οποία ανήκουν. Και για να κάνω σαφέστερο αυτό που εννοώ, ας μου επιτραπεί να θυμίσω μια προσωπική εμπειρία. Συζητούσα πρόσφατα με έναν έξυπνο και καλοπροαίρετο άνθρωπο την απειλή ενός ακόμα πολέμου, που κατά τη γνώμη μου, θα έθετε σε σοβαρό κίνδυνο την επιβίωση του ανθρώπινου είδους, και έκανα την παρατήρηση ότι μόνο μια υπερεθνική οργάνωση θα προσέφερε προστασία από αυτό τον κίνδυνο. Τότε ο επισκέπτης μου, πολύ ήρεμα και ψυχρά, μου είπε: «Γιατί είστε τόσο βαθιά αντίθετος στην εξαφάνιση της ανθρώπινης φυλής;»

Ανακοίνωση της CADTM-Επιτροπής για την Ακύρωση του Χρέους του Τρίτου Κόσμου

Κάτω τα χέρια από την Ελλάδα που αγωνίζεται και αντιστέκεται!

 Οι ισχυροί της Ευρώπης και ολάκερου του κόσμου δεν περίμεναν καν τη διάλυση του ελληνικού Κοινοβουλίου και το άνοιγμα της προεκλογικής εκστρατείας για να αρχίσουν τη νέα τους επίθεση ψεμάτων και εκβιασμών  που στοχεύουν να τρομοκρατήσουν τους Έλληνες πολίτες για να μην ψηφίσουν στις προσεχείς εκλογές της 25^ης Ιανουαρίου 2015 τον ΣΥΡΙΖΑ, τον ελληνικό Συνασπισμό Ριζοσπαστικής Αριστεράς. Και πράγματι,  με την υποστήριξη των μεγάλων ευρωπαϊκών ΜΜΕ, «οι από πάνω» που ονομάζονται Γιούνκερ, Μέρκελ, Ολλάντ, Ρέντζι ή Μοσχοβισί αρχίζουν τη νιοστή ωμή επέμβασή τους στις εσωτερικές υποθέσεις αυτής της Ελλάδας, που εξάλλου έχουν μετατρέψει σε ένα σωρό κοινωνικών ερειπίων από τότε που της επέβαλαν τις απάνθρωπες και βάρβαρες πολιτικές τους λιτότητας.

Ο Φεμινισμός και η πολιτική των Κοινών Αγαθών

Silvia Federici

 «Η οπτική μας είναι αυτή των πλανητικών commoners: ανθρώπων με σώματα, ανάγκες, επιθυμίες, των οποίων η πιο ουσιαστική παράδοση είναι η συνεργασία κατά την κατασκευή και διατήρηση της ζωής, και όμως έπρεπε να το πράξουμε αυτό υπό συνθήκες ανέχειας και διαχωρισμού του ενός από τον άλλο, από την φύση και από τον κοινό πλούτο που έχουμε δημιουργήσει διάμεσο των γενεών» (The Emergency Exit Collective, The Great Eight Masters and the Six Billion Commoners, Bristol, May Day 2008)

«Ο τρόπος με τον οποίο δουλεύει η γυναικεία επιβίωση και η συνεισφορά των κοινών στη συγκεκριμένη επιβίωση των κατοίκων και τα δυο γίνονται αόρατα μέσω της εξιδανίκευσής τους η οποία δεν είναι ίδια αλλά έχει κοινές ρίζες. Κατά κάποιον τρόπο, οι γυναίκες αντιμετωπίζονται ως κοινά και τα κοινά αντιμετωπίζονται όπως οι γυναίκες» (Marie Mies and Veronika Bennholdt-Thomsen, The Subsistence Perspective: Beyond the Globalized Economy, London: Zed Books, 1999)

Για τη σύγκλιση μαρξιστών και ελευθεριακών, της κόκκινης και της μαύρης σημαίας

των Ολιβιέ Μπεζανσενό και Μικαέλ Λοουί

 Πριν από μερικούς μήνες, κυκλοφόρησε στη Γαλλία ένα μικρό βιβλίο που μοιάζει «καταδικασμένο» να ταράξει τα λιμνάζοντα νερά της διεθνούς αριστεράς,  και ειδικότερα της ριζοσπαστικής αριστεράς. Το βιβλίο αυτό έχει τον εύγλωττο τίτλο «Επαναστατικές συγγένειες-Τα κόκκινα και μαύρα άστρα μας», και για υπότιτλο «Για μια αλληλεγγύη μεταξύ μαρξιστών και ελευθεριακών». Οι συγγραφείς του δεν είναι καθόλου άγνωστοι, πρόκειται για τον ηγέτη του γαλλικού Νέου Αντικαπιταλιστικού κόμματος (ΝΡΑ) Ολιβιέ Μπεζανσενό και τον Γαλλο-Βραζιλιάνο μαρξιστή φιλόσοφο, κοινωνιολόγο και οικοσοσιαλιστή Μικαέλ Λοουί.

Βέλγιο, μετά από τη τεράστια επιτυχία της γενικής απεργίας της 15^ης Δεκεμβρίου: Προς μια μείζονα αναμέτρηση!

 του Daniel Tanuro

 Η 24ωρη απεργία που κινητοποίησε τη βέλγικη εργατική τάξη τη Δευτέρα 15 Δεκεμβρίου ήταν μια τεράστια επιτυχία. Όλη η χώρα παρέλυσε εντελώς: η Φλάνδρα, η Βαλονία και οι Βρυξέλλες,  ο ιδιωτικός και ο δημόσιος τομέας, η βιομηχανία και οι υπηρεσίες, οι μεταφορές και το εμπόριο, οι μεγάλες και οι μικρές επιχειρήσεις. Είχαμε να δούμε ένα τόσο μαζικό κίνημα από την απεργία του Νοέμβρη του 1993 (24ωρη απεργία ενάντια στο «συνολικό πρόγραμμα») όμως, με τη διαφορά ότι η απεργία της 15^ης Δεκεμβρίου θα έχει και συνέχεια.

 Οργανωμένη από το ενιαίο συνδικαλιστικό μέτωπο (FGTB, CSC, CGSLB), αυτή η απεργία είναι –προς το παρόν- η τελευταία φάση ενός σχεδίου δράσης ενάντια στη λιτότητα της δεξιάς κυβέρνησης που ανάδειξαν οι εκλογές της 25^ης του περασμένου Μάη. Αυτό το σχέδιο, που εξαγγέλθηκε  την ημέρα του σχηματισμού της κυβέρνησης συνασπισμού του Σαρλ Μισέλ,  άρχισε με μια μαζική πορεία 130.000 διαδηλωτών στις 6 Νοεμβρίου στις Βρυξέλλες και συνεχίστηκε με μια σειρά κυκλικών απεργιών από επαρχία σε επαρχία (στις 24/11, 1/12 και 8/12). Σε κάθε μια από αυτές τις φάσεις, η κινητοποίηση γινόταν μεγαλύτερη.

Πώς ο Φεμινισμός υποδουλώθηκε στον καπιταλισμό – και πώς να τον διεκδικήσουμε πίσω

της Nancy Fraser*

 Ως φεμινίστρια, πάντα υπέθετα ότι με τον αγώνα μου για τη χειραφέτηση των γυναικών βοηθούσα στην οικοδόμηση ενός καλύτερου κόσμου – πιο ισότιμου, δίκαιου και ελεύθερου. Αλλά τον τελευταίο καιρό έχω αρχίσει να ανησυχώ ότι ιδανικά που καθιερώθηκαν από τις φεμινίστριες υπηρετούν πολύ διαφορετικούς σκοπούς. Ανησυχώ συγκεκριμένα ότι η κριτική μας για τον σεξισμό προσφέρει τώρα την αιτιολόγηση σε νέες μορφές ανισότητας και εκμετάλλευσης.

 Σε τούτη την τραγική στροφή της τύχης, φοβάμαι ότι το κίνημα για την απελευθέρωση των γυναικών έχει εμπλακεί σε έναν επικίνδυνο συσχετισμό με τις νεοφιλελεύθερες προσπάθειες για την οικοδόμηση της κοινωνίας της ελεύθερης αγοράς. Αυτό μπορεί να εξηγήσει πώς έχει γίνει αποδεκτό οι φεμινιστικές ιδέες που κάποτε αποτελούσαν μέρος μιας ριζοσπαστικής κοσμοθεωρίας να εκφράζονται όλο και πιο πολύ με ατομικιστικούς όρους. Όταν οι φεμινίστριες επέκριναν κάποτε μια κοινωνία που προωθεί τον καριερισμό, σήμερα συμβουλεύουν τις γυναίκες να «κλίνουν προς αυτόν». Ένα κίνημα που κάποτε έδινε προτεραιότητα στην κοινωνική αλληλεγγύη, σήμερα επευφημεί τις γυναίκες επιχειρηματίες. Μια προοπτική που κάποτε έδινε αξία στην «προσφορά φροντίδας» και στην αλληλεξάρτηση, σήμερα ενθαρρύνει πλέον την ατομική εξέλιξη και την αξιοκρατία.

Καθώς συμπληρώνονται 10 χρόνια από τότε που πέθανε ο Μάρλον Μπράντο, δημοσιεύουμε μια νεκρολογία του, που έμεινε τότε αδημοσίευτη, όχι μόνο για να μην ξεχνάμε τον μεγάλο καλλιτέχνη που ήταν, αλλά και για να τον θυμόμαστε σαν ασυμβίβαστο αγωνιστή παντοτινά αλληλέγγυο των κάθε λογής αδικημένων, καταφρονεμένων και καταπιεσμένων.

Για να μην ξεχνάμε τον αγωνιστή Μάρλον Μπράντο

                 του Γιώργου Μητραλιά

 Ναι, ο Μάρλον Μπράντο ήταν σίγουρα «ο μεγαλύτερος ηθοποιός όλων των εποχών» και η συμβολή του στην εξέλιξη της υποκριτικής θα συνεχίσει να απασχολεί για πολλές δεκαετίες στο μέλλον. Ωστόσο, δεν ήταν μόνον αυτό. Ήταν και κάτι ακόμα, ένας αυθεντικός αγωνιστής στο πλευρό των κάθε λογής καταπιεσμένων. Απανταχού γης αλλά και ειδικότερα στην καρδιά του ιμπεριαλιστικού τέρατος, σ’αυτές τις Ηνωμένες Πολιτείες που ποτέ δεν τον χώνεψαν και γι’αυτό έσπευσαν να τον περιλάβουν στις μαύρες λίστες τους και να τον χαρακτηρίσουν «εκκεντρικό», «παράφρονα» και «αντικοινωνικό στοιχείο».

Τα Βαλκάνια για τους λαούς των Βαλκανίων

 Των Matija Medenica και Andreja Zivkovic*

 Τα Βαλκάνια παλεύουν ενάντια σε μια τριπλή κρίση: του εξωτερικού χρέους, της μαζικής ανεργίας και της στασιμότητας του παραγωγικού τομέα. Στη πραγματικότητα, πρόκειται για μια κρίση εξάρτησης από το ευρωπαϊκό κεφάλαιο. Η οικονομική ζωή εξαρτάται πλήρως από τη δαπανηρή εισαγωγή ευρωπαϊκού κεφαλαίου προκειμένου να καλυφθούν τα πελώρια δημοσιονομικά και εμπορικά ελλείμματα που αντιπροσωπεύουν τη τεράστια λεηλασία εθνικού πλούτου προς όφελος των ευρωπαίων τραπεζιτών.  Με τη κρίση, οι ξένοι τραπεζίτες  που ελέγχουν το  χρηματιστικό σύστημα της περιοχής, σταμάτησαν να δανείζουν και έτσι κατάρρευσε η πυραμίδα του χρέους. Από τότε μέχρι σήμερα η Ελλάδα, η Σλοβενία, η Σερβία, η Ρουμανία και η Βοσνία βρίσκονται σε καθεστώς πτωχευτικής διαχείρισης από την Τρόϊκα  (ΔΝΤ, ΕΕ, ΕΚΤ) που επέβαλε, με τη συνεργασία του ντόπιου πολιτικού κατεστημένου, προγράμματα λιτότητας τόσο άγρια που προκάλεσαν μια ανθρωπιστική καταστροφή.  Μαίνεται ένας νέος ευρωπαϊκός πόλεμος. Στόχος του είναι να κάνει τα Βαλκάνια και την υπόλοιπη περιφερειακή Ευρώπη να πληρώσουν για τα χρέη των τραπεζών της Βόρειας Ευρώπης.

Πετρέλαιο: Πως η πτώση της τιμής του επηρεάζει το γεωπολιτικό χάρτη

 Του ΜΩΥΣΗ ΛΙΤΣΗ

 Συνήθως όταν γίνεται πόλεμος στην εύφλεκτη περιοχή της Μέσης Ανατολής, οι τιμές του πετρελαίου προσφέρονται για κερδοσκοπία.  Για παράδειγμα οι ισραηλινές εισβολές σε Λίβανο και Λωρίδα της Γάζας, το 2006 και 2008, εκτίναξαν τις διεθνείς τιμές του πετρελαίου στο ρεκόρ των 147 δολαρίων το βαρέλι(Ιούλιος του 2008), καθώς πλήθαιναν τα σενάρια που διέβλεπαν τον κίνδυνο μιας ευρύτερης ανάφλεξης με πιθανή συμμετοχή του Ιράν, λόγω των στενών δεσμών που διατηρούσε το καθεστώς της Τεχεράνης με τις ισλαμικές οργανώσεις Χεζμπολάχ του Λιβάνου και Χαμάς στη Λωρίδα της Γάζας.

ΣΥΡΙΖΑ: Ακαδημαϊκό το τελευταίο καρφί στο φέρετρο του αιτήματος διαγραφής του χρέους*

του Λεωνίδα Βατικιώτη

Νέο πλήγμα, με ακαδημαϊκό επίχρισμα αυτή τη φορά, δέχθηκε το αίτημα διαγραφής του δημόσιου χρέους από την οικονομική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ. Δηλαδή τα στελέχη που, θεωρητικώς, όφειλαν αυτή την περίοδο να τεκμηριώνουν και να διαδίδουν την ψηφισμένη από το συνέδριο του κόμματος θέση για διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους, έτσι, ώστε η υλοποίησή της με την άνοδο του κόμματος στην εξουσία να γίνει με τις μικρότερες δυνατές αναταράξεις και, το σημαντικότερο, να πεισθούν όσο το δυνατόν περισσότεροι εργαζόμενοι για την ανάγκη να παλέψουν γι’ αυτό τον στόχο… Η πραγματικότητα ωστόσο έρχεται να επιβεβαιώσει τα χειρότερα σενάρια.

Αντίο Ερνέστ

Του Γιώργου Μητραλιά

 Προσπαθώντας να βάλω μια τάξη στις ιδέες και –αλίμονο- και στις αναμνήσεις μου για τον Ερνέστ Μαντέλ, δεν βρίσκω να πω τίποτα άλλο παρά ότι αποζήτησε πάντα την ουσία της ζωής. Τόσο των ανθρώπων στο σύνολό τους, όσο και του καθένα ξεχωριστά.

 Σε τελευταία ανάλυση, ό,τι έκανε κι ό,τι προσπάθησε να μάθει τους άλλους να κάνουν, δεν ήταν παρά απόρροια αυτής της βαθύτατα ηθικής στάσης του απέναντι στη ζωή. Τι κάνει μια ζωή να αξίζει τον κόπο να την ζήσεις; Ή, με άλλα λόγια, τι δίνει νόημα, γοητεία και αξιοπρέπεια στο –κατά τα άλλα- εφήμερο πέρασμά μας από αυτή τη γή;

Ναόμι Κλάϊν,

ο καπιταλισμός

και το κλίμα:

«Να που αυτό

τα αλλάζει όλα»

Του Ντανιέλ Τανούρο

 Το βιβλίο που η Ναόμι Κλάϊν αφιέρωσε στη κλιματική αλλαγή συνιστά ήδη ένα γεγονός (1). Η συγγραφέας της «Στρατηγικής του σοκ» καταγγέλλει σε αυτό  την καπιταλιστική αναπτυξιακή λογική, την απληστία των πολυεθνικών του πετρελαίου, του άνθρακα και του φυσικού αερίου, καθώς και την υποταγή των κυβερνήσεων στα συμφέροντά τους. «Είναι πιο εύκολο να δεχτούν να αλλάξουν το κλίμα της γης με χαοτικό και καταστροφικό τρόπο παρά να δεχτούν τη προοπτική αλλαγής της θεμελιώδους λογικής του καπιταλισμού, που βασίζεται στην ανάπτυξη και στο κυνήγι του κέρδους», γράφει η Κλάϊν (σελ. 89).  Για αυτήν, το πείσμα των κλιματο-σκεπτικιστών δεν πέφτει από τον ουρανό, αλλά οφείλεται στο ότι κατανοούν το γεγονός ότι ο σοβαρός αγώνας ενάντια στην υπερθέρμανση απαιτεί μια ριζική αλλαγή πολιτικής, με περισσότερη ρύθμιση, περισσότερο δημόσιο τομέα, περισσότερα κοινά αγαθά, περισσότερη δημοκρατία. Με αξίες διαφορετικές από εκείνες του ανταγωνισμού, της συσσώρευσης και του ο καθείς για τον εαυτό του. Πρόκειται για ένα μείζον έργο, η απήχηση του οποίου θα είναι σίγουρα σημαντική.

Κίνα-Ελλάδα: Οι καθαρίστριες δείχνουν το δρόμο!...

  Του Γιώργου Μητραλιά

 Όπως στην Ελλάδα, έτσι και στη Κίνα οι «από πάνω» ιδιωτικοποιούν τις υπηρεσίες και τις παραδίδουν στους αδηφάγους υπεργολάβους. Όπως στην Ελλάδα, έτσι και στη Κίνα αυτές οι ιδιωτικοποιήσεις συνοδεύονται από μαζικές απολύσεις καθώς σημαίνουν περισσότερη δουλειά και εντατικοποίηση για λιγότερους εργαζομένους. Και όπως στην Ελλάδα, έτσι και στη Κίνα είναι ο τομέας της καθαριότητας και οι εργαζόμενοί του που βρίσκονται κατά προτεραιότητα στο στόχαστρο αυτών των πολιτικών εμπορευματοποίησης των πάντων…

Ο Μαρξισμός

του Ερνέστ Μαντέλ

Του Daniel Bensaid

 Η απότιση φόρου τιμής στον Ερνέστ Μαντέλ που εκδόθηκε υπό τη διεύθυνση του Ζιλμπέρ Ασκάρ στη σειρά Actuel Marx Confrontations (1) συμβάλλει να αποκατασταθεί η άδικη παραγνώριση στη Γαλλία του Βέλγου αγωνιστή και οικονομολόγου, που πέθανε το 1995. Ενώ το κύρος του είναι σημαντικό στις αγγλοσαξονικές χώρες καθώς και στη Λατινική Αμερική, στη Γερμανία ή στην Ισπανία, ενώ η Πραγματεία του μαρξιστικής οικονομίας (που εκδόθηκε το 1962) γνώρισε πλατιά διάδοση, ενώ επηρέασε σε παγκόσμια κλίμακα μια ολάκερη γενιά που μπήκε στη πολιτική στη δεκαετία του 1960, έπεσε θύμα του γαλλικού πανεπιστημιακού και μιντιακού προστατευτισμού ενάντια στις ιδέες που έρχονται από αλλού. Ίσως και η γραφή του, που στόχευε πριν από όλα στη καθαρότητα, να μην ταίριαζε στη στιλιστική κοκεταρία της δοκιμιογραφίας α λα γαλλικά…