Εκλεκτικές συγγένειες των δημίων

Το γκέτο της Ράφα όπως το γκέτο της Βαρσοβίας!

του Γιώργου Μητραλιά

«Και τώρα ρωτάμε: Πώς μπορείτε να τρώτε, να κοιμάστε, να ζείτε; Πόσο ένοχοι θα νιώθετε στις καρδιές σας αν δεν κινήσετε γη και ουρανό για να μας συντρέξετε με τους μόνους τρόπους που έχει στη διάθεσή του ο λαός μας και όσο το δυνατό συντομότερα; (...) Για όνομα του Θεού, κάντε κάτι τώρα, και γρήγορα!». Αυτή η απελπισμένη έκκληση για βοήθεια, που παραθέτει ο Saul Friedländer στο μνημειώδες έργο του «Η ναζιστική Γερμανία και οι Εβραίοι»(1), δεν είναι πρόσφατη και δεν προέρχεται από τους Παλαιστινίους της Γάζας. Έγινε πριν από 81 χρόνια από τον σλοβάκο ραβίνο Michael Bar Weissmandl, που προσπαθούσε να σώσει τους Εβραίους της Σλοβακίας από την εκτόπιση – και τον θάνατο – στο Άουσβιτς, απευθυνόμενος στη σιωνιστική ηγεσία στην Παλαιστίνη και στους Αμερικανούς και Βρετανούς κυβερνήτες.

Από τους εποικισμούς των ευρωπαϊκών κρατών στην αποικιοκρατία του Ισραήλ

του Georges Menahem*

Έξι αιώνες μετά από την έναρξη των ευρωπαϊκών εποικισμών στην Αμερική, στην Ασία και στη συνέχεια στην Αφρική, είμαστε σε θέση να αναρωτηθούμε κατά πόσο είναι αυταπόδεικτο το δικαίωμα να εποικίζεις μια περιοχή, οπουδήποτε στον κόσμο. Αυτό είναι ένα από τα προβλήματα που είχε κατά νου ο Μαξίμ Ροντενσόν, αυτή η αυθεντία του αραβικού κόσμου, του οποίου οι γονείς πέθαναν στο Άουσβιτς, όταν δημοσίευσε το άρθρο του με τίτλο « Ισραήλ, αποικιακό γεγονός; ». Το άρθρο του κατέληγε ως εξής: «Η δημιουργία του κράτους του Ισραήλ στην παλαιστινιακή γη είναι η κατάληξη μιας διαδικασίας που εντάσσεται απόλυτα στο μεγάλο ευρωπαϊκό-αμερικανικό κίνημα επέκτασης του 19ου και 20ου αιώνα με στόχο τον εποικισμό ή την οικονομική και πολιτική κυριαρχία σε άλλες περιοχές. […] Είναι προφανές ότι πρόκειται για μια αποικιακή διαδικασία με ιδιαίτερα χαρακτηριστικά – όπως εξάλλου και πολλές άλλες [1]».

Ένα πρώτο κοινό χαρακτηριστικό αυτών των διαφόρων αποικιακών διαδικασιών αφορά τη υπερβολική διάσταση της δικαιολογίας τους. Αν εξετάσουμε τους εποικισμούς που εγκαθίδρυσαν τα ευρωπαϊκά κράτη, διαπιστώνουμε ότι, για τις αστικές τάξεις του 19ου αιώνα, ήταν αυτονόητο ότι η Ευρώπη είχε «εκπολιτιστική αποστολή». Ο Jules Ferry το εξέφρασε με τα εξής λόγια σχετικά με το γαλλικό σχέδιο: «Οι ανώτερες φυλές έχουν ένα δικαίωμα επί των κατώτερων φυλών. Λέω ότι έχουν ένα δικαίωμα επειδή έχουν ένα καθήκον. Έχουν το καθήκον να εκπολιτίσουν τις κατώτερες φυλές » [2]. Με παρόμοια νοοτροπία, ο πνευματικός πατέρας του σιωνιστικού σχεδίου, ο Αυστριακός Theodor Herzl, έγραφε ότι η δημιουργία ενός κράτους των Εβραίων στην Παλαιστίνη θα προστάτευε την Ευρώπη και θα εξέφραζε την αποστολή της, καθώς «θα αποτελούσαν εκεί ένα τμήμα ενός τείχους ενάντια στην Ασία, καθώς και την εμπροσθοφυλακή του πολιτισμού ενάντια στη βαρβαρότητα» [3]. Αφού εξετάσουμε συνοπτικά την εξάπλωση των ευρωπαϊκών αποικιακών επιχειρήσεων από τον 15ο έως τον 20ό αιώνα, θα αναλύσουμε πώς αυτές επαναλήφθηκαν στην εποικιστική αποικιοκρατία των Εβραίων εποίκων στην Παλαιστίνη μετά το 1948 και στη συνέχεια στην οικοδόμηση του κράτους του Ισραήλ που την διαδέχθηκε, μέχρι το 2024.

Θυμηθείτε το όνομα Zohran Mamdani

Ένας νεαρός μουσουλμάνος σοσιαλιστής επικεφαλής ενός μαζικού κινήματος, κατατροπώνει το δημοκρατικό κατεστημένο στη Νέα Υόρκη!

Του Γιώργου Μητραλιά

 Το CNN τιτλοφορεί: «Πολιτικός σεισμός» και «οι Δημοκρατικοί πρέπει να φοβούνται». Ο ιστότοπος Jacobin κάνει λόγο για «πολιτικό κεραυνό στη Νέα Υόρκη». The Nation, «το παλαιότερο αριστερό περιοδικό της Αμερικής», σημειώνει ότι «με την απίστευτη και ιστορική νίκη του Zohran Mamdani, μια πόλη πέθανε και μια άλλη γεννήθηκε». Το Znetwork πανηγυρίζει ότι «μετά από δεκαετίες ηττών για τους εργαζόμενους και την Αριστερά, το να βλέπεις τον Zohran Mamdani να γράφει ιστορία χθες το βράδυ ήταν σχεδόν σαν ονειρεύεσαι". Και το Democracy Now! περηφανεύεται ότι « το βράδυ της Τρίτηςέγραψε ιστορία , όταν ο Δημοκρατικός Σοσιαλιστής Zohran Mamdani κατάφερε να αντιστρέψει το κλίμα και να νικήσει τον Andrew Cuomo στις προκριματικές εκλογές των Δημοκρατικών για τη δημαρχία της Νέας Υόρκης».

Τα αμερικανικά μέσα ενημέρωσης, μικρά και μεγάλα, αριστερά και δεξιά, διαπιστώνουν ομόφωνα την ιστορική σημασία της νίκης του Zohran Mamdani, του 33χρονου μουσουλμάνου Δημοκράτη Σοσιαλιστή ινδικής καταγωγής, που παλεύει για τους εργαζόμενους, τους μετανάστες, τους φτωχούς, τους αποκλεισμένους και τους Παλαιστίνιους και ο οποίος έγινε Αμερικανός μόλις το 2018, αφού έζησε στην Ουγκάντα και στη Νότια Αφρική. Και είναι επίσης ομόφωνα που τον βλέπουν να γίνεται ο επόμενος δήμαρχος της Νέας Υόρκης, καθώς ήταν ξεκάθαρη η νίκη του επί του εκλεκτού του Δημοκρατικού κατεστημένου, πρώην δημάρχου και πρώην κυβερνήτη της Νέας Υόρκης Άντριου Κουόμο. Και να σκεφτεί κανείς ότι ο Zohran Mamdani, άγνωστος στο ευρύ κοινό, κέρδισε με το ευρύ 43,5% των ψήφων, σε εκλογές που χαρακτηρίστηκαν μάλιστα από ιστορικά μεγάλη συμμετοχή, παρόλο που οι δημοσκοπήσεις μόλις τον περασμένο Φεβρουάριο του έδιναν το απίστευτο... 1% των προτιμήσεων των Δημοκρατικών της Νέας Υόρκης!

Πρώτες δυσκολίες για τον μαθητευόμενο δικτάτορα Ντόναλντ Τραμπ!

του Γιώργου Μητραλιά

Μόνον τυφλοί δεν μπορούν να δουν αυτό που βγάζει πια μάτια: ο Τραμπ θέλει να είναι δικτάτορας, συμπεριφέρεται σαν τέτοιος και κάνει ό,τι περνάει από το χέρι του για να εγκαθιδρύσει μια δικτατορία! Ιδωμένες από αυτή την οπτική γωνία, όλες οι πρόσφατες «πρωτοβουλίες» του και τα λοιπά λιγότερο ή περισσότερο «τρελά» και δήθεν ακατανόητα μέτρα του αποκτούν νόημα καθώς αποτελούν μέρος του ιστορικού του σχεδίου: να εγκαθιδρύσει ένα δικτατορικό καθεστώς στις Ηνωμένες Πολιτείες! Ένα καθεστώς δισεκατομμυριούχων, φασίζων ή καθαρά φασιστικό, ρατσιστικό, σκοταδιστικό, μισογυνικό, μιλιταριστικό και βίαιο, που επιτίθεται κατά μέτωπο στα πιο στοιχειώδη δημοκρατικά δικαιώματα και ελευθερίες των πολιτών του, καταστέλλει κάθε αμφισβήτηση ή κριτική της νομιμότητάς του, βασίζεται σε ένα αστυνομικό κράτος που σπέρνει το φόβο και διώκει συστηματικά τους διαφορετικούς, τους προοδευτικούς και κυρίως τους μετανάστες που παίρνουν τη θέση που είχαν οι Εβραίοι στη Γερμανία του Τρίτου Ράιχ...

Ναι, είναι πολύ αργά για το Ισραήλ και τους Ισραηλινούς να απαλλαγούν από τους γενοκτονικούς δαίμονές τους!

του Γιώργου Μητραλιά

Μετά από είκοσι μήνες καθημερινών σφαγών αμάχων – κυρίως γυναικών και παιδιών – και πράξεων ανείπωτου θανατερού σαδισμού, όπως η οργανωμένη πείνα των κατοίκων της Γάζας, το κράτος του Ισραήλ, αλλά και η ισραηλινή κοινωνία, βλέπουν την ώρα της αλήθειας τους να πλησιάζει όσο ποτέ άλλοτε. Μπορεί λοιπόν το σιωνιστικό κράτος να γίνει «φυσιολογικό», ένα κράτος λίγο πολύ παρόμοιο με τα άλλα; Με λίγα λόγια, είναι «μεταρρυθμίσιμο» ή είναι καταδικασμένο να βυθίζεται όλο και περισσότερο στη ρατσιστική, σκοταδιστική και εξοντωτική βαρβαρότητα κατά των γειτόνων του, τους οποίους αντιμετωπίζει σαν υπάνθρωπους; Και μπορεί η ισραηλινή κοινωνία να απαλλαγεί από τους φασίστες και τους επίδοξους δικτάτορες της ή είναι ήδη πολύ αργά για να απελευθερωθεί από τους ολοκληρωτικούς της πειρασμούς και τους γενοκτονικούς της δαίμονες;

Στον αγαπημένο μας πατέρα και πεθερό Frankie Hansen και στα αντιφασιστικά του κατορθώματα, με την ευχή να είχαμε μερικούς σαν κι αυτόν, ειδικά τώρα σε αυτή την τόσο σκοτεινή εποχή.
Σόνια Χάνσεν-Μητραλιά, Γιώργος Μητραλιάς

Frankie Hansen (1922-1981)

Θρυλικός αντιφασίστας -αντιστασιακός, δραπέτης, αντάρτης, πολέμαρχος, παράσημο Silver Star

Ο Φράνκι με τα όπλα στους δρόμους του Έτελμπρικ κατά τη διάρκεια της πρώτης απελευθέρωσηςΟ Φράνκι Χάνσεν (Frankie Hansen) ήταν ένας νεαρός Λουξεμβουργέζος της γενιάς που σπρώχτηκε στη δράση και στην ένοπλη αντίσταση από τον φασισμό και την κατοχή από τη ναζιστική Γερμανία.

Η εξαιρετική ιστορία αυτού του νεαρού μαχητή της πρώιμης Αντίστασης, που συνελήφθη και βασανίστηκε από την Γκεστάπο ως απεργός κατά τη διάρκεια της γενικής απεργίας του Αυγούστου του 1942 κατά των δυνάμεων κατοχής, ξεκίνησε όταν φυλακίστηκε σε ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης στο Χίντσερτ της Γερμανίας.

Μετά από ένα μακρύ ταξίδι στις φυλακές της ναζιστικής Γερμανίας και της κατεχόμενης Πολωνίας, εκτοπίστηκε και κλείστηκε για σχεδόν 2 χρόνια σε ένα στρατόπεδο των SS κοντά στο Λουμπλίν. Η επιστροφή του στην πατρίδα ξεκίνησε με μια απίστευτη απόδραση με τη στολή ενός Γερμανού υπαξιωματικού, τον οποίο είχε εξουδετερώσει με γυμνά χέρια κατά τη διάρκεια του χάους που δημιούργησε ο προελαύνων Κόκκινος Στρατός.

Μετά από μια συγκλονιστική οδύσσεια ενός μήνα μέσα από τη Πολωνία και τη ναζιστική Γερμανία που βομβαρδίζονταν, και καταφέρνοντας να ξεφεύγει από τα πανταχού παρόντα μπλόκα, κατόρθωσε να φτάσει στην πατρίδα του λίγο πριν από την πρώτη Απελευθέρωση της από τον αμερικανικό στρατό, στις 11 Σεπτεμβρίου 1944.

Γκέτο της Γάζας 2025      -       Γκέτο της Βαρσοβίας 1943

Η πείνα ως όπλο γενοκτονίας:

Γάζα 2025 – Σοβιετική Ένωση 1941

Του Γιώργου Μητραλιά

Οι εικόνες των παιδιών της Γάζας, που τα περισσότερα δυτικά ΜΜΕ αρνούνται να δείξουν, δεν αφήνουν καμία αμφιβολία: θυμίζουν εκείνες των ναζιστικών στρατοπέδων εξόντωσης που κινηματογράφησαν σκηνοθέτες όπως ο Τζον Φορντ, ο Σάμιουελ Φούλερ και ο Τζορτζ Στίβενς αμέσως μετά την απελευθέρωσή τους από τον αμερικανικό στρατό: ζωντανοί σκελετοί, με το δέρμα κολλημένο στα οστά και τα μάτια βαθιά μέσα στις κόγχες, με το βλέμμα τους απόμακρο και θολωμένο!

Είναι λοιπόν προφανές ότι η σημερινή χρήση του λιμού από το κράτος του Ισραήλ ως όπλο πολέμου εναντίον του πληθυσμού της Γάζας μοιάζει σαν δύο σταγόνες νερό με το «Hungerplan” (Σχέδιο Λιμού) που εφάρμοσαν οι Ναζί στη Σοβιετική Ένωση το 1941-1942, για να αφανίσουν 30 εκατομμύρια Σοβιετικούς πολίτες. Και στις δύο περιπτώσεις, τα θύματα είχαν αποανθρωποποιηθεί προκαταβολικά, και εκείνοι που εμφανίζονταν ως «Herrenrasse» (ανώτερη φυλή) ήταν αποφασισμένοι να εξοντώσουν τους «Untermenschen» (υπανθρώπους) τους - τους Σλάβους και τους Εβραίους τότε, τους Παλαιστίνιους σήμερα - και να αδειάσουν τη γη από τον γηγενή πληθυσμό της για να την καταλάβουν και να την εποικίσουν. Τότε ήταν ο Γκέρινγκ, που εξομολογήθηκε στον Γκαλεάτσο Τσιάνο, τον υπουργό Εξωτερικών του Μουσολίνι, ότι «20 έως 30 εκατομμύρια άνθρωποι θα πεθάνουν φέτος από την πείνα στη Ρωσία. Και αυτό είναι αναμφίβολα καλό επειδή ορισμένοι λαοί πρέπει να αποδεκατιστούν». Και τώρα είναι ο Ισραηλινός υπουργός Μπεζαλέλ Σμότριτς, που δηλώνει ευθέως ότι θα ήταν «δικαιολογημένο και ηθικό να πεθάνουν από την πείνα 2 εκατομμύρια Παλαιστίνιοι στη Γάζα»...

Ηνωμένες Πολιτείες: Η άνοδος του φασισμού του τέλους εποχής

KLEIN Naomi, TAYLOR Astra

Η κυρίαρχη ιδεολογία της ακροδεξιάς έχει μετατραπεί σε ένα τερατώδη επιβιωτισμό των λευκών ρατσιστών. Ο ρόλος μας είναι να δημιουργήσουμε ένα κίνημα αρκετά ισχυρό για να τους σταματήσει.

Το κίνημα υπέρ των εταιρικών πόλεων-κρατών δεν πιστεύει στην τύχη που έχει. Εδώ και χρόνια προωθεί την ακραία ιδέα ότι οι πλούσιοι που είναι αλλεργικοί στους φόρους θα πρέπει να δημιουργήσουν τα δικά τους high-tech φέουδα, είτε πρόκειται για νέα κράτη σε τεχνητές νήσους σε διεθνή ύδατα («seasteading») είτε για «πόλεις της ελευθερίας» ευνοϊκές για τις επιχειρήσεις, όπως η Próspera, μια κλειστή κοινότητα που συνδυάζει ένα ιατρικό σπα τύπου άγριας δύσης σε ένα νησί της Ονδούρας.

Ωστόσο, παρά την υποστήριξη επιφανών επιχειρηματιών όπως ο Peter Thiel και ο Marc Andreessen, τα ακραία λιμπερταριακά όνειρά τους συνεχίζουν να βουλιάζουν: αποδεικνύεται ότι οι περισσότεροι πλούσιοι που σέβονται τον εαυτό τους δεν θέλουν πραγματικά να ζήσουν σε πλωτές πλατφόρμες πετρελαίου, ακόμα κι αν αυτό σημαίνει χαμηλότερους φόρους, και αν η Próspera μπορεί να είναι ευχάριστη για διακοπές και μερικές σωματικές «βελτιώσεις», Το εξωεθνικό της καθεστώς αμφισβητείται επί του παρόντος στα δικαστήρια.

Σήμερα, αυτό το κάποτε περιθωριακό δίκτυο εταιρικών αποσχιστών βρίσκεται ξαφνικά να χτυπά πόρτες που είναι ορθάνοιχτες στην ίδια την καρδιά της παγκόσμιας εξουσίας.

Σκίτσο της Σόνιας Μητραλιά

Πλούσιοι και ισχυροί εναντίον φτωχών και αδύναμων 

Ο Τραμπ παγκοσμιοποιεί την ταξική πάλη!

του Γιώργου Μητραλιά

Οι πρώτες 100 μέρες της δεύτερης προεδρίας του Τραμπ ήταν αρκετές για να ανατρέψει ο Τραμπισμός όχι μόνο τις βεβαιότητες της διεθνούς τάξης που έχουν εγκαθιδρύσει οι από πάνω, αλλά και τον τρόπο που βλέπουν και αντιλαμβάνονται αυτή την διεθνή τάξη οι από κάτω! Και μια από τις πρώτες, αλλά πολύ σημαντικές συνέπειες αυτής της ανατροπής είναι ότι το διεθνές τοπίο των από πάνω έγινε ξαφνικά πιο ξεκάθαρο, ή και σχεδόν διάφανο και κατανοητό, στα μάτια της ανθρωπότητας των από κάτω. Για παράδειγμα, μόλις πριν από έξι μήνες, ο Πούτιν εξακολουθούσε να παρουσιάζεται, αλλά και να γίνεται αντιληπτός από πολλούς από τους από κάτω, ως αντίβαρο, αν όχι ως «προοδευτικό» αντίδοτο στον βορειοαμερικανικό ιμπεριαλισμό. Σήμερα, αυτό το παραμύθι δεν στέκεται πια στα πόδια του, είναι ένας σωρός από ερείπια: ο Τραμπ και ο Πούτιν είναι τώρα σύμμαχοι, ακόμη και συνεργάτες στη λεηλασία και στη μοιρασιά του κόσμου, και κυρίως στην ολομέτωπη επίθεση κατά όλων των δικαιωμάτων και των ελευθεριών που η ανθρωπότητα και ο κόσμος της εργασίας κατάφεραν να κερδίσουν μέσα από τους αγώνες τους τις τελευταίες 15 ή 23 δεκαετίες!

Αριστερός απομονωτισμός:

ένας δρόμος προς την πολιτική ασημαντότητα στη συζήτηση για την ευρωπαϊκή άμυνα

της Hanna Perekhoda*

Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο ψήφισε απόφαση που καθορίζει τη γραμμή για την άμυνα και τον επανεξοπλισμό. Οι πιο σκληρές κριτικές στην απόφαση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για την άμυνα και τον επανεξοπλισμό προήλθαν από την πολιτική ομάδα της αριστεράς. Μεταξύ αυτών, η Manon Aubry (France Insoumise), που καταγγέλλει: «Βρίσκετε χρήματα για τανκς αλλά όχι για νοσοκομεία». Η ίδια παρατήρησε σαρκαστικά: «Είναι σαν ξαφνικά να μην υπάρχει πια η υπερθέρμανση του πλανήτη ή η φτώχεια και η μόνη προτεραιότητα να είναι τα θωρακισμένα οχήματα». Ομοίως, η Benedetta Scuderi των Πρασίνων υποστήριξε ότι «αυτή η κούρσα εξοπλισμών» υπονομεύει την ανάπτυξη και τα δημόσια οικονομικά. Σε αυτές προστέθηκαν και άλλες φωνές, όπως ο συμπρόεδρος της Αριστεράς Martin Schirdewan και ο Danilo Della Valle του Κινήματος Πέντε Αστέρων. Κατά τη διάρκεια της ομιλίας του Della Valle, μια ομάδα εκπροσώπων του Κινήματος Πέντε Αστέρων διαδήλωσε, κραδαίνοντας πλακάτ όπως «Όχι άλλα όπλα» και «Περισσότερες θέσεις εργασίας, λιγότερα όπλα».

Κατά βάθος, η θέση αυτών των πολιτικών συνοψίζεται στο εξής: αφήνουμε τον κόσμο γύρω μας να καταρρεύσει, αφήνουμε να εισβάλλουν σε χώρες - δεν είναι δική μας δουλειά. Δηλώνουν πως θέλουν να διατηρήσουν το κοινωνικό τους μοντέλο αυξάνοντας τις δαπάνες για την πρόνοια και περιορίζοντας τις δαπάνες για την ασφάλεια - ένα ιδανικό που θα συμμεριζόταν κάθε αριστερός πολιτικός. Αυτό που βολικά αγνοούν είναι ότι το κοινωνικό μοντέλο που επιδιώκουν να προστατεύσουν έγινε δυνατό ακριβώς επειδή η ασφάλεια είχε ανατεθεί σε άλλους φορείς - κυρίως στις Ηνωμένες Πολιτείες. Τι θα συμβεί όμως όταν η ασφάλεια δεν θα είναι πλέον εγγυημένη από αυτές; Είναι ένα ερώτημα που δεν αντιμετωπίζουν ποτέ, προτάσσοντας αντ' αυτού απλά συνθήματα. Οι πραγματικότητες του διεθνούς ανταγωνισμού για την εξουσία - που τώρα βρίσκεται σε μια από τις πιο έντονες στιγμές του εδώ και δεκαετίες - απλά μπαίνουν στην άκρη.

Ο έμπρακτος διεθνισμός αντίδοτο στο εθνικιστικό δηλητήριο του αναγεννημένου φασισμού!

Του Γιώργου Μητραλιά

«Η δεύτερη ιστορία συνδέεται με το γκέτο της Βίλνα. Μέχρι την εξόντωση του, ένα μέρος των ανδρών του οδηγούνταν έξω από το γκέτο για να δουλέψουν σε ένα εργοστάσιο όπλων. Ο διευθυντής του εργοστασίου ήταν ένας νεαρός αξιωματικός των SS (μπορούμε να βρούμε το όνομα του στο βιβλίο του Kovner) που κάθε πρωί κοίταγε προσεκτικά τους άνδρες που έρχονταν να δουλέψουν. Έχοντας καταλάβει ότι ο Kovner ήταν ο ηγέτης τους, κανονίζει να τον δει πρόσωπο με πρόσωπο και τον ρωτάει στα ίσια: «Παιδιά, έχετε ανάγκη από όπλα;» O Kovner  μένει άναυδος, φοβάται πως πρόκειται για προβοκάτσια αλλά ο άλλος του τείνει ένα ρεβόλβερ και από εκείνη τη μέρα και κάθε μέρα, τη στιγμή της αναχώρησης τους, επαναλαμβάνει την ίδια χειρονομία που είναι απίστευτα επικίνδυνη και για τους δυο τους. Πολλά χρόνια αργότερα, στη δίκη του Άϊχμαν στην Ιερουσαλήμ, ο Kovner που ήταν μάρτυρας κατηγορίας, αναφέρθηκε ενώπιον του δικαστηρίου, στην ιστορία αυτού του αξιωματικού. Ο Άϊχμαν, μέσα στο γυάλινο κλουβί του, που άκουγε αγχωμένος, ξαφνικά εξερράγη: «Τον ξέρω αυτόν τον προδότη. Δεν μπορέσαμε να τον καθαρίσουμε». Είναι δυνατό να μην μπόρεσαν. Αλλά δυστυχώς, δεν υπάρχει κανείς που θα μπορούσαμε να ρωτήσουμε αν είναι ακόμα ζωντανός».

Γάζα: «Περισσότερο από ό,τι μπορεί ένας άνθρωπος να αντέξει»!

Του Γιώργου Μητραλιά

Η έκθεση της ανεξάρτητης Επιτροπής του ΟΗΕ* για τα σεξουαλικά και αναπαραγωγικά εγκλήματα του Ισραήλ σε βάρος των Παλαιστινίων -που μεταφράσαμε και δημοσιεύσουμε στη συνέχεια- επιβεβαιώνει και με το παραπάνω αυτό που ήδη γνωρίζαμε: ότι το σιωνιστικό κράτος χρησιμοποιεί συστηματικά και μαζικά τη σεξουαλική βία σε βάρος των Παλαιστινίων γυναικών, ανδρών, κοριτσιών και αγοριών!

Η έκθεση μας λέει όμως και κάτι ακόμα: ότι αυτά τα σεξουαλικά και αναπαραγωγικά εγκλήματα του Ισραήλ αποτελούν αναπόσπαστο στοιχείο του γενοκτονικού σχεδίου του Σιωνιστικού Κράτους, μαζί με τους συνεχείς βομβαρδισμούς και τις δολοφονίες δεκάδων χιλιάδων αμάχων, τις συστηματικές καταστροφές όλων των υποδομών της καθημερινής ζωής τους και τις αλλεπάλληλες μαζικές εκτοπίσεις του πληθυσμού της Γάζας.

Σκίτσο της Σόνιας Μητραλιά

Μια εύγλωττη σύγκριση

Ο τραμπισμός 

ως ναζισμός της εποχής μας!

του Γιώργου Μητραλιά

Δυστυχώς, η θλιβερή πραγματικότητα είναι ότι, χάρη κυρίως στον Τραμπ και τους στενούς συνεργάτες του, το φάσμα του Χίτλερ πλανιέται και πάλι πάνω από την Ευρώπη και τον κόσμο! Πρόκειται για ένα μείζον γεγονός, επειδή δεν είχε προβλεφθεί και δεν περιλαμβανόταν στους υπολογισμούς όλων εκείνων (ΜΜΕ, κυβερνήσεις, εμπειρογνώμονες και λοιποί «πολιτολόγοι») που μας διαβεβαίωναν ότι το σύστημά τους είχε πάρει το μάθημά του και είχε αναπτύξει ανοσία απέναντι σε τέτοιες... «τρέλες».

Ωστόσο, είναι γεγονός ότι ακόμη και οι πιο διστακτικοί και δύσπιστοι από αυτούς αρχίζουν - επιτέλους - να παραδέχονται αυτή τη θλιβερή πραγματικότητα και να μιλούν γι' αυτήν. Κάλλιο λοιπόν αργά παρά ποτέ. Αλλά η σύγχυση παραμένει: είναι άραγε ο Τραμπ φασίστας μόνο και μόνο επειδή παίρνει πόζες που θυμίζουν Μουσολίνι; Και ο Μασκ επειδή χαιρετάει ναζιστικά; Προφανώς, όλες αυτές οι συμπεριφορές πρέπει να λαβαίνονται υπόψη, αλλά το να περιγράφει κανείς κάποιον ως φασίστα ή νεοναζί είναι κάτι πολύ σοβαρό με πάρα πολύ μεγάλες συνέπειες και απαιτεί πολύ περισσότερα από μιαν απλή αναφορά στις συμπεριφορές και στα καμώματα του συγκεκριμένου προσώπου.

Αντίθετα, τα γεγονότα μας κάνουν να διαπιστώσουμε ότι η καλύτερη απόδειξη του φασισμού του Τραμπ και των φίλων του είναι όλα αυτά που κάνουν από τότε που εγκαταστάθηκαν στον Λευκό Οίκο. Επειδή, σπεύδουμε να πούμε ότι αυτά που κάνει η τριανδρία των Τραμπ, Μασκ και Βανς τους τελευταίους δύο μήνες θυμίζουν αυτά που είχαν κάνει ο Χίτλερ, ο Γκέρινγκ και ο Γκέμπελς στους δύο πρώτους μήνες της εξουσίας τους. Και ιδού για τι πρόκειται, με τη βοήθεια του εξαιρετικού και πολύ χρήσιμου βιβλίου Le monde nazi 1919-1945(1) (Ο ναζιστικός κόσμος 1919-1945), οι συγγραφείς του οποίου Johann Chapoutot, Christian Ingrao και Nicolas Patin μας προειδοποιούν εύστοχα ότι οι Ναζί του 1933 δεν ήταν ακόμη οι γενοκτόνοι Ναζί που έγιναν αργότερα, δεν ήταν ακόμα «οι άνθρωποι που διέταξαν την Τρεμπλίνκα και το Μπιρκενάου, οι σχεδιαστές του Άουσβιτς... Είναι άνθρωποι συναναστρέψιμοι». Έτσι, έχοντας αυτή την προκαταρκτική προειδοποίηση πάντα κατά νου, ας συγκρίνουμε ό.τι είναι συγκρίσιμο, τους δύο πρώτους μήνες στην εξουσία του Τραμπ και του Χίτλερ.

Ανάμεσα σε Τραμπ και Πούτιν, η Ευρώπη στο σταυροδρόμι της ιστορίας

Του Daniel Tanuro

Το σύμφωνο Τραμπ-Πούτιν στοχεύει στη διχοτόμηση της Ευρώπης και στην επιβολή αυταρχικών-αντιδραστικών-πολεμοχαρών καθεστώτων λιτότητας στις αντίστοιχες ζώνες επιρροής τους.

Βραχυπρόθεσμα, το σχέδιο αυτό συνεπάγεται την συντριβή του ουκρανικού λαού στην Ανατολή και τη στήριξη των ακροδεξιών τραμπικών, εθνικιστικών και εθνοκυριαρχικών κομμάτων στη Δύση. Ο Τραμπ και ο Πούτιν ποντάρουν και οι δυο τους στην εξατομίκευση της κοινωνίας και στον ευρωπαϊκό κατακερματισμό.

Πέρα από αυτά, οι δύο απολυταρχικοί ηγέτες έχουν ο καθένας τους τη δική του ημερήσια διάταξη: τον διαχωρισμό της Ρωσίας από την Κίνα ο ένας, την επιστροφή της Ρωσίας στα σύνορα της τσαρικής αυτοκρατορίας ο άλλος. Όπως συνέβη με το σύμφωνο Χίτλερ-Στάλιν για τον διαμελισμό της Πολωνίας, μεταστροφές είναι πιθανές, σε συνάρτηση με τους συσχετισμούς δυνάμεων, και με συνέπεια νέες πολεμικές απειλές.

Σκίτσο: Σόνια Μητραλιά

Καμιά αυταπάτη

Σαν φασίστες που είναι, ο Τραμπ και οι φίλοι του δεν λογαριάζουν ούτε νόμους, ούτε συντάγματα ούτε διεθνές δίκαιο!

του Γιώργου Μητραλιά

Όταν, στις αρχές του αιώνα, ο μεγάλος Αμερικανός συγγραφέας Φίλιπ Ροθ ξανάγραψε την ιστορία της χώρας του με το εξαιρετικό μυθιστόρημά του «Συνωμοσία εναντίον της Αμερικής», βάζοντας τον θρυλικό φιλοναζιστή αεροπόρο Τσαρλς Λίντμπεργκ να εκλέγεται πρόεδρος των ΗΠΑ επικρατώντας του Φραγκλίνου Ρούσβελτ, μάλλον δεν μπορούσε να φανταστεί ότι η σημερινή πολιτική πραγματικότητα της Αμερικής θα παρουσίαζε κάτι περισσότερο από μια απλή ομοιότητα με εκείνη που περιγράφει το βιβλίο του. Ένα βιβλίο πολιτικής φαντασίας που μάλιστα κρίθηκε τότε «εφιαλτικό», η υπόθεση του οποίου διαδραματίζεται 85 χρόνια νωρίτερα, το 1940! Το μυθιστόρημα του Ροθ είναι όντως προφητικό, καθώς κάνει να εκλέγεται ο Λίντμπεργκ υποσχόμενος, όπως ο Τραμπ, ειρήνη. Ή θέλει αυτόν τον Λίντμπεργκ να σπεύδει να κάνει, μόλις ορκίζεται, ακριβώς ό,τι κάνει ο Τραμπ με τον Πούτιν: συνάπτει σύμφωνο μη επίθεσης με τον Αδόλφο Χίτλερ... και παίρνει σαν παντοδύναμο υπουργό του έναν διαβόητο ναζιστή, τον μεγαλοκαπιταλιστή κατασκευαστή αυτοκινήτων Χένρι Φορντ, ενώ ο Τραμπ διορίζει σε παρόμοιο πόστο έναν άλλο μεγαλοκαπιταλιστή που είναι επίσης κατασκευαστής αυτοκινήτων, τον Έλον Μασκ...

Зберегти країну, а не олігархів
Να προστατέψουμε τη χώρα, όχι τους ολιγάρχες

Το κείμενο που μεταφράσαμε και δημοσιεύουμε στη συνέχεια, υπογράφεται από την ουκρανική ακροαριστερή οργάνωση Соціальний рух (Σοτσιάλνιϊ Ρουχ - Κοινωνικό Κίνημα), τα μέλη της οποίας παλεύουν και ματώνουν σε όλα τα μέτωπα. Τόσο στα πολεμικά με τα όπλα στα χέρια, μαζί με συνδικαλιστές, αναρχικούς και άλλους αριστερούς, ενάντια στον ξένο εισβολέα. Όσο και στα κοινωνικά των εργατικών και άλλων χειραφετητικών αγώνων, σε αντιπαράθεση με το ουκρανικό αστικό κράτος και την κυβέρνηση του.

Ο εύγλωττος τίτλος του "Να προστατέψουμε τη χώρα, όχι τους ολιγάρχες - ένα κάλεσμα για αλλαγές που θα αποτρέψουν την ήττα της Ουκρανίας", προδιαθέτει ήδη για το περιεχόμενο του: όχι απεραντολογίες και αφηρημένες θεωρητικολογίες, αλλά μια σειρά από συγκεκριμένα μέτρα που πρέπει και μπορούν να εφαρμοστούν άμεσα για να μπορέσουν η Ουκρανία και ο λαός της να σωθούν ξεπερνώντας την παρούσα εξαιρετικά δύσκολη πολεμική φάση. Μέτρα που είναι όμως και κατανοητά, εφικτά αλλά συνάμα και τόσο ριζοσπαστικά όσο χρειάζεται για να ανοίξει η όρεξη των από κάτω για να κινητοποιηθούν και να πάρουν τις τύχες τους στα χέρια τους, συνδέοντας την ικανοποίηση των (τεράστιων) άμεσων αναγκών τους με την αμφισβήτηση του ίδιου του καπιταλιστικού συστήματος που όχι μόνο τους καταπιέζει αλλά και αδυνατεί να εγγυηθεί την ανεξαρτησία και την εδαφική ακεραιότητα της πατρίδας τους.

Να αντιδράσουμε πριν είναι πολύ αργά

Ενάντια στη Φαιά Διεθνή
των Τραμπ-Μασκ-Πούτιν-Νετανιάχου!

Του Γιώργου Μητραλιά

Ενωμένοι αλλά απελπιστικά μόνοι! Ενωμένοι στις εκατόμβες τους, στα λουτρά αίματος τους και στη μοναξιά τους. Και επίσης ενωμένοι στην ίδια απεγνωσμένη αντίσταση για ζωή, ελευθερία και εθνική αυτοδιάθεση. Οι λαοί της Παλαιστίνης και της Ουκρανίας, μαρτυρικοί και ενωμένοι... ενάντια στους ίδιους ενωμένους δήμιους. Εξάλλου, μήπως δεν ήταν ένας από αυτούς που μας προειδοποίησε, στις 28 Δεκεμβρίου 2023, ότι «οι διακηρυγμένοι στόχοι του Ισραήλ στη συνεχιζόμενη επιχείρησή του κατά των μαχητών της Χαμάς στη Γάζα φαίνονται σχεδόν ταυτόσημοι με τους στόχους της Μόσχας στην εκστρατεία εναντίον της ουκρανικής κυβέρνησης; (1)

Αυτή η φράση που ειπώθηκε πριν από ένα χρόνο, θα έπρεπε να μας είχε προετοιμάσει για να αντιμετωπίσουμε τα σημερινά μας δεινά. Πόσο μάλλον που το πρόσωπο που την εκστόμισε δεν ήταν ο πρώτος τυχόν. Ήταν ο Σεργκέι Λαβρόφ, δεξί χέρι και αμετακίνητος υπουργός Εξωτερικών του κ. Πούτιν. Ένας κ. Λαβρόφ που έσπευσε μάλιστα να διευκρινίσει «ότι οι στόχοι που έχει θέσει το Ισραήλ στην υπό εξέλιξη εκστρατεία του εθνοκάθαρσης και εξόντωσης τού παλαιστινιακού λαού, δηλαδή « ότι η Χαμάς πρέπει να καταστραφεί στο σύνολό της » και « ότι ο εξτρεμισμός πρέπει να εξαλειφθεί στη Γάζα »… « μοιάζουν παρόμοιοι με την "αποστρατιωτικοποίηση" και την "αποναζιστικοποίηση", που επιδιώκει η Μόσχα στην Ουκρανία από την έναρξη της επίθεσης τον Φεβρουάριο του 2022 »! Με άλλα λόγια, ίδιες γενοκτονίες και ίδιοι γενοκτόνοι…

Σκίτσο της Σόνιας Μητραλιά

Μαζί με τους Μασκ, Βανς και Μιλέι
Τραμπ ο «ειρηνοποιός» όπως Χίτλερ
ο «Καγκελάριος της Ειρήνης»!

του Γιώργου Μητραλιά

Friedenskanzler, δηλαδή «καγκελάριος της ειρήνης». Αν σας λέγαμε ότι έτσι αποκαλούσαν τον… Χίτλερ πριν αυτός ξεκινήσει τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, δεν θα πιστεύατε στ' αυτιά σας. Και όμως είναι αλήθεια, γιατί η εικόνα του «ειρηνιστή» Χίτλερ καλλιεργήθηκε όχι μόνο από τους δικούς του, αλλά και από όλους εκείνους τους Ευρωπαίους -και ήταν η πλειοψηφία- που τους βόλευε να παίρνουν τοις μετρητοίς τις δηλώσεις πίστης του υπέρ της ειρήνης, γιατί πίστευαν ότι, σε τελική ανάλυση, «ο Χίτλερ ήταν καλύτερος από τους κομμουνιστές ή το Λαϊκό Μέτωπο».

Αυτά συνέβαιναν πριν από σχεδόν έναν αιώνα, πριν ένας φίλος και προπαγανδιστής των σημερινών νοσταλγών αυτού του Friedenskanzler του παρελθόντος (όπως είναι η γερμανική AFD, οι Fratelli d'Italia της κυρίας Meloni, το ισπανικό Vox του Abascal, οι οπαδοί του Zemmour και δευτερευόντως της κυρίας Le Pen και -δυστυχώς- τόσοι άλλοι) εμφανιστεί επίσης ως «ειρηνοποιός» με μία και μόνη φιλοδοξία: να τερματίσει τους πολέμους στην Παλαιστίνη και την Ουκρανία! Φυσικά, αυτός ο νέος Friedenskanzler είναι ο Ντόναλντ Τραμπ, παρά το γεγονός ότι ο ίδιος ο Ντόναλντ Τραμπ διακηρύσσει ότι σκοπεύει να καταλάβει και να προσαρτήσει, «με κάθε μέσο», τον Καναδά, τον Παναμά, τη Γροιλανδία, τη Γάζα και ποιος ξέρει ποιο άλλο μέρος στον κόσμο. Και αυτοί που τον παρουσιάζουν ως ειρηνοποιό είναι όλοι εκείνοι που έχουν συμφέρον να δουν τους πολέμους στην Ουκρανία και την Παλαιστίνη να τελειώνουν το συντομότερο δυνατό, με τους όρους του Ντόναλντ Τραμπ και του υπαρχηγού του (;) Ίλον Μασκ: με τον θρίαμβο των γενοκτόνων Πούτιν και του Νετανιάχου και την εξόντωση ή την εθνοκάθαρση των Ουκρανών και των Παλαιστινίων!

Ένα πολύ σπουδαίο κείμενο της Νάντιας Βαλαβάνη για την πρώτη κυβέρνηση Τσίπρα

του Γιώργου Μητραλιά

Τολμούμε να πούμε πως το κείμενο της Νάντιας Βαλαβάνη, που παραθέτουμε στη συνέχεια, συνιστά αναμφίβολα μια αναπάντεχη και συνάμα εξαιρετικά ευχάριστη έκπληξη. Οι λόγοι πολλοί. Καταρχήν, ξεχωρίζει μόνο και μόνο επειδή κάνει ακριβώς ό,τι δεν έχει κανείς από τους πρωταγωνιστές της -ιστορικής σημασίας- περιπέτειας της πρώτης αριστερής ελληνικής κυβέρνησης, της κυβέρνησης Τσίπρα: ένα κριτικό απολογισμό των πεπραγμένων της και των συνεπειών τους. Και αυτό με ένα σχεδόν λακωνικό αλλά ταυτόχρονα ιδιαίτερα περιεκτικό κείμενο, που δεν έχει καμιά σχέση με την παραδοσιακή και συνήθως κενή περιεχομένου λογοδιάρροια της ελληνικής αριστεράς.

Κατόπιν, ξεχωρίζει επειδή αυτός ο κριτικός απολογισμός της γίνεται με αναφορά στα δύο βασικά, αλλά -δυστυχώς- εντελώς απαξιωμένα και ξεχασμένα σήμερα, ιδρυτικά χαρακτηριστικά στοιχεία της αριστεράς: το διεθνισμό και την ταξική πάλη. Και είναι ακριβώς για αυτό το λόγο, που ο κριτικός απολογισμός της Βαλαβάνη κατορθώνει να εντοπίσει εξ αρχής τις βασικές αιτίες της παταγώδους αποτυχίας της πρώτης κυβέρνησης Τσίπρα στην άρνηση της τόσο «να συγκρουστεί ανοιχτά με τους δανειστές», όσο και να απευθυνθεί « όχι στις κυβερνήσεις, αλλά στους λαούς της Ευρώπης και του κόσμου». (1)

Γιατί η αναδημοσίευση ενός κειμένου για το Άουσβιτς και τη σημασία του, που γράφτηκε τον περασμένο αιώνα; Μα, επειδή ξαναδιαβάζοντας το σήμερα, σε μια περίοδο σημαδεμένη βαθιά όχι μόνο από τη γενοκτονία των Παλαιστινίων και την καταστροφή της Γάζας, αλλά και από την επιστροφή της φασιστικής απειλής -και του πολέμου- σε παγκόσμια κλίμακα, που ενσαρκώνεται από το δίδυμο Τραμπ-Μασκ, το κείμενο αυτό αποκτά μια πρόσθετη σημασία και επικαιρότητα. Επειδή, όπως το λέει ο Ερνέστ Μαντέλ, στο εξαιρετικά σημαντικό γραφτό Υλικές, κοινωνικές και ιδεολογικές προϋποθέσεις της ναζιστικής γενοκτονίας στο οποίο αναφέρεται συχνά το δικό μας κείμενο, «Για να καταπολεμήσουμε καλύτερα τον νεοφασισμό και τον βιολογικό ρατσισμό σήμερα, πρέπει να κατανοήσουμε τη φύση του χθεσινού φασισμού. Η επιστημονική γνώση είναι επίσης ένα όπλο μάχης και επιβίωσης για την ανθρωπότητα και όχι μια καθαρά ακαδημαϊκή άσκηση. Η άρνηση χρήσης αυτού του όπλου σημαίνει ότι διευκολύνουμε την έλευση νέων επίδοξων μαζικών δολοφόνων και ότι συμβάλλουμε στη διάπραξη νέων εγκλημάτων τους. Εξηγώντας τα αίτια του φασισμού και του ολοκαυτώματος ενισχύουμε τη δυνατότητα απόρριψης, αγανάκτησης, εχθρότητας, συνολικής και αμείωτης αντίθεσης, αντίστασης και εξέγερσης, ενάντια στην πάντα πιθανή επανεμφάνιση του φασισμού και άλλων δογμάτων και πρακτικών απανθρωποποίησης. Πρόκειται για ένα έργο στοιχειώδους και απαραίτητης πολιτικής και ηθικής σωτηρίας».

ΤΟ ΑΟΥΣΒΙΤΣ, Η ΧΡΕΟΚΟΠΙΑ ΤΗΣ ΙΔΕΑΣ ΤΗΣ ΠΡΟΟΔΟΥ ΚΑΙ Η ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΟΥΤΟΠΙΚΗΣ ΔΙΑΣΤΑΣΗΣ ΤΟΥ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΥ

του Γιώργου Μητραλιά

Γνήσιο τέκνο της εποχής μας και του καπιταλιστικού «μοντερνισμού» της, το Άουσβιτς και η βιομηχανική-γραφειοκρατική του μηχανή μαζικής εξόντωσης ανθρώπινων όντων μας εγκαλεί σ’αυτό το μεταίχμιο δύο αιώνων τουλάχιστον για τρεις βασικούς λόγους: α) επειδή δεν παραπέμπει σε μια δήθεν επιστροφή σε κάποιες αρχέγονες βαρβαρότητες, β) επειδή συνιστά βαθιά τομή στον πολιτισμό και στον τρόπο θεώρησης της ιδέας της προόδου, και γ) επειδή τα διδάγματά του είναι τώρα  -και εφεξής- περισσότερο χρήσιμα και επίκαιρα από ό,τι πριν από 55 χρόνια.