What Trump's Doing Is Crazy and Dangerous—and It Ain't Over Yet
Trump still threatens us, and discussing the election in the past tense is stupid.
by Jeffrey C. Isaac
Ever since November 7, when the election was more or less authoritatively “called” by all major media, a wide range of pundits have spoken
Photograph by Nathaniel St. Clair
The Rolling Constitutional-Fascist Coup in the World's Most Dangerous Nation
by Paul Street
“We Want to Get Rid of the Ballots”
We are in the middle of a rolling authoritarian and even fascist coup that is working with and through the United States Constitution to no smal
Will the Military Support a Declaration of Martial Law
Garett Reppenhagen, Veterans for Peace, Interviewed by Bill Resnick
August 27, 2020
Recently, Veterans for Peace issued a statement condemning the deployment of troops in the U.S.:
“Veterans For Peace condemns the inflammatory statements of Dona
Ernest Mandel
et l’écosocialisme
par Michael Löwy*
La préoccupation de l'environnement apparaît avec force dans les écrits de Mandel seulement à partir des années 1970. Elle ne figure pratiquement pas, par exemple, dans le Traité d'économie marxiste (1962). Il est vrai qu’on trou
A boot is crushing the neck of American democracy
by Cornel West
The fundamental question at this moment is: can the United States be reformed?
Here we go again. Another black person killed by the US police. Another wave of multiracial resistance. Another cycle of race talk on the corporate media. Another displ
COVID-19:
The murderous state!
by SUD Santé
We are publishing this text from the SUD Santé Sociaux federation, because it reflects the reality encountered by staff in this sector in our different countries.
On 17 November 2019, in the city of Wuhan, China, the coronavirus 2019 (COVID 19) appeared. On January
El activista y expreso político del franquismo Chato Galante fallece por coronavirus
Era miembro de la asociación de presos y represaliados de la dictadura franquista La Comuna y pertenecía a la Liga Comunista Revolucionaria cuando fue detenido y torturado hasta en cuatro ocasiones entre los años 1969 y 197
The Capitalist Pandemic,
Coronavirus and the Economic Crisis (Part 1)
by Eric Toussaint
A public health crisis
The coronavirus pandemic is a serious public health problem and the human suffering caused by the spread of this virus will be enormous. If it massively affects countries of the Global South with ver
La Lega #HaciaLaHuelgaFeminista
- Coro de Mujeres Feministas
EL DIA 8 DE MARZOHAREMOS UNA HUELGACON TODAS LAS MUJERESLA CALLE SERÁ NUESTRA
ABUELAS, ESTUDIANTES HETEROS, TRANS, BOLLERASDIVERSAS Y MIGRANTESVAMOS JUNTAS A LA HUELGA
O LI OLI OLÁ……..LA HUELGA VENCERÁES LA HUELGA FEMINIS
Thirteen theses on the imminent ecological catastrophe and the (revolutionary) means of averting it
by Michael Löwy*
I. The ecological crisis is already the most important social and political question of the 21st century, and will become even more so in the coming months and years. The future of the plan
Megafires in Australia: a climate tipping point, live
by TANURO Daniel
The expression ‘tipping point’ refers to the point when a system passes from one system of equilibrium to another, the point where it is no longer possible to prevent accumulated quantitative changes from causing a qualitative change
Δεκέμβρης 2019 - Η ζωή στη Γαλλία
της μεγάλης ταξικής αναμέτρησης
(Επειδή τα δικά μας και τα διεθνή ΜΜΕ δεν λένε λέξη)
Μέρα με τη μέρα, η απεργία, οι διαδηλώσεις, η αυτοορ
Olivier Besancenot : "C'est peut être une grande page de l'histoire sociale et politique qui est en train de s’écrire..."
"Il faudra généraliser le mouvement, saturer la société de telle manière par le nombre qu'on arrive à régler l'affaire en quelques jours" - “Il vaut mieux quelques jours de
NPA: Vers une grève politique contre Macron et son monde!
Que la journée de grève du jeudi 5 décembre se traduise par un blocage du pays à un niveau que l’on n’avait pas vu depuis novembre-décembre 1995 est une quasi-certitude. Ce que nous ne savons pas encore, c’est à quel point ce succès de la gr
Αν πιστέψουμε τα καλά μας διεθνή ΜΜΕ, οι Ηνωμένες Πολιτείες επιστρέφουν στην « ομαλότητα » και, φυσικά, ο Ντόναλντ Τραμπ είναι κιόλας παρελθόν. Με λίγα λόγια, είναι μια απλή παρένθεση ή μάλλον ένα ατύχημα καταδικασμένο να ξεχαστεί και να μην αφήσει ίχνη στην ιστορία της « πιο μεγάλης δημοκρατίας του κόσμου ». Κατά συνέπεια, είναι εντελώς λογικό για τα καλά μας ΜΜΕ να πάψουν να ενδιαφέρονται για αυτό το πρόσωπο που εξάλλου, « ζει τις τελευταίες μέρες του στο Λευκό Οίκο » και οι ενέργειες του οποίου δεν παρουσιάζουν πλέον κανένα ενδιαφέρον και άρα...αποσιωπούνται επιμελώς.
Ενώ οι πραξικοπηματικές προετοιμασίες του Τραμπ προχωρούν κανονικά, οι Ηνωμένες Πολιτείες αρχίζουν να παίρνουν την πρώτη γεύση μιας δυαδικής εξουσίας τόσο πρωτόγνωρης όσο και υποσχόμενης μεγάλες ανατροπές. Πράγματι, ενισχυμένος από την υποστήριξη των 72 εκατομμυρίων Αμερικανών που τον ψήφισαν στις πρόσφατες εκλογές, ο Τραμπ που διατηρεί πάντα υπό τον πλήρη έλεγχό του το Ρεπουμπλικανικό κόμμα, δείχνει ξεκάθαρα ότι γράφει στα παλιά του τα παπούτσια τα νομικίστικα επιχειρήματα των Δημοκρατικών αντιπάλων του, και προτιμά να οργανώνει τη δικιά του κρατική « νομιμότητα » που θεμελιώνεται όχι σε δημοκρατικούς ευσεβείς πόθους αλλά σε πολύ πιο τραχιά και υλικά « επιχειρήματα ». Με λίγα λόγια, ενώ οι αντίπαλοί του αγορεύουν περί της « δύναμης της αμερικανικής δημοκρατίας », ο Τραμπ ολοκληρώνει τώρα τις δικτατορικές του ετοιμασίες που άρχισε το 2016 και συνέχισε σε όλη τη διάρκεια της προεδρίας του…
Ώρα με την ώρα, η ιστορία επιταχύνεται όσο ποτέ άλλοτε στις Ηνωμένες Πολιτείες ενώ τα κάθε λογής σοβαρά γεγονότα που διαδραματίζονται τόσο στην κορυφή του Κράτους όσο και στη βάση της κοινωνίας της παγκόσμιας υπερδύναμης, επιβεβαιώνουν τις χειρότερες προβλέψεις. Από εδώ και πέρα, δεν υπάρχει πια καμιά αμφιβολία : ο Τραμπ και οι δικοί του επέλεξαν οριστικά την πολιτική του χειρότερου και οι Ηνωμένες Πολιτείες δείχνουν να βυθίζονται σε μια γενικευμένη αδελφοκτόνα σύρραξη με αβέβαιη τελικά έκβαση.
Δεν μπορούμε παρά να διαπιστώσουμε ότι ο υπερθετικός βαθμός χαρακτηρίζει σήμερα τα πάντα σε αυτές τις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής της μεγαλύτερης οικονομικής, και κοινωνικής, και πολιτικής και υγειονομικής κρίσης της ιστορίας τους! Και εκεί που έχουν φτάσει τα πράγματα, το άσκημο είναι ότι δεν απομένει για να συμπληρωθεί αυτή η εικόνα τέλους του κόσμου παρά ένας... εμφύλιος πόλεμος που θα αποφασίσει για την τύχη όχι μόνο των φασιστοειδών και δικτατορικών φιλοδοξιών του σύγχρονου Καλιγούλα που είναι ο πρόεδρος Τραμπ, αλλά επίσης και κυρίως για τις τύχες του αμερικανικού Κατεστημένου που τον γέννησε, τον άνδρωσε και τον έκανε να διαφεντέψει ολάκερο τον κόσμο.
Προτάσεις όπως: 
Αυτό που εντυπωσιάζει δεν είναι τόσο ότι ο Τραμπ δημιούργησε εκ του μηδενός μια Κίνα κατηγορούμενη πως « εξήγαγε » ή ακόμα και « κατασκεύασε » τον κοροναϊό. Προερχόμενοι από ένα μυθομανή και ρατσιστή κλόουν πασίγνωστο για την ικανότητά του να εφευρίσκει αποδιοπομπαίους τράγους και ο οποίος κατάφερε να ανέβει αποδίδοντας συστηματικά στους άλλους τις δικές του κουταμάρες και λοιπές εγκληματικές πράξεις, τέτοιοι ισχυρισμοί δεν εκπλήσσουν. Αντίθετα, αυτό που θα μπορούσε να εκπλήξει είναι ότι τα ΜΜΕ και οι περισσότερες καγκελαρίες στην Ευρώπη σπεύδουν να ακολουθήσουν τον Τραμπ στην εξαιρετικά επικίνδυνη αντικινεζική εκστρατεία του, « ξεχνώντας » την πλήρη αναξιοπιστία αυτού του άθλιου υποκειμένου...(1)
Η Ρόζα Λούξεμπουργκ για το χρέος
Ο Franck Gaudichaud, διδάκτωρ πολιτικών επιστημών και καθηγητής στο πανεπιστήμιο Jean Jaurès της Τουλούζης όπου διδάσκει ιστορία της Λατινικής Αμερικής, ολοκλήρωσε πρόσφατα ένα ταξίδι στη Χιλή. Ο συγγραφέας του «Χιλή 1970-1973: χίλιες μέρες που συγκλόνισαν τον κόσμο» δέχτηκε να μας παραχωρήσει μία συνέντευξη για να αναπολήσει μαζί μας τους πέντε μήνες κοινωνικής αναταραχής που ταρακούνησαν τη χώρα. 
Η πανδημία του κορονοϊού αποτελεί ένα δραματικό πρόβλημα δημόσιας υγείας και τα ανθρώπινα δεινά που προκαλεί θα είναι τεράστια. Ήδη, στη Δυτική Ευρώπη, τα συστήματα υγείας είναι στο χείλος της ασφυξίας. Αν διαδοθεί μαζικά σε χώρες του Παγκόσμιου Νότου, των οποίων τα ήδη αδύναμα ή πολύ εύθραυστα συστήματα δημόσιας υγείας έχουν υπονομευθεί τρομερά από 40 χρόνια νειφιλελεύθερων πολιτικών, οι θάνατοι θα είναι πάρα πολλοί.
12,5 δισεκατομμύρια ώρες εργασίας κάθε μέρα.
Για άλλη μια φορά, η ευρωπαϊκή πολιτική των συνόρων σκοτώνει. Μεγάλη ένταση διαπιστώνεται και αυξάνεται τις τελευταίες μέρες στα διάφορα συνοριακά σημεία μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας. Οι προσπάθειες των μεταναστών να εισέλθουν στην ελληνική επικράτεια οδήγησαν σε σοβαρές παρεμβάσεις (συμπεριλαμβανομένης της χρήσης πυροβόλων όπλων) από τις ελληνικές δυνάμεις ασφαλείας. Από την Δευτέρα 2 Μαρτίου, θρηνούμε την απώλεια τουλάχιστον δύο ατόμων: ενός μικρού παιδιού τεσσάρων ετών που πνίγηκε κοντά στην νήσο Κω ενώ οι Έλληνες ακτοφύλακες προσπαθούσαν να βυθίσουν μια βάρκα μεταναστών που ερχόταν από την Τουρκία και του Μοχάμαντ αλ-Άραμπ, 22 ετών που πυροβολήθηκε στα χερσαία σύνορα μεταξύ Τουρκίας και Ελλάδας. Υπάρχει έντονη υποψία ότι ο πυροβολισμός προήλθε από τον ελληνικό στρατό ή από μια παραστρατιωτική ομάδα ενθαρρυμένη από τις πολιτικές των ελληνικών και τουρκικών αρχών (1) Το γεγονός ότι, όπως ισχυρίζονται οι εκπρόσωποι τύπου του ελληνικού στρατού, αυτό είναι το αποτέλεσμα της πρόκλησης του τουρκικού στρατού, δεν υποβαθμίζει την σοβαρότητα των γεγονότων. Αιτία είναι η πολιτική της Ελληνικής κυβέρνησης, της Τουρκικής κυβέρνησης και της Ευρώπης. Η ακραία βία της αστυνομίας και του στρατού κατόπιν εντολών της Ελληνικής κυβέρνησης, καθώς και η αναστολή του δικαιώματος ασύλου στην Ελλάδα έτυχαν της ισχυρής υποστήριξης της Ευρωπαϊκής Ένωσης και συγκεκριμένα από την Πρόεδρο Ursula Von der Leyen που ευχαρίστησε την Ελλάδα και την χαρακτήρισε ως την "ασπίδα" της Ευρώπης σε αυτές τις "δύσκολες στιγμές"(2).
Πως μπορεί να εξηγηθεί το “αξιοπερίεργο” γεγονός ότι περίπου σύσσωμα τα ΜΜΕ ολάκερου του κόσμου, και οι διάφοροι “αναλυτές” τους, αναλώνονται καθημερινά σε διαπιστώσεις του είδους “ο Τραμπ θα επανεκλεγεί” καθώς “οι Δημοκρατικοί είναι διαιρεμένοι” και “δεν τα πάνε καθόλου καλά”; Και επίσης, πώς μπορεί να εξηγηθεί το ακόμα πιο “αξιοπερίεργο” γεγονός ότι, με ελάχιστες εξαιρέσεις, τα ίδια βλέπουμε να επαναλαμβάνουν καθημερινά τόσοι και τόσοι αριστεροί που διακρίνονται εξάλλου για την αδιαφορία που δείχνουν για τις αμερικανικές εξελίξεις; Και για να γίνουμε σαφέστεροι, πως εξηγούνται όλες αυτές οι “αξιοπερίεργες” αναλύσεις, τοποθετήσεις, προβλέψεις και προφητείες όταν η χειροπιαστή καθημερινή πραγματικότητα της αμερικανικής κοινωνίας τις διαψεύδει κατηγορηματικά;
Τώρα, που ακόμα και οι πιο σκεπτικιστές και δύσπιστοι δείχνουν ότι αρχίζουν -επιτέλους!- να αντιλαμβάνονται πως ο Μπέρνι Σάντερς αναδεικνύεται σε πάρα πολύ σοβαρό υποψήφιο για την προεδρία των Ηνωμένων Πολιτειών, νομίζουμε ότι έχει έλθει η ώρα να εξετάσουμε τι είναι αυτό που κάνει το περιεχόμενο της υποψηφιότητάς του να είναι πρωτόγνωρο, ιστορικών διαστάσεων και -στην κυριολεξία- επαναστατικό. Με λίγα λόγια, τι είναι αυτό που κάνει τους κάθε λογής αντιπάλους του, από τον Τραμπ μέχρι το κατεστημένο των Δημοκρατικών και τους μεγάλους καπιταλιστές που κυβερνούν τον κόσμο, να φοβούνται τόσο πολύ αυτόν τον Μπέρνι που προελαύνει, και να κάνουν τα πάντα για να τον « εξουδετερώσουν »...
Όταν το βράδυ της πρώτης μέρας των γαλλικών απεργιακών κινητοποιήσεων προειδοποιούσαμε ότι “Η αναμέτρηση της κυβέρνησης Μακρόν με τη γαλλική κοινωνία, που άρχισε την Πέμπτη 5 Δεκεμβρίου 2019, δεν είναι παίξε γέλασε”. Ότι “Μυρίζει μπαρούτι και είναι ξεχωριστή, σαν εκείνες τις σπάνιες που έγραψαν ιστορία στη Γαλλία και στην οικουμένη”. Και ότι “ θα συνεχιστεί και θα κλιμακωθεί τις επόμενες μέρες, και πιθανότατα τις επόμενες βδομάδες”, σίγουρα δεν μπορούσαμε να φανταστούμε ότι αυτές οι κινητοποιήσεις θα σπάσουν κάθε ρεκόρ διάρκειας μπαίνοντας σε λίγο στον τρίτο μήνα τους! Να λοιπόν γιατί αυτό που στις 5 Δεκεμβρίου ήταν μια παρακινδυνευμένη πρόβλεψη, είναι σήμερα η κοινότυπη διαπίστωση εχθρών και φίλων: “Δεν πρόκειται πια για μια “απλή”, έστω και πολύ μεγάλη, απεργιακή κινητοποίηση ενάντια στην κυβερνητική (αντι)μεταρρρύθμιση του συνταξιοδοτικού συστήματος. Ούτε καν για ένα παλλαϊκό ξέσπασμα χωρίς αύριο. Κατά κοινή -πλέον- ομολογία, πρόκειται για μια όλο και πιο καθαρόαιμη πολιτική κινητοποίηση ιστορικών διαστάσεων με μια δυναμική που, σε συνδυασμό με την άκαμπτη μακρονική νεοφιλελεύθερη αλαζονεία, δημιουργεί το πιο εκρηκτικό από τα κοινωνικά κοκτέηλ! Ναι, χωρίς αμφιβολία η Γαλλία μοιάζει σήμερα με ηφαίστειο έτοιμο να εκραγεί!…” (1)
Το λιγότερο που θα μπορούσαμε να πούμε για την -πάντα υπό εξέλιξη- μεγάλη γαλλική απεργία στις μεταφορές, στην εκπαίδευση, στην υγεία και αλλού, είναι ότι δεν έχει προηγούμενο: Έχοντας ξεκινήσει πέρυσι, στις 5 Δεκεμβρίου, συμπληρώνει ήδη 40 μέρες όχι μόνο απεργίας αλλά και συνεχών κάθε λογής κινητοποιήσεων και μαζικών διαδηλώσεων, ξεπερνώντας έτσι σε διάρκεια ακόμα και την ιστορική απεργία του Μάη του 1968! Πρόκειται αναμφίβολα για τη μεγαλύτερη και την πιο ουσιαστική εργατική κινητοποίηση ενάντια στις νεοφιλελεύθερες πολιτικές και κυβερνήσεις που έχει γνωρίσει στα τελευταία 40 χρόνια όχι μόνο η Γαλλία αλλά και η Ευρώπη και -ίσως- ολάκερος ο κόσμος!... 
Ο απολογισμός αυτής της διαδικασίας είναι αρνητικός από το Α μέχρι το Ω. Από την COP1 έως την COP24, οι κυβερνήσεις βάλθηκαν να βρούν μέσα για να μην μειώσουν τις εκπομπές τους, ή να τις κάνουν να μειωθούν από άλλους, ή να κάνουν σαν να τις μειώνουν μετακομίζοντάς τες, ή να αποκτήσουν νέες αγορές ως αντιστάθμισμα της δέσμευσής τους να τις μειώσουν με ομοιοπαθητικές δόσεις, ή να κάνουν να υιοθετηθεί η παράλογη ιδέα ότι το να μην κόβεις ένα δέντρο ισοδυναμεί με το γεγονός ότι δεν καίς ορυκτά καύσιμα.
Στην τελευταία του ταινία, ο Κώστας Γαβράς καταγγέλλει την ωμή συμπεριφορά των Ευρωπαίων πολιτικών ηγετών στη διάρκεια της ελληνικής κρίσης το 2015. Πρόκειται για ένα ιδιαίτερα αξιέπαινο εγχείρημα. Όμως, είναι λυπηρό ότι αποσιωπά αρκετά σημεία που σημάδεψαν εκείνη την περίοδο.
Τι συμβαίνει τούτες τις μέρες στη Βολιβία; Και αν έχουμε να κάνουμε με ένα πραξικόπημα, τι θέλουν και επιδιώκουν και ενάντια σε ποιον στρέφονται οι πραξικοπηματίες; Την σαφέστερη και καλύτερη απάντηση σε όλα αυτά τα ερωτήματα την δίνει η ίδια η πρωταγωνίστρια του πραξικοπήματος, η αυτοανακηρυγμένη “μεταβατική πρόεδρος” της χώρας Ζανίν Άνιες όταν τολμά να τουϊτάρει τον εξής εύγλωττο διακαή πόθο της: “Ονειρεύομαι μια Βολιβία απαλλαγμένη από τις σατανικές ιθαγενικές ιεροτελεστίες, η πόλη δεν είναι για τους “Ινδιάνους”, καλύτερα αυτοί να πάνε στο Αλτιπλάνο ή στο Τσάκο”. Όπου Αλτιπλάνο είναι τα (πολύ ψηλά) βουνά και Τσάκο η άνυδρη σαβάνα…