Λογιστικός έλεγχος, να πώς τον κάνουν στην Ευρώπη
του Σαλβατόρε Κανναβό
Στη Γαλλία το κάλεσμα ξεπέρασε τις 50.000 υπογραφές υποστήριξης, στο Βέλγιο οι συλλογικότητες ATTAC και CADTM προσέφυγαν στο Συμβούλιο Επικρατείας ενάντια στα 54 δισεκατομμύρια για τη διάσωση της τράπεζας Dexia, στην Ελλάδα δραστηριοποιείται μια Επιτροπή λογιστικού ελέγχου εδώ και ένα χρόνο. Ας ξεκινήσουμε και εδώ στην Ιταλία.
Μετά από μια σειρά άρθρα, χάρη και στο ιδιαίτερο ενδιαφέρον του Manifesto, το ζήτημα του λογιστικού ελέγχου στο δημόσιο χρέος, δηλαδή η έρευνα για το πώς δημιουργήθηκε, πώς γίνεται η διαχείρισή του, ποια συμφέροντα ικανοποιεί και ποιες ανάγκες συνθλίβει, αποτελεί όλο και περισσότερο κομβικό ζήτημα της πολιτικής συζήτησης. Και, ίσως, να μπορέσει να αποτελέσει κίνητρο για πολιτική πρωτοβουλία, κυρίως δημοκρατική πρωτοβουλία, που να συνδέεται με τη συμμετοχή και την ανάπτυξη ενός μαζικού κινήματος. Για τις τεχνικές πλευρές, αλλά και την ανάγκη να έρθει στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος η δημοκρατική συμμετοχή, ιδιαίτερα από τα κάτω και σε τοπικό επίπεδο, έχουν γράψει με αρτιότητα ο Guido Viale και ο Francesco Gesualdi (www.rivoltaildebito.org).
Ανέκδοτο έχει γίνει πάλι η Ελλάδα στην Ευρώπη. Αφορμή αυτή τη φορά είναι τα δισεκατομμύρια που φεύγουν κάθε μήνα από τις ελληνικές τράπεζες για το εξωτερικό και συγκεκριμένα για πιο ασφαλείς προορισμούς. Το τελευταίο, καθόλου τιμητικό, δημοσίευμα ήρθε από τον βρετανικό Guardian, ενώ πλήθος σχετικών αναφορών έχει ακόμη δει το φως της δημοσιότητας από τις στήλες του γερμανικού περιοδικού Der Spiegel και πολλών άλλων μέσων.
"Το σύστημα της δημόσιας πίστης, δηλ. των κρατικών χρεών, που τις αρχές του τις ανακαλύπτουμε κιόλας στο μεσαίωνα στη Γένουα και στη Βενετία, διαδόθηκε σ’ όλη την Ευρώπη στη διάρκεια της περιόδου της μανουφακτούρας. Το αποικιακό σύστημα με το θαλάσσιο εμπόριό του και με τους εμπορικούς του πολέμους του χρησίμευσε σαν θερμοκήπιο. Ετσι στέριωσε πρώτα στην Ολλανδία. Το δημόσιο χρέος, δηλ. το ξεπούλημα του κράτους –αδιάφορο αν είναι απολυταρχικό, συνταγματικό ή δημοκρατικό κράτος– βάζει τη σφραγίδα του στην κεφαλαιοκρατική εποχή. Το μοναδικό κομμάτι τού λεγόμενου εθνικoύ πλούτου, που στoυς σύγχρονους λαούς ανήκει πραγματικά στο σύνολο του λαού είναι το δημόσιο χρέος τους 1. Γι’ αυτό είναι πέρα για πέρα συνεπής η σύγχρονη θεωρία που λέει πως ένας λαός γίνεται τόσο πιο πλούσιος, όσο πιο βαθιά βουτιέται στα χρέη. Το δημόσιο χρέος γίνεται το credo [πιστεύω] του κεφαλαίου. Κι από τη στιγμή που εμφανίζεται η χρέωση του δημοσίου, τη θέση του αμαρτήματoς ενάντια στο άγιο πνεύμα, για το οποίο δεν υπάρχει άφεση, την παίρνει η καταπάτηση της πίστης άπέναντι στο δημόσιο χρέος. 
Εφόσον το ανθρώπινο γένος επιβιώσει, από την κλιματική κρίση και ο πολιτισμός , από την οικονομική καταστροφή , τα τελευταία τριάντα χρόνια θα φαίνονται ,στους ιστορικούς του μέλλοντος ,ως αυτά που πραγματικά ήταν: μια περίοδος συσκότισης, δικτατορίας της άγνοιας , ηγεμονίας της ενιαίας φιλελεύθερης σκέψης ,που συνοψίζεται στη σύνθεση των ‘’αποφθεγμάτων’’ των δύο κυριότερων εκφραστών της: «Η κοινωνία δεν υπάρχει. Υπάρχουν μόνο άτομα », δηλαδή τα υποκείμενα των ανταλλαγών, δηλαδή η αγορά (Margaret Thatcher), και" Η κυβέρνηση δεν είναι η λύση αλλά το πρόβλημα », δηλαδή, πρέπει να κυβερνά η αγορά ! (Ronald Reagan). Ο φιλελευθερισμός έχει πράγματι απαλλάξει από το βάρος της σκέψης και της δράσης το σύνολο των μελών του, είτε το συνειδητοποιούν είτε όχι . Για την οικονομική και την κοινωνική διακυβέρνηση καθώς και κάποιες διορθωτικές αλλαγές προνοεί πλέον η αγορά. 
Παραπαίουσα και εξασθενημένη, η δημοκρατία , τείνει να καταρρεύσει συμπαρασύροντας ένα δικομματικό σύστημα ,θεσμικά δομημένο με τρόπο που να εξυπηρετεί, παρασκηνιακά, τα συμφέροντα των πιστωτών. Όλη η Ευρώπη, κατευθύνεται προς τις ίδιες πολιτικές λιτότητας, που απαιτούνται από τους τεχνοκράτες του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (ΔΝΤ) και την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ) . Όχι μόνο έχει αποδειχθεί , μέσω του ελληνικού παραδείγματος, η αναποτελεσματικότητα αυτού του σχεδίου(τουλάχιστον για τον λαό), αλλά και επιβεβαιώνεται όταν παρακαλούν για τη διεξαγωγή εκλογών ώστε να θέσουν σε εφαρμογή αυτές τις πολιτικές , ανεξάρτητα από το ποιος θα είναι ο νικητής των εκλογών. Ο λαός δεν έχει πια τη δυνατότητα επιλογής , γιατί η οικονομική πολιτική εξαρτάται εκ των προτέρων από τους πιστωτές, όπως έγινε στην Ιρλανδία και την Πορτογαλία στις παραμονές των εκλογών. Η Τρόικα (που αποτελείται από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, την ΕΚΤ και το ΔΝΤ) επιβάλλει τις πολιτικές της και ο υποψήφιος νικητής της κάλπης ,θα είναι εκεί μόνο για να τις εφαρμόσει, εξαπατώντας τους ψηφοφόρους ,με την υποτιθέμενη διαφορετικότητα της οικονομικής πολιτικής ,του κόμματός του. 
«Η γέννα δεν είναι προνόμιο για τους πλούσιους, ζητάμε δωρεάν τοκετό, τα λεφτά των τοκοχρεολυσίων να πάνε αμέσως στην υγεία». Με αυτά τα κεντρικά αιτήματα, η «Πρωτοβουλία Γυναικών ενάντια στο χρέος & στα μέτρα λιτότητας» και η «Αδέσμευτη Κίνηση Γυναικών» επιχειρούν να γνωστοποιήσουν σε όλη την ελληνική κοινωνία, τα πρόσφατα περιστατικά άρνησης δημόσιων νοσοκομείων να περιθάλψουν ετοιμόγεννες γυναίκες, επειδή αδυνατούσαν να προκαταβάλουν το ορισθέν αντίτιμο! 
Η Τριμερής Επιτροπή δέχτηκε ιδιαίτερα σκληρή κριτική από τα πρώτα χρόνια της δημιουργίας της, το 1973. Καθώς, όμως, η πλειονότητα όσων ασχολούνταν μαζί της προερχόταν είτε από το χώρο της φασίζουσας άκρας Δεξιάς είτε ανήκε σε ομάδες ανυπόστατων συνωμοσιολόγων, το αποτέλεσμα της κριτικής ήταν πολύ συχνά το αντίθετο από το αναμενόμενο, καθώς όσοι τολμούσαν να εκφράσουν και την ελάχιστη ανησυχία για τη δράση της κατατάσσονταν αυτομάτως σε μία από τις δύο αυτές ομάδες 
«Οποιοσδήποτε αγώνας για τον έλεγχο και την ακύρωση του δημόσιου χρέους δεν γίνεται στο όνομα και στη βάση των κοινών (ταξικών) συμφερόντων των “από κάτω”, πέρα από εθνικά σύνορα, είναι καταδικασμένος σε αποτυχία», τονίζει ο Γιώργος Μητραλιάς στην εισαγωγή του αποκαλυπτικού και χρήσιμου βιβλίου Ανοίγουμε τα βιβλία του δημόσιου χρέους (εκδ. Αλεξάνδρεια). 
Είναι η γέννα εμπόρευμα; Και βέβαια είναι, μας απαντάνε οι άθλιοι μνημονιακοί κυβερνήτες μας, σπεύδοντας να θέσουν εκατομμύρια ανασφάλιστες γυναίκες αυτής της χώρας αντιμέτωπες με το πιο απάνθρωπο δίλημμα: 
Τι κοινό έχουν ο Mario Draghi, o Mario Monti και ο Λουκάς Παπαδήμος; Ο νέος Πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, ο πιθανολογούμενος επόμενος Ιταλός Πρωθυπουργός και ο νέος Έλληνας Πρωθυπουργός αποτελούν σε διαφορετικό βαθμό “μέλη” της ευρωπαϊκής “Κυβέρνησης Sachs”. Η αμερικάνικη τράπεζα πράγματι έστησε εδώ και καιρό ένα δίκτυο μοναδικής επιρροής στην Ευρώπη, υπόγειο όσο και δημόσιο.