Κομμουνισμός^*

Ο όρος "κομμουνισμός" χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά στη σύγχρονη εποχή από τον Γάλλο δικηγόρο Etiénne Cabet στα τέλη της δεκαετίας του 1830, για να ορίσει ένα συγκεκριμένο οικονομικό δόγμα (ή καθεστώς), καθώς και ένα πολιτικό δόγμα που επιδίωκε να εισαγάγει ένα τέτοιο καθεστώς. Τα έργα του, και ειδικά η ουτοπία L'Icarie, άσκησαν επιρροή στην εργατική τάξη του Παρισιού πριν από την επανάσταση του 1848. Το 1840 διοργανώθηκε στο Παρίσι το πρώτο "κομμουνιστικό συμπόσιο" - τα συμπόσια και οι ομιλίες σε συμπόσια ήταν μια συνηθισμένη μορφή πολιτικής διαμαρτυρίας υπό τη μοναρχία του Ιουλίου. Ο όρος διαδόθηκε γρήγορα, έτσι ώστε ο Καρλ Μαρξ μπόρεσε να τιτλοφορήσει ένα από τα πρώτα του πολιτικά άρθρα της 16ης Οκτωβρίου 1842 Der Kommunismus und die Augsburger Allgemeine Zeitung. Παρατήρησε ότι ο "κομμουνισμός" ήταν ήδη ένα διεθνές κίνημα, που εκδηλωνόταν στη Βρετανία και τη Γερμανία εκτός από τη Γαλλία, και εντόπισε την προέλευσή του στον Πλάτωνα. Θα μπορούσε επίσης να είχε αναφερθεί στις αρχαίες εβραϊκές αιρέσεις και στα πρώιμα χριστιανικά μοναστήρια.

Γράμμα προς τους φίλους/ες μας που ξεχνούν τη σημασία των πράξεων και των λέξεων

των Didier Epsztajn και Patrick Silberstein

Ανάμεσα στον ποταμό Ιορδάνη και στη θάλασσα- για να χρησιμοποιήσουμε μια συχνά καταχρηστική έκφραση - υπάρχουν σήμερα δύο έθνη - το ένα ισραηλινό και το άλλο παλαιστινιακό. Και δεν αναφερόμαστε στις κοινότητες των κατοίκων που δεν αναγνωρίζουν τον εαυτό τους σε αυτά τα έθνη, ή τους ανθρώπους -συχνά εργαζόμενους- που βρίσκονται σε κατάσταση μετανάστευσης και έχουν ελάχιστα ή καθόλου δικαιώματα.

Όταν ο Νετανιάχου μας εθίζει σε έναν απάνθρωπο κόσμο όπου βασιλεύει μόνο ο νόμος της ζούγκλας!

του Γιώργου Μητραλιά

Ενώ η επιχείρηση εξόντωσης και εθνοκάθαρσης των Παλαιστινίων στη Γάζα μονοπωλεί δίκαια την προσοχή του κόσμου εδώ και εβδομάδες, ελάχιστη ή καθόλου προσοχή δόθηκε σε έναν από τους πιο κρίσιμους στόχους της, που έχει περάσει μάλλον απαρατήρητος: τον εθισμό των κοινωνιών μας και του καθενός από εμάς, με άλλα λόγια όλης της ανθρωπότητας, σε μια νέα διεθνή πραγματικότητα από την οποία έχει εξαφανιστεί το ανθρωπιστικό δίκαιο που διέπει από το 1949, τις διεθνείς και εσωτερικές ένοπλες συγκρούσεις. Με άλλα λόγια, τον εθισμό μας σε έναν κόσμο που μοιάζει όλο και περισσότερο με ζούγκλα όπου βασιλεύει μόνο το δίκαιο του ισχυρότερου και όπου "επιτρέπονται" οι χειρότερες θηριωδίες κατά των ασθενέστερων!

Επειδή δεν ξεχνάμε και επειδή δεν θέλουμε να ξεχάσουμε, αναδημοσιεύουμε αυτό το κείμενο που γράφτηκε και πρωτοδημοσιεύτηκε το 1998 στην «Εποχή», με την εισαγωγή που το συνόδευσε το 2016. Την ώρα που στη Γάζα επιτελείται, μπροστά στα μάτια όλου του κόσμου, μια σφαγή που είναι ο ορισμός της γενοκτονίας, τα λόγια περιττεύουν για την "αφόρητη επικαιρότητα του Πρώτου Παγκόσμιου Μακελειού"...

Γ.Μ.

Αναδημοσιεύουμε το κείμενο «Η αφόρητη επικαιρότητα του πρώτου Παγκόσμιου μακελειού» για –τουλάχιστον- τρεις λόγους:

 1. Επειδή ο τεράστιος ανοικτός λογαριασμός με τους «εξέχοντες» μακελάρηδες και η ηθική υποχρέωση απέναντι στους δεκάδες  εκατομμύρια πληβείους/θύματά τους δεν μπορούν να εξαντληθούν σε μια ρουτινιέρικη επετειακή υπενθύμιση του είδους «1914-2014, πριν από ένα αιώνα, ο Πρώτος Παγκόσμιος πόλεμος», όπως συνέβη πριν από δυο-τρία χρόνια. Για αυτό το λόγο, όχι μόνο τώρα το 2017, αλλά και του χρόνου το 2018, και τον επόμενο το 2019,  και τον μεθεπόμενο… μέχρι να υπάρξει η τελική μεγάλη Κάθαρση της κοινωνικής δικαιοσύνης, θα συνεχίσουμε να θυμόμαστε και να θυμίζουμε το μεγάλο έγκλημα των «από πάνω» και τη μεγάλη σφαγή των «από κάτω», που μας έμπασε οριστικά στη σύγχρονη εποχή του αγριανθρωπισμού και συνάμα όλων των υπαρξιακών διλημμάτων της ανθρωπότητας.

Ενώ η μεσανατολική τραγωδία παροξύνει τη βαθιά
κρίση του αμερικανικού δικομματισμού

ΗΠΑ: Μήπως ήλθε η ώρα για το ανεξάρτητο
μαζικό κόμμα “των από κάτω”;

του Γιώργου Μητραλιά

Όπως θα έπρεπε να αναμένεται, η νέα -και πολύ χειρότερη- μεσανατολική τραγωδία και η σε πλήρη εξέλιξη γενοκτονία των Παλαιστινίων επηρεάζεται αλλά και επηρεάζει βαθιά και καίρια τις πολιτικές και κοινωνικές ισορροπίες στο εσωτερικό της παγκόσμιας υπερδύναμης των Ηνωμένων Πολιτειών. Προκαλώντας σε χρόνο ρεκόρ, έναν αληθινό “σεισμό” στο αμερικανικό πολιτικό τοπίο, αφήνει ήδη να διαφανούν στον ορίζοντα οι καθοριστικής σημασίας αλλαγές και ανατροπές που μπορεί να πυροδοτήσει στις, δήθεν ακλόνητες, αμερικανικές κοινωνικές και πολιτικές ισορροπίες…

Ernest Mandel

Ηθικές ρίζες και κοινωνικές αιτίες

των φασιστικών εγκλημάτων

La Gauche, 24 Δεκεμβρίου 1966

Οι ιμπεριαλιστικοί πόλεμοι συνεπάγονται χίλιες φρικαλεότητες και εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, όπως αυτά που διαπράττει σήμερα ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός στο Βιετνάμ. Αλλά αυτό το γεγονός δεν πρέπει να μας οδηγήσει να χάσουμε από τα μάτια μας τις ιδιαιτερότητες του φασισμού, που τον διακρίνουν από άλλες μορφές της εξουσίας του Κεφαλαίου, ούτε να ταυτίσουμε τους σπόρους του φασισμού με την πλήρη άνθισή του.

Η διαμάχη που προκάλεσε το βιβλίο της Χάνα Άρεντ δεν πρόκειται να σβήσει. Ο André Frankin προσέφερε, λοιπόν, στους αναγνώστες της "La Gauche" μια υπηρεσία, ενημερώνοντάς τους με ειλικρίνεια για τις θέσεις που υπερασπίστηκε αυτή η Αμερικανίδα κοινωνιολόγος στο ζήτημα της δίκης του Άΐχμαν. Καθώς όμως αυτή η παρουσίαση είναι σε μεγάλο βαθμό μη κριτική, είναι απαραίτητο να επισημανθούν ορισμένες από τις αδυναμίες αυτών των θέσεων.

Αναδημοσιεύουμε το κείμενο που ακολουθεί επειδή είναι ακόμη πιο επίκαιρο και ακόμα πιο χρήσιμο από ό,τι όταν πρωτοδημοσιεύτηκε τον Αύγουστο του 2021. Γιατί; Μα, επειδή ο Νετανιάχου και η κυβέρνησή του κάνουν τα πάντα για να επιβεβαιώσουν πλήρως αυτό που ο Αϊνστάιν είχε ήδη διαπιστώσει και καταγγείλει δημόσια το 1948: ότι ο Μεναχέμ Μπέγκιν και οι φίλοι του του Λικούντ, των οποίων ο Νετανιάχου είναι ιδεολογικός κληρονόμος και πιστός συνεχιστής των πολιτικών τους, είναι "φασίστες", "ρατσιστές", "εγκληματίες" και "τρομοκράτες" που θα οδηγήσουν αναπόφευκτα το Ισραήλ στην "τελική καταστροφή".

Δεν έχουμε καμία αμφιβολία ότι αν ζούσε σήμερα, ο Αϊνστάιν θα βρισκόταν στην πρώτη γραμμή των διαδηλώσεων για την υποστήριξη των Παλαιστινίων της Γάζας, χέρι χέρι με τους γενναίους νέους Εβραίους και νέες Εβραίες του If Not Now, και θα ήταν πολύ περήφανος για αυτούς. Και ότι θα συμφωνούσε με έναν άλλο μεγάλο Εβραίο, τον μοναδικό ηγέτη της εξέγερσης του γκέτο της Βαρσοβίας που επέζησε, τον συνιδρυτή του θρυλικού πολωνικού εργατικού συνδικάτου Solidarnosc Μάρεκ Έντελμαν, όταν αυτός συνέκρινε την εξέγερση του γκέτο της Βαρσοβίας με τον αγώνα των Παλαιστινίων.

Φυσικά, δεν είναι διόλου τυχαίο ότι φωτογραφίες από τις δράσεις του εβραϊκού φιλοπαλαιστινιακού κινήματος If Not Now εικονογραφούσαν το κείμενό μας πριν από δύο και πλέον χρόνια. Από τότε μέχρι σήμερα, εκατοντάδες άλλοι νέοι Εβραίοι έχουν ενταχθεί στις τάξεις αυτού του αντισιωνιστικού κινήματος, το οποίο είναι πια ικανό να κινητοποιήσει χιλιάδες διαδηλωτές σχεδόν παντού στις Ηνωμένες Πολιτείες, σε βαθμό που η μεγάλη κυρία του παλαιστινιακού λαού, Hanan Ashrawi, να πλέξει το εγκώμιο του If Not Now στο Al Jazeera (29/10/23), τονίζοντας πόσο πολύτιμος είναι ο αγώνας του για τους Παλαιστίνιους σε αυτή τη φοβερή στιγμή της ιστορίας τους. Σίγουρα, αυτός ο παραδειγματικός αγώνας του αποτελεί κάτι πολύ περισσότερο από μια απλή αχτίδα ελπίδας τώρα που είναι πια σχεδόν μεσάνυχτα στον αιώνα μας…

Γιώργος Μητραλιάς

Όταν ο Αϊνστάιν αποκαλούσε “φασίστες” αυτούς που κυβερνούν τώρα το Ισραήλ...

του Γιώργου Μητραλιά

Τι θα λέγατε αν ο διαβόητος ρατσιστής και αντισημίτης πρωθυπουργός της Ουγγαρίας Βίκτορ Ορμπάν κατηγορούσε τον Αϊνστάιν για...αντισημιτισμό; Και επίσης, την Χάνα Άρεντ? Και τον πιο εμβληματικό συγγραφέα του Ολοκαυτώματος, τον Πρίμο Λέβι; Απίθανο και εξωπραγματικό; Όχι. Κάθε άλλο μάλιστα αν λάβουμε υπόψη ότι αυτό ακριβώς συμβαίνει στις μέρες μας, σε παγκόσμια μάλιστα κλίμακα. Και όχι μόνον από έναν Ορμπάν αλλά από πάμπολλους διακεκριμένους ρατσιστές και αντισημίτες που, με τις ευλογίες των κάθε λογής κατεστημένων, χρησιμοποιούν τη ρετσινιά του αντισημίτη για να καταστρέψουν τους -συνήθως αριστερούς αντιφασίστες και αντιρατσιστές- πολιτικούς τους αντιπάλους!…

Όταν “ο εχθρός του εχθρού μου”
δεν είναι ποτέ φίλος μου

Από την παλαιστινιακή Χαμάς
στην ουκρανική Αζόφ
και στην κυπριακή ΕΟΚΑ...

του Γιώργου Μητραλιά

Αφορμή για ό,τι ακολουθεί μας έδωσε το εξαιρετικά σημαντικό κείμενο -που παραθέτουμε στη συνέχεια- της νεαρής Ουκρανής Hanna Perekhoda “Αν στο όνομα της "ειρήνης" προδώσουμε τους Ουκρανούς, όπως τους Παλαιστίνιους…” στο οποίο -όπως λέει- προσπαθεί να δει “τις δομές που καθιστούν δυνατή όχι την "εξωτικοποίηση" της Παλαιστίνης, αλλά την καθιστούν δυνητικά συγκρίσιμη με άλλες καταστάσεις αποικιοκρατικής καταπίεσης και νόμιμης αντίστασης, υπό την καθοδήγηση ωστόσο υπερ-αντιδραστικών ακροδεξιών οργανώσεων”. Και πράγματι, το πόσο λίγο “εξωτική” θα έπρεπε να λογίζεται για κάθε Έλληνα και για κάθε Κύπριο η περίπτωση της παλαιστινιακής Χαμάς, αποδεικνύεται από το γεγονός ότι και στην Κύπρο της αγγλικής “αποικιοκρατικής καταπίεσης”, επικεφαλής της αναμφίβολα “νόμιμης αντίστασης” μπήκε και διατηρήθηκε για τουλάχιστον πέντε χρόνια (1954-1959) η “υπερ-αντιδραστική ακροδεξιά οργάνωση” που ήταν η ΕΟΚΑ του κομμουνιστοφάγου και δωσίλογου στρατηγού Γεωργίου Γρίβα.

Μεσανατολικής τραγωδίας συνέχεια χωρίς τέλος

Ανομολόγητα θανατερά παιχνίδια

με τις ζωές αμάχων!

του Γιώργου Μητραλιά

Φυσικά, στη ρίζα της δημιουργίας και της διαιώνισης της μεσανατολικής τραγωδίας βρίσκεται η ίδρυση του Κράτους του Ισραήλ ως αποκλειστικά εβραϊκού Κράτους και το βίαιο ξερίζωμα των Παλαιστινίων από τη γη τους. Με δεδομένη όμως αυτή τη διαπίστωση, το μεγάλο -πάντα αναπάντητο- ζητούμενο ήταν και είναι σήμερα τι γίνεται και τι πρέπει να γίνει από εδώ και πέρα για να σταματήσει η αέναη διελκυστίνδα της μεσανατολικής φρίκης και βαρβαρότητας, τον παροξυσμό της οποίας ζούμε αυτές τις μέρες, φοβούμενοι μάλιστα ότι τα χειρότερα ίσως να είναι μπροστά μας…

Ο Μαρξισμός του Ερνέστ Μαντέλ

Του Daniel Bensaid

 Η απότιση φόρου τιμής στον Ερνέστ Μαντέλ που εκδόθηκε υπό τη διεύθυνση του Ζιλμπέρ Ασκάρ στη σειρά Actuel Marx Confrontations (1) συμβάλλει να αποκατασταθεί η άδικη παραγνώριση στη Γαλλία του Βέλγου αγωνιστή και οικονομολόγου, που πέθανε το 1995. Ενώ το κύρος του είναι σημαντικό στις αγγλοσαξονικές χώρες καθώς και στη Λατινική Αμερική, στη Γερμανία ή στην Ισπανία, ενώ η Πραγματεία του μαρξιστικής οικονομίας (που εκδόθηκε το 1962) γνώρισε πλατιά διάδοση, ενώ επηρέασε σε παγκόσμια κλίμακα μια ολάκερη γενιά που μπήκε στη πολιτική στη δεκαετία του 1960, έπεσε θύμα του γαλλικού πανεπιστημιακού και μιντιακού προστατευτισμού ενάντια στις ιδέες που έρχονται από αλλού. Ίσως και η γραφή του, που στόχευε πριν από όλα στη καθαρότητα, να μην ταίριαζε στη στιλιστική κοκεταρία της δοκιμιογραφίας α λα γαλλικά…

Μεσανατολικά αδιέξοδα μακελειά

Πέρα από τον σιωνισμό και τον τζιχαντισμό!

του Γιώργου Μητραλιά

Ποτέ στα 75, χρόνια της ζωής του κράτους του Ισραήλ, δεν είδαμε όσο αυτές τις μέρες να αποκαλύπτεται χειροπιαστή και συνάμα τραγική εν μέσω ερειπίων, η διάψευση της μεγάλης υπόσχεσης του σιωνιστικού οράματος και κινήματος στον πολύπαθο εβραϊκό λαό: ότι μόνον ένα εβραϊκό Κράτος στην Παλαιστίνη θα ήταν ικανό να του προσφέρει την ασφάλεια και την ειρήνη που στερήθηκε για αιώνες! Σήμερα, η ιστορικών διαστάσεων αποτυχία του σιωνισμού να τηρήσει την υπόσχεση του είναι γεγονός που βγάζει μάτια καθώς γενική είναι πια η διαπίστωση ότι η εβραϊκή Διασπορά σε όλο το κόσμο μπορεί μεν να υφίσταται πάντα τον (και πάλι ανερχόμενο) αντισημιτισμό, αλλά ζει πάντως κατά πολύ ασφαλέστερα και πιο ειρηνικά από ό,τι ο εβραϊκός πληθυσμός στο Ισραήλ. Με απλά λόγια, το πιο επικίνδυνο μέρος για έναν Εβραίο είναι σήμερα...το Ισραήλ!...

Ernest Mandel

Σοσιαλισμός και ατομικά δικαιώματα*

Η ενδιαφέρουσα συζήτηση του Harry Brighouse και του Milton Fisk για το σοσιαλισμό και τα ατομικά δικαιώματα στο ATC 29 (Νοέμβριος-Δεκέμβριος 1990) πάσχει από μια μηχανιστική αντιπαράθεση του σοσιαλισμού -καλύτερα, της εργατικής εξουσίας- με τα ατομικά δικαιώματα.

Θα υποστηρίξουμε εδώ ότι, αντί να είναι αντίθετες (τουλάχιστον εν μέρει), η συλλογική κοινωνική εξουσία και η πληρέστερη δυνατή πραγμάτωση των ατομικών δικαιωμάτων αλληλοσυμπληρώνονται σε όλη τη μεταβατική περίοδο μεταξύ καπιταλισμού και κομμουνισμού.

Aριστερά και κλιματική καταστροφή:

απλό “άλλοθι” των κυβερνώντων;...

του Γιώργου Μητραλιά

Με τον Μητσοτάκη να επικαλείται -για νιοστή φορά- την κλιματική κρίση ως άλλοθι για να κρύψει τις ευθύνες του στις αλλεπάλληλες φυσικές καταστροφές που πλήττουν την Ελλάδα, και την αριστερά, προεξάρχουσας της « ριζοσπαστικής », να καταγγέλλει -επίσης για νιοστή φορά- αυτή τη προσχηματική επίκληση, γνωρίζουμε προκαταβολικά το πολιτικό σκηνικό που θα κτιστεί πάνω στα ερείπια του επόμενου “ακραίου καιρικού φαινομένου”: ο Μητσοτάκης (και ο κάθε Μητσοτάκης) θα (ξανα)επικαλεστεί την κλιματική αλλαγή και θα την (ξανα)βγάλει καθαρή καθώς τόσο στο στόμα του, όσο και σε εκείνο των αντιπάλων του αυτή η “κλιματική αλλαγή” είναι κάτι σαν ...φυσικό φαινόμενο, εντελώς ανεξάρτητο από τους ανθρώπους που δεν μπορούν να κάνουν τίποτα για να το αντιμετωπίσουν. Με προφανή συνέπεια, να τους απομένει μόνο να το υποστούν μοιρολατρικά, περιορίζοντας την ανταλλαγή επιχειρημάτων και καταγγελιών στα γνωστά...φρεάτια που δεν καθαρίζονται, στις υποδομές που δεν συντηρούνται και στην αναλγησία των κυβερνώντων που αδιαφορούν συστηματικά για τον σκληρά δοκιμαζόμενο λαό.

Φυσικά, όλα θα άλλαζαν και ο Μητσοτάκης δεν θα έβγαινε περίπου αλώβητος και από αυτή τη φυσική καταστροφή, αν η αριστερά έλεγε το αυτονόητο: ότι η κλιματική αλλαγή που επικαλείται όχι μόνο δεν τον βοηθάει να γλυτώσει από τις ευθύνες του, αλλά τις κάνει κατά πολύ χειρότερες. Κι αυτό επειδή όλα αυτά για τα οποία ήδη τον καταγγέλλουν δίκαια είναι απλά πλημμελήματα, σε σύγκριση με το πραγματικό έγκλημα διαρκείας που διαπράττει όταν όχι μόνο δεν κάνει τίποτα ενάντια στην κλιματική κρίση αλλά και την επιδεινώνει συνεχώς με την πολιτική του. Και μάλιστα από κοινού και σε αγαστή συνεργασία με τους φίλους του καπιταλιστές σε όλο τον κόσμο! Όλους αυτούς και το κεφαλαιοκρατικό σύστημα τους που έχουν δημιουργήσει και επιδεινώνουν συνεχώς την κλιματική κρίση, σε βαθμό που αυτή να αποτελεί σήμερα τη μεγαλύτερη απειλή που έχει να αντιμετωπίσει το ανθρώπινο είδος σε όλη την ιστορία του !

Δελτίο τύπου - 12 Σεπτεμβρίου 2023

Αλληλεγγύη και δράση: Το Ευρωπαϊκό Συντονιστικό της Via Campesina στηρίζει τους αγρότες/τισσες και τους πολίτες/τισσες της Ελλάδας*

Το Ευρωπαϊκό Συντονιστικό της Via Campesina (ECVC) στέλνει τη στήριξή του στους αγρότες/τισσες και τους πολίτες/τισσες της Ελλάδας μετά τις φονικές πλημμύρες που προκάλεσε η καταιγίδα Daniel μεταξύ 4 και 7 Σεπτεμβρίου 2023. Οι σκέψεις μας είναι επίσης με τους πληγέντες στη Βουλγαρία, την Τουρκία και τη Λιβύη, καθώς και με τα θύματα του σεισμού στο Μαρόκο.

Μετά από ένα καλοκαιρινό κύμα καταστροφικών δασικών πυρκαγιών, οι πλημμύρες έπληξαν τις πεδιάδες της Θεσσαλίας (οι οποίες αντιπροσωπεύουν πάνω από το 25% της ελληνικής γεωργικής παραγωγής), προκαλώντας την απώλεια πολλών ανθρώπων και ζώων και σοβαρές ζημιές στις καλλιέργειες, και τις γεωργικές γαίες και υποδομές. Είναι επιτακτική ανάγκη να υπάρξει παρέμβαση και στήριξη της ανάκαμψης των αγροτών και αγροτισσών από αυτές τις καταστροφικές συνέπειες, σύμφωνα με τα αιτήματα του Συνδέσμου Ελληνικής Κτηνοτροφίας (ΣΕΚ), και να εξασφαλισεί η επισιτιστική ασφάλεια και η οικονομική σταθερότητα στην Ελλάδα. Να γιατί το Ευρωπαϊκό Συντονιστικό της Via Campesina απαιτεί από τα θεσμικά όργανα της ΕΕ και τις ελληνικές αρχές να λάβουν τα ακόλουθα μέτρα:

Χιλή: 50 χρόνια μετά την ατιμία

Ο νεοφιλελευθερισμός στην άκρη του πολυβόλου

Roberto González Amador - Éric Toussaint

Σκίτσο: Σόνια Μητραλιά (1985)Το πραξικόπημα κατά της κυβέρνησης του προέδρου της Χιλής Σαλβαδόρ Αλιέντε, που έγινε στις 11 Σεπτεμβρίου 1973, έκλεισε με βάναυσο και βίαιο τρόπο το δρόμο που είχαν πάρει αρκετές χώρες της Λατινικής Αμερικής στην κατεύθυνση ενός κράτους πρόνοιας και εθνικής κυριαρχίας πάνω στους φυσικούς τους πόρους. Η Χιλή προανήγγειλε αυτό που επρόκειτο να συμβεί σε όλο τον κόσμο τα επόμενα δέκα χρόνια: την αντεπίθεση του ιμπεριαλισμού, ειδικότερα των Ηνωμένων Πολιτειών, κατά των πολιτικών αναδιανομής του εισοδήματος, της ενδογενούς βιομηχανικής ανάπτυξης και της οικοδόμησης αυτού που έγινε γνωστό ως κράτος πρόνοιας", εξηγεί ο Éric Toussaint, ιδρυτής της Επιτροπής για την κατάργηση των παράνομων χρεών (www.cadtm.org) και μέλος του επιστημονικού συμβουλίου της Association pour la Taxation des Transactions Financières (ATTAC) της Γαλλίας.

Πενήντα χρόνια αργότερα, το πραξικόπημα κατά της νόμιμα εκλεγμένης κυβέρνησης του Σαλβαδόρ Αλιέντε σηματοδοτεί ένα ιστορικό σημείο: την επιβολή ενός μοντέλου, το οποίο γνωρίζουμε ως νεοφιλελεύθερο, μέσω της χρήσης βάναυσης βίας κατά των λαϊκών τάξεων", προσθέτει σε συνέντευξή του στη La Jornada.

Πέρα από το παραλήρημα των συνωμοσιολόγων

Οκτώ αλήθειες για να κατανοήσουμε τον ρωσο-ουκρανικό πόλεμο

του Γιώργου Μητραλιά

Την ώρα που η απόπειρα πραξικοπήματος του Yevgeny Prigozhin και η επακόλουθη βίαιη εξόντωση του Πριγκόζιν και των άλλων ηγετών του ιδιωτικού στρατού Βάγκνερ δίνουν αφορμή για μια χιονοστιβάδα εξωφρενικών σχολίων λιγότερο ή περισσότερο συνωμοσιολογικών, δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο από το να επιμείνουμε στα γεγονότα και τις αλήθειες, που αφθονούν σε αυτόν τον ρωσο-ουκρανικό πόλεμο. Προκειμένου λοιπόν να προσανατολιστούμε μέσα σε αυτόν τον εφιαλτικό λαβύρινθο, ας δούμε μερικές από αυτές τις αλήθειες που βγάζουν μάτια...

Ερνέστ Μαντέλ

Ιταλία, Γερμανία, Αυστρία: η εργατική τάξη αντιστέκεται κάτω από τη μπότα του φασισμού

Στο τέλος του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου, διαδόθηκε ένας μύθος: η γερμανική εργατική τάξη δήθεν δεν αντιστάθηκε στον φασισμό. Στην πλειοψηφία της υποστήριξε τάχα τον Χίτλερ.

Αυτός ο μύθος αποδείχθηκε σκληρόπετσος. Η λειτουργία του είναι προφανής: να ενοχοποιήσει την εργατική τάξη για τα εγκλήματα που διέπραξαν άλλοι: για τη χρηματοδότηση του Χίτλερ από το Μεγάλο Κεφάλαιο, για την εγκληματική πολιτική διαίρεσης των εργαζομένων από τον Στάλιν. Ο στόχος ήταν επίσης πρακτικός: να δικαιολογήσει τη διαίρεση της Γερμανίας που αποφασίστηκε στη Γιάλτα και το Πότσνταμ, να δικαιολογήσει τη διάλυση της βιομηχανίας του Ρουρ που υποστήριζαν από κοινού ο Στάλιν και ένα μεγάλο τμήμα της ευρωπαϊκής και αμερικανικής αστικής τάξης.

Αποδόμηση ενός πουτινικού μύθου

Πίσω από την ουδετερότητα των αντιδραστικών ελίτ στον Παγκόσμιο Νότο, τα υπο-ιμπεριαλιστικά συμφέροντα και όχι η "αντιαποικιακή συνείδηση"!

του Michael Karadjis (Μιχάλη Καράτζη)*

Ξανά και ξανά, μας έχουν πει ότι ο «Παγκόσμιος Νότος» –δηλαδή ο αναπτυσσόμενος κόσμος που αποτελείται σε μεγάλο βαθμό από πρώην αποικίες– δεν υποστηρίζει την αντίσταση της Ουκρανίας απέναντι στη βάρβαρη αποικιοκρατική εισβολή της Ρωσίας, ή ακόμη και ότι υποστηρίζει τη Ρωσία. Σύμφωνα με αυτή την απόδοση της πραγματικότητας, η υποστήριξη προς την Ουκρανία είναι εξ ολοκλήρου ένα σχέδιο της αυτοκρατορικής Δύσης, και αυτό ακριβώς το γεγονός είναι ένας ακόμη λόγος που οι πρώην αποικίες των δυτικών ιμπεριαλιστικών κρατών δεν θέλουν να βρίσκονται στο πλευρό των πρώην αποικιοκρατών αφεντικών τους.

Πέρα από τα προβληματικά μαθηματικά που χρησιμοποιούν–140 χώρες ψήφισαν υπέρ της καταδίκης της ρωσικής εισβολής, η συντριπτική πλειονότητα των οποίων βρίσκεται στον Παγκόσμιο Νότο, και μόνο 5 ψήφισαν κατά– υπάρχει ένα πιο σημαντικό πρόβλημα εδώ: η ταύτιση των κυρίαρχων τάξεων, των κυβερνήσεων και συχνά των δικτατοριών με τους λαούς αυτών των χωρών, λες και οι άνθρωποι που δολοφονούνται από κάποιο καθεστώς εκμεταλλευτών θα έχουν αυτόματα τις ίδιες απόψεις με τους καταπιεστές τους, επειδή όλοι είναι «κάτοικοι του Παγκόσμιου Νότου». Ενώ μια τέτοια βαρετά πεζή παραδοχή είναι φυσιολογική στα κυρίαρχα μέσα μαζικής ενημέρωσης και στον αστικό πολιτικό λόγο, θα έπρεπε να είναι δεύτερη φύση για οποιονδήποτε διακηρύσσει κάποιο είδος σοσιαλιστικής ή έστω αόριστα αριστερής ή προοδευτικής ιδεολογίας ότι ένας τέτοιος λόγος είναι αδιανόητη ανοησία.

«Μόνο τα λευκά έθνη υποστηρίζουν την Ουκρανία, οι μαύροι και μελαμψοί λαοί του κόσμου αρνούνται να στηρίξουν τον “πόλεμο του ΝΑΤΟ” κατά της Ρωσίας» με πληροφόρησαν δυτικοί αριστεροί, θεωρώντας ότι μιλούν εκ μέρους πολλών δισεκατομμυρίων ανθρώπων σε διάφορες ηπείρους, ενώ στην πραγματικότητα μιλούν μόνο εκ μέρους των βασανιστών τους.

Ernest Mandel

Αυτοοργάνωση και πρωτοποριακό κόμμα στην αντίληψη του Τρότσκι

Η σχέση μεταξύ της αυτοοργάνωσης της εργατικής τάξης και της πρωτοπόρας οργάνωσης είναι ένα από τα πιο δύσκολα προβλήματα του μαρξισμού. Μέχρι τώρα, το πρόβλημα αυτό δεν έχει αντιμετωπιστεί συστηματικά, ούτε υπό το πρίσμα της θεωρίας ούτε υπό το πρίσμα των εμπειρικών δεδομένων για την πάλη των εργατών, που συσσωρεύτηκαν τα τελευταία εκατόν πενήντα χρόνια. Παρόλο που ο Ένγκελς (1) (αλλά και ο Μαρξ, αν και λιγότερο) ασχολήθηκε με το πρόβλημα αυτό σε πολυάριθμες επιστολές και άρθρα, αυτό ισχύει και για τους θεμελιωτές του επιστημονικού σοσιαλισμού.

Μια επισκόπηση των πιο γνωστών έργων που είναι αφιερωμένα σε αυτό το πρόβλημα - το "Τι να κάνουμε;" του Λένιν, το "Οργανωτικά προβλήματα της ρωσικής σοσιαλδημοκρατίας" της Ρόζα Λούξεμπουργκ, τα γραπτά του Κάουτσκι κατά του Μπερνστάιν, της Ρόζα Λούξεμπουργκ και των Μπολσεβίκων, το "Παιδική ασθένεια" του Λένιν και το "Παράνομο κόμμα" του Ότο Μπάουερ - αποκαλύπτει ότι είναι όλα πολεμικής φύσης και επομένως αποσπασματικά και περιστασιακά. Τα πρώιμα έργα του Λούκατς, “Ιστορία και ταξική συνείδηση” και Λένιν, έχουν τόσο υψηλό επίπεδο αφαίρεσης που δεν μπορούν να περιέχουν συστηματική επεξεργασία του θέματος. Τα γραπτά του Γκράμσι στις αρχές της δεκαετίας του 1920 πλησιάζουν στην αντιμετώπιση του προβλήματος. Πρόκειται όμως κυρίως για ανομοιογενή άρθρα εφημερίδων και όχι για μια συστηματική περιγραφή (2).

Τώρα και με τη βούλα της γαλλικής δικαιοσύνης

Η Γαλλία του Μιτεράν
“συνένοχος γενοκτονίας”!

του Γιώργου Μητραλιά

Σκίτσο Σόνια ΜητραλιάΗ είδηση είναι ιστορικής σημασίας, αλλά στην μεν Γαλλία δεν έτυχε της παραμικρής προβολής, στην δε Ελλάδα ούτε καν δημοσιεύτηκε ποτέ: γαλλικό δικαστήριο αναγνώρισε, για πρώτη φορά, ως “συνένοχο” στη γενοκτονία των Τούτσι στη Ρουάντα (τουλάχιστον 800.000 νεκροί) τον Υμπέρ Βεντρίν, τότε γενικό γραμματέα της γαλλικής προεδρίας, κατοπινό υπουργό εξωτερικών της Γαλλίας και δεξί χέρι του τότε προέδρου Φρανσουά Μιτεράν. Με άλλα λόγια, το γαλλικό δικαστήριο αναγνώρισε ουσιαστικά τον ίδιο τον τότε Γάλλο πρόεδρο Μιτεράν ως συνένοχο σε μια από τις 3-4 πιο αποτρόπαιες γενοκτονίες της σύγχρονης ιστορίας!…

Η τεράστια σημασία αυτής της είδησης έγκειται στο γεγονός ότι είναι πια με τη βούλα δικαστηρίου όχι μιας ξένης χώρας αλλά της ίδιας της Γαλλίας, που αναγνωρίζεται η συνενοχή της γαλλικής πολιτικής ηγεσίας σε ένα καραμπινάτο “έγκλημα κατά της ανθρωπότητας”! Αν και δεν τρέφουμε καμιά αυταπάτη για τις συνέπειες αυτής της δικαστικής απόφασης, που δεν πρόκειται να αλλάξει προς το καλύτερο την (ιμπεριαλιστική και νεοαποικιακή) πολιτική της Γαλλίας στην Αφρική, μπορούμε πάντως να φανταστούμε πόσο διαφορετικός θα ήταν ο κόσμος μας αν π.χ. ο Τζωρτζ Μπους δικαζόταν και καταδικαζόταν από αμερικανικό δικαστήριο για την εισβολή των ΗΠΑ στο Ιράκ ή ο Πούτιν από ρωσικό δικαστήριο για τη δική του εισβολή στην Ουκρανία. Και επίσης, πόσο καλύτερη θα ήταν η χώρα μας και η γειτόνισσα Τουρκία αν οι “εθνάρχες” των δύο χωρών Βενιζέλος και Ατατούρκ δικάζονταν και καταδικάζονταν από δικαστήρια των χωρών τους για το αποτρόπαιο τους έγκλημα (μαζικής εθνοκάθαρσης!) να ξεριζώσουν εκατομμύρια ανθρώπους από τα σπίτια και τις πατρίδες τους, με την λεγόμενη -και πάντα... εγκωμιαζόμενη τουλάχιστον στην Ελλάδα!- “ανταλλαγή πληθυσμών”…