Εκλεκτικές συγγένειες των δημίων
Το γκέτο της Ράφα όπως το γκέτο της Βαρσοβίας!
του Γιώργου Μητραλιά
«Και τώρα ρωτάμε: Πώς μπορείτε να τρώτε, να κοιμάστε, να ζείτε; Πόσο ένοχοι θα νιώθετε στις καρδιές σας αν δεν κινήσετε γη και ουρανό για να μας συντρέξετε με τους μόνους τρόπους που έχει στη διάθεσή του ο λαός μας και όσο το δυνατό συντομότερα; (...) Για όνομα του Θεού, κάντε κάτι τώρα, και γρήγορα!». Αυτή η απελπισμένη έκκληση για βοήθεια, που παραθέτει ο Saul Friedländer στο μνημειώδες έργο του «Η ναζιστική Γερμανία και οι Εβραίοι»(1), δεν είναι πρόσφατη και δεν προέρχεται από τους Παλαιστινίους της Γάζας. Έγινε πριν από 81 χρόνια από τον σλοβάκο ραβίνο Michael Bar Weissmandl, που προσπαθούσε να σώσει τους Εβραίους της Σλοβακίας από την εκτόπιση – και τον θάνατο – στο Άουσβιτς, απευθυνόμενος στη σιωνιστική ηγεσία στην Παλαιστίνη και στους Αμερικανούς και Βρετανούς κυβερνήτες.
Αλλά δεν ήταν μόνο αυτό. Ο Weissmandl, του οποίου οι εκκλήσεις προς τους συμμάχους να βομβαρδίσουν τόσο το Άουσβιτς όσο και τις σιδηροδρομικές γραμμές που οδηγούσαν τους Σλοβάκους Εβραίους στο Άουσβιτς, έμειναν χωρίς απάντηση, δεν μασάει τα λόγια του όταν απευθύνεται με πολύ σκληρά λόγια όχι μόνο σε αυτούς, αλλά και στη σιωνιστική οργάνωση στην Παλαιστίνη, η οποία απέφευγε συστηματικά να βοηθήσει τους Εβραίους στην Ευρώπη: «Και εσείς – οι αδελφοί μας στην Παλαιστίνη, σε όλες τις ελεύθερες χώρες, και εσείς οι υπουργοί όλων αυτών των χωρών – πώς μπορείτε να παραμένετε σιωπηλοί μπροστά σε αυτό το μεγάλο φονικό; Σιωπηλοί ενώ χιλιάδες χιλιάδων, τώρα έξι εκατομμύρια Εβραίοι, δολοφονούνταν. Σιωπηλοί ενώ δεκάδες χιλιάδες εξακολουθούν να δολοφονούνται ή πρόκειται να δολοφονηθούν; Οι καταστραμμένες καρδιές τους, σας εκλιπαρούν για βοήθεια, ενώ οικτίρουν τη σκληρότητά σας. Απάνθρωποι είστε, και δολοφόνοι επίσης, εξαιτίας της παγερής σιωπής με την οποία παρακολουθείτε ».
Αν ο καλός και γενναίος Weissmandl φτάνει να χαρακτηρίσει "δολοφόνους" τους σιωνιστές και τους αγγλοαμερικανούς ηγέτες, που αρνούνται να βοηθήσουν τα θύματα του Ολοκαυτώματος, τότε πώς θα χαρακτήριζε σήμερα τους σημερινούς ηγέτες χωρών όπως οι Ηνωμένες Πολιτείες, η Γερμανία, η Γαλλία και τόσες άλλες που δεν αρκούνται να παραμένουν αδιάφορες μπροστά στα παλαιστινιακά δεινά, αλλά κάνουν κάτι πολύ χειρότερο και ανήκουστο όταν φτάνουν να οπλίζουν, να χρηματοδοτούν και να υποστηρίζουν διπλωματικά τη γενοκτονία του κράτους του Ισραήλ εναντίον των Παλαιστινίων της Γάζας;
Γνωρίζουμε εκ των προτέρων την απάντηση των ενδιαφερομένων, που υποστηρίζονται από την αφρόκρεμα των νεοφασιστών και λοιπών νοσταλγών του Τρίτου Ράιχ σε όλο τον κόσμο: "Ό,τι συμβαίνει στη Γάζα δεν έχει καμία σχέση με το Ολοκαύτωμα, και κάθε σύγκριση είναι ιεροσυλία και... αντισημιτισμός". Και όμως, χάρη στις αδιάκοπες προσπάθειες και την διεστραμμένη εφευρετικότητα των πολιτικών διαδόχων εκείνων (Menahem Begin, Itshak Samir...) που ο Αϊνστάιν αποκαλούσε ήδη το 1948 «φασίστες» και «τρομοκράτες» (2), οι συγκρίσεις είναι αναπόφευκτες, επειδή βγάζουν μάτια. Όπως, για παράδειγμα, η σύγκριση μεταξύ του εβραϊκού γκέτο της Βαρσοβίας και του παλαιστινιακού γκέτο της Ράφα, που κυνικά αποκαλούν... «Ανθρωπιστική Πόλη» (!) και το οποίο ο Νετανιάχου και οι συνεργοί του ετοιμάζουν για να στοιβάξουν εκεί 600.000 πεινασμένους κατοίκους της Γάζας που αργοπεθαίνουν. Και αν υπάρχουν κάποιες διαφορές μεταξύ των δύο γκέτο, αυτές δεν είναι απαραίτητα υπέρ του σχεδίου των ισραηλινών εγκληματιών πολέμου: το γκέτο της Ράφα είναι ήδη ένας σωρός ερειπίων, σε αντίθεση με εκείνο της Βαρσοβίας, που καταστράφηκε μόνο στο τέλος προκειμένου να πνιγεί στο αίμα η ηρωική εξέγερση των τελευταίων υπερασπιστών του. Κατά τα άλλα, η ίδια οργανωμένη φονική πείνα και οι ίδιες γενοκτονικές προθέσεις και πρακτικές των ρατσιστών δημίων που δεν διστάζουν να απανθρωποποιήσουν τα θύματά τους (τότε Εβραίους, σήμερα Παλαιστινίους), χαρακτηρίζοντάς τα «υπανθρώπους» ή «άγρια ζώα» και «κατσαρίδες που πρέπει να λιώσουμε»...
Εξάλλου,μήπως δεν ήταν ο Μάρεκ Έντελμαν, ο τελευταίος ηγέτης της εξέγερσης του Γκέτο της Βαρσοβίας, που είχε ήδη χαρακτηρίσει ολάκερη τη Γάζα αληθινό γκέτο, συγκρίνοντάς την μάλιστα με αυτό της Βαρσοβίας, για το οποίο ο Έντελμαν μπορούσε να καυχηθεί ότι το γνώριζε – προφανώς – πολύ καλύτερα από τους διάφορους Νετανιάχου, Σμότριτς, Κατς ή Γκβίρ; Ένας Marek Edelman που πάντα δήλωνε την αλληλεγγύη του όχι απλώς στους Παλαιστίνιους αλλά στους Παλαιστίνιους ένοπλους μαχητές, καθώς είχε προβλέψει την αναπόφευκτη ρατσιστική και γενοκτονική διολίσθηση του σιωνιστικού κράτους και προειδοποιούσε τους Ισραηλινούς ότι «όταν θέλεις να ζήσεις ανάμεσα σε εκατομμύρια Άραβες, πρέπει να αναμειχθείς μαζί τους, να αφήσεις την αφομοίωση και τους μικτούς γάμους να κάνουν τη δουλειά τους».(3) Σίγουρα, αυτός ήξερε καλύτερα...
Όμως, οι ομοιότητες ή μάλλον οι εκλεκτικές συγγένειες μεταξύ αυτού που έκαναν οι Ναζί στους Εβραίους και αυτού που κάνουν τώρα οι Ισραηλινοί ηγέτες στους Παλαιστίνιους είναι άπειρες. Για παράδειγμα, χρειάστηκαν μερικές ημέρες μακάβριων "κατορθωμάτων" της διαβόητης Gaza Humanitarian Foundation για να χαρακτηρίσει ολόκληρος ο κόσμος «Death Trap » ( Παγίδα Θανάτου) αυτή τη διαβολική «δομή» που επινόησαν από το μηδέν το δίδυμο Νετανιάχου-Τραμπ, για να αντικαταστήσει τις ανθρωπιστικές οργανώσεις του ΟΗΕ, με επικεφαλής την UNRWA, τις οποίες οι ίδιοι είχαν προηγουμένως καταστρέψει, μακελέψει και απαγορεύσει. Γιατί όμως « παγίδα θανάτου»; Μα, επειδή, σύμφωνα με τον ΟΗΕ και εκατοντάδες ανθρωπιστικές ΜΚΟ, η Gaza Humanitarian Foundation χρησιμεύει μόνο για να προσελκύει τους πεινασμένους Παλαιστινίους σε μικρούς χώρους διανομής τροφίμων, καλά οριοθετημένους και περιτριγυρισμένους από πυκνά συρματοπλέγματα, όπου αυτοί παγιδεύονται και γίνονται εύκολη λεία για τους ισραηλινούς στρατιώτες που κάνουν σκοποβολή πάνω τους, σκοτώνοντας κάθε μέρα 60, 90 ή ακόμα και 120 από αυτούς, κυρίως γυναίκες και παιδιά!
Όμως, αυτή η σημερινή «παγίδα θανάτου» θυμίζει προφανώς μιαν άλλη, ακόμη πιο διαβόητη «παγίδα θανάτου», τους θαλάμους αερίων των ναζιστικών στρατοπέδων εξόντωσης, που παρουσιάζονταν στους μελλοθάνατους ως χώροι ντους ή απολύμανσης, ώστε τα θύματα να δέχονται να μπαίνουν μέσα χωρίς να υποψιάζονται ότι θα βρουν εκεί έναν από τους πιο φριχτούς θανάτους. Η διαφορά είναι ότι ενώ όσοι έμπαιναν στους ναζιστικούς θαλάμους αερίων δεν γνώριζαν – με ελάχιστες εξαιρέσεις – τι τους περίμενε, οι Παλαιστίνιοι που μπαίνουν στις θανατηφόρες παγίδες του δήθεν «ανθρωπιστικού» ιδρύματος των δολοφόνων του Νετανιάχου και του Τραμπ, ξέρουν εκ των προτέρων τι τους περιμένει, αλλά πηγαίνουν εκεί επειδή, όπως λένε, είναι αναγκασμένοι να «επιλέξουν μεταξύ του θανάτου από πείνα ή από σφαίρα».
Ωστόσο, η επιλογή του θανάτου δεν έχει καμιά σχέση με τη μοιρολατρία. Αντίθετα, αποτέλεσε συχνά στο παρελθόν μια ηρωική πράξη που επέτρεπε στα θύματα της φασιστικής βαρβαρότητας αλλά και άλλων βαρβαροτήτων, να διατρανώσουν την ανθρώπινη αξιοπρέπειά τους. Όπως έκαναν, για παράδειγμα, οι Εβραίοι συμπατριώτες μου από την Κέρκυρα που εκτοπίστηκαν στο Άουσβιτς, την θυσία των οποίων μας θυμίζει ο Hermann Langbein στο ιστορικής σημασίας βιβλίο του «Άνδρες και γυναίκες στο Άουσβιτς», το οποίο δεν έχει όμοιο του στη βιβλιογραφία του Ολοκαυτώματος: «Στις 22 Ιουλίου 1944, τετρακόσιοι τριάντα πέντε Εβραίοι που είχαν εκτοπιστεί από την Κέρκυρα και είχαν τοποθετηθεί σε ειδική ομάδα Kommando αρνήθηκαν να κάνουν αυτή τη δουλειά. Όλοι τους οδηγήθηκαν στο θάλαμο αερίων. Το καθημερινό χρονικό του μουσείου του Άουσβιτς σημειώνει αυτό το γεγονός, του οποίου κανείς δεν είχε λάβει γνώση. Πολύ συχνά, ο ηρωισμός παρέμενε άγνωστος στο Άουσβιτς» (4)
Το να θυμόμαστε αυτούς τους 435 Εβραίους της Κέρκυρας και την έσχατη πράξη αντίστασης τους στην απανθρωπιά των δημίων τους, λίγες μόνο ημέρες πριν από την 81η επέτειο ηρωικού θανάτου τους, δεν μας φαίνεται καθόλου άσχετο με το πνεύμα αυτού του κειμένου...
Σημειώσεις
1. «Η ναζιστική Γερμανία και οι Εβραίοι», εκδόσεις Πόλις, Αθήνα 2013, σελ. 1043. Για το δεύτερο απόσπασμα της έκκλησης του ραβίνου Βάισμαντλ, βλ.: https://fr.wikipedia.org/wiki/
2. Βλέπε Όταν ο Αϊνστάιν αποκαλούσε “φασίστες” αυτούς που κυβερνούν τώρα το Ισραήλ...: https://www.contra-
3. Βλέπε Θρυλικοί μαχητές της εβραϊκής χειραφέτησης στηρίζουν την παλαιστινιακή αντίσταση ! : https://www.contra-xreos.gr/
4. Hermann Langbein, « Hommes et femmes à Auschwitz», εκδ. Talandier, σ. 207