Τι σόι πόλεμος είναι αυτός όταν απαγορεύεται στην Ουκρανία “να ταπεινωθεί” ο Πούτιν;

του Γιώργου Μητραλιά

Τουλάχιστον « περίεργος » σε βαθμό που να μην έχει κανένα ιστορικό προηγούμενο ο πόλεμος του κ. Πούτιν στην Ουκρανία. Γιατί; Για ένα σωρό λόγους, ο πρώτος από τους οποίους είναι ότι, για τον κ. Πούτιν που τον σκαρφίστηκε και τον εξαπέλυσε, αυτός δεν είναι καν πόλεμος αλλά μια απλή... « ειδική στρατιωτική επιχείρηση », και αλίμονο στο Ρώσο πολίτη που θα το αμφισβητήσει. Στ’αλήθεια, πότε στην παγκόσμια ιστορία, ξανάγινε να μπαίνει κάποιος φυλακή για κάμποσα χρόνια μόνον και μόνο επειδή αποκαλεί “πόλεμο” τον πόλεμο και επιμένει να αρνείται ότι ... ο γάιδαρος δεν είναι αεριωθούμενο για να πετάει;

Κατόπιν, αυτός ο πόλεμος είναι “περίεργος” -και- επειδή οι περισσότεροι από εκείνους που δηλώνουν αλληλέγγυοι με τον αγώνα του ουκρανικού λαού, τάσσονται ταυτόχρονα ενάντια στην αποστολή όπλων που θα επέτρεπαν σε αυτό το λαό να αμυνθεί στοιχειωδώς αποτελεσματικά. Με άλλα λόγια, του είναι αλληλέγγυοι υπό τον όρο να μην μπορεί να αμυνθεί, και να αρκεστεί στο ρόλο του... ηρωικού πτώματος! Δηλαδή, σφάξε με Αγά μου να αγιάσω. Στην κυριολεξία...

Τα “περίεργα” αυτού του πολέμου -που δεν είναι πόλεμος- δεν έχουν όμως τελειωμό. Για παράδειγμα, πώς μπορεί να εξηγηθεί το -πρωτοφανές στα παγκόσμια χρονικά- γεγονός ότι οι δύο εμπόλεμες χώρες δεν έχουν τα ίδια δικαιώματα και άρα δεν μάχονται επί ίσοις όροις; Δηλαδή, ότι ενώ η μία (η επιτιθέμενη Ρωσία) δικαιούται να έχει πολεμική αεροπορία, η άλλη (η αμυνόμενη Ουκρανία) δεν το δικαιούται. Ότι ενώ η μία (η Ρωσία) δικαιούται να μονοπωλεί τον ουρανό της άλλης (της Ουκρανίας), αυτή η άλλη -που μάλιστα είναι η αμυνόμενη- δικαιούται μόνο να δέχεται βροχή ουρανόπεμπτων βομβών και πυραύλων. Και επίσης, ενώ η επιτιθέμενη Ρωσία μπορεί να έχει και να χρησιμοποιεί βαριά όπλα κάθε λογής και χωρίς κανένα περιορισμό, η αμυνόμενη Ουκρανία δεν μπορεί να χρησιμοποιεί παρά μόνο “αμυντικά” και κανένα “επιθετικό” όπλο. Και ακόμα, ενώ η Ρωσία μπορεί να βομβαρδίζει την Ουκρανία κανονιοβολώντας και εκτοξεύοντας πυραύλους από το ρωσικό και το λευκορωσικό έδαφος, στην Ουκρανία απαγορεύεται ρητά να ανταποδίδει χτυπώντας στόχους μέσα στη Ρωσία και στη Λευκορωσία, κλπ. κλπ.

Το “περίεργο” σε αυτό τον πόλεμο δεν είναι όμως μόνο ότι έχουν επιβληθεί στην Ουκρανία όλοι αυτοί οι εξωφρενικοί περιορισμοί στο (αναφαίρετο) δικαίωμα της να αμύνεται όπως αυτή κρίνει καλύτερα. Το “περίεργο” είναι κυρίως, ότι όλες οι δυτικές κυβερνήσεις και όλα τα δυτικά ΜΜΕ όχι απλώς υποστηρίζουν αυτούς τους “περιορισμούς”, που δεν έχουν κανένα προηγούμενα στην παγκόσμια ιστορία, αλλά και τους παρουσιάζουν καθημερινά ως δεδομένους, προφανείς και μη επιδεχόμενους την παραμικρή αμφισβήτηση! Και το αποτέλεσμα αυτής της εξωφρενικής κατάστασης είναι ότι όταν ο Ζελένσκι τολμά να αμφισβητήσει κάποιον από αυτούς τους “περιορισμούς”, ζητώντας π.χ. αεροπλάνα για να προστατέψει τις πόλεις του και τους κατοίκους τους, όχι μόνο απορρίπτεται ακαριαία το αίτημα του αλλά και χαρακτηρίζεται ανάρμοστο και... “επικίνδυνο”…

Το γιατί αυτής της “περίεργης” αντιμετώπισης της Ουκρανίας από εχθρούς, και κυρίως από φίλους, έγινε γνωστό σταδιακά, με το πέρασμα του χρόνου, και μόνο από τη στιγμή που άρχιζε να μην αποκλείεται το ενδεχόμενο της αποτυχίας ή ακόμα και ήττας της ρωσικής “ειδικής στρατιωτικής επιχείρησης”: η Ουκρανία έχει το δικαίωμα μόνο σε μια λειψή άμυνα απέναντι στη ρωσική εισβολή επειδή... “ο πρόεδρος Πούτιν δεν πρέπει ούτε να ηττηθεί ούτε να ταπεινωθεί”! Και όχι μόνον αυτό. Οι υποστηρικτές αυτής της θέσης, που δεν είναι μόνον βαμμένοι αντιδραστικοί σαν τον Ορμπάν ή το γηραιό ζόμπι που είναι ο Κίσιντζερ, αλλά και πιο παρουσιάσιμοι νεοφιλελεύθεροι δημοκράτες, όπως το σύνολο των δυτικών ηγετών με επικεφαλής τον κ. Μακρόν, διευκρινίζουν μόνιμα και με όλο και περισσότερη επιμονή, ότι “πρέπει να υπάρξει μια οδός διαφυγής για τον Πούτιν”, μια πρόταση που θα του επιτρέψει να κερδίσει κάτι από αυτό τον πόλεμο ώστε να αποφύγει να αντιμετωπίσει τους συμπατριώτες με άδεια χέρια την ώρα του τελικού απολογισμού. Και όλα αυτά προκειμένου να μην ανατραπεί και να παραμείνει στην εξουσία, πράγμα που -λίγο ή πολύ- εύχονται όλοι τους δημοσίως! Και για να επιτευχθεί αυτός ο στόχος, όχι μόνο αρχίζουν να “συμβουλεύουν” όλο και πιο πιεστικά τον Ζελένσκι να εγκαταλείψει τη σημερινή του “ακαμψία”, να γίνει πιο “ρεαλιστής” και να συμφωνήσει να δώσει στον Πούτιν ένα κομμάτι από τη χώρα του. Αλλά έχουν και το θράσος να αρχίζουν να συζητούν μεταξύ τους... ποιο τμήμα της Ουκρανίας θα μπορούσαν, αυτοί οι δυτικοί ιμπεριαλιστές (!), να παραχωρήσουν στον Πούτιν, πίσω από την πλάτη των Ουκρανών και της κυβέρνησης τους. Με άλλα λόγια, “δυο -ή μάλλον περισσότεροι- γάιδαροι μαλώνουνε σε ξένο αχυρώνα”...

Αν και έχουμε εδώ μια καραμπινάτη περίπτωση του πιο αισχρού ιμπεριαλιστικού παρεμβατισμού και πατερναλισμού, ελάχιστοι είναι οι απανταχού γης αριστεροί που τολμούν να κάνουν το αυτονόητο, δηλαδή να τον καταγγείλουν δημόσια, όπως του αξίζει. Και δυστυχώς, ακόμα λιγότεροι είναι εκείνοι που τολμούν να υποστηρίξουν το ακόμα πιο αυτονόητο και στοιχειώδες δικαίωμα των Ουκρανών -το οποίο υπερασπίζονται καθημερινά με νύχια και με δόντια τόσο οι ίδιοι όσο και ο πρόεδρος τους- να πολεμήσουν μέχρις εσχάτων και με κάθε μέσο τους Ρώσους εισβολείς, αποφασίζοντας οι ίδιοι ελεύθερα και δημοκρατικά, και χωρίς καμιά ξένη εχθρική ή “φιλική” παρέμβαση, για το μέλλον της χώρας τους και των ανθρώπων που ζουν σε αυτήν!

Στην πραγματικότητα, μια αναδρομή στο πολύ πρόσφατο παρελθόν αποδεικνύει ότι η σημερινή στάση της Δύσης απέναντι στη Ρωσία δεν συνιστά καμία έκπληξη, αλλά αντίθετα από ό,τι νομίζουν μερικοί ανόητοι πουτινίζοντες, αποτελεί συνέχεια της πάγιας θέσης της υπέρ της απρόσκοπτης ανάπτυξης των οικονομικών της σχέσεων με αυτή τη χώρα που αποτελεί αληθινό Ελντοράντο για τους καπιταλιστές της. Και για του λόγου το αληθές, ας θυμηθούμε ποιες ήταν οι πρώτες αντιδράσεις σύσσωμων των ηγετών της (Μπάιντεν, Μακρόν, Τζόνσον…) τις ώρες και μέρες μετά την ρωσική εισβολή στην Ουκρανία: Πρότειναν στον Ζελένσκι και στη κυβέρνηση του να τους φυγαδεύσουν έξω από την Ουκρανία, καθώς τόσο αυτοί όσο και τα ΜΜΕ των χωρών τους πίστευαν ακράδαντα ότι η κατάληψη του Κιέβου, και της χώρας, από το ρωσικό στρατό ήταν υπόθεση λίγων ημερών.

Όλα άλλαξαν όταν ο Ζελένσκι προέτρεψε τους συμπατριώτες του να αντισταθούν, απαντώντας στην πρόταση του Μπάιντεν με την ιστορική πια φράση “Η μάχη θα δοθεί εδώ στην Ουκρανία. Έχω ανάγκη από όπλα, όχι από ένα ταξί”! Και πράγματι, επειδή ο ουκρανικός λαός αντιστάθηκε και εξακολουθεί να αντιστέκεται με νύχια και με δόντια, προκαλώντας ένα πρωτοφανές κύμα συμπάθειας και αλληλεγγύης στη διεθνή κοινή γνώμη, υποχρέωσε εκ των πραγμάτων τις δυτικές κυβερνήσεις να κάνουν κάτι που δεν ήταν στο πρόγραμμά τους και που διέφερε ριζικά από την παθητικότητα που είχαν επιδείξει όταν ο Πούτιν είχε καταλάβει και προσαρτήσει την Κριμαία το 2014 : να στηρίξουν την πολεμική προσπάθεια της Ουκρανίας και να επιβάλλουν όλο και πιο σκληρές οικονομικές κυρώσεις στη Ρωσία του Πούτιν και στους ολιγάρχες της.

Ωστόσο, με το πέρασμα του χρόνου και ειδικά τις τελευταίες βδομάδες, γινόμαστε μάρτυρες των όλο και πιο έντονων και ενορχηστρωμένων προσπαθειών των περισσότερων δυτικών κυβερνήσεων “να τα βρουν” με τον Πούτιν. Και αυτό έστω και ερχόμενες σε δημόσια σύγκρουση με τον Ζελένσκι, ο οποίος αναγκάζεται να καταγγέλλει πια καθημερινά και με το όνομα τους τους δυτικούς ηγέτες (Μακρόν, Σολτς, Ντράγκι,…) που ωθούμενοι -όπως λέει- από “τα ανήθικα οικονομικά τους συμφέροντα” φλερτάρουν πια ανοιχτά με τον Πούτιν την ώρα μάλιστα που αυτός αιματοκυλίζει και μετατρέπει σε ερείπια την Ουκρανία.

Φυσικά, ένα επιπλέον “περίεργο” αυτού του πολέμου είναι πως όλα αυτά θα φανούν...εξωπραγματικά στο μεγαλύτερο μέρος της πουτινικής ή και πουτινίζουσας αριστεράς που αρέσκεται να ανακαλύπτει στον σούπερ-αντιδραστικό σκοταδιστή Πούτιν και στο φασίζον καθεστώς του απίθανες αντιιμπεριαλιστικές αρετές που προφανώς δεν έχουν και δεν μπορούν να έχουν.(1) Το αποτέλεσμα είναι ότι αυτή η αριστερά βλέπει, σχολιάζει και παθιάζεται για έναν πόλεμο στην Ουκρανία που δεν έχει καμιά σχέση με την πραγματικότητα: η Δύση μισεί τάχα θανάσιμα τη Ρωσία και τον “αντιιμπεριαλιστή” Πούτιν που έχει το δίκιο με το μέρος του όταν θέλει να “αποναζιστικοποιήσει” τον Ζελένσκι και τους Ουκρανούς του! Και όταν η πραγματικότητα και τα γεγονότα της δεν βολεύουν τις γεωπολιτικές και λοιπές φαντασιώσεις της, αυτή η αριστερά ξέρει τι να κάνει: ξαπλώνει την πραγματικότητα και τα γεγονότα της στο κρεβάτι του Προκρούστη της και της αλλάζει τα φώτα, μη διστάζοντας να κάνει το άσπρο μαύρο. Όπως π.χ. το έκανε με τον “ελληνικής καταγωγής” Ουκρανό μαχητή “Μιχαήλ” του τάγματος Αζόφ, που απευθύνθηκε στους Έλληνες βουλευτές στη διάρκεια της περιβόητης ομιλίας του Ζελένσκι στην Ελληνική Βουλή. Από εκείνη την ημέρα (7/4/2022) και μέχρι το θάνατο του στο πεδίο της μάχης, σύσσωμη η ελληνική κοινοβουλευτική και εξωκοινοβουλευτική αριστερά και μαζί της όλα τα ελληνικά ΜΜΕ, δεν χρησιμοποίησαν παρά μόνο τη λέξη “νεοναζιστής” για να περιγράψουν τον “ελληνικής καταγωγής Μιχαήλ”.

Ήταν όμως πράγματι, “νεοναζιστής” ο άτυχος Μιχαήλ; Πρέπει να παραδεχτούμε ότι δεν γνωρίζουμε τίποτα για τα πολιτικά πιστεύω του “Μιχαήλ” και υποθέτουμε -μάλλον βάσιμα- ότι δεν γνωρίζουν επίσης τίποτα όλοι αυτοί που τόσο εύκολα τον βάφτισαν “νεοναζιστή”. Το μόνο που έχουμε στη διάθεσή μας για να διαμορφώσουμε μια κάποια γνώμη είναι τα λίγα λόγια που απηύθυνε στους Έλληνες βουλευτές. Ιδού λοιπόν το σύντομο κείμενο της ομιλίας του Μιχαήλ, που απαξίωσαν να δημοσιεύσουν όλοι εκείνοι που του κόλλησαν τη ρετσινιά του “νεοναζιστή”:

«Απευθύνομαι σε εσάς σαν ελληνικής καταγωγής. Λέγομαι Μιχαήλ, ο παππούς μου πολέμησε στον πόλεμο κατά των ναζιστών και τραυματίστηκε τρεις φορές. Εγώ γεννήθηκα στη Μαριούπολη και συμμετέχω στην άμυνα της πόλης από τους Ρώσους ναζιστές.

Δε θα μιλήσω για τις δυσκολίες που έχουμε όσοι συμμετέχουμε στην ουκρανική άμυνα μέσα από το τάγμα Αζόφ, αυτό είναι το χρέος μου έναντι της πόλης μου, το χρέος μου σαν άντρας, αλλά θα ήθελα να σας μιλήσω για τις καταστροφικές συνθήκες στις οποίες βρίσκεται η ειρηνική Μαριούπολη.

Πολύ μεγάλο κομμάτι της πόλης είναι Έλληνες και ελληνικής καταγωγής και πάντοτε η Ελλάδα ήταν πάντα στο πλευρό της. Σήμερα η Μαριούπολη έχει καταστραφεί κατά 90% από τους Ρώσους ναζιστές από τους καθημερινούς βομβαρδισμούς.

Από την 1η Μαρτίου η πόλη περικυκλώθηκε από τους Ρώσους ναζιστές και μείναμε κάποια στιγμή χωρίς νερό, ρεύμα και τρόφιμα. Συμπατριώτες έχουμε μία πόλη που ζουν χιλιάδες και όπου πεθαίνουν χιλιάδες γι’ αυτό και παρακαλούμε να μας βοηθήσετε».

Η δική μας άποψη είναι ότι κάποιος που μιλάει σαν τον μαριουπολίτη Μιχαήλ δεν φαίνεται να έχει την παραμικρή σχέση με το « νεοναζισμό ». Έστω όμως, ότι εμείς είμαστε προκατειλημμένοι. Τι θα έπρεπε να κάνει κάθε στοιχειωδώς σοβαρός και αμερόληπτος άνθρωπος ακούγοντας τα λεγόμενα του Μιχαήλ; Το λιγότερο θα ήταν να διαπιστώσει ότι κάτι δεν πάει καλά με τον χαρακτηρισμό του Μιχαήλ ως “νεοναζιστή”, και άρα ότι θα έπρεπε να ψάξει παραπέρα το θέμα, να αναρωτηθεί κατά πόσο ισχύουν αυτά που του λένε, και βέβαια να σταματήσει να κολλάει στον Μιχαήλ τη ρετσινιά του “νεοναζιστή” ελαφρά τη καρδία. Δυστυχώς, δεν έγινε ποτέ τίποτα από όλα αυτά. Αντίθετα, προτιμήθηκε η μόνιμη “λύση” του νιοστού επαίσχυντου ψέματος αδιαφορώντας πλήρως αν αυτό, πέρα από την ιστορική αλήθεια, κουρελιάζει την υπόληψη και -τώρα μεταθανάτια- τη μνήμη ενός θαρραλέου Ουκρανού πατριώτη και ηρωικού μαχητή, που έπεσε υπερασπιζόμενος την πόλη του...

Μια όμως και ο λόγος για επαίσχυντα ψέματα και αδίστακτους ψεύτες, ιδού ένα πολύ πιο πρόσφατο γεγονός και ένα ακόμα τερατώδες ψέμα της Ρωσίας του Πούτιν που δεν έγινε ποτέ γνωστό στην ελληνική κοινή γνώμη. Στις 30 Μαΐου σκοτώθηκε στη διάρκεια βομβαρδισμού αμάχων που προσπαθούσαν να φύγουν από την πόλη τους στο Ντονμπάς, ο Γάλλος δημοσιογράφος και εικονολήπτης Φρεντερίκ Λεκλέρ-Ιμχόφ ,του καναλιού BFM TV. Μόλις μια ώρα μετά το θάνατο του, το ρωσικό πρακτορείο ειδήσεων Τας μετέδωσε ότι ο 32χρονος αλλά ήδη παλαίμαχος Γάλλος δημοσιογράφος ήταν στη πραγματικότητα... “μισθοφόρος που έφερνε όπλα στους Ουκρανούς στρατιωτικούς”. Κλείνουμε λοιπόν αυτό το άρθρο με την παράθεση της δήλωσης που έσπευσε να κάνει η τραγική μητέρα του Γάλλου δημοσιογράφου, που έπεσε θύμα ενός ακόμα ρωσικού εγκλήματος πολέμου, και για τον πρόσθετο λόγο ότι μας εκφράζει απόλυτα:

"Υπόψιν του πρακτορείου Tass και των αξιωματούχων της RPL (Λαϊκή Δημοκρατία του Λουγκάνσκ).

Καλημέρα. Είμαι η μητέρα του νεαρού δημοσιογράφου που σκοτώσατε χθες. Το δελτίο Τύπου σας μου προκαλεί ναυτία. Φυσικά και προσπαθείτε θρασύδειλα να αποποιηθείτε τις ευθύνες σας, αλλά θα πρέπει να ξέρετε ότι δεν θα καταφέρετε ποτέ να σπιλώσετε τη μνήμη του. Όλοι εδώ γνωρίζουν την επαγγελματική και προσωπική του αφοσίωση στη δημοκρατία, στο σεβασμό στον άνθρωπο και πάνω απ' όλα στην ελεύθερη, αμερόληπτη και ειλικρινή πληροφόρηση, έννοιες που φαίνονται πολύ μακριά από αυτό που σας καθοδηγεί.

Σήμερα, οι σκέψεις μου πηγαίνουν σε όλες τις ουκρανές μητέρες που κλαίνε τα παιδιά τους, σε όλα τα ουκρανόπαιδα που κλαίνε τους γονείς τους και σε όλες τις ρωσίδες μητέρες που είδαν τους νεαρούς στρατιώτες τους να φεύγουν πάρα πολύ γρήγορα, που δεν θα τους ξαναδούν και που αναρωτιούνται γιατί.

Εγώ τουλάχιστον, παρά τον πόνο, ξέρω γιατί πέθανε ο γιος μου. Μια μέρα, οι πραγματικοί υπεύθυνοι για αυτή την εγκληματική παραφροσύνη θα πρέπει να λογοδοτήσουν ».

Ναι, σίγουρα, ναυτία και αηδία…

Σημείωση

1. Βλέπε και το κείμενο: https://www.contra-xreos.gr/arthra/2958-otan-o-poutin-katarriptei-tis-theories-ton-aristeron-thavmaston-tou