Κωστής Αχνιώτης (1952-2017)

Η απώλεια είναι πολύ μεγάλη: Ο Κωστής Αχνιώτης έφυγε από τη ζωή και η Κύπρος έχασε τον διεθνιστή ηγέτη αγωνιστή που έκανε υπόθεση της ζωής του την επανένωση του νησιού ενάντια στους αγριανθρωπικούς εθνικισμούς και την καπιταλιστική βαρβαρότητα! Συμμετέχοντας στο πένθος για την απώλεια του όλο και πιο σπάνιου είδους ανθρώπου που ήταν ο παλιός φίλος και καλός σύντροφος Κωστής, το contra-xreos αφιερώνει τις παρακάτω αράδες...

Κωστή, ο αγώνας συνεχίζεται...

Γ. Μητραλιάς

Ε/κ και Τ/κ αποχαιρέτησαν τον Κωστή Αχνιώτη

Στην εκκλησία των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης, Ε/κ και Τ/κ αποχαιρέτησαν τον αγαπημένο τους φίλο δίνοντας την υπόσχεση για κοινούς αγώνες

Ένα δικοινοτικό συναπάντημα ήταν η κηδεία του ακτιβιστή, εκπαιδευτικού και αγωνιστή υπέρ της ειρήνης και της επανένωσης Κωστή Αχνιώτη ο οποίος έφυγε πρόωρα από τη ζωή την περασμένη Τρίτη, 4 Απριλίου.

Στην εκκλησία των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης στη Λευκωσία, Ε/κ και Τ/κ αποχαιρέτησαν τον αγαπημένο τους φίλο δίνοντας την υπόσχεση ότι θα συνεχίσουν να αγωνίζονται για την επανένωση του τόπου. Ανάμεσά στους ομιλητές που μίλησαν για τον Κώστη Αχνιώτη ήταν ο Τάκης Χατζηδημητρίου καθώς και ο πρόεδρος της συντεχνίας Τ/κ δασκάλων, Σενέρ Ερτσίλ ο οποίος μίλησε για τους κοινούς αγώνες για επανένωση του νησιού με πρωταγωνιστή τον Κωστή Αχνιώτη.

Ανάμεσα σε άλλους, στεφάνι απέστειλε και ο Τ/κ ηγέτης, Μουσταφά Ακιντζί, κόμματα και οργανώσεις.

Πηγή: http://politis.com.cy/article/ek-ke-tk-apocheretisan-ton-kosti-achnioti#.WOepvvEwC2k.facebook

 

Ο Κωστής Αχνιώτης (Του Σενέρ Λεβέντ)

Τον γνώρισα για πρώτη φορά στα τέλη της δεκαετίας του 1980. Σε μια βραδιά που διοργανώθηκε στην Πύλη Αμμοχώστου. Μια βραδιά που δεν μπορώ να ξεχάσω

Σταμάτησε άλλη μια καρδιά που χτυπούσε για την αγάπη και την αδελφοσύνη. Πέθανε ο Κωστής Αχνιώτης. Τον είδα τελευταία φορά στη βραδιά γκαλά του Πανίκκου Χρυσάνθου. Ήταν ένας από τους πρωτοστάτες όλων των εκδηλώσεων για την ειρήνη, αλλά πάντα συμπεριφερόταν σαν ένας απλός στρατιώτης. Με την τεράστια απλότητα και ταπεινότητά του κατέκτησε όλες τις καρδιές. Έκανε ό,τι περνούσε από το χέρι του για την επανένωση του νησιού και την αδελφοσύνη των δύο κοινοτήτων. Ήταν ένας από τους σπάνιους ανθρώπους που μεγάλωσαν σε αυτά τα χώματα.

Τον γνώρισα για πρώτη φορά στα τέλη της δεκαετίας του 1980. Σε μια βραδιά που διοργανώθηκε στην Πύλη Αμμοχώστου. Ήταν μια βραδιά που δεν μπορώ να ξεχάσω ποτέ. Η αίθουσα ήταν ασφυκτικά γεμάτη. Υπήρχαν Τούρκοι και Έλληνες ομιλητές. Και ένας από τους ομιλητές ήταν ο Αλπάι Ντουρντουράν. Μόλις τελείωσε την ομιλία του, σηκώθηκε ένας από τους ακροατές που καθόταν στις πίσω σειρές και του υπέβαλε μιαν ερώτηση που έκανε τις καρδιές των παρευρισκομένων στην αίθουσα να σκιρτήσουν. Όλοι γυρίσαμε το κεφάλι προς το μέρος του. Εκείνη ακριβώς τη στιγμή αντιλήφθηκα τον Κωστή Αχνιώτη και τον Μάριο Τεμπριώτη. Ήταν μαζί. Αλλά ο Μάριος ήταν αυτός που υπέβαλε την ερώτηση στον Ντουρντουράν. Η ερώτηση ήταν η εξής: «Κύριε Ντουρντουράν, άκουσα με ενδιαφέρον την ομιλία σας. Αναφέρεστε συνεχώς στην ειρήνη και στην αδελφοσύνη, αλλά δεν μιλάτε καθόλου γι’ αυτά που σας έκαναν οι δικοί μας (οι Ελληνοκύπριοι). Γιατί; Το 1967 ήμουν στρατιώτης και βρισκόμουν στον στρατό του Γρίβα. Ήμουν και εγώ εκεί κατά την επίθεση του Γρίβα στην Κοφίνου. Είδα πώς ένας δικός μας στρατιώτης έκοψε το δάκτυλο ενός δολοφονηθέντος Τουρκοκύπριου για να βγάλει και να πάρει το δακτυλίδι που φορούσε».

Αυτή η ερώτηση έκανε όλους τους Ελληνοκύπριους στην αίθουσα να αναπηδήσουν από τη θέση τους. Προκάλεσε σοκ. Αλλά η ουσιαστική αντίδραση προς τον Μάριο προήλθε από τον ελληνοκυπριακό Τύπο την επόμενη ημέρα. Αργότερα έμαθα ότι ο Μάριος εξέδιδε ένα περιοδικό μαζί με τον Κωστή Αχνιώτη. Σε αυτό το περιοδικό αφιέρωναν πολύ χώρο για τους Τουρκοκύπριους που δολοφονήθηκαν από τους γριβικούς. Αυτό ήταν κάτι που πρώτη φορά γινόταν μέσα στην ελληνοκυπριακή κοινότητα. Θα μπορούσε να θεωρηθεί επανάσταση. Πρώτη φορά υψώνονταν σοβαρές αντιπολιτευόμενες φωνές μέσα στην κοινότητα και έθεταν ενώπιόν της όσα έγιναν κατά των Τουρκοκυπρίων. Τώρα μπορούν άνετα να τα γράφουν και να τα λένε αυτά πολλοί, αλλά τότε ήθελε θάρρος να τα πει κανείς. Ήθελε καρδιά. Ακόμα ήταν νωπός ο πόνος του 1974. Ήθελαν να ακούνε πάντα αυτά που έκαναν οι Τούρκοι στους Έλληνες και όχι αυτά που έκαναν στους Τούρκους τα θύματα του πολέμου, οι Έλληνες. Αργότερα είδαμε και παραδοχές αυτών των πραγμάτων από το ΑΚΕΛ, αλλά τότε δεν υπήρχαν αυτές. Κανείς δεν στήριζε τον Μάριο, τον Αχνιώτη και τους φίλους τους. Οι πραγματικές αντιπολιτευόμενες φωνές μέσα στην ελληνοκυπριακή κοινότητα άρχισαν καθώς πλησίαζε η δεκαετία του 2000. Κατά τα χρόνια αυτά εμφανίστηκαν συγγραφείς και διανοούμενοι που τολμούσαν να λένε τις αλήθειες στην κοινωνία, όπως οι Μακάριος Δρουσιώτης, Κυριάκος Τζιαμπάζης, Πανίκκος Νεοκλέους, Λουκάς Χαραλάμπους και Γιάγκος Μικελλίδης. Η εφημερίδα «Πολίτης» κυκλοφόρησε το 1999. Ένας από τους πρώτους που έγραψαν για το έγκλημα στα χωριά Μαράθα, Αλόα και Σανδαλάρη μέσα στην ελληνοκυπριακή κοινότητα ήταν ο αγαπητός μου φίλος Ανδρέας Παράσχος. Και ο Τόνι Αγκαστινιώτης τον οποίο γνωρίσαμε αργότερα. Έφτιαξε ακόμα και ντοκιμαντέρ για το θέμα.

Αλλά ο Κωστής Αχνιώτης και οι φίλοι του ήταν οι πρώτοι που έσπειραν τους πρώτους σοβαρούς σπόρους της αντιμετώπισης των πραγματικοτήτων. Ο Αχνιώτης, ο οποίος με είχε υποστηρίξει κατά τις πρώτες ευρωεκλογές που συμμετείχα αλλά απερρίφθη η υποψηφιότητά μου, ίδρυσε ένα κοινό κίνημα μαζί με Ελληνοκύπριους και Τουρκοκύπριους υποψήφιους κατά τις πρόσφατες ευρωεκλογές. Ήρθε και σε εμένα. Μου πρότεινε να θέσω υποψηφιότητα. Αλλά εγώ προτίμησα να κατέλθω ως ανεξάρτητος υποψήφιος στις εκλογές. Γιατί; Επειδή δεν πίστευα ότι μοιραζόμαστε τις ίδιες απόψεις με τους Τούρκους υποψήφιους στο ψηφοδέλτιο. Και τώρα δεν μπορώ να συμμετέχω σε πάρα πολλές δικοινοτικές φιλειρηνικές οργανώσεις. Δεν μπορώ να είμαι ένα με όσους απορρίπτουν ακόμα ότι η Τουρκία είναι εισβολέας και κατακτητής στο νησί ή διστάζουν να το πουν ξεκάθαρα αυτό.

Χάσαμε τον Κωστή Αχνιώτη. Πριν δύο χρόνια χάσαμε και τον Μάριο. Πάλι έρχεται στο μυαλό μια ρήση που δεν σταματήσαμε να λέμε ποτέ: «Οι καλοί άνθρωποι ανέβηκαν σε εκείνα τα ωραία άλογα και έφυγαν». Έγιναν φως στον ουρανό. Αυτός ο δρόμος είναι σαν το ταξίδι του φεγγαρόφωτος στις θάλασσες. Ένας στενός και μακρύς δρόμος. Έφυγαν από κοντά μας προτού προλάβουν να δουν τις ωραίες μέρες που ονειρεύονταν. Έσμιξαν με νεκρούς χιλίων χρόνων. Δεν τους θάβουμε στο χώμα. Στην καρδιά μας τους θάβουμε. Ε βουνά, βουνά. Ακούτε και εσείς εκείνες τις αθάνατες φωνές εκείνων των καλών ανθρώπων; Χαιρετίσματα σε εσένα Κωστή. «Αυτός ο χωρισμός υπόσχεται το μελλοντικό συναπάντημα».

Κωστής Αχνιώτης - Αποχαιρετισμός του Αντρέα Παναγιώτου (Ύψωνα)

Κωστής Αχνιώτης - Αποχαιρετισμός Shener Elcil

Costis Achniotis - Şener Elcil'in Veda Konuşması

Πηγή: https://politis.com.cy/article/o-kostis-achniotis-tou-sener-levent

Ένας Απρίλης με τον Κωστή Αχνιώτη

ΤΟΥ ΜΑΡΙΟΥ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ

Δεν μπορεί παρά να είναι πολιτικός ο αποχαιρετισμός στον δάσκαλο και ακτιβιστή της ειρήνης και της δημοκρατίας Κωστή Αχνιώτη, που έφυγε αυτή τη βδομάδα και κηδεύτηκε χθες Παρασκευή 7 Απριλίου 2017, αφήνοντας πίσω του τα άσβηστα χνάρια μιας συνεπούς, αντικομφορμιστικής πολιτικής διαδρομής, για μια Κύπρο επιτέλους επανενωμένη και απαλλαγμένη από την υποκρισία, τα ψέματα και τον καταστροφικό εθνικισμό, τόσο της ελληνικής, όσο και της τουρκικής κοινότητας στο νησί. Και δεν μπορώ παρά να πάω πίσω, σε έναν άλλο Απρίλη, αυτόν του 2014, όταν τον συνάντησα στο Σπίτι της Συνεργασίας, στη Νεκρή Ζώνη στη Λευκωσία και κουβέντιασα μαζί του την πιο σημαντική ίσως, πολιτική πρωτοβουλία της ζωής του, τη δημιουργία της Δικοινοτικής Ριζοσπαστικής Αριστερής Συνεργασίας (ΔΡΑΣυ-Eylem), ενός ανεξάρτητου, δικοινοτικού κινήματος, που κατήλθε στις Ευρωεκλογές της 25ης Μαϊου 2014, με δικό του ψηφοδέλτιο. Ήταν η πρώτη φορά μετά το 1974, που Ελληνοκύπριοι και Τουρκοκύπριοι κατέβηκαν σε εκλογές σε ένα μικτό, ακομμάτιστο πολιτικό σχήμα, με τέσσερις Ελληνοκύπριους και δύο Τουρκοκύπριους υποψήφιους.

Από την ελληνοκυπριακή πλευρά, εκτός από τον Κωστή Αχνιώτη, υποψήφιοι ήταν η πολιτική ακτιβίστρια Μαρινέλα Παγιάτσου, ο ακαδημαϊκός Σταύρος Τομπάζος και ο επίσης πολιτικός ακτιβιστής Ντίνος Αγιομαμίτης. Από την τουρκοκυπριακή πλευρά, υποψήφιοι του ΔΡΑΣυ-Εylem, ήταν είναι η Ντενίζ Μπιριντσί (Deniz Birinci), μέχρι τότες Γραμματέας Διεθνών Σχέσεων του τουρκοκυπριακού Κόμματος Κοινοτικής Δημοκρατίας του Μουσταφά Ακιντζί και η Άλεβ Τουγκμπέρκ (Alev Τugberk), εκπαιδευτικός και στέλεχος του Ομίλου Ιστορικού Διαλόγου και Έρευνας.

Από την παρουσίαση των υποψηφίων του κινήματος. Από αριστερά Σταύρος Τομπάζος, Μαρινέλα Παγιάτσου, Ντίνος Αγιομαμίτης, Άλεβ Τουγκμπέρκ, Κωστής Αχνιώτης και Ντενίζ Μπιριντσί. Συντονιστής ήταν ο Μάριος Τεμπριώτης.

Σε σχετική ανακοίνωση στις 15 Απριλίου 2014, αναφερόταν ότι όλοι οι υποψήφιοι του κινήματος, «προέρχονται από τον χώρο της Αριστεράς και εκπροσωπούν ένα ευρύ φάσμα της πολιτικής και από τις δύο κοινότητες», οπότε η πρώτη μου ερώτηση προς τον Κωστή Αχνιώτη και προς την Ντενίζ Μπιριντσί, που ήταν μαζί του στη συνέντευξη αυτή, αφορούσε το «πώς αντιλαμβάνονται την Αριστερά;». Μου είπε ο Κωστής: «Εμείς την αντιλαμβανόμαστε ως μιαν Αριστερά που χρειάζεται να υπάρξει, μιαν Αριστερά που αντιδρά δυναμικά, με κινητοποιήσεις ενάντια στο μνημόνιο. Θεωρώ ότι η κυπριακή οικονομία δεν πάει καλά, γιατί οι βιομήχανοι επέλεξαν να επενδύσουν τα λεφτά τους στα χρηματιστηριακά παιγνίδια και στη φούσκα των ακινήτων, αντί να αναπαράγουν τις επιχειρήσεις τους. Στη δική μου αντίληψη, θεωρώ γενικότερα την κρίση του συστήματος ως κρίση παραγωγής, αφού η παγκόσμια οικονομία δεν μπορεί να απορροφήσει τα προϊόντα που παράγει και ένα μεγάλο μέρος του κεφαλαίου, καταλήγει σε χρηματιστήρια και σε παιγνίδια με τράπεζες».

Η Ντενίζ έσπευσε να ξεκαθαρίσει ότι «δεν είμαστε αντιευρωπαϊκή δύναμη, απλώς θέλουμε μιαν άλλη Ευρώπη, όχι αυτήν που έχουμε σήμερα. Εμείς, ως τουρκοκυπριακή κοινότητα, δεν έχουμε εμπειρίες με την Ευρώπη σαν εσάς, αλλά έχοντας πολλούς Ελληνοκύπριους φίλους, μπορώ να καταλάβω ότι όλα στη ζωή σας επηρεάζονται από τις ευρωπαϊκές εξελίξεις. Προσωπικά πιστεύω σε ένα σύστημα ισότητας όλων των πολιτών, με τα ίδια δικαιώματα, με την ίδια πρόσβαση στο κοινωνικό κράτος, στα δημόσια σχολεία… ένα σύστημα κοντά στο σκανδιναβικό κοινωνικό μοντέλο. Εγώ, ως Τουρκοκύπρια, θέλω να ακουστεί στην Ευρώπη και η δική μου φωνή, για την καθημερινή ζωή της κοινότητάς μου. Εμείς οι Τουρκοκύπριοι ως άτομα θεωρούμαστε Ευρωπαίοι πολίτες, αλλά δεν ακούγεται στην Ευρώπη η φωνή της κοινότητάς μας, κι αυτό δεν είναι δίκιο και πρέπει ν’ αλλάξει».

Αναπόφευκτα η συζήτηση περιστράφηκε γύρω από το Κυπριακό. «Πρέπει να έχουμε μια λύση στο Κυπριακό, αμέσως», μου είπε μεταξύ άλλων η Ντενίζ. «Τα μεγάλα τουρκοκυπριακά κόμματα μποϊκοτάρουν τις Ευρωεκλογές κι εγώ νιώθω ότι είμαι μόνη, κόντρα στο ρεύμα. Αλλά κάποτε κάποιος πρέπει να πάει κόντρα στο ρεύμα. Είμαι σίγουρη ότι ο δρόμος της συνεργασίας θα είναι θετικός, όχι μόνο για εμένα προσωπικά, αλλά για όλους τους Τουρκοκυπρίους. Για πρώτη φορά στην Κύπρο, Ελληνοκύπριοι και Τουρκοκύπριοι συμμετέχουν μαζί, σε μια μικτή, ανεξάρτητη λίστα και είναι σημαντικό ότι είμαστε μια καθαρή και διαφανής ομάδα». Ο Κωστής Αχνιώτης παρενέβη με μια οδυνηρή αλήθεια: «Eμείς στηρίζουμε τη λύση Ομοσπονδίας, όχι ως έναν οδυνηρό συμβιβασμό. Θεωρούμε ότι η ελληνοκυπριακή κοινότητα, όταν λειτουργούσε ως πλειοψηφία, το 1963, είχε τη δυνατότητα να μην προσπαθήσει να περάσει ζητήματα που ενοχλούσαν σοβαρά την τουρκοκυπριακή μειονότητα. Ή θα μπορούσε να μην εγκλωβίσει το 18% που ήταν οι Τουρκοκύπριοι, μέσα σε θυλάκους του 3% του κυπριακού εδάφους. Οι άνθρωποι ήταν σχεδόν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης…».

Λίγες μέρες αργότερα, στη διάρκεια της παρουσίασης των υποψηφίων του κινήματος, ο Κωστής Αχνιώτης μίλησε στα ελληνικά και η Ντενίζ Μπιριντσί στα τουρκικά, εκ μέρους της ΔΡΑΣυ-Εylem, αναφέροντας ως ένα από τους βασικούς άξονες της πολιτικής τους, «τη συσπείρωση των θέσεων που χαρακτηρίζουν όλα τα σύγχρονα αριστερά κινήματα σε θέματα φασισμού, ρατσισμού και στηρίζουν με ειλικρίνεια την ισότητα των φύλων, τον σεβασμό στην πολυπολιτισμικότητα των κοινωνιών, όλων των μειονοτήτων, την ελευθερία του σεξουαλικού προσανατολισμού, την οικολογία και την προστασία του φυσικού περιβάλλοντος».

Υπενθυμίζω ότι μόλις πριν ένα μήνα, (4 Μαρτίου 2017), δημοσίευσα εδώ, τη μνημειώδη εργασία που ο Κωστής Αχνιώτης έκανε το 2002, στο τότε «προβληματικό» Γυμνάσιο Γερίου, όπου ήταν καθηγητής Χημείας, στο πλαίσιο του «επαναστατικού» σχεδίου βιωματικής μάθησης, του Διευθυντή του σχολείου Νίκου Ράγκου, που διέσωσε δεκάδες μαθητές «υψηλού κινδύνου», από βέβαιη αποτυχία και εκδίωξη από το σχολείο. Ο Κωστής Αχνιώτης, ανέλαβε τότε υπό την καθοδήγησή του, ακόμα και τρεις μαθητές της Γ΄ τάξης που εθεωρούντο ανεπίδεκτοι βελτίωσης, είχαν γνωρίσει τη στασιμότητα και την απόρριψη και μισούσαν το σχολείο. Τον υπέδειξαν οι ίδιοι οι μαθητές, ως τον αγαπημένο τους καθηγητή, (επειδή, όπως είπαν στον Νίκο Ράγκο, ήταν ο μόνος καθηγητής, που το πρωί τους έλεγε…καλημέρα!). Οι όροι για τη συμμετοχή τους στο πρόγραμμα, ήταν να σηκώνονται νωρίς όπως τα άλλα παιδιά, να φορούν τη στολή τους και να πηγαίνουν με τον καθηγητή Κωστή Αχνιώτη, να κάνουν μάθημα και την κατ’ οίκον εργασία… έξω από το σχολείο! Παρέμειναν συνδεδεμένοι με το σχολείο μέχρι το τέλος της χρονιάς, που πήραν απολυτήριο! «Μια από τις δουλειές μου», είπε ο Κωστής, «ήταν να πηγαίνω κάθε πρωί, να κτυπώ την πόρτα και να ξυπνώ κάποιους μαθητές που δεν ξυπνούσαν από μόνοι τους για να πάνε στο σχολείο. Κάποιοι γονείς, μου άφηναν το κλειδί στην πόρτα, πριν φύγουν νωρίτερα για τη δουλειά τους. Μερικούς μαθητές, τους έβρισκα ακόμα και το πουκάμισό τους και τους έντυνα…

Αυτό που ονομάζουμε «παραβατικότητα», είναι σε μεγάλο βαθμό η αδυναμία του συστήματος να δώσει τρόπο μάθησης στον καθένα. Ένας αριθμός μαθητών εγκαταλείπουν το σχολείο. Ένας άλλος αριθμός αρκετά σημαντικός, περιφέρονται μέσα στο σχολείο. Ακόμα και οι μαθητές που καθυστερούν και μένουν στην ίδια τάξη μέχρι να τελειώσουν το σχολείο, δεν είναι αδιάφοροι, είναι πικραμένοι και το σχολείο δεν μπορεί να αντιμετωπίσει την κατάσταση. Πρέπει να τους δώσουμε ένα σχολείο που να ταιριάζει με τις δυνατότητές τους και τις επιθυμίες τους, όπου θα χαμογελούν και θα ευχαριστούνται. Πρέπει να αναδείξουμε την προσωπικότητα του μαθητή και του καθηγητή και όχι να την υποβαθμίσουμε μέσα σε ένα πλέγμα κανονισμών που περιορίζουν, μιζεριάζουν και σκοτώνουν».

Φωτό: Ο Κωστής Αχνιώτης και η Ντενίζ Μπιριντσί, τη μέρα της συνέντευξης, τον Απρίλη 2014.

Ο Σταύρος Τομπάζος για τον Κωστή Αχνιώτη

Γνώρισα τον Κώστη Αχνίωτη πριν σαράντα περίπου χρόνια, όταν επέστρεψε από τις σπουδές του στη Γαλλία. Σπούδασε στο Πανεπιστήμιο του Montpellier βιοχημεία.  Θήτευσε, όμως, και στην γαλλική εξωκοινοβουλευτική Αριστερά που γέννησε ο Μάης του 1968. Συγκεκριμένα, στην μεγάλη σχολή της Ligue communiste révolutionnaire, όπου έμαθε πολιτική.

Ο Κωστής ήταν θεωρητικό μυαλό. Έβλεπε όμως την πολιτική θεωρία, όπως ο Pierre Bourdieu την κοινωνιολογία: σαν μια πολεμική τέχνη στην υπηρεσία του αγώνα.

Ο Κωστής αγωνίστηκε για την ίδρυση και την εδραίωση μιας ριζοσπαστικής και οικολογικής Αριστεράς στην Κύπρο.

Η Αριστερά του Κωστή δεν υιοθέτησε ποτέ το κατά Στάλιν "Ευαγγέλιο". Δεν συμμερίστηκε ποτέ ψευδαισθήσεις σχετικά με τη φύση και τις προοπτικές του σοβιετικού μοντέλου.

Η Αριστερά του Κωστή, η δική μας Αριστερά, έχει τρία βασικά χαρακτηριστικά:

- Είναι βαθιά, ανυποχώρητα και αδιαπραγμάτευτα διεθνιστική

- Προάγει την ανεξαρτησία κινηματικής δράσης και πολιτικής έκφρασης των ταπεινών και των καταφρονημένων: Ποτέ δεν συμβιβάστηκε με τη λογική των λεγόμενων πατριωτικών, προοδευτικών μετώπων

- Προάγει την προσωπική χειραφέτηση και την ατομική ελευθερία, γνωρίζοντας όμως ότι δεν υπάρχει ατομική ελευθερία μέσα στην γενικευμένη ανελευθερία της καπιταλιστικής αλλοτρίωσης.

Από το Δελτίο Συζήτησης, τον Κομμουνιστικό Κύκλο και την Αριστερή Πτέρυγα της δεκαετίας του 1970, στο Εντός των Τειχών της δεκαετίας του 1980, στο ΑΔΗΣΟΚ και το Εμπρός της δεκαετίας του 1990, στο Εξ Υπαρχής της δεκαετίας του 2000, στην ΕΡΑΣ και τη ΔΡΑΣΥ-ΕΥΛΕΜ της τρέχουσας δεκαετίας, από κάθε έπαλξη και κάθε μετερίζι ο Κωστής αγωνίστηκε στην πρώτη γραμμή.

Ο Κωστής υπήρξε πρωτοπόρος στο επαναπροσεγγιστικό κίνημα και μια από τις συνεπέστερες μορφές του. Από τις πρώτες συναντήσεις Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων των αρχών της δεκαετίας του 1980 στο Βερολίνο που ο ίδιος διοργάνωσε, στην πλατφόρμα των εκπαιδευτικών και την Αριστερή Κίνηση υπέρ της Ομοσπονδίας, αφιέρωσε ένα μεγάλο κομμάτι της ζωής του για την επανένωση της Κύπρου τη συμφιλίωση και την ειρήνη.

Ο Κωστής έδωσε και δώσαμε μαζί του αναρίθμητες μάχες. Ζήσαμε, είναι αλήθεια, πολλές ήττες και απογοητεύσεις. Όμως, δεν μετανιώσαμε ποτέ για το δρόμο που επιλέξαμε. Άλλωστε το ξέραμε από την αρχή: Είναι ακριβή η άνοιξη και λίγα τα χελιδόνια. Για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολλή. Αν είχαμε δεύτερη ευκαιρία το ίδιο θα κάναμε. Άξιζε τον κόπο, γιατί ανοίξαμε ένα μικρό παραθυρόφυλλο ελπίδας στον μαύρο τοίχο της κυπριακής ιστορίας.

Χάσαμε ένα σύντροφο που θαυμάζαμε.

Χάσαμε μια καρδιά απέραντη.

Χάσαμε ένα φίλο που αγαπούσαμε.

Χάσαμε μια ψυχή αμάραντη.

Χάσαμε ένα μέλος της φρουράς που πεθαίνει, αλλά δεν παραδίδεται.

Ο Κωστής ποτέ δεν ενέδωσε, ποτέ δεν συνθηκολόγησε, ποτέ δεν γονάτισε. Πέθανε όρθιος στην πρώτη γραμμή του αγώνα, με ένα χαμόγελο στα χείλη. Ας τον αποχαιρετήσουμε λοιπόν όπως αυτός συνήθισε να μας χαιρετά:

Hasta la victoria siempre

Hasta la victoria siempre σύντροφε Κωστή

Γεια σου Κωστή, της κυπριακής συνείδησης τζαι αξιοπρέπειας

Πριν που σχεδόν 30 χρόνια, ο Κωστής Αχνιώτης σημείωνε τα ακόλουθα σ’ ένα κείμενό του με τίτλο “Κυπριακή Συνείδηση” στο εναλλακτικό/ριζοσπαστικό περιοδικό “Εντός των Τειχών”:

“Η Κυπριακή Συνείδηση είναι συνέχεια μιας μόλις γεννημένης συνείδησης. Δεν ξεπέρασε ποτέ την πρώτη βρεφική ηλικία. Κατά συνέπεια, το πρόσωπο της είναι σημαδεμένο από τη θλίψη των βαθειών γηρατειών, και το κύριο αίσθημα που μπορεί να νιώσει είναι ο αβέβαιος πόνος της ύπαρξης. Η Κυπριακή Συνείδηση υπάρχει καταπατημένη ανάμεσα στα πόδια των αντιπάλων της πού ‘ναι πιασμένοι σε μια ατέλειωτη μάχη σώμα με σώμα. Από το ύψος του εδάφους όπου βρίσκεται τους βλέπει σαν πελώριους γίγαντες. Παρά τα συνεχή ποδοπατήματα, η Κυπριακή Συνείδηση σώζεται μόνο από το γεγονός ότι κανείς από τους γίγαντες δεν επικυριαρχεί ολοκληρωτικά. Αλλιώς η Κυπριακή Συνείδηση θα χανόταν.

Η Κυπριακή Συνείδηση νομίζει ότι είναι αδύνατη. Γι’αυτό παίζει τον ψόφιο κοριό, περιμένοντας καλύτερες μέρες.

Η Κυπριακή Συνείδηση είναι αδύνατη και ταπεινή. Το ξέρει και γι’αυτό δεν μπαίνει στη μάχη. Αρνείται να καγχάζει την αδυναμία των πολύ πιο ισχυρών της αντιπάλων, που παρ’όλα αυτά είναι και αυτοί αδύναμοι να επιβάλουν τη δική τους τάξη πραγμάτων. Στα αυτιά της οι φωνές τους ηχούν σαν κενολογία και φανφαρισμός.

Η Κυπριακή Συνείδηση έχει την υπεροψία των περιθωριακών”.

(Εντός των Τειχών, Τεύχος 35, 1988, σελ. 12-13)

Εχτές ο Κωστής έφυε που κοντά μας. Εχτές εχάσαμεν έναν άνθρωπο που αγαπήσαμε, έναν φίλο, δάσκαλο, σύντροφο και συνοδοιπόρο στους αγώνες μας ενάντια στον καπιταλισμό, τον εθνικισμό, τον μιλιταρισμό, τον σεξισμό, τον ρατσισμό τζιαι τον φασισμό, στους αγώνες μας για τα κοινά, την οικολογία, την επαναπροσέγγιση, την επανένωση τζιαι την ειρήνη στο νησί.

Ο Κωστής πριν που δεκαετίες άνοιξε δρόμους πάνω στους οποίους ακόμα συνεχίζουμε να βαδίζουμε τζιαι εξεκίνησε αγώνες τους οποίους μέχρι σήμερα συνεχίζουμε να δίνουμε. Τζιαι καθόλη τη διάρκεια τούτης της πορείας έμαθε μας ακριβώς να κρατούμε την αξιοπρέπεια τζιαι κυρίως τζιείνη την “υπεροψία των περιθωριακών”.

Ο Κωστής μας βοήθησε να υπερβούμε τα αδιέξοδα της δικής του γενιάς, τις ψευδαισθήσεις της “σιωπής”, της “αδυναμίας”, της “αδράνειας”, της “αναμονής” τζιαι του αισθήματος της “κατωτερότητας”, σε μια κοινωνία καταπίεσης τζιαι υποταγής, ατομικισμού τζιαι εφησυχασμού.

Ο Κωστής μας ώθησε να ξεπεράσουμε τα εμπόδια της κοινωνίας του χτες, να αντιληφθούμε ότι επεράσαν οι μέρες που έπρεπε να νομίζουμε ότι είμαστε αδύνατ@, να παίζουμε το ψόφιο κοριό, να περιμένουμε άλλες μέρες, να μην μπαίνουμε στη μάχη, να είμαστε ταπειν@ έναντι των ισχυρών. Μας βοήθησε να αντιληφθούμε ότι έπρεπε επιτέλους να αποκτήσουμε τζιείνο ακριβώς τον “αέρα” – το “τουπέ” όπως εσυνήθιζεν να λαλεί χαρακτηριστικά – που χρειάζεται για να σταθούμε πάνω που “το ύψος του εδάφους”. Ένα τουπέ που εκφράζει μια βαθύτερη ιστορική ανάγκη τζιαι συνιστά μια βαθύτατη πολιτική πράξη: μια απροκάλυπτη επίδειξη της αξιοπρέπειας τζιαι “υπεροψίας των περιθωριακών” απέναντι σε κενολογίες τζιαι φανφαρισμούς, απέναντι στην φαινομενική “παντοδυναμία” της κάθε εξουσίας.

Hasta siempre, όπως εν να ελαλούσες Κωστή!

Para todos la luz, para todos todo, para nosotros nada, όπως εν να σου απαντούσαμε τζιαι εμείς!

Συσπείρωση Ατάκτων

Τετάρτη, 5/4/2017

Υ.Γ. 1: Η κηδεία του Κωστή θα γίνει την Παρασκευή, στις 15:00, στην εκκλησία Κωνσταντίνου και Ελένης στην Αγλαντζιά, δίπλα που το νεκροταφείο στην Λεωφόρο Λάρνακος. Αποχαιρετούμε τον Κωστή όπως θα ήθελε: με κόκκινα ρούχα, σύμβολα της Επανενωμένης Κύπρου και τραγουδώντας τη συνέχεια των κοινών μας αγώνων.

Υ.Γ. 2: Στο πλαίσιο του Αυτόνομου Σχολείου που εδιοργανώσαμε τον Φεβράρη του ’17, είχαμε την ευκαιρία να έχουμε κοντά μας τον Κωστή, σε μια συζήτηση με θέμα “Ριζοσπαστικές Αφηγήσεις για το Κυπριακό που το 1970 τζιαι μετά: Η Άνοδος της Κυπριακής Συνείδησης τζιαι του Δικοινοτικού Κινήματος”, την οποία μπορείτε να βρείτε δαμέ:

https://archive.syspirosiatakton.org/autonomous-school-afiyisis-ya-to-kipriako.html (ο Κωστής μιλά στα πρώτα 28 λεπτά)

Με αυτή που είναι η πιο πολύτιμη πολιτική παρακαταθήκη του, ένα αντίο στον Κωστή Αχνιώτη.