Κλίμα: Τη διέξοδο τη δίνει ο αγώνας,
όχι οι διασκέψεις COP!
του Daniel Tanuro
Η παταγώδης αποτυχία της Διάσκεψης της Μαδρίτης για το κλίμα ρίχνει άπλετο φως στην ανικανότητα του καπιταλιστικου συστήματος να αντιμετωπίσει την κλιματική απειλή. Οι λύσεις δεν θα βγουν μέσα από τις COP αλλά από τη κοινωνική κινητοποίηση, τους αγώνες των λαών ενάντια στην εκμετάλλευση και την καταπίεση.
Στα 25 χρόνια της ύπαρξής τους, οι COP δεν κατάληξαν σε κανένα αποτελεσματικό και δίκαιο μέτρο για να εμποδίσουν την “επικίνδυνη ανθρωπική διατάραξη” του κλίματος της Γης ενάντια στην οποία οι επιστήμονες προειδοποιούν εδώ και δεκαετίες, όλο και πιο συγκεκριμένα και πιεστικά.
Το αποτέλεσμα ξεδιπλώνεται μπροστά στα μάτια μας: Πυρκαγιές, πλημμύρες, κυκλώνες, ξηρασίες...Είναι τόσο πολύς ο χρόνος που χάθηκε από τη Συνάντηση κορυφής για τη Γη του Ρίο (1992) μέχρι σήμερα, που δεν είναι πια δυνατό να αποφύγουμε την καταστροφή: Ενώ τα μέσα για να την σταματήσουμε υπάρχουν, αυτή μεγεθύνεται ταχύτατα γύρω μας και απειλεί να μεταξελιχτεί σε ένα τρομερό κατακλυσμό. Εκατοντάδες εκατομμύρια ανθρώπινα και μη-ανθρώπινα όντα κινδυνεύουν να το πληρώσουν με τη ζωή τους.
Ο απολογισμός αυτής της διαδικασίας είναι αρνητικός από το Α μέχρι το Ω. Από την COP1 έως την COP24, οι κυβερνήσεις βάλθηκαν να βρούν μέσα για να μην μειώσουν τις εκπομπές τους, ή να τις κάνουν να μειωθούν από άλλους, ή να κάνουν σαν να τις μειώνουν μετακομίζοντάς τες, ή να αποκτήσουν νέες αγορές ως αντιστάθμισμα της δέσμευσής τους να τις μειώσουν με ομοιοπαθητικές δόσεις, ή να κάνουν να υιοθετηθεί η παράλογη ιδέα ότι το να μην κόβεις ένα δέντρο ισοδυναμεί με το γεγονός ότι δεν καίς ορυκτά καύσιμα.
Στην τελευταία του ταινία, ο Κώστας Γαβράς καταγγέλλει την ωμή συμπεριφορά των Ευρωπαίων πολιτικών ηγετών στη διάρκεια της ελληνικής κρίσης το 2015. Πρόκειται για ένα ιδιαίτερα αξιέπαινο εγχείρημα. Όμως, είναι λυπηρό ότι αποσιωπά αρκετά σημεία που σημάδεψαν εκείνη την περίοδο.
Τι συμβαίνει τούτες τις μέρες στη Βολιβία; Και αν έχουμε να κάνουμε με ένα πραξικόπημα, τι θέλουν και επιδιώκουν και ενάντια σε ποιον στρέφονται οι πραξικοπηματίες; Την σαφέστερη και καλύτερη απάντηση σε όλα αυτά τα ερωτήματα την δίνει η ίδια η πρωταγωνίστρια του πραξικοπήματος, η αυτοανακηρυγμένη “μεταβατική πρόεδρος” της χώρας Ζανίν Άνιες όταν τολμά να τουϊτάρει τον εξής εύγλωττο διακαή πόθο της: “Ονειρεύομαι μια Βολιβία απαλλαγμένη από τις σατανικές ιθαγενικές ιεροτελεστίες, η πόλη δεν είναι για τους “Ινδιάνους”, καλύτερα αυτοί να πάνε στο Αλτιπλάνο ή στο Τσάκο”. Όπου Αλτιπλάνο είναι τα (πολύ ψηλά) βουνά και Τσάκο η άνυδρη σαβάνα…
Αρκετά -και σωστά- ειπώθηκαν για τις παρελάσεις με αφορμή την εξαίσια επίδειξη κριτικού πνεύματος και συνάμα στοιχειώδους αξιοπρέπειας από τις “10 υπο-κριτικές” κοπέλες στη Νέα Φιλαδέλφεια. Παρόλο λοιπόν που αυτές οι κοπέλες στόχευσαν την καρδιά του προβλήματος “διακωμωδώντας” τον τρόπο με τον οποίο είθισται να βαδίζουν οι απανταχού γης παρελαύνοντες, δεν είδαμε κανένα από τα -κατά τα άλλα εύστοχα κριτικά σχόλια- να καταπιάνεται με αυτή την ουσιαστικότερη πτυχή του προβλήματος. Για τι πρόκειται λοιπόν;
Σίγουρα δεν είναι τυχαίο ότι Κούρδοι και Καταλανοί είναι δυο λαοί με μεγάλη παράδοση αλληλοστήριξης, αλληλεγγύης και κοινών αγώνων. Αλλά ίσως και να μην είναι τυχαίο πως Κούρδοι και Καταλανοί είναι τούτες τις μέρες, στο στόχαστρο των πιο αγριανθρωπικών Ιερών Συμμαχιών της εποχής μας! Κοινή νιοστή τραγωδία, κοινή μοίρα αλλά και κοινή λαϊκή οργή και αποφασιστικότητα πως ο αγώνας συνεχίζεται!... 
“Μπορείτε να φανταστείτε πόσο ριζικά θα άλλαζε ο κόσμος μας, και μαζί με αυτόν και η χώρα μας, αν στην παγκόσμια υπερδύναμη που είναι οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, ξεσπούσε αύριο εμφύλιος πόλεμος; Ας μην σπεύσετε να χαμογελάσετε δηλώνοντας ότι το ερώτημα είναι εκτός τόπου και χρόνου ή ότι μοιάζει με σενάριο επιστημονικής φαντασίας. Μην το κάνετε επειδή δεν είναι εκτός ούτε τόπου ούτε χρόνου! Επειδή πρωτοστατούντος του ίδιου του Τραμπ που δεν κρύβει τις εμφυλιοπολεμικές διαθέσεις του, όλο και περισσότεροι είναι στις ΗΠΑ οι εχθροί και φίλοι του που δεν αποκλείουν πια αυτό το -μέχρι χτες αδιανόητο- κατακλυσμικό ενδεχόμενο….”
Το κείμενο που ακολουθεί δημοσιεύτηκε (με άλλο τίτλο) στις 30 Μαίου 2019, και άρκεσαν μερικοί μήνες όχι μόνο για να το επιβεβαιώσουν τα γεγονότα αλλά και για να αποκτήσει όλη την εκρηκτική γόμωση που ίσως δεν είχε στην αρχή. Ο λόγος λοιπόν για την πρωτοφανούς βίας και χυδαιότητας επίθεση που δέχεται εδώ και βδομάδες η Γκρέτα Τούνμπεργκ στα διεθνή ΜΜΕ και στο διαδίκτυο, με προφανή στόχο να πληγεί ανεπανόρθωτα η ίδια και κυρίως, το όλο και μαζικότερο και πιο ριζοσπαστικό νεολαιίστικο -και όχι μόνο- κίνημα που εμπνέεται από το λαμπρό παράδειγμά της! Μια επίθεση ή μάλλον ένα δημόσιο λιντσάρισμα με χρηματοδότες και “χορηγούς” που έχουν όνομα και διεύθυνση, και που είναι εξάλλου συνηθισμένοι να χρησιμοποιούν όλα τα πολεμικά και άλλα μέσα για να υπερασπίσουν τα ανομολόγητα καπιταλιστικά τους συμφέροντα…
Το Σάββατο 31/8/2019 πραγματοποιήθηκε στον πολυχώρο «Ρομάντσο» πλατιά σύσκεψη, στην οποία συμμετείχαν δεκάδες αγωνιστές και αγωνίστριες από πολλές περιβαλλοντικές κινήσεις και πρωτοβουλίες από όλη τη χώρα, συνδικαλιστές/στριες, φοιτητές/τριες, μαθητές/τριες, μέλη δημοτικών-περιφερειακών σχημάτων και αριστερών οργανώσεων.
Τα παράπλευρα οφέλη της εισβολής του Μπέρνι Σάντερς στην καρδιά της αμερικανικής πολιτικής σκηνής είναι ήδη πολλά, σημαντικά και αρχίζουν να γίνονται αισθητά πολύ μακριά από της Ηνωμένες Πολιτείες, ακόμα και στη Μέση Ανατολή. Τρανή απόδειξη ο πραγματικός σεισμός που προκαλούν εδώ και μερικές μέρες τόσο στις ΗΠΑ και στη Μέση Ανατολή όσο και στους κόλπους της εβραϊκής Διασποράς δυο σύμμαχοι του Μπέρνι, οι γενναίες νεαρές αμερικανίδες βουλεύτριες Ιλάν Ομάρ και Ρασίντα Τλαΐμπ.
Σχεδόν ομόφωνα, τόσο τα ελληνικά και διεθνή ΜΜΕ όσο και οι ηγέτες των κυριότερων ελληνικών κομμάτων σχολίασαν τα αποτελέσματα των εκλογών της 7ης Ιουλίου πανηγυρίζοντας για «την επιστροφή στην κανονικότητα» της χώρας η κρίση της οποίας πρωταγωνίστησε στην ευρωπαϊκή επικαιρότητα την τελευταία δεκαετία. Επιστροφή λοιπόν στην κανονικότητα καθώς το άθροισμα των αποτελεσμάτων της Νέας Δημοκρατίας (39.9%) και του Σύριζα (31,4%) δίνει ένα συντριπτικό 71,3 % υπέρ του δικομματισμού που δείχνει να επιστρέφει δριμύτερος μετά από ένα διάλειμμα που είδε μάζες πολιτών να εγκαταλείπουν τα κόμματα του παλιού παραδοσιακού τους δικομματισμού και να μεταναστεύουν από τη μια μέχρι την άλλη άκρη του πολιτικού χάρτη σε χρόνους ρεκόρ! Και επίσης, τίποτα δεν συνηγορεί καλύτερα υπέρ αυτής της επιστροφής στην κανονικότητα από την απουσία βουλευτών της ναζιστικής Χρυσής Αυγής στο νεοεκλεγμένο Κοινοβούλιο, γεγονός που θα μπορούσε να προαναγγέλλει και το τέλος(;) αυτού του γνήσιου τέκνου μιας ταραγμένης αλλά πια τελειωμένης περιόδου…
Η δέσμευση που ανέλαβαν στις 24 Ιουνίου ο Μπέρνι Σάντερς και οι τρεις βουλεύτριες της ριζοσπαστικής αριστεράς που είναι η Ιλχάν Ομάρ, η Αλεξάντρια Οκάσιο-Κορτές και η Πραμίλα Τζαγιαπάλ, έχει τα φόντα για να ξεσηκώσει και να βάλει σε κίνηση δεκάδες αν όχι εκατοντάδες εκατομμύρια αμερικανούς πολίτες που ασφυκτιούν κάτω από το βάρος ενός αστρονομικού φοιτητικού χρέους που πλησιάζει τα 1.600 δισεκατομμύρια δολλάρια : Να ακυρώσουν το σύνολο αυτού του χρέους μέσα στους έξι μήνες που θα ακολουθήσουν την εγκατάσταση του Μπέρνι Σάντερς στο Λευκό Οίκο το 2020. Και όλα αυτά σύμφωνα με ένα συνολικό σχέδιο που εξασφαλίζει την δωρεάν εκπαίδευση, χάρη σε σε ένα πακέτο νομοσχεδίων που συνυπογράφουν ο Μπέρνι και οι τρεις βουλεύτριες ! (1)
Οι σύγχρονες ισπανικές τραγωδίες δεν έχουν τελειωμό, καθώς το απελευθερωτικό όνειρο που ενσάρκωσαν κάποτε οι Podemos, μετατράπηκε προ πολλού σε εφιάλτη αφήνοντας πίσω του ερείπια, απογοήτευση και μια απέραντη αηδία. Τρανή απόδειξη τα (ιλαροτραγικά) γεγονότα που διάνθισαν το περασμένο σαββατοκύριακο την ανάδειξη δημάρχων σε όλο το ισπανικό κράτος, και ειδικά στη Μαδρίτη και στη Βαρκελώνη. Και όλα αυτά την ώρα ακριβώς που ολοκληρωνόταν η φαρσοκωμωδία της “δίκης” των δημοκρατικά εκλεγμένων ηγετών της Καταλωνίας, που είναι κλεισμένοι στις φυλακές εδώ και ενάμιση χρόνο μόνο και μόνο επειδή τόλμησαν να κάνουν πράξη την δημοκρατικά εκφρασμένη μέσα από τις κάλπες επιθυμία της πλειοψηφίας των Καταλανών συμπατριωτών τους: Να υπερασπιστούν έμπρακτα το δικαίωμα των λαών στην αυτοδιάθεσή τους!…
30 χρόνια μετά από την σφαγή της πλατείας Τιενανμέν, η διαπίστωση είναι τραγική αλλά και αναπόφευκτη: Οι σφαγείς νίκησαν! Δεν ξέρουμε τι θα γίνει σε έξι μήνες, σε ένα χρόνο ή σε ένα αιώνα, όταν ο κινέζικος λαός θα ξεσηκωθεί ξανά και θα πάρει εκδίκηση για τη σφαγμένη επανάσταση του 1989. Όμως, για την ώρα, ο χασάπης Ντε Χσιάο Πινγκ και οι σημερινοί “εκσυγχρονιστές” επίγονοί του έχουν επικρατήσει, είναι οι αναμφισβήτητοι νικητές. Και το χειρότερο είναι ότι αυτή τη νίκη τους την πληρώνουμε σήμερα πανάκριβα και όλοι εμείς, ολάκερη η ανθρωπότητα και μαζί της και ο πλανήτης μας… 
Τούτες τις μέρες πριν από 76 χρόνια, τον Απρίλη του 1943, άρχιζε η εξέγερση του Γκέτο της Βαρσοβίας ενάντια στο ναζιστή δήμιό του. Την ώρα που ο αντισημιτισμός, μαζί με το φασισμό, ξανασηκώνουν κεφάλι και στη νέα γενιά της εβραϊκής Διασποράς αρχίζουν να ξαγεννιούνται οι καλύτερες σοσιαλιστικές παραδόσεις του παρελθόντος, θυμόμαστε τον Μάρεκ Έντελμαν, τον ηγέτη αυτής της εξέγερσης και τον άνθρωπο που ενσάρκωνε περισσότερο από κάθε άλλο αυτές ακριβώς τις εβραϊκές σοσιαλιστικές, αντισταλινικές και αντισιωνιστικές παραδόσεις. Στα 10 χρόνια από το θάνατό του, αναδημοσιεύουμε το κείμενο της νεκρολογίας του και συνάμα απόσπασμα από το βιβλίο του για την ηρωϊκή εξέγερση του Γκέτο της Βαρσοβίας της οποίας ηγήθηκε ο ίδιος.
Μπορείτε να φανταστείτε πόσο ριζικά θα άλλαζε ο κόσμος μας, και μαζί με αυτόν και η χώρα μας, αν στην παγκόσμια υπερδύναμη που είναι οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, ξεσπούσε αύριο εμφύλιος πόλεμος; Ας μην σπεύσετε να χαμογελάσετε δηλώνοντας ότι το ερώτημα είναι εκτός τόπου και χρόνου ή ότι μοιάζει με σενάριο επιστημονικής φαντασίας. Μην το κάνετε επειδή δεν είναι εκτός ούτε τόπου ούτε χρόνου! Επειδή πρωτοστατούντος του ίδιου του Τραμπ που δεν κρύβει τις εμφυλιοπολεμικές διαθέσεις του, όλο και περισσότεροι είναι στις ΗΠΑ οι εχθροί και φίλοι του που δεν αποκλείουν πια αυτό το -μέχρι χτες αδιανόητο- κατακλυσμικό ενδεχόμενο…. 
“Έχουμε τώρα ένα εκατομμύριο εθελοντές που είναι έτοιμοι να σηκώσουν τα μανίκια τους και να πιάσουν δουλειά για να σιγουρέψουν πως θα κερδίσουμε το χρίσμα των Δημοκρατικών, θα νικήσουμε τον Τραμπ και θα αλλάξουμε την οικονομική και πολιτική ζωή της χώρα μας. Νομίζω ότι όλοι σας καταλαβαίνετε πως όταν μιλάμε για ιατροφαρμακευτική περίθαλψη για όλους, όταν μιλάμε για αύξηση του κατώτατου μισθού, όταν μιλάμε για καταπολέμηση της κλιματικής αλλαγής, τα βάζουμε με τεράστια πανίσχυρα ιδιαίτερα συμφέροντα, γνωρίζετε ποια είναι. Μιλάμε για τη Γουώλ Στρητ, για τη βιομηχανία της υγείας, για τη βιομηχανία των ορυκτών καυσίμων, για τις φαρμακευτικές εταιρίες, για το στρατιωτικο-βιομηχανικό σύμπλεγμα, για τη βιομηχανία των ιδιωτικών φυλακών. Αυτοί είναι πανίσχυροι τύποι, διαθέτουν απεριόριστα χρηματικά ποσά, μεγάλη πολιτική ισχύ στην Ουάσιγκτον. Και ο μόνος τρόπος που ξέρω για να τους νικήσουμε είναι όταν εκατομμύρια άνθρωποι που γίνονται λαϊκό κίνημα, υψώνουν το ανάστημα και αντιστέκονται, ζητούν μια κυβέρνηση και μια οικονομία που λειτουργεί για όλους μας και όχι μόνο για το 1%. Επιτρέψτε μου λοιπόν να ευχαριστήσω το ένα εκατομμύριο ανθρώπους που έχουν ήδη υπογράψει και να ζητήσω από εκείνους που δεν έχουν υπογράψει να το κάνουν, Αυτή θα είναι μια ιστορική εκστρατεία και πάμε να γράψουμε ιστορία”.(1)