Ο ΣΥΡΙΖΑ θριαμβεύει και… χάνει τις εκλογές. Όμως, ίσως να πρόκειται για μια απλή αναβολή…
Του Γιώργου Μητραλιά
Αθήνα, 19 Ιουνίου 2012
Χρειαζόταν ένα τίποτα ή 2,77% των ψήφων για να κερδίσει ο Συνασπισμός της Ριζοσπαστικής Αριστεράς (ΣΥΡΙΖΑ) τις ελληνικές εκλογές και να ολοκληρώσει θριαμβευτικά την εκπληκτική εκτόξευση στα ύψη του εκλογικού του αποτελέσματος που πέρασε από το 4,5% στο σχεδόν 27% σε λιγότερο από τρία χρόνια! Ωστόσο, η συνασπισμένη δεξιά της Νέας Δημοκρατίας και τα κάθε λογής εξαπτέρυγά της (οι παλιοί σοσιαλφιλελεύθεροι του ΠΑΣΟΚ και οι μαθητευόμενοι σοσιαλδημοκράτες της Δημοκρατικής Αριστεράς) έχουν κάθε δικαίωμα να βγάλουν ένα ουφ ανακούφισης: η απειλή του σχηματισμού κυβέρνησης της αριστεράς που θα καταργούσε τα μέτρα λιτότητας απομακρύνθηκε, τουλάχιστον προς το παρόν…
Η ανακούφιση είναι εξάλλου γενική στους από πάνω που μας κυβερνάνε και μας καταπιέζουν. Το ευρώ παίρνει τα πάνω του, οι αγορές ανασαίνουν, η Κα Μέρκελ αγάλλεται και η επονομαζόμενη «Σοσιαλιστική» Διεθνής των Παπανδρέου και Ολλάντ θριαμβολογεί για την «ήττα» αυτών των ταραξιών που λέγονται Τσίπρας & Σια. Λοιπόν, τέλος του εφιάλτη που είδε τα ελληνικά πειραματόζωα να εξεγείρονται και να καταλαμβάνουν το «εργαστήριο η Ελλάς»; Η απάντηση είναι ένα κατηγορηματικό Όχι. Ο εφιάλτης είναι εδώ για να μείνει και όλα δείχνουν ότι η νέα ελληνική κυβέρνηση θα είναι εύθραυστη και αδύναμη, υπονομευμένη από τις εσωτερικές της αντιφάσεις, από τη κρίση που δεν τιθασεύει και κυρίως, από την αυξανόμενη αντίσταση του ελληνικού λαού…
Εξάλλου, μια κάπως βαθύτερη ανάλυση των εκλογικών αποτελεσμάτων του ΣΥΡΙΖΑ συνηγορεί υπέρ των άσκημων προοπτικών που αντιμετωπίζουν οι θιασώτες των σχεδίων λιτότητας. Ο ΣΥΡΙΖΑ προηγείται καθαρά στις ηλικίες από 18 μέχρι 55 ετών και εξασφαλίζει ένα αληθινό θρίαμβο στα μεγάλα αστικά κέντρα όπως στην ευρύτερη περιοχή της Αθήνας, του Πειραιά ή στη Πάτρα όπου ζει και εργάζεται πάνω από τον μισό ελληνικό πληθυσμό. Με λίγα λόγια, ο ΣΥΡΙΖΑ εξασφαλίζει την υποστήριξη του νεαρού και ενεργού πληθυσμού ενώ οι υποστηρικτές της Τρόικα και της λιτότητας (Η Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ) επιβιώνουν χάρη στην υποστήριξη της μεγάλης πλειοψηφίας των ηλικιωμένων (+65 ετών) και της ελληνικής υπαίθρου. Πρόκειται για μια κοινωνική και πολιτική πραγματικότητα που προοιωνίζει δεινά για την ελληνική αντίδραση και τα διεθνή αφεντικά της αν σκεφτούμε ότι είναι ακριβώς αυτές οι ηλικίες και αυτοί οι αστικοί πληθυσμοί που παραδοσιακά κάνουν την ιστορία των χωρών του Βορρά…
Αν υπάρχει λοιπόν ένα δίδαγμα αυτών των ελληνικών εκλογών, αυτό είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ κυριαρχεί από εδώ και πέρα στους εργαζόμενους και στους ανέργους, στη νεολαία και στις εργατικές συνοικίες, στα ιστορικά προπύργια της κομμουνιστικής αριστεράς, εκεί όπου το ΚΚΕ διατηρούσε μέχρι πριν από λίγο μια αναμφισβήτητη παρουσία. Η αλλαγή είναι διαστάσεων, είναι ιστορική, μια και αυτό το ΚΚΕ που επικρατούσε του ΣΥΡΙΖΑ μέχρι πριν από 2-3 μήνες, περιορίζεται τώρα σε μια περιθωριακή εκλογική επιρροή (4,5%) αφού έχει υποστεί μια πραγματική αιμορραγία σε αγωνιστές και συμπαθούντες προς όφελος του Συνασπισμού Ριζοσπαστικής Αριστεράς.
Για να πούμε την αλήθεια, η ντε φάκτο ανασύνθεση του τοπίου της ελληνικής αριστεράς είναι σχεδόν ολοκληρωτική, αν προσθέσουμε μια άλλη ακόμα μεγαλύτερη αιμορραγία, εκείνη που υπέστη ο συνασπισμός των οργανώσεων της άκρας αριστεράς ΑΝΤΑΡΣΥΑ πάντα προς όφελος του ΣΥΡΙΖΑ. Έχοντας συρρικνωθεί στο εύγλωττο 0,33% των ψήφων, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ πρέπει τώρα να κάνει τα πάντα για να μην οδηγήσει η κρίση της σε μια δραματική απώλεια χιλιάδων επαναστατών αγωνιστών τη στιγμή που όλη η ελληνική ριζοσπαστική αριστερά τους έχει τόσο ανάγκη…
Ωστόσο, θα ήταν εντελώς λάθος να πιστέψουμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα έχει εφεξής εύκολη ζωή, ότι μπορεί να βασιστεί στη παντοτινή αφοσίωση των ψηφοφόρων του. Στο παραμικρό στραβοπάτημα της ηγεσίας του, ο ΣΥΡΙΖΑ κινδυνεύει να χάσει τα πάντα σε χρόνο ρεκόρ καθώς η συντριπτική πλειοψηφία των ψηφοφόρων του τον υποστήριξε όχι για «ιδεολογικούς» λόγους αλλά για να δώσει –και να εφαρμόσει- ριζοσπαστικές λύσεις στα ζωτικής σημασίας προβλήματά τους. Αυτός ήταν εξάλλου και ο λόγος που έκανε τον ΣΥΡΙΖΑ να επιταχύνει αφάνταστα την άνοδό του από τη στιγμή που έθεσε σαν στόχο της καμπάνιας του να κερδίσει τις εκλογές και να σχηματίσει μια κυβέρνηση της αριστεράς που θα καταργούσε αμέσως τα μέτρα λιτότητας. Και είναι, αντίστροφα, ο λόγος που έκανε τον ΣΥΡΙΖΑ να χάσει, κατά τις τρεις τελευταίες μέρες της καμπάνιας, το προβάδισμά του –και μαζί με αυτό και τις εκλογές- επειδή η ηγεσία του προσπάθησε να καλοπιάσει τους αντιπάλους της κάνοντας το πρόγραμμα και το λόγο της λιγότερο ριζοσπαστικό.
Προσοχή λοιπόν στο «στραβοπάτημα» καθώς οι συνέπειές του θα ήταν τώρα κατακλυσμικές: εκείνοι που θα επωφελούνταν δεν θα ήταν τα πρώην μεγάλα παραδοσιακά κόμματα, αλλά οι νεοναζιστές δολοφόνοι «που είναι εδώ για να μείνουν». Όχι μόνο στις κάλπες αλλά κυρίως στους δρόμους όπου πολλαπλασιάζουν ήδη τις δολοφονικές επιθέσεις ενάντια στους μετανάστες και στους αγωνιστές της αριστεράς. Δυστυχώς, η έλλειψη προετοιμασίας της ελληνικής αριστεράς μπροστά στη φαιά πανούκλα επέτρεψε στο νεοναζιστικό φίδι να έχει πια βγει για τα καλά από το αυγό του. Ποτέ δεν είναι όμως αργά για να αποφασίσει το συντομότερο αυτή η ελληνική αριστερά να αντιμετωπίσει το νεογέννητο τέρας έστω και για να εξασφαλίσει τη δική της αυτοάμυνα.
Τούτων λεχθέντων, απομένει να βγάλουμε 2-3 διδάγματα από την εμπειρία αυτού του ΣΥΡΙΖΑ που δημιουργήθηκε, πριν από σχεδόν εννιά χρόνια, από τη συμμαχία ή μάλλον από το «γάμο» ενός αριστερού ρεφορμιστικού κόμματος (του Συνασπισμού) με μια ντουζίνα οργανώσεων και ρευμάτων της άκρας αριστεράς. Το πρώτο δίδαγμα είναι ότι η ενότητα είναι εφικτή. Το δεύτερο ότι αυτή η ενότητα αποδίδει. Και το τρίτο, ότι η ενότητα είναι δυνατή και αποδοτική υπό τον όρο ότι πρόκειται για μια ενότητα θεμελιωμένη πάνω στο ριζοσπαστισμό! Στους καιρούς μας, μια εμπειρία σαν κι αυτή του ΣΥΡΙΖΑ αξίζει όλη τη προσοχή μας και –προφανώς- την ενεργό διεθνιστική αλληλεγγύη μας. Κι αυτό επειδή στην Ελλάδα η νίκη της ριζοσπαστικής αριστεράς είναι πάντα δυνατή, και ίσως απλώς να αναβλήθηκε για λίγο…
(Μετάφραση από τα γαλλικά Μ.Γ.)