Παρασκευή, 9 Σεπτεμβρίου 2011
ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ ΤΟΥ ΣΥΝΔΙΚΑΤΟΥ SUD(SOLIDAIRES, UNITAIRES ET DÉMOCRATIQUES) - BANQUES POPULAIRES -CAISSES D’EPARGNE *
Οι Τράπεζες ενέχονται στην κρίση του δημόσιου χρέους
Πρέπει να λογοδοτήσουν και να αναλάβουν τις ευθύνες τους
Σήμερα, η χρηματοοικονομική κρίση εισέρχεται σε νέα φάση με την κρίση του δημόσιου χρέους (επίσης γνωστή ως κρίση κρατικών ομολόγων). Αυτή η οικονομική κρίση οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στην πολιτική των τραπεζών που τα τελευταία χρόνια, έχουν διατηρήσει υψηλό το χρέος των επιχειρήσεων και κυρίως των νοικοκυριών. Η πολιτική αυτή αποσκοπεί στο να αντιμετωπίσει τη χαμηλή ζήτηση, λόγω της μείωσης των μισθών και του μεριδίου στην κατανομή της προστιθέμενης αξίας. Η ανάπτυξη των πιστώσεων, επέτρεψε στις τράπεζες να δημιουργήσουν πρόσθετα περιθώρια κέρδους που έσπευσαν να εκχωρήσουν σε κερδοσκοπικές επενδύσεις που οδήγησαν στην κρίση ‘’των δανείων υψηλού κινδύνου’’ το 2007. Παράλληλα, τα κράτη και αυτά αύξησαντο χρέος τους, λόγω της μείωσης των φόρων, σε συνδυασμό με τη φοροδιαφυγή του εισοδήματος των μεγάλων εταιρειών και των πλουσίων ιδιωτών προς φορολογικούς παραδείσους. Η απόδειξη των δωρεών προς τους πλούσιους στη Γαλλία είναι ο φορολογικός συντελεστής για τα υψηλότερα εισοδήματα που κατέβηκε από το 65% στο 41% από 1986 μέχρι 2007. Ένα άλλο παράδειγμα είναι η έκθεση του Συμβουλίου υποχρεωτικών φορολογικών εισφορών , rapport du Conseil des prélèvements obligatoires ,τον Οκτώβριο 2010 που επεσήμανε ότι οι εταιρείες του CAC 40(του γαλλικού χρηματιστηρίου) φορολογούνται κατά μέσο όρο με ένα 8% των κερδών τους, αντί 33,3% που είναι ο κανονικός φορολογικός συντελεστής.
Η Ελλάδα, η Ιρλανδία και η Πορτογαλία είναι οι τρεις πρώτες χώρες της Ευρωζώνης που τέθηκαν υπό τη κηδεμονία των πιστωτών τους συνάπτοντας σχέδια «βοήθειας» με τη «Τρόικα» που αποτελείται από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ) και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ). Όμως αυτές οι συμφωνίες, που γεννάνε νέα χρέη και που επιβάλλουν στους λαούς μέτρα λιτότητας χωρίς προηγούμενο, μπορούν να αμφισβητηθούν στη βάση του διεθνούς δικαίου. Πράγματι, αυτές οι συμφωνίες είναι «απεχθείς» και άρα άνομες. Όπως το τονίζει η θεωρία του απεχθούς χρέους, «τα χρέη των Κρατών πρέπει να έχουν συναφθεί και τα απορρέοντα κεφάλαια να έχουν χρησιμοποιηθεί για τις ανάγκες και τα συμφέροντα του Κράτους» (1). Όμως, τα δάνεια της Τρόικα χορηγούνται υπό τον όρο της λήψης μέτρων λιτότητας που παραβιάζουν το διεθνές δίκαιο και που δεν θα επιτρέψουν σε αυτά τα Κράτη να βγουν από τη κρίση. 
Στο Τελ Αβίβ έφτασε το κίνημα της πλατείας, πιάνοντας στον ύπνο την πολιτική και οικονομική εξουσία του κράτους του Ισραήλ.
Λίγες ώρες μετά την λήξη της συνόδου κορυφής της Ευρωζώνης και της κοινής ανακοίνωσης για τον τρόπο αντιμετώπισης του προβλήματος του ελληνικού χρέους ζητήθηκε από τον καθηγητή του Πανεπιστημίου SOAS του Λονδίνου, Κώστα Λαπαβίτσα, να σχολιάσει και να αναλύσει τις αποφάσεις. Το παρόν κείμενο αποτελεί απομαγνητοφώνηση της συνέντευξης που δημοσιεύτηκε στις 22 Ιουλίου στο 
Παλαιότερα, υπήρχε ο Πρώτος Κόσμος, ο «Βορράς», ο οποίος υποτίθεται ότι αποτελούσε ένα μπλοκ ευημερίας. Ακολουθούσε ο Δεύτερος Κόσμος, στον οποίο ανήκαν οι χώρες του σοβιετικού μπλοκ, και ο Τρίτος Κόσμος, στον οποίο περιλαμβάνονταν οι φτωχές χώρες του «Νότου», οι οποίες, ήδη από τη δεκαετία του 1980, είχαν εξαναγκαστεί να υποκύψουν στις προσταγές του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου.
Ο Αλέξης Πασσαδάκης είναι Γερμανός ελληνικής καταγωγής, ηγετικό στέλεχος στη Γερμανία της ακτιβιστικής οργάνωσης κατά της παγκοσμιοποίησης Attac, με ειδικότητα την οικονομική κρίση.
Εξι δισεκατομμύρια ευρώ! Αυτό είναι το ύψος σε σημερινές τιμές του κατοχικού δανείου που υποχρεώθηκε να καταβάλει το '42 η χώρα μας στη ναζιστική Γερμανία. Τι(ς) πταίει και τελικά αυτά τα δανεικά παραμένουν αγύριστα; Η πολιτική τού ένα βήμα μπρος - δύο πίσω που ακολούθησαν όλες οι ελληνικές μεταπολεμικές κυβερνήσεις. Ατολμία; Αδυναμία; Δουλοπρέπεια; Το βέβαιο είναι ότι μπροστά στο θρύλο της «γερμανικής ισχύος» η χώρα συμπεριφέρθηκε με ένα σύμπλεγμα κατωτερότητας. Το αντιλαμβάνεται κανείς και από το 70ετές παρασκήνιο που ξετυλίγει ο καθηγητής Νεότερης Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών Χάγκεν 
Για χρόνια ο μέσος Ελληνας (και Ευρωπαίος) αποστρεφόταν την πολιτική.
H υποβάθμιση των ωκεανών είναι πολύ χειρότερη απ' όσο πιστεύαμε έως σήμερα και ο κίνδυνος μαζικού αφανισμού των θαλάσσιων ειδών είναι πολύ μεγάλος «σε διάστημα μιας ανθρώπινης γενιάς».
Από το 1980 μέχρι το 2004, η ένταξη στην Ευρωπαϊκή Ένωση ήταν αρκετά δημοφιλής στα μάτια μεγάλου μέρους του πληθυσμού των ενδιαφερόμενων χωρών. Οι Πορτογάλοι, Έλληνες και Ισπανοί πολίτες αντιλαμβάνονταν τη συμμετοχή της χώρας τους στην ευρωπαϊκή ολοκλήρωση τόσο ως εγγύηση δημοκρατικής σταθερότητας καθώς έβγαιναν από μια δικτατορική περίοδο (1) όσο και ως χειροπιαστή δυνατότητα βελτίωσης των συνθηκών ζωής (οι μεταφορές πόρων από τις πλουσιότερες χώρες της ΕΕ προς τα νέα μεσογειακά μέλη ήταν σημαντικές κατά τα πρώτα χρόνια) (2). Η ένταξη στην Ευρωζώνη των ίδιων χωρών στη διάρκεια της δεκαετίας του 2000 είχε επίσης τη λαϊκή συμπάθεια επειδή συνδυάστηκε με μιαν αύξηση της κατανάλωσης, που βέβαια χρηματοδοτήθηκε με δάνεια. 
Το Κίνημα της 15ης του Μάη κατανίκησε την πρώτη απόπειρα καταστολής του. Την Παρασκευή 27 Μαΐου, η επιχείρηση απομάκρυνσης του καταυλισμού της «Πλατείας Καταλούνια» στη Βαρκελώνη, του δεύτερου σε σημασία μέχρι τώρα στο Ισπανικό Κράτος, ήταν μια παταγώδης αποτυχία.