Να κατευνάσουμε τον Πούτιν;

Τότε όπως και τώρα, η πολιτική του κατευνασμού δεν οδήγησε παρά στην καταστροφή!

του Γιώργου Μητραλιά

Στάθηκε αρκετό να προχωρήσει ο ουκρανικός στρατός προς τη Χερσώνα και να πλησιάσει την Κριμαία για να ξαναρχίσουν οι δυτικοί να “ενθαρρύνουν” και να “συμβουλεύουν”" τις ουκρανικές αρχές να παύσουν να είναι "άκαμπτες" και να μην επιμένουν τόσο πολύ να ανακτήσουν το σύνολο των εδαφών τους που έχει καταλάβει η Ρωσία του Πούτιν! Με λίγα λόγια, για να συμφωνήσει η Ουκρανία να ακρωτηριαστεί, εγκαταλείποντας π.χ. την Κριμαία στον εισβολέα και κατακτητή της…

Sotsialnyi Rukh:
ΟΧΙ στο σοβινισμό! ΝΑΙ στην αλληλεγγύη!

Κατά τη διαδικασία απελευθέρωσης των εδαφών που έχουν καταληφθεί από τη Ρωσία, θα ανακύψει αναπόφευκτα το ζήτημα της επανένταξης των εδαφών που απελευθερώθηκαν από την καταπίεση των εισβολέων. Το θέμα αυτό απαιτεί ιδιαίτερη προσοχή, αν, φυσικά, θέλουμε να επιστρέψει όχι μόνο το έδαφος, αλλά και οι άνθρωποι. Ωστόσο, οι αρχές ενεργούν συχνά με διαφορετικό τρόπο, καταφεύγοντας στην υποκίνηση μίσους με βάση τη γλώσσα.

Ουκρανικά ερωτήματα

της Daria Saburova, 3/10/2022

Πώς φτάσαμε εδώ; Στο παρόν άρθρο, η Daria Saburova, με μεγάλη ακρίβεια και αυστηρή στοιχειοθέτηση αναλύει το σύνολο των παραγόντων που εξηγούν τη σημερινή ουκρανική κατάσταση και το συσχετισμό δυνάμεων στον πόλεμο που διεξάγει η Ρωσία του Πούτιν. Επανέρχεται διεξοδικά στη σύγκρουση στο Ντονμπάς, και εξετάζει την ερμηνευτική υπόθεση του ότι θα επρόκειτο τότε για εμφύλιο πόλεμο, υπόθεση που κατά πολύ στηρίχτηκε σε μια φιλορωσική προπαγάνδα γεμάτη από ψεύτικες διαδόσεις.

Όλα τα στοιχεία εκτιμούνται έτσι από κοντά: οι αντικοινωνικές απαιτήσεις του ΔΝΤ έναντι των χορηγούμενων δανείων του, η περίπλοκη πολιτική και κοινωνική κατάσταση των φιλο- και αντι- Μαϊντάν, η πραγματική βάση της άκρας δεξιάς στην Ουκρανία… Και βέβαια και το τί προτείνει η ουκρανική αντικαπιταλιστική αριστερά.

Η οικτρή κατάσταση του ρωσικού στρατού, αντανάκλαση των διαστροφών του παραπαίοντα πουτινισμού

του Γιώργου Μητραλιά

Γιατί ο Πούτιν βομβαρδίζει τώρα "μαζικά" τις πόλεις της Ουκρανίας; Γιατί στέλνει τους πυραύλους του εναντίον των υποδομών και των πληθυσμών τους; Γιατί σκοτώνει αμάχους; Μα, απλούστατα επειδή έχει ήδη χάσει τον πόλεμο! Επειδή ο στρατός του δεν μπορεί να κάμψει την αντίσταση των Ουκρανών. Ή μάλλον, επειδή ο στρατός του υποχωρεί, σωρεύει ήττες, χάνει το ηθικό του και κινδυνεύει να καταρρεύσει.

Αναδημοσιεύουμε το παρακάτω κείμενο του Ντανιέλ Μπενσαΐντ όχι μόνο επειδή είναι εξαιρετικό αλλά και επειδή το επιβάλλει η ακραία βαρβαρότητα και τρομοκρατία αυτών των ημερών εκεί στις πόλεις της Ουκρανίας.

Τρόμοι και βιαιότητες

του Ντανιέλ Μπενσαΐντ

(Αυτό το κείμενο δημοσιεύτηκε ως πρόλογος στη συλλογή άρθρων του Μάικ Ντέιβις, οι Ήρωες της Κόλασης, που εκδόθηκε τον Ιανουάριο 2007 από τις εκδόσεις Textuel)

«Αλχημιστές της επανάστασης, μοιράζονται με τους παλιούς αλχημιστές τη σύγχυση των ιδεών και τη ξεροκεφαλιά που είναι γεμάτη από έμμονες ιδέες. Ορμάνε πάνω σε εφευρέσεις που υποτίθεται πως κάνουν επαναστατικά θαύματα: εμπρηστικές βόμβες, διαβολικές μηχανές που κάνουν μαγικά πράγματα, ταραχές που, ελπίζουν, θα είναι τόσο περισσότερο θαυματουργές και εκπληκτικές όσο θα έχουν λιγότερο ορθολογικά θεμέλια».

Καρλ Μαρξ «Βιβλιοπαρουσίαση των Συνωμοτών του Α. Chenu», Πολιτικά Έργα τόμος 1, Παρίσι, Pleiade Gallimard, σελ. 361.

Πολύ πριν από τις απόπειρες της 11^ης Σεπτεμβρίου 2001 ενάντια στους πύργους του World Trade Centre, οι γόνιμοι εγκέφαλοι της κυβέρνησης των ΗΠΑ εργάζονταν ήδη για να επινοήσουν μια «αντι-τρομοκρατική» ρητορική προσαρμοσμένη στη μεταψυχροπολεμική εποχή. Έχοντας χάσει, με τη κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης και την αποσύνθεση του υποτιθέμενου σοσιαλιστικού στρατοπέδου, τον καλύτερο εχθρό και άλλοθί τους, χρειάζονταν για την Αυτοκρατορία τους του Καλού, ένα νέο διπλό μπαμπούλα, μια εκσυγχρονισμένη ενσάρκωση του απόλυτου Κακού, που θα δικαιολογούσε την αναζωπύρωση της κούρσας των εξοπλισμών και τις σταυροφορίες της νέας αυτοκρατορικής τάξης πραγμάτων. Η κυμαινόμενη έννοια της τρομοκρατίας ήταν εντελώς κατάλληλη για να προσφέρει την ιδεολογική κάλυψη που απαιτούν οι σωφρονιστικές εκστρατείες, οι νεοαποικιακές εισβολές και οι λοιποί «προληπτικοί πόλεμοι». Προοριζόταν να εξορκίσει το φάσμα ενός πανταχού παρόντος κινδύνου και ενός απροσδιόριστου εχθρού (1).

Βραζιλία: Το τέλος του εφιάλτη;

του Michael Löwy

Το αποτέλεσμα του πρώτου γύρου των εκλογών της Βραζιλίας στις 2 Οκτωβρίου είναι διφορούμενο. Βέβαια, ο Λούλα, ο υποψήφιος του Κόμματος των Εργατών, προηγείται με 48,4% των ψήφων. Αλλά η ελπίδα για νίκη στον πρώτο γύρο έχει σβήσει και, κυρίως, τον ακολουθεί από κοντά ο Ζαΐρ Μπολσονάρου, ο νεοφασίστας υποψήφιος, με 43,2% – πολύ περισσότερο από ό,τι προέβλεπαν οι δημοσκοπήσεις. Επομένως, θα υπάρξει δεύτερος γύρος στις 30 Οκτωβρίου, τον οποίο, εκτός απροόπτου, θα πρέπει να κερδίσει ο Λούλα. Ωστόσο, οι υποστηρικτές του Μπολσονάρου φαίνεται να ελέγχουν το κοινοβούλιο καθώς και αρκετές περιφερειακές κυβερνήσεις. Εν ολίγοις, το νεοφασιστικό ρεύμα θα χάσει πιθανότατα την προεδρία, αλλά παραμένει μια εξαιρετικά ισχυρή πολιτική δύναμη.

Το ίδιο κείμενο στα ιταλικά:
https://www.rosarossaonline.it/2022/10/05/postfascisti-italiani-al-potere/   
...και στα γαλλικά:
http://www.cadtm.org/Le-retour-en-force-en-Europe-des-vieux-demons-de-l-entre-deux-guerres 
...και στα αγγλικά: 
https://oaklandsocialist.com/2022/09/28/italian-post-fascists-in-power/ 

Οι Ιταλοί μετα-φασίστες στην εξουσία

Η επιστροφή της Ευρώπης στους παλιούς δαίμονες της του μεσοπολέμου !

του Γιώργου Μητραλιά

“Μέρες του 1922; Όχι ακόμα αλλά η Ιταλία είναι πια σε καλό δρόμο για να “γιορτάσει” σε τέσσερα χρόνια την εκατοστή επέτειο της ανόδου του Μουσολίνι και του φασιστικού του κινήματος στην εξουσία με ένα καθεστώς που θα του μοιάζει -σχεδόν- σαν δυο σταγόνες νερό!”. Είναι με αυτή τη φράση εν είδει προειδοποίησης, που άνοιγε το άρθρο μας που είχε γραφτεί την επαύριο των ιταλικών εκλογών του 2018 στις οποίες είχε θριαμβεύσει η Λέγκα του Σαλβίνι. (1) Τέσσερα χρόνια αργότερα, δηλαδή σήμερα, πρέπει να παραδεχτούμε πως η πρόβλεψή μας έχει -δυστυχώς- πλήρως επαληθευτεί από τα γεγονότα: η εκατοστή επέτειος της ανόδου του Μπενίτο Μουσολίνι στην εξουσία τον Οκτώβρη του 1922 θα συμπέσει με την άνοδο στην εξουσία της μετα-φασίστριας Τζόρτζια Μελόνι και των Fratelli d’Italia της, του κόμματος που δεν είναι παρά η συνέχεια του MSI που ίδρυσε και διηύθυνε ο Τζόρτζιο Αλμιράντε μαζί με άλλους αξιωματούχους της διαβόητης Repubblica di Salò, του τελευταίου φαντοματικού Κρατιδίου του Μουσολίνι, που ελεγχόταν εξάλλου από τους Γερμανούς ναζιστές !

Η κατάκτηση της Ουκρανίας και η ιστορία του ρωσικού ιμπεριαλισμού

του Ζμπίγκνιεφ Μάρσιν Κοβαλέφσκι

Σε αυτόν τον κρίσιμο σε παγκόσμιο επίπεδο πόλεμο, το ουκρανικό έθνος αγωνίζεται να διατηρήσει την ανεξαρτησία του, που απέκτησε μόλις πριν από 30 χρόνια, μετά από αιώνες κυριαρχίας και ανελέητου εκρωσισμού. Σκοπός του πολέμου είναι να επαναφέρει την τσαρικής έμπνευσης ιδέα του «τριαδικού» ρωσικού έθνους (Ρωσία, Λευκορωσία και Ουκρανία) την οποία διεκδικεί σήμερα ο Βλαντίμιρ Πούτιν. Η ρωσική άρχουσα τάξη προσπαθεί να δώσει νέα πνοή ζωής σε ένα παρακμάζοντα ρωσικό ιμπεριαλισμό, ο οποίος, χωρίς τον έλεγχο της Ουκρανίας, κινδυνεύει να εξαφανιστεί από το ιστορικό προσκήνιο.

Ρωσία :Feminist Antiwar Resistance Telegram Channel

Προσταλινική σοβιετική πολιτική για τις εθνότητες

από τη Ρωσική Φεμινιστική Αντιπολεμική Αντίσταση (FAS)

Μια σειρά μπροσούρων με τίτλο "Η Εργαζόμενη Γυναίκα της Ανατολής" εκδόθηκε στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του 1920 από την Ένωση Ανατολικών Σπουδών που υπάγεται στην Κεντρική Εκτελεστική Επιτροπή, κατ’εντολή του Τμήματος Εργατών και Αγροτών της Κεντρικής Επιτροπής του Πανενωσιακού Κομμουνιστικού Κόμματος (Μπολσεβίκοι).

Ουκρανία: Πολεμικό μίσος και ταξική επίλυση

του Zakhar Popovych (του ουκρανικού Соціальний рух)

Οι ρώσοι εργαζόμενοι είναι ίσως το κλειδί κατά του ιμπεριαλισμού

Πριν από 70 και πλέον χρόνια, η νίκη των Συμμάχων στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο έφερε μαζί της ένα ισχυρό κύμα μίσους για κάθε τι γερμανικό. Μετά το τέλος του πολέμου, οι Γερμανοί αποδέχθηκαν επανειλημμένα την ευθύνη για τις πράξεις τους. Κατέβαλαν αποζημιώσεις στα συμμαχικά έθνη και ισόβιες αποζημιώσεις στους επιζώντες των στρατοπέδων συγκέντρωσης. Παρ' όλα αυτά, χρειάστηκαν δεκαετίες για να υποχωρήσει το μίσος στις χώρες που είχαν υποφέρει από την κατοχή τους.

Zakhar PopovychΣήμερα, οι φρικαλεότητες της Ρωσίας στην Ουκρανία, που διαπράχθηκαν στο όνομα της “αποναζιστικοποίησης” και της “προστασίας των ρωσόφωνων”, έχουν κάνει πολλούς Ουκρανούς να απορρίπτουν κάθε τι το ρωσικό: να προσπαθήσουν να ξεχάσουν τη ρωσική γλώσσα και να διαγράψουν από τη μνήμη τους όλη τη ρωσική κλασική λογοτεχνία -με το αυτοκρατορικό της άρωμα και την “προστατευτική” της κηδεμονία απέναντι στους κατακτημένους λαούς.

 Του Ερνέστ Μαντέλ*

Τι είναι επανάσταση;

Επανάσταση είναι η ριζική ανατροπή, μέσα σε λίγο χρόνο, των οικονομικών και (ή) των πολιτικών δομών εξουσίας, από την κατακλυσμική δράση πλατιών μαζών.  Είναι επίσης η απότομη μετατροπή της μάζας του λαού από λίγο ή πολύ παθητικό αντικείμενο σε αποφασιστικό πρωταγωνιστή της πολιτικής ζωής.

Μια επανάσταση ξεσπάει όταν οι μάζες αποφασίσουν να δώσουν τέλος στις συνθήκες ύπαρξης που τους φαίνονται αφόρητες.  Αυτή εκφράζει λοιπόν μια βαριά κρίση μιας δοσμένης κοινωνίας.  Αυτή η κρίση βυθίζει τις ρίζες της μέσα σε μια κρίση των εξουσιαστικών δομών. Εκφράζει επίσης την απώλεια νομιμοποίησης  των κυβερνώντων, και την απώλεια της υπομονής πλατιών λαϊκών στρωμάτων.

Ποιος ήταν, τι ήταν ο Μιχαήλ Σεργκέγεβιτς Γκορμπατσόφ ;

του Daniel TANURO

Πολλές ανοησίες κυκλοφορούν στα κοινωνικά δίκτυα σχετικά με τον Γκορμπατσόφ.
Ο Γκορμπατσόφ δεν ήταν ο νεκροθάφτης της επανάστασης: η επανάσταση ήταν νεκρή, τουλάχιστον από τότε που ο Στάλιν ανέβηκε την εξουσία το 1928.

Η επανάσταση είναι η επαναστατική εξουσία του αυτο-οργανωμένου σε συμβούλια - στα "σοβιέτ" λαού. Όταν ο Γκορμπατσόφ ανέλαβε τα καθήκοντά του, η εξουσία βρισκόταν ήδη εδώ και πολύ καιρό στα αποκλειστικά χέρια ενός στρώματος γραφειοκρατών που ζούσαν σαν καπιταλιστές.

Προς την Φαιά Διεθνή της ευρωπαϊκής και

παγκόσμιας ακροδεξιάς ;

του Γιώργου Μητραλιά

Ποτέ από το τέλος του δεύτερου παγκόσμιου πολέμου, δεν έγινε αισθητή όσο σήμερα η απειλή μιας αναζωογονημένης, επιθετικής και συνεχώς ανερχόμενης ακροδεξιάς. Γιατί; Μα, επειδή σε αντίθεση με ό,τι συνέβαινε στις 6-7 προηγούμενες δεκαετίες, τώρα αυτή η απειλή δεν προέρχεται πια από μερικές ομάδες ή έστω μικρά κόμματα νοσταλγών του μεσοπολέμου, αλλά από μια φιλόδοξη και δυναμική νέα ακροδεξιά που κυβερνάει ή ετοιμάζεται να κυβερνήσει ακόμα και χώρες που περιλαμβάνονται στις μεγαλύτερες δυνάμεις αυτού του κόσμου!

Να λοιπόν που η λαμπρή παράδοση συνεχίζεται καθώς, για μιαν ακόμα φορά στους δύο τελευταίους αιώνες, είναι οι γυναίκες, οι Ρωσίδες αγωνίστριες που σώζουν την τιμή του ρώσικου λαού ! Τρανή απόδειξη οι γυναίκες της Φεμινιστικής Αντι-πολεμικής Αντίστασης (FAS) που, έχοντας να αντιμετωπίσουν ένα βάρβαρο και απάνθρωπο καθεστώς, παίζουν καθημερινά την ελευθερία τους κορώνα γράμματα, υπερασπιζόμενες τις καλύτερες παραδόσεις του λαού τους. Ακριβώς όπως έκανε άλλοτε μια Βέρα Φίγκνερ ενάντια στο απολυταρχικό τσαρικό καθεστώς, μια Ελιζαμπέτα Ντμιτρίεφ όταν έμπαινε επικεφαλής της Παρισινής Κομμούνας ή μια Λαρίσα Ρέισνερ όταν υπερασπιζόταν την Επανάσταση επικεφαλής του Κόκκινου Στρατού. Και κυρίως, όπως έκαναν οι ανώνυμες εργάτριες της Αγίας Πετρούπολης, όταν -μόνες τους και χωρίς να ρωτήσουν κανέναν- άρχιζαν με τον απεργιακό ξεσηκωμό τους, την επανάσταση του Φλεβάρη του 1917 που έμελλε να ανατρέψει τον Τσάρο και την αυτοκρατορία του που τόσο επικαλείται σήμερα ο Πούτιν. Διαβάστε λοιπόν προσεκτικά το κείμενο τους « Τι υποστηρίζουμε & για τι αγωνιζόμαστε » που είναι σίγουρα από εκείνα τα σπάνια που φτιάχνουν την Ιστορία...

Γιώργος Μητραλιάς

Ρωσική Φεμινιστική Αντι-Πολεμική Αντίσταση:
Τι υποστηρίζουμε & για τι αγωνιζόμαστε;

Με αφορμή την επέτειο της ημέρας Ανεξαρτησίας της Ουκρανίας [24/08] και του μισού χρόνου από την έναρξη της γενικευμένης ρωσικής εισβολής στην Ουκρανία –η οποία πιστεύουμε θα αποτύχει πλήρως–, δημοσιεύουμε το πρόγραμμά μας ως προσθήκη στο αρχικό μας μανιφέστο:

Τι υποστηρίζουμε και τι πολεμάμε;

Ο πόλεμος στην Ουκρανία

Συνέντευξη με έναν Ουκρανό σοσιαλιστή

Το New Politics έθεσε τις εξής ερωτήσεις στον Andrei, της ουκρανικής σοσιαλιστικής οργάνωσης Sotsialnyi Rukh (Κοινωνικό Κίνημα).

NP: Ποια είναι η εκτίμησή σας για την τρέχουσα στρατιωτική κατάσταση;

Andrei: Η Ρωσία παραδέχτηκε την ήττα της στην απόπειρα blitzkrieg, “ενός γρήγορου πολέμου”, και προχώρησε σε έναν πόλεμο φθοράς. Ο Πούτιν πιστεύει ότι, με την πάροδο του χρόνου, η υποστήριξη προς την Ουκρανία θα αποδυναμωθεί, η πίεση από τις κυρώσεις θα μειώνεται και η Ουκρανία δεν θα είναι σε θέση να σταθεί μόνη της απέναντι στη Ρωσία. Όπως βλέπουμε, έχει πράγματι λόγους να το πιστεύει αυτό. Ο Πούτιν θεωρεί ότι η πλήρης υπακοή του ρωσικού πληθυσμού είναι το στρατηγικό του πλεονέκτημα έναντι της Δύσης, γιατί, σε αντίθεση με τους πληθυσμούς των δυτικών χωρών, δεν θα έχει να αντιμετωπίσει κριτικές για τον υψηλό πληθωρισμό ή για οικονομικά προβλήματα.

Ξηρασία, καύσωνας και επανάσταση

του Daniel Tanuro

Yπερθέρμανση του πλανήτη, ακραία ξηρασία στην Ευρώπη, καύσωνες, η χιονοστιβάδα (ή η αλυσιδωτή αντίδραση) μεταξύ όλων αυτών των παραγόντων κρίσης... Κίνδυνος βίαιων αλλαγών της ωκεανικής κυκλοφορίας με ανυπολόγιστες συνέπειες... Αυτό το άρθρο καταπιάνεται με τρία ζητήματα: την εξήγηση αυτής της αναμφισβήτητης διαπίστωσης, τη δυνατή εξέλιξη, και τις πολιτικές που πρέπει να εφαρμοστούν.

Δεν χρειάζεται να αναφερθούμε σε αυτό το άρθρο σε στοιχεία και αριθμούς που αποδεικνύουν την ακραία κρισιμότητα της ξηρασίας που πλήττει την ευρωπαϊκή ήπειρο. Ακόμα και όσοι δεν παρακολουθούν πολύ στενά την επικαιρότητα έχουν δει τις τρομακτικές εικόνες με τον ποταμό Πάδο να έχει στεγνώσει, τον Λίγηρα να έχει γίνει μια στενή λωρίδα νερού, τον Τάμεση να έχει στεγνώσει στην πηγή του και σε μήκος οκτώ χιλιομέτρων, τον Ρήνο να έχει κατέβει τόσο χαμηλά που η ναυσιπλοΐα να έχει καταστεί αδύνατη... Αυτή η πρωτοφανής κατάσταση είναι αποτέλεσμα της σοβαρής έλλειψης βροχοπτώσεων, που συσσωρεύτηκαν από το τέλος του χειμώνα, μετά από πολλά συνεχή χρόνια ξηρασίας. Το νερό έχει γίνει σπάνιο και, σε ορισμένες περιοχές, πολύ σπάνιο.

Τι είναι ο φασισμός και πώς να τον σταματήσουμε

του Ernest Mandel
(La Gauche n°6, 18/03/1992)

Είναι 27 Φεβρουαρίου 1933. Η είδηση διαδίδεται σαν πυρκαγιά σε όλη τη Γερμανία: το Ράιχσταγκ καίγεται. Κάποιοι από τον πληθυσμό δεν ασχολούνται με την πολιτική και συνεχίζουν τις δουλειές τους ως συνήθως. Αλλά η πολιτική ασχολείται με αυτούς. Μέσα σε λίγες ώρες, το πολιτικό καθεστώς και η κοινωνική κατάσταση αλλάζουν βαθιά.

Ο Γκέρινγκ, εθισμένος στη μορφίνη και διεφθαρμένος μέχρι το κόκαλο, ο οποίος επρόκειτο να συγκεντρώσει μια τεράστια προσωπική περιουσία στο Τρίτο Ράιχ μέσω κλοπών και λεηλασιών, είναι αρχηγός της αστυνομίας ως πρωθυπουργός και υπουργός Εσωτερικών του Κράτους της Πρωσίας. Είναι το δεξί χέρι του Χίτλερ. Δίνει αμέσως το σήμα στην αστυνομία για δράση.

Το ίδιο κείμενο στα γαλλικά:
https://blogs.mediapart.fr/yorgos-mitralias/blog/060222/guido-picelli-l-homme-qui-mettait-en-deroute-les-fascistes
...και στα ιταλικά:
https://www.rosarossaonline.it/2022/07/30/__trashed/
...και στα ισπανικά:
https://www.aporrea.org/internacionales/a310733.html
...και στα αγγλικά:
http://europe-solidaire.org/spip.php?article63815

Πριν από 100 χρόνια, αρχές Αυγούστου του 1922,
τα οδοφράγματα της Πάρμας έτρεπαν σε φυγή
τις ορδές του Μουσολίνι

Γκουίντο Πιτσέλλι:

Ο άνθρωπος που

νικούσε τους φασίστες!

Του Γιώργου Μητραλιά

Τουλάχιστον στο μεσοπόλεμο, στην αναμέτρηση αριστερών και φασιστών, πάντα επικράτησαν οι φασίστες. Και δυστυχώς, συνήθως αμαχητί. Όμως, υπήρξε μια και μοναδική φωτεινή εξαίρεση. Εκείνη του Γκουίντο Πιτσέλλι. Του εντελώς ξεχασμένου Ιταλού επαναστάτη που, πρώτος αυτός και πολλά χρόνια πριν από κάθε άλλο, κατάλαβε τι θέλει, τι είναι και πώς πολεμιέται ο φασισμός. Του Γκουίντο Πιτσέλλι που κατατρόπωνε τους φασίστες όταν και όπου τους έβρισκε στο δρόμο του. Είτε στην Πάρμα των οδοφραγμάτων, το 1922. Είτε στην Ισπανία του εμφυλίου, το 1937. Ποιος ήταν λοιπόν και τι έκανε ο άνθρωπος που νικούσε τους φασίστες;…

Ο επαναστατικός ανθρωπισμός

του Ερνέστ Μαντέλ

Του Michael Löwy

 Ο Ερνέστ Μαντέλ ήταν γνωστός όχι μόνο ως ο κύριος θεωρητικός της Τέταρτης Διεθνούς, αλλά και ως ένας από τους μεγαλύτερους μαρξιστές οικονομολόγους του δεύτερου μισού του εικοστού αιώνα. Ωστόσο, ο απόηχος των έργων του ξεπερνούσε τις γραμμές του κινήματος που ίδρυσε ο Τρότσκι ή του κύκλου των φοιτητών της οικονομίας.

 Από το Παρίσι μέχρι το Σάο Πάολο, από το Βερολίνο μέχρι τη Νέα Υόρκη, και από τη Μόσχα μέχρι το Μεξικό, οι λόγοι αυτής της μεγάλης έλξης, αυτού του ενδιαφέροντος και αυτής της συμπάθειας είναι πολλοί. Ένας από αυτούς εντοπίζεται σίγουρα στην επαναστατική ανθρωπιστική διάσταση των γραπτών του.

Επανεφεύρεση του ναζισμού για την κρατική προπαγάνδα: Πώς η ηθική αντικαθίσταται από τη βία

του Ilya Budraitskis

Είναι προφανές ότι το Κρεμλίνο δεν επιδιώκει μόνο γεωπολιτικούς στόχους στην Ουκρανία, όπως η αποκατάσταση της "ιστορικής Ρωσίας" ή ο περιορισμός του ΝΑΤΟ. Οι ομιλίες του Βλαντιμίρ Πούτιν, καθώς και η επίσημη προπαγάνδα, παραπέμπουν σε έναν φιλόδοξο ιδεολογικό στόχο - την πλήρη αναθεώρηση των πολιτικών και ηθικών αντιλήψεων που στηρίζουν την ευρωπαϊκή συναίνεση μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Ο πυρήνας αυτής της επί δεκαετίες ανομολόγητης συναίνεσης μπορεί να συμπυκνωθεί στο λακωνικό "ποτέ ξανά/nie wieder". Η παραδοχή ήταν ότι η σελίδα της ιστορίας στην οποία ο ναζισμός ήταν δυνατός ως ιδεολογία και ως σύστημα πρακτικών, έχει γυρίσει για πάντα και ότι ο ναζισμός δεν μπορεί να επιστρέψει σε καμία μορφή.