Καθαρίστριες: μια χούφτα γυναίκες δείχνουν το δρόμο!

της Σόνιας Μητραλιά*

Μετά από 11 μήνες σκληρού και συνεχούς αγώνα, 595 καθαρίστριες του δημοσίου έχουν γίνει η ενσάρκωση, το σύμβολο, η ψυχή, η ίδια η ζωή της πιο σθεναρής αντίστασης στην πολιτική λιτότητας της Ελλάδας...
Οι γυναίκες αυτές έγιναν «πολιτικά υποκείμενα» και το leadership της υπάρχουσας αντίστασης στο σύνολό της, τολμώντας να αντιμετωπίσουν έναν εχθρό τόσο ισχυρό όσο η ελληνική κυβέρνηση, η Κεντρική Ευρωπαϊκή Τράπεζα, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή και το ΔΝΤ
Ωστόσο, με 11 μήνες αγώνα, έχοντας εναντιωθεί στην κυβέρνηση και στην τρόικα και έχοντας γίνει ο κυριότερος εχθρός τους, έχοντας βραχυκυκλώσει την εφαρμογή των μέτρων λιτότητας και έχοντας συνεχή παρουσία μέσω των ΜΜΕ στην πολιτική σκηνή, οι αγωνιζόμενες αυτές καθαρίστριες εξακολουθούν να μη θεωρούνται πολιτικά υποκείμενα από τους αντιπάλους της λιτότητας.
Κι όμως, από τη στιγμή που πρωτοεμφανίστηκαν τα μέτρα λιτότητας που επέβαλε η τρόικα, οι γυναίκες έχουν κατέβει στους δρόμους μαζικά και η αντίστασή τους δείχνει να έχει μια δική της δυναμική, ιδιαίτερη και πλούσια σε πολιτικά διδάγματα.

Από την Ισπανία το Μανιφέστο που θέλει να αλλάξει τον ρου της ιστορίας

του Γιώργου Μητραλιά

 Δεν είναι φυσικά τυχαίο ότι το ιστορικών διαστάσεων μανιφέστο «Ύστατη Έκκληση» μας έρχεται από την Ισπανία. Ούτε και ότι το υπογράφουν όλοι –χωρίς εξαίρεση- οι ηγέτες της αριστεράς και των κοινωνικών κινημάτων αυτής της χώρας, από τον Κάγιο Λάρα και τον Αλμπέρτο Γκαρθόν της Ενωμένης Αριστεράς και τον Πάμπλο Ιγκλέσιας και την Τερέσα Ροντρίγκεθ του Podemos μέχρι τον ΓΓ. του Κομμουνιστικού κόμματος Χοσέ Λουίς Θεντέγια και τον Χάϊμε Παστόρ της Αντικαπιταλιστικής Αριστεράς. Και από τις οικοφεμινίστριες Γιάγιο Ερέρο των Οικολόγων σε Δράση και Εστέρ Βίβας της Καταλάνικης «Συντακτικής Διαδικασίας» μέχρι τον Ενρίκ Ντουράν του κινήματος για την Αποανάπτυξη και τον Φλοράν Μαρσεγιεσί των Πράσινων Equo, τον θεωρητικό του οικοσοσιαλισμού και διάσημο ποιητή Χόρχε Ρίτσμαν, και όλες, χωρίς  εξαίρεση, τις σημαντικές προοδευτικές προσωπικότητες  της χώρας (συμπεριλαμβανόμενης της Καταλονίας και της Χώρας των Βάσκων) στο χώρο της διανόησης των επιστημών, της λογοτεχνίας ή του θεάτρου, που τοποθετούνται στα αριστερά της σοσιαλδημοκρατίας και φτάνουν  μέχρι και τον αναρχοσυνδικαλισμό…

ΜΑΝΙΦΕΣΤΟ

https://ultimallamadamanifiesto.wordpress.com/el-manifiesto/?lang=es

«ΥΣΤΑΤΗ ΕΚΚΛΗΣΗ»

Αυτή είναι παραπάνω από μια οικονομική και καθεστωτική κρίση: είναι μια κρίση πολιτισμού

 Οι Ευρωπαίοι πολίτες, στη μεγάλη τους πλειονότητα, πιστεύουν ότι η σημερινή καταναλωτική κοινωνία μπορεί «να βελτιωθεί» (και πρέπει να το κάνει) στο μέλλον. Ταυτόχρονα, σημαντικό μέρος των κατοίκων του πλανήτη ελπίζουν ότι θα προσεγγίσουν τα δικά μας επίπεδα υλικής ευημερίας. Ωστόσο, το επίπεδο παραγωγής και κατανάλωσης επιτεύχθηκε μέσα από τη κατασπατάληση των φυσικών και ενεργειακών πόρων, και τη διάρρηξη των οικολογικών ισορροπιών της Γης.

 Τίποτα από όλα αυτά δεν είναι κάτι νέο. Οι πιο διορατικοί ερευνητές και οι επιστήμονες εκπέμπουν στοιχειοθετημένα σήματα κινδύνου από τις αρχές της δεκαετίας του 1970 του εικοστού αιώνα: αν συνεχιστούν οι παρούσες αναπτυξιακές τάσεις (στην οικονομία, στη δημογραφία, στην εκμετάλλευση των φυσικών πόρων, στη παραγωγή ρύπων και στην αύξηση των ανισοτήτων)   το πιο πιθανό αποτέλεσμα για τον εικοστό πρώτο αιώνα είναι η πολιτισμική κατάρρευση.

Με πυροδότη το Podemos

40 μέρες ισπανικής κοσμογονίας!

του Γιώργου Μητραλιά

Αν και μπήκαμε στο καλοκαίρι, η  Ισπανία δεν λέει να επιστρέψει στους -τόσο προσφιλείς στους κυβερνήτες μας-… «κανονικούς ρυθμούς». Συμβαίνει μάλιστα το αντίθετο. Τον εκλογικό σεισμό της 25ης Μαΐου ακολούθησε, και συνεχίζει να ακολουθεί, καταιγισμός μετασεισμών, γεγονός που γεννάει μάλιστα την απορία μήπως και ο σεισμός των ευρωεκλογών δεν ήταν κι αυτός παρά ένας προσεισμός που αναγγέλλει κάτι πολύ μεγαλύτερο…

Ας δούμε λοιπόν τα συγκεκριμένα γεγονότα των τελευταίων 40 ημερών, αρχίζοντας βέβαια από τον καταλύτη τους, το «φαινόμενο» Podemos. Την πρωτόγνωρη δυναμική του Podemos που αποκάλυψε το απροσδόκητο 8%  των ευρωεκλογών, ήλθαν να επιβεβαιώσουν όλες οι δημοσκοπήσεις που ακολούθησαν. Πριν περάσουν δυο βδομάδες από τις ευρωεκλογές, η εκλογική επιρροή του Podemos διπλασιαζόταν φτάνοντας στο 15%, ενώ συνεχιζόταν και επιταχυνόταν η κατάρρευση του -μέχρι πρότινος ακλόνητου- νεοφιλελεύθερου δικομματισμού. Πέρα όμως από τις απώλειες  του κυβερνώντος  ΡΡ (Λαϊκού κόμματος) και του σοσιαλδημοκρατικού  PSOE που αγγίζουν πια το 30% της εκλογικής τους επιρροής, εντύπωση προκαλεί το γεγονός ότι η εκτόξευση του Podemos γίνεται σε βάρος και της Ενωμένης Αριστεράς (IU), που δεν θα εξέλεγε σήμερα παρά μόνο 13 βουλευτές έναντι 58 του Podemos και μόλις 88 του PSOE, που κυριολεκτικά αιμορραγεί προς όφελος του κόμματος του Πάμπλο Ιγκλέσιας, που ήδη ελκύει το 1/3 των ψηφοφόρων του!

Το κινεζικό γουάν μπαίνει στις τράπεζες του Σίτι

Η διεθνοποίηση του κινεζικού νομίσματος και η όλο πιο στενή σχέση  συνεργασίας Πεκίνου-Μόσχας στον τομέα της ενέργειας φιλοδοξούν να σπάσουν το μονοπώλιο του δολαρίου

Του ΜΩΥΣΗ ΛΙΤΣΗ*

Σε ένα ακόμη βήμα προς τη διεθνοποίηση του κινεζικού νομίσματος, προχώρησαν πρόσφατα οι βρετανικές αρχές, επιτρέποντας για πρώτη φορά σε τράπεζα του λονδρέζικου Σίτι να συναλλάσσεται στο κινεζικό γουάν.
Η συμφωνία αυτή σε συνδυασμό με την πρόσφατη συμφωνία Ρωσίας-Κίνας για μεταφορά ρωσικού αερίου καθώς και η συμφωνία για πληρωμές στα μεταξύ τους εθνικά νομίσματα, δείχνει για μία ακόμη φορά την αυξανόμενη ισχύ των δύο αυτών χωρών ως ανερχόμενων οικονομικών υπερδυνάμεων.
Αν και είναι πρόωρο να μιλά κανείς για  άμεση απειλή στην παντοκρατορία του δολαρίου, η στενότερη συνεργασία Μόσχας-Πεκίνου σε ζητήματα ενέργειας, ενισχύει τις προσπάθειες Ρωσίας και Κίνας για τη δημιουργία ενός νέο πολυμερούς διεθνούς νομισματικού συστήματος, το οποίο δεν θα στηρίζεται αποκλειστικά στο δολάριο.

Καθώς σε λίγες βδομάδες κλείνει ένας αιώνας από τη δολοφονία του μεγάλου σοσιαλιστή ηγέτη Ζαν Ζωρές και την έκρηξη του Πρώτου Παγκόσμιου Μακελειού που ο Ζωρές θέλησε να αποτρέψει στο όνομα της άρνησης των εργαζομένων των ευρωπαϊκών εθνών να αλληλοσφαχτούν προς χάριν των συμφερόντων των εθνικών ιμπεριαλισμών τους, δημοσιεύουμε τη πολιτική νεκρολογία που του αφιέρωσε ο Τρότσκι στην πρώτη επέτειο του θανάτου του.  

Η ΖΩΗ ΚΑΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΖΑΝ ΖΩΡΕΣ* 

του Λέοντα Τρότσκι

Ο Ζωρές γεννήθηκε στις 3 Σεπτεμβρίου του 1859, στο Κάστρο της Λαγκεντόκ που έδωσε στη Γαλλία επιφανείς ανθρώπους σαν τον Γκιζώ, τον Αύγουστο Κόντ, τον Λαφαγιέτ, τον Λαπερούζ, τον Ριβαρόλ και τόσους άλλους. Ενα ανακάτεμα φυλών - λέει ένας βιογράφος του Ζωρές, ο Ραπποπόρ - είχε μιαν υπέροχη επίδραση πάνω στην πνευματική ζωή της επαρχίας αυτής, που από τον Μεσαίωνα ακόμη, ήταν η κοιτίδα των αιρέσεων και της ελεύθερης σκέψης.

H oοικογένεια του Ζωρές ανήκε στην μέση αστική τάξη κι έπρεπε να αγωνίζεται διαρκώς για την εξασφάλιση της ζωής. Ο ίδιος ο Ζωρές χρειάστηκε την βοήθεια ενός προστάτη για να τελειώσει τις πανεπιστημιακές του σπουδές. Στα 1881, τελειώνοντας την Ecole Normale Superieure, διορίστηκε καθηγητής στο γυμνάσιο θηλέων του Αλμπί και στα 1883 τοποθετήθηκε στο Πανεπιστήμιο της Τουλούζ, όπου δίδαξε μέχρι το 1885 που εκλέχτηκε βουλευτής. Ήταν μόλις 26 χρονών. Από τότε αφιερώνεται ολοκληρωτικά στον πολιτικό αγώνα και η ζωή του συνυφαίνεται με τη ζωή της Τρίτης Δημοκρατίας.

Πάσα ομοιότητα με σημερινά γεγονότα, καταστάσεις και δηλώσεις πολιτικών της αριστεράς ΔΕΝ είναι τυχαία...

Βερολίνο 1928: Χίτλερ, ένας «κλόουν» που τον αποθεώνουν τα πλήθη

 του Ντιέγκο Ριβέρα

Το κείμενο που ακολουθεί είναι απόσπασμα από το βιβλίο του μεγάλου μεξικανού ζωγράφου Ντιέγκο Ριβέρα "My Art, my Life: an autobiography" (Dover 1991), που αναφέρεται στην επίσκεψή του στο Βερολίνο του 1928 και τη «γνωριμία» του με τον Χίτλερ. Πρωτοδημοσιεύτηκε το Μάρτη του 2012 στον πέμπτο τόμο του περιοδικού Μαρξιστική Σκέψη, σε μετάφραση του Χρήστου Κεφαλή.

Μια επιδημία τρέλας είχε εξαπλωθεί στη χώρα. Την αισθάνθηκα σε δύο ξεχωριστές, φαινομενικά άσχετες περιπτώσεις.

Μια νύχτα ο Μίντσενμπεργκ, μερικοί άλλοι φίλοι και εγώ μεταμφιεστήκαμε και, με πλαστά πιστοποιητικά, παρακολουθήσαμε την πιο εκπληκτική τελετή που έχω δει ποτέ. Πραγματοποιήθηκε στο δάσος του Γκρούνβαλντ, κοντά στο Βερολίνο.

H Πιθανότητα χρεοκοπίας της Αργεντινής ξανά στο προσκήνιο

Χρήσιμα διδάγματα από τη νέα περιπέτεια της Κίρχνερ

Του ΜΩΥΣΗ ΛΙΤΣΗ

Στο προσκήνιο επανέρχεται ξανά η πιθανότητα χρεοκοπίας της Αργεντινής, μετά την απόφαση αμερικανικού δικαστηρίου να δικαιώσει προσφυγή μέρους των πιστωτών της, που ζητούν να πληρωθούν στο ακέραιο ομόλογα αξίας 1,3 δισ. δολαρίων .
Η προθεσμία λήγει στο τέλος Ιουνίου. Αν δεν πληρωθούν τα ομόλογα τότε η κυβέρνηση της Αργεντινής απειλείται με νέα χρεοκοπία για πρώτη φορά από το 2001. Μία πιθανότητα που ακόμη και αν δεν έχει σημαντικές επιπτώσεις για τις διεθνείς κεφαλαιαγορές, ενδέχεται να αποδειχθεί ιδιαιτέρως διδακτική και για τη χώρα μας, μιας και το ζήτημα της διαχείρισης του τεράστιου δημόσιου χρέους εξακολουθεί να παραμένει ακανθώδες. Ειδικά για μία μελλοντική πιθανή κυβέρνηση της αριστεράς με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ, η οποία διατείνεται ότι μπορεί να πετύχει ένα διαφορετικό δρόμο προσέγγισης όσον αφορά την αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης, η οποία έχει γονατίσει χιλιάδες νοικοκυριά.
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Την περασμένη Δευτέρα(16/06) το Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ αποφάνθηκε ότι οι κάτοχοι ομολόγων Αργεντινής πρέπει να αποπληρωθούν στο ακέραιο. Πρόκειται για μία δικαστική διαμάχη μεταξύ πιστωτών που απαρτίζονται από τα λεγόμενα hedge funds-κερδοσκοπικά επενδυτικά κεφάλαια υψηλού ρίσκου που αναζητούν μεγάλες αποδόσεις-και της κυβέρνησης της Κριστίνα Φερνάντες Κίρχνερ, της δημοφιλούς προέδρου της Αργεντινής που οφείλει την υψηλή της δημοτικότητα στον εκλιπόντα σύζυγό της και πρώην πρόεδρο της χώρας την ταραχώδη περίοδο που ακολούθησε τη στάση πληρωμών του 2001.

ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΦΑΣΙΣΜΟΥ

ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΣΤΗ ΘΕΩΡΙΑ ΤΟΥ ΤΡΟΤΣΚΙ ΓΙΑ ΤΟ ΦΑΣΙΣΜΟ

του ΕΡΝΕΣΤ ΜΑΝΤΕΛ

1. Η ιστορία του φασισμού είναι ταυτόχρονα και αυτή της θεωρητικής ανάλυσής του. Η σύμπτωση της εμφάνισης ενός νέου κοινωνικού φαινομένου με την προσπάθεια της κατανόησής του αποτελεί για το φασισμό την πιο εντυπωσιακή από κάθε άλλη περίπτωση της σύγχρονης ιστορίας.
Οι αιτίες γι' αυτόν τον ταυτοχρονισμό είναι προφανείς. Εμφανίστηκε ξαφνικά ένα νέο φαινόμενο που έμοιαζε να αναστρέφει απότομα μια μακρόχρονη ιστορική τάση «προόδου». Το σοκ που προκλήθηκε σε προσεκτικούς παρατηρητές ήταν τεράστιο, γιατί αυτή η αναστροφή συνοδεύτηκε από ακόμα μεγαλύτερη άμεση κτηνωδία φυσικής βίας ενάντια σε μεμονωμένα άτομα. Η συλλογική και η ατομική μοίρα έγινε ξαφνικά ταυτόσημη για χιλιάδες ανθρώπινες υπάρξεις και αργότερα για εκατομμύρια. Δεν ηττήθηκαν μόνο οι κοινωνικές τάξεις και δεν υπέκυψαν μόνο πολιτικά κόμματα. Κατέστη ξαφνικά προβληματική η ύπαρξη, η φυσική επιβίωση μεγάλων κοινωνικών ομάδων.

Η μάνα μου καθαρίστρια, εγώ παιδί κι ανήψι καθαριστριών

Αρχιμανδρίτης Βασίλειος Βαρβέλης

Έλαμπαν τα σπίτια που δούλευε 6 μέρες την εβδομάδα και την έβδομη, την Κυριακή, (στην "αργία" της), να καθαρίσει και το δικό μας το σπίτι κ εμάς, να μαγειρέψει ένα πιάτο ζεστό φαγητό, να πλύνει, ν΄απλώσει, να σιδερώσει, να μας αγκαλιάσει και να ξεκουραστεί.

Αυτή η μάνα μου!

Αυτές οι Περιστεριώτισες οι μανάδες των φίλων μας, που ξεκινούσαν χαράματα νηστικές, αφήνοντας τα παιδιά στους δρόμους, για να φτάσουν στην Εκάλη, στη Φιλοθέη, στο Ψυχικό, με κρύο, με βροχή, με χιόνι, με ζέστη και να γίνουν «παραδουλεύτρες» όπως τις έλεγαν οι «Κυρίες», για να μας μεγαλώσουν, με το μεροκάματο τους, να μας μορφώσουν, να γίνουμε άνθρωποι. Και οι περισσότεροι γίναμε!